Bo las een artikel over kleine condooms en had direct haar bedenkingen. Een mooi moment om het met Ralph te hebben over hotshots, sex om sex en voetbalplaatjes.

Oké Ralph,
ik ben in shock. Je kent het economische principe van de markt, niet? Markt is de plaats waar vraag en aanbod samen komen. Dan begrijp je meteen wat er mis is met TellSell, die hebben een aanbod en gaan vervolgens ook zelf de vraag creëren. Goed beschouwd is TellSell zélf het product, want de mensheid slash markt heeft wel een enorme behoefte aan niets zeggende shit die toch een beetje lekker vult. Hoe kom je anders de dag door?

Kleine condooms

En daarmee ben ik bij het bruggetje naar waarover ik in shock ben. Er blijkt behoefte te zijn aan kleinere condooms. En niet wegens inkrimping van de handel, nee, vanwege de toename van 12-jarige jongens die seksueel actief zijn. En dan gaat het dus niet over wat rommelen met de ochtenderectie en solo-experimenten onder de douche. Nee, Ralph, er zijn jongens van twaalf die hun piemeltje weten te slijten aan meisjes. En ga me nu niet vertellen dat ik geen piemeltje mag zeggen. Met volwaardig volgroeide exemplaren hadden de bestaande condooms namelijk gewoon gepast.

15 seconds of fame met de hotshot 

Waarom ik door dit bericht van mijn à propos ben, komt natuurlijk door mijn eigen projectie. Sex voor zulke jonge kinderen lijkt me buitengewoon ongezond. En dan van het ongezonde soort dat niet op te lossen is met een condoom. Best goed hoor, die hotshots – zoals de mini’s heten – want wanneer ze het dan toch doen, dan maar safe. Want, zo lees ik bij het artikel, de jongens doen hun ding, maar hebben verder nog geen enkel verantwoordelijkheidsgevoel. Nee dahaaa….Die gaan na hun 15 seconds of fame – meer kan het toch niet zijn – linea recta naar Albert Heijn om nieuwe voetbalplaatjes te scoren voor hun plakalbum.

Sex om de sex 

My Goodness Ralph, kinderen van twaalf doen de Cito. Sommigen zijn nog aan het wisselen, ze komen op skates naar school en kijken naar Huis Anubis in plaats van TellSell. En daarom, Ralph, is sex hebben met iemand anders op de leeftijd van 12 nog geen goed idee. Want het gaat bij de genoemde groep echt om sex om de sex. Niet om het experiment, niet om wat stiekem gerommel en anatomische ontdekkingsreizen. Het gaat om een vervlakking en een geestelijke armoede die ik niet wil. Want intimiteit kruipt vanuit het kruis omhoog en gaat in je hoofd zitten. Zeker bij meisjes. Wanneer je nog maar net de tafels van buiten kent, hoe kun je dan in ’s hemelsnaam al omgaan met de emotionele impact en complexiteit van intimiteit? Jij hebt dochters Ralph, ik ook. Maak jij je zorgen?

Groet, Bo

Ha die Bo,
Maak ik me zorgen? Het is een vraag van ouders, van alle tijden. Ik kondig je een antwoord met een omweg aan. Hij begint op de bank bij mijn lief, die een dochter van 14 heeft. En een zoon van 11, maar daarover later meer. Ze vertelde dat ze na school de stad in was geweest. Daar kwam ze Arie Boomsma tegen. “Mijn god wat is die mooi!” zei ze. Mooi. Een mooie man. Zo ook de mannen in die reclame voor Jilzz. Je kent de reclame niet, Bo? Dat kan kloppen. Hij lijkt gemaakt voor veertienjarige meisjes. Die mannen ‘mooi’ vinden. Ik vind het vertederend, en natuurlijk weet ik dat ze in bijzijn van haar vriendinnen andere teksten zal laten horen. Maar in een steegje met een hotshot?

Sex is overal   

Sex is overal. Het gesprek over Arie hadden we terwijl zij MSN’de met negen vriendinnen, ik een tijdschrift las, en mijn lief oude brieven las, een doos vol. Ze schreef met eindeloos veel vriendinnen, en met haar moeder. “Mijn god waarom mailden jullie niet gewoon?” zuchtte dochter, bij het zien van de stapel. Uitleggen dat mail niet bestond, net als internet, sms’jes, mobiele telefoons en homecomputers in het algemeen, dat is dus onmogelijk. Het is als uitleggen dat water vroeger niet nat was: ze geloven het niet. En als ze het al geloven, snappen ze niet wat wij, arme zielen, dan deden, in onze grotjes op onze berenvelletjes. Maar het interesseert ze niet, want ze hebben geen referentiekader. Hun referentiekader is informatie, die stroomt, continu. In dat referentiekader speelt seks een belangrijke rol, net als seksualisering, grofheid, en geestelijke laagvlaktes. Maar ja, daar zijn het pubers voor hè. Waren wij heel anders?

