Geef een man een vuurtje en een stuk vlees en hij is gelukkig. Dan heb ik het niet over passie en ‘s mans vriendin maar over barbecueën. Dat komt door zijn instinct. Ja hoor, de oermantheorie, we trekken hem nog maar eens uit de kast. In lang vervlogen tijden ging de man op jacht, knuppelde wat vlees, verdeelde dat op rituele wijze en ging daarna aan de slag met vuur om het vlees te garen. Wie wat kreeg toebedeeld van de jager gaf de hiërarchie aan van de oermannetjes groep. En daarom houdt de man van barbecueën. Want wie het meest op het vuur te leggen had, die was de baas.

Tim the Toolman

Ik moet opeens denken aan Tim ‘the Toolman’ Taylor. In de serie Home Improvement is Tim helemaal het mannetje. Not. Zijn ietwat plomp uitziende klus-assistent Al Borland staat wat Tim betreft achteraan bij de vleesuitgifte. Al, is de man die elke vrouw zich zou wensen, maar het is Tim die gromt, zich op de borst slaat, en zelfs hartje winter in de tuin staat te barbecueën. Tim is alfa, Al niet. Ik heb thuis een Tim. Waar het gaat om barbecueën dan. Voor de rest is het toch meer een Al.

Luchtzuiging

Zo’n vuurtje, het maakt de man in hem los. Hij kent een pressietechniek waarbij papier, houtjes, een strategische opbouw van stokjes voor de optimale luchtzuiging, iets grotere houtjes voor de doorstart en een zeer bijzondere wappertechniek voor de betere vlam komen kijken. Het is eigenlijk een soort van ritueel. Er mag ook niemand bij hem in de buurt komen tijdens het ritueel. Zogenaamd omdat het gevaarlijk is. Behalve zijn broer, die mag wel. Ik laat ze maar. Het is gewoon zo’n mannending. Eigenlijk zijn die twee een soort van Tim en Al, maar dan in mijn eigen tuin. Ik moet zeggen, om die reden kijk ik uit naar de zomer. Want zo is het natuurlijk wel. Mijn Tim staat niet in de winter aan het vuur en het vlees.

Dan heeft hij mij.

Luiheid zou een zonde zijn. Typisch weer zo’n stempel dat bedacht is om het systeem draaiende te houden. Alles wat niet zedig of ten goede kwam aan ‘het systeem’ kreeg in vroeger tijden het stempel ‘zonde’. Dat was handig want voor zonde ging je naar de hel. Je keek dus wel drie keer uit voor je iets deed wat zondig was. Nietsdoenerij is natuurlijk ook niet welkom wanneer ‘het systeem’, draaiende gehouden dient te worden. Dat je als arme landbouwer in de 15e eeuw ook nog eens moest zorgen voor luie dorpsbewoners… Dacht het niet. Maar ja, het systeem van tegenwoordig zit toch een beetje anders in elkaar en dan is lui doen eigenlijk soms heel erg nodig. Voor je de moderne ‘zonde’ van uitval begaat.

Efficiënt lui zijn  

Voor mij is het al te laat. Mijn nietsdoenerij bestaat uit euh….efficiënte en doelmatige handelingen. Ja sorry. Mijn nietsdoenerij-momenten hebben niets met lui zijn te maken. Lui zijn is denken: ‘laat even lekker zitten joh, morgen weer een dag’, en vervolgens geniet je vanuit de bank, het terras, je bed, of what ever location waar je weinig hoeft te bewegen, van de wereld die toch wel doordraait . Mijn niets doen is meer een ‘ga even zitten joh, anders red je de morgen niet’. Zit ik hier nu een vreselijk potje te klagen? Echt niet! Want ik houd helemaal niet van lui zijn. Ik kan er niet van genieten. Dat is ook een gebrek, hoor.

Geen tijd genoeg  

Ik heb altijd zo’n gevoel dat ik geen tijd genoeg heb om mijn ideeën uit te werken. Mijn jas houd ik aan, mijn tas staat bij de deur. Kan ik tenminste zo weer door naar het volgende. Ik háát tijdsverlies, lees: de kwelling van wachttijden, vergaderingen die nergens over gaan, vriendinnen die niet to the point komen en maar niet inzien dat na de tiende verbroken relatie ze toch ook eens naar zichzelf moeten kijken. Verplichte visites terwijl ik eigenlijk een idee wil uitwerken maken me ongelukkig en, oh ja, ik heb het ook niet zo op alles wat wielen heeft en als zich een rij vormt, zoals files en de rij voor de kassa. Gats, wat ben ik eigenlijk een naar en ongeduldig mens!

Inzicht

En nou zeggen ze dus dat waar je een hekel aan hebt iets zegt over je angsten. Lekker dan. Ik ben dus eigenlijk gewoon bang dat mijn systeem omdondert. Mmmm…Eigenlijk wel waar. Dat herken ik best. Want soms lig ik heus wel eens op de bank, of staar zo maar wat naar buiten. En dan denk ik na over wie ik ben en waarom ik reageer zoals ik reageer. En dat leidt dan best tot inzichten. Zo, denk ik dan, na een minuut of vijf. ….Wat zal ik nu weer eens gaan doen? Eigenlijk ook zonde.