Maatschappelijke trend

Dus. Zolang de 11-jarige van mijn lief blij aan de keukentafel vertelt dat hij verliefd is op een meisje uit zijn klas, en nu schuin tegenover haar in de klas zit, en dat dat spannend is, maak ik me geen zorgen. Niet om informatie die overal is, niet om jongetjes die te vroeg met seks beginnen en meisjes die daar net zo vroeg aan mee doen. Die zijn van alle tijden. Ze zijn er nu wat meer en dat is logisch: ze komen er eerder mee in aanraking. Dus op ons, de opvoeders, rust de schone taak om ze de weg te laten zien. Want zeg zelf, geestelijke armoede, da’s geen maatschappelijke trend, geestelijke ontwikkeling, daar zijn we zelf bij.

Mijn plannen? Geen. Ik blijf doen wat ik nu ook doe: ik kijk naar ze, beluister hun vragen en zie hun wensen. En dan probeer ik ze wat context te geven, zodat ze niet verzuipen in onze informatiemaatschappij en meningendemocratie. En dan komt het aan op vertrouwen.
Is opvoeden niet een oneindige oefening in loslaten, Bo? Die wil, die durf, zit in mij. Dus het is simpel. Mezelf vertrouwen is mijn kinderen vertrouwen.

Sterkte, Bo. We zullen het nodig hebben.
Ralph

Ralph Ploeger over Ralph
‘Ik ben van negen maanden na de finale. Als Cruyff een paar keer had gescoord, was ik er misschien niet eens geweest. Ik ben forens en stukjesschrijver. Ik ben vader en ex. Gepromoveerd en geblesseerd. Ik ben van de woorden en voor de liefde. Van het denken en van het doen. En soms, als buiten de zon schijnt en mijn krullen mooi doet glanzen, dan lijkt het net of ik een zorgeloze beachboy ben. En dat geeft niks…’
Je vindt Ralph ook op www.ralphp.nl

Winnaars krijgen prijzen. Onze Olympische kampioenen prijzen, lintjes en huldigingen. Terecht. Maar we kunnen niet allemaal aan de topsport. Gelukkig blijven er nog genoeg vaardigheden over om iemand over te complimenteren. Je relaties levendig houden bijvoorbeeld, lijkt soms verdacht veel op topsport. Wat doet een complimentje met jou,  Ralph? En krijg je ze wel genoeg?

Hai Ralph,
Sven Kramer, Mark Tuitert en Nicolien Sauerbreij kregen vorige week een lintje en zijn benoemd tot Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw. Een lintje, plus de felicitaties van Jan Peter. Zo’n lintje krijg je maar een keer. Schaatster Ireen Würst kreeg er vier jaar geleden al een wegens bewezen diensten op de 3 kilometer. Nu had ze weer goud, en wat doe je dan? Irene kreeg een vliegles. Ook leuk.

Compliment

En dan krijg ik toch een beetje het Moederdag gevoel. Je verdient een lintje, maar ja, die hadden ze je gelijk de eerste keer dat je meedeed al gegeven, dus krijg je nu iets dat ‘ook leuk’ is. Omdat het toch nog lang geen Moederdag is zou ik, Ralph, eigenlijk van de gelegenheid gebruik willen maken, te spuien waar ik eigenlijk wel een lintje voor zou willen hebben. Niet omdat mijn leven uit louter topprestaties bestaat. Maar ik ben wel een vrouw. En vrouwen klagen en ze willen aandacht. Vandaag ga ik het gewoon doen. Misschien is het ook wel goed, een lintjesregen voor jezelf creëren. Want kunnen we niet allemaal wel iets doen aan ons zelfbeeld? Moeten we negatieve gedachten niet vervangen door positieve? Is ook stukken beter voor je relatie. Wie zichzelf kan complimenteren is vast een stuk handzamer in de omgang. Ik weet zeker dat mijn lief opgelucht ademhaalt wanneer ik niet steeds vraag waarom hij mij ook alweer gekozen had.

Briljant idee

De 3 kilometer leg ik af op hakken, met drie boodschappentassen – waarvan er een bij het handvat dreigt te scheuren – aan de arm, terwijl ik ondertussen mijn mobiel gebruik als voicerecorder omdat ik een briljante inval heb voor mijn nieuwste businessplan. Thuis werk ik dat plan verder uit maar pas nadat ik mijn kind heb voorzien van een verantwoorde boterham en een glaasje vers geperst sinaasappelsap, drie wassen heb gedraaid, de kattenbak heb verschoond, de plantjes heb voorzien van water, restjes scheerschuim en tandpasta uit de wasbak heb ge-Cift en de kamer van dochter twee maar weer eens heb ontdaan van snoeppapier, lege popcornzakken en glazen waarvan de bodems zijn bedekt met ingedikte frisdrank. Inderdaad dochter twee – al puber – eet de laatste tijd stukken minder verantwoord. Puntje van aandacht dat afbreuk zou kunnen doen aan mijn persoonlijke lintjesregen. Nou ja, neem ik een vliegles. Ook leuk.

With compliments, Bo

Ha die Bo,

Klagen. Het is iets ontzettend natuurlijks, merk ik dagelijks. Mijn dochter Sophie is net drie, en als die probeert haar schoenen aan te doen, en haar teen blijft achter het lipje hangen, smijt ze na vijf seconden proberen de laars door de ruimte en plant ze nijdig haar vuisten in haar zij. “Lukte het niet,” vraag ik dan zo neutraal mogelijk. “Die laars deed stom!” is vervolgens haar boze antwoord. Aandoenlijk, zo’n overduidelijk voorbeeld van verantwoordelijkheid uit de weg gaan. Daar kan elke volwassene om lachen. Het is alleen zo jammer dat het gros van de volwassenen precies hetzelfde doet.

Rothumeur   

Klagen, wie is er niet groot mee geworden? Want het klopt niet of het lukte niet, en altijd waren er anderen verantwoordelijk. En ik kan het weten, ik zit elke dag in de trein. De trein is de plek waar wij Nederlanders samen komen om onze grieven te delen. Onze grieven op hen die ons dingen aandeden. Rothumeur? De rij voor de koffie was te lang. Trein gemist? De auto voor ons schoot niet op. Loopneus? Ja, mijn kind gaat nu naar school, en…

Schouderklopje     

Dus ik steun je strijd: de persoonlijke lintjesregen. Wie zichzelf waardeert, is niet op zoek naar de afwijzing bij anderen, en hoeft zich ook niet tegen die anderen te verweren. Ik houd het kort. Want mijn persoonlijke schouderklopje is een staaltje diplomatie dat uit mijn tenen moet komen, en waar ik op zijn minst de Nobelprijs voor de vrede mee verdien. Ik verkeer dagenlang in één ruimte met een meisje dat de hele dag dingen van zich af smijt. En ik raap die dingen op en breng ze naar haar toe. Ik leg haar uit hoe ze het voortaan ook zou kunnen doen en ik geef haar een aai over haar bol als ze dankbaar haar schoen over haar voet trekt.

En dat alles herhaal ik wanneer schoen twee door de kamer vliegt.

Wish me luck, and patience,
Ralph

Ralph Ploeger over Ralph
‘Ik ben van negen maanden na de finale. Als Cruyff een paar keer had gescoord, was ik er misschien niet eens geweest. Ik ben forens en stukjesschrijver. Ik ben vader en ex. Gepromoveerd en geblesseerd. Ik ben van de woorden en voor de liefde. Van het denken en van het doen. En soms, als buiten de zon schijnt en mijn krullen mooi doet glanzen, dan lijkt het net of ik een zorgeloze beachboy ben. En dat geeft niks…’
Je vindt Ralph ook op www.ralphp.nl

Heren, move over. De nachtelijke kijkpartijen naar de Olympische Spelen zijn voorbij. Zondagnacht kijken we naar de Oscar uitreiking. Ach, die glitter and glamour doet een vrouwenhart goed. Jij kijkt toch zeker ook?

Hai Ralph,
Geheel in lijn zijn, vanwege de Olympische Spelen, de Oscar uitreikingen van 2010 een weekje naar achter verschoven. Want het draait natuurlijk wel om aandacht. Daar kun je geen concurrentie bij gebruiken. De Oscar uitreiking is een groot feest der herkenning. Voor de vrouw. Niet de prijzen zijn om jaloers op te worden, maar dat het gewoon een keer mag. Aandacht vragen op de meest schreeuwerige manier die je maar kunt bedenken en dat toch style noemen. Wat heerlijk moet het zijn om kirrend iedereen te bedanken en in je mooiste – gesponsorde – jurk te laten zien dat jij wel even mooi de beste was. Oh, en dan die schoentjes bij de jurken, en de tasjes bij de hakjes, en de mannen naast die vrouwen en vice versa… Ja, Ralph, ik voel je denken ‘het gaat die avond over films, Bo.’ Maar dat geloof je toch zeker zelf niet?