Een man die je in kunt huren. Tja. Het is een spannend idee. Het is
spannend omdat het me fan-tas-tisch lijkt eens helemaal ongecompliceerd
aan mezelf te kunnen denken waar het gaat om fysieke verwennerij.
“Heuh, hoor ik mijn man zeggen, dat doe je toch al?” En dan heeft hij
nog bijna gelijk ook. Ik zou het zelf dus niet zo gauw doen. En al
helemaal niet binnen een relatie. Maar stel die had ik niet, ik was vrij
en behoeftig. Dan nog. Want laten we
wel wezen… Het is toch niet te betalen zo’n vent! Zeker in vergelijk
met hoe makkelijk het voor een vrouw is om aan seks te komen. Maar ja..
seks en goede seks is nogal een verschil en daarbij, nog een puntje van
aandacht: zo’n betaalde toyboy is natuurlijk wel een stuk safer in de
omgang dan de eerste de beste Jan van de barkruk.

Status 

Ik proef ook iets van statusverhouding wanneer ik denk aan het
inhuren van een gigolo. Het voelt anders dan ‘iemand oppikken’ of ‘een
minnaar hebben’. Bij een gigolo leidt zij. Zij bepaalt wie, waar,
wanneer en
hoe. Dat is, maar dat noemde ik zoëven al, een sexy idee. Women in
control. Maar dan wel een ander soort van controlefreakerij waar
vrouwen normaliter een handje van hebben.

Ongeloofwaardig

Nu hoor je van mannen
nogal eens dat het lang niet altijd tot de daad komt wanneer ze een
prostitué bezoeken. Ze zouden soms gewoon even willen ‘praten’. Dat
klonk mij altijd net zo ongeloofwaardig in de oren als een vrouw die zegt dat ze de
uitverkoop overslaat. Maar wanneer ik even mijn wensenlijst check (als
ik het dan toch eens mocht proberen, zo’n gigolo) dan wil ik zeker niet
alleen praten, maar seks hoeft misschien ook niet. Ik opteer voor een
geweldige en vooral lang-lang-erg-langdurige massage. Aandacht voor mijn
lijf zonder dat het op seks uitdraait. Hoe typisch vrouwelijk. En dan
niet zo’n uurtje op de
bank-met-gat-voor-het-hoofd bij de therapeut, maar soft, slow,long en sexy. Zo slow en long dat zelfs een
gigolo zich hardop gaat afvragen, ‘zeg mevrouw, duurt het nog lang?, want als
het aan mij ligt doe ik liever gewoon even de penetratie.’ Maar ja…Dat is het hem nu net. Dat
heb ik al. Thuis.

Als er één woord anno 2010 thuishoort in de HRmanagers-bullshitbingo dan is het work-life balance. Het woord alleen al laat je uit het lood schieten. Ik ben een vrouw. Ik heb moeite om in mijn werkzame leven momenten van balans te creëren in combinatie met mijn personal life. Mijn leven is werk! Dat ligt aan mij. Heus wel. Maar ook aan ‘hen’. Want in het woord ligt precies de verwachting. Work staat voorop.

Vrijwilligerswerk

Ik had er wel iets op gevonden. Voor het zicht. Jaren geleden besloot ik dat ik mijn leven niet langer meer ging indelen in werk of hobby, of werk of vrije tijd. Alles wat ik deed was leuk, dus niet erg. En zo ging alles op een hobby lijken. Mensen wisten dat ook. Tot ver voorbij het netwerk van mijn netwerk. Leek het wel. ‘Vraag Bo maar, die vindt toch alles leuk, die doet het wel.’ Eigenlijk helemaal niet leuk, maar ja, met ‘nee zeggen’ haalde ik en plein public mijn eigen geknutselde alles-is-leuk-dus-kost-geen-moeite, theorie onderuit. “Oh, zit je daarmee? Moet het zo snel af? Hoezo geen vrijwilligers te vinden? Geef maar, doe ik even tussen dit en dat en zus en zo door. Komt goed.’ En ondertussen was het wéér ver na middernacht voor ik mijn bedje zag. Waar ook nog eens een lief lag die ook nog wel wat pleaserigs verwachtte.

Goodbye Florence Nightingale

Het kon niet anders of het werd een overspannen toestand. Letterlijk. “Je moet meer balans creëren in je leven. Niet alles hoeft te moeten, Bo. Anderen kunnen heel goed voor zichzelf zorgen.” En verdomd het was zo. En als ik eerlijk ben ging het vaak beter wanneer ik me er vooral niet mee bemoeide. Kregen zij ook weer eens de mogelijkheid gewoon zelf iets uit te zoeken of op te lossen. Dat is goed voor een mens. Zelf dingen uitzoeken. En zo heb ik dus uitgezocht, nou ja, ik kon er eigenlijk significant niet meer omheen, dat mijn omgeving, en zeker het netwerk van mijn netwerk, het prima redt zonder mijn bemoeienissen. Goodbye Florence Nightingale, hello Bo!

Plek op de kaart

Dus eigenlijk is het vrij simpel. Wie meer balans wil tussen work en life, moet zich gewoon niet overal mee willen bemoeien en al helemaal niet geloven dat je alles voor een ander moet regelen. Want wie zulk soort ‘hulp’ geeft, wil eigenlijk ontvangen. Goedkeuring bijvoorbeeld, een plekje op de kaart. Een bullshitbingo-kaart. Want zo is het wel. Geen verschil tussen werk en life willen hebben is bullshit. Voortaan keer ik het om en ga voor life-work balance. Bingo!