Wie wint een Oscar?

Ik voorspel een regen aan ‘black winners’. Waarom? Omdat het bij ‘de Oscars’ een groot circus is. Dat hoort nu eenmaal zo bij glitters en geweldige kostuums. En voordat ik boze brieven krijg: aan mijn voorspelling kleeft geen rascistische intentie. Herkenning uitspreken en de wereld black winners tonen past in het tijdsbeeld. Zeg, in de lijn van Obama. In 2002 won Halle Berry als eerste zwarte actrice een Oscar. Daarna volgden weer jaren van traditie en conservatief stemmen. Kijk, om Meryl Streep komen we niet heen, maar ik voorspel dit jaar ook een prijs voor Gabourey Sidibe. Of dan toch minimaal voor ‘haar’ film Precious. Daarnaast krijgt Morgan Freeman er een voor zijn rol als Nelson Mandela en gaat de animatiefilm The Princess and the Frog het ook ver schoppen. Beste regisseur wordt natuurlijk James -Avatar – Cameron, reden te meer om regisseur Lee Daniëls verdiend te belonen via Gabourey Sidibe.

Oscar uitzending

Eigenlijk heb ik maar een ding tegen op die hele Oscar uitreiking. Niet het spel, niet de politiek, niet het circus, maar mevrouw – hoe word ik gelukkig – Maasland. Die hebben ze verkozen om vanuit Los Angeles de hele handel van commentaar te voorzien voor Film 1. Dagelijks. Alsof wij hier geen écht kundige mensen hebben om af te vaardigen voor een Oscar programma. Oh, vergeten… Het ging om in de belangstelling willen staan zonder verdere inhoud. Ja, dan klopt Maasland toch weer wel. Gelukkig is Film1 een abonneezender en wordt zondagnacht het commentaar geleverd door Thomas van Luyn. Ik denk dat ze bij de publieke omroep zelf ook wel door hadden dat dit beter was. Ik ga dus kijken. Maar één ding, Ralph, zodra ik Maasland langs zie komen, zet ik de tv uit en ga een boek lezen. Hoe mooi haar jurkje ook is.

Nachtelijke groet, Bo

Oeh, Bo, 
Ik ben al in mijn jeugd verpest. Ik ben opgegroeid in de tijd dat een avondje bioscoop nog garant stond voor een heerlijk avondje ongemak met slechte films en kniepijnstoelen. Het zou me niet verbazen als ik mijn huidige nekpijnen heb overgehouden aan de zitplaats in het zijbalkon tijdens een vertoning van “De Boezemvriend”, het onvolprezen meesterwerk van André van Duin. Een avondje film staat voor mij dus nog steeds gelijk aan plakkerige stoelleuningen, en Nederlandse films vol dialogen die het begrip ‘houterig’ naar nieuwe dimensies stuwden. Altijd Rijk de Gooyer. Altijd “Scheer je weg, vlegel!”

Slechte films

Zo is de bios ook bedoeld. Bruin en donker. Ongemak, ergernis en slechte films. Het echte genieten. Tegenwoordig kijk ik naar films in ruimbemeten, blikken bioscopen, met veel parkeerplekken op een tochtig industrieterreintje. Naast de Mac. En binnen vind ik van die bekerhouders bij van die veel te comfortabele stoelen. De beenruimte is oneindig, de ontvangsthal klinisch en de kaartjesknipsters strak en Prodent.

Blijven alleen slechte films over. Dus. Vraag me niet naar Oscarmateriaal. Ik weet welke film fraai is en waarom, welke acteur in welke film iets moois liet zien, en waarom die ene of die andere film van wansmaak getuigt. Maar dat is allemaal recensiekennis. En ik snuffel graag rond op de achterklap-pagina van nu.nl. Dus ik praat mee, zonder mee te kunnen praten. Mijn film van het jaar was Brothers, dat kan ik nog wel zeggen. En ik genoot van die eerste van Stieg Larsson.

Welke film verdient een Oscar?

Als ik toch iets over de Oscars moet zeggen, dan dit: elke film die een man laat janken verdient een Oscar. Verder ben ik door mijn jeugd veroordeeld tot pulp. Ik gedij daar goed bij. Laat Tom Cruise maar in slow motion een grot binnen lopen en een leger uitschakelen. Zorg dat er witte duiven opstijgen als hij langs loopt. Maak het over the top symbolisch en laat hem de wereld redden. Dan ben ik verkocht.

En vanwege mijn hang naar pulp doe ik ook niet mee met je Bridget-aversie. Je zegt het zelf. Ze is de vleesgeworden pulp. Grootgeworden tussen de puinhopen van die onbedaarlijke zooi Reality TV. Een van de eerste jaren Big Brother, Bo. Laten we vooral niet vergeten dat we toen, in 1999 dus, wel met zijn allen keken. Ja, jij niet. Maar je buren wel. En de buren van je buren. Neehee, niet jij, de andere buren van je buren.

En ik. Ik kijk pulp. Dus wat houdt me tegen? Oscar’s, here I come.

Ralph

Ralph Ploeger over Ralph
‘Ik ben van negen maanden na de finale. Als Cruyff een paar keer had gescoord, was ik er misschien niet eens geweest. Ik ben forens en stukjesschrijver. Ik ben vader en ex. Gepromoveerd en geblesseerd. Ik ben van de woorden en voor de liefde. Van het denken en van het doen. En soms, als buiten de zon schijnt en mijn krullen mooi doet glanzen, dan lijkt het net of ik een zorgeloze beachboy ben. En dat geeft niks…’
Je vindt Ralph ook op www.ralphp.nl

Weet je wat ik me vaak afvraag? Wat maakt iemand aantrekkelijk? Ik hoef je niet uit te leggen dat mooi niet hetzelfde is als aantrekkelijk, Ralph. Ik herhaal het nog even voor de ongelovigen onder ons ‘mooi is niet hetzelfde als aantrekkelijk.’ Ter ondersteuning trek ik even een vergelijk. Het landschap van Antarctica is waanzinnig mooi, maar niet echt aantrekkelijk. Persoonlijk zie ik ook veel schoonheid in het kubisme, de gedichten van Lord Byron en de geschriften van Spinoza. Maar ja, die twee heren hielden zich bezig met de mannenliefde, dus aantrekkelijkheid valt af. Bovendien zijn ze al een tijdje dood.

Schoonheid
Mooi heeft iets afstandelijks. Iets waarover mijn moeder zou zeggen:”kijken doe je met je oogjes, niet met je handjes.” Het is te mooi om waar te zijn, en je weet het, iets wat te mooi is om waar te zijn, is dat ook vaak niet. Nee, dan aantrekkelijkheid. Het woord zegt het al. Het trekt aan en je wilt het, tegen alle goede adviezen van moeders in, aanraken, besnuffelen en doorvoelen. Waar schoonheid gereserveerdheid en verwondering oproept, roept bij mij aantrekkelijkheid begeerte op. Ik heb het met stoere mannenarmen, lachende ogen en kerels met humor. Oh ja, en met thee en chocola, Italiaans eten en salades. Maar dat is van een andere orde.

Liefde en humor
Maar dan heb je een man met brede armen, de liefste ogen van de wereld en je kunt nog met hem lachen ook. Dan gebeurt er iets wonderlijks. Althans zo ging het bij mij. Je leeft wat met zo’n man, deelt zijn onhebbelijkheden en hij de jouwe. Je hebt het leuk, en soms even niet, maar er komt een dag dat je je realiseert dat al die aantrekkelijke – en minder aantrekkelijke zaken – zich zijn gaan vormen tot iets moois. Dat is het punt waarop het even eng wordt en je je afvraagt of het allemaal niet té mooi is om waar te zijn. Herkenbaar? Ik heb dat af en toe, dat ik bang word van de schoonheid van liefde. Dat ik verlang naar iets dat me minder kwetsbaar maakt. Iets wat ik aankan, zoals aantrekkelijke dingen. Gelukkig is hij op zulke momenten vaak in de buurt met brede armen en wat humor. En zo niet…Dan zet ik gewoon een kopje thee. 

Groet, Bo

Ha die Bo,

Ik ben voetballiefhebber. Dus vergeef me.

Europees voetbal
In de jaren negentig miste ik geen minuut van al het voetbal dat er op TV te zien was. Niet schrikken, want europees voetbal bestond toen nog gewoon uit een wedstrijd en een paar samenvattingen op woensdagavond, en nationaal waren er samenvattingen op zaterdag- en zondagavond. In die tijd was Ajax wereldtop. Ajax, zo zei men, speelde mooi voetbal. Ik vond het vreselijk. Tikkie breed, tikkie terug, sprintje, balletje diep, goal. Witte broekjes, smetteloos. Het kostte ze niets. Helemaal niets. Het publiek was er ook naar: verwend, hautain, weinig betrokken: theaterpubliek, dat keurig klapte bij een doelpunt.

Sankt Pauli
In Duitsland heb je Sankt Pauli. Het is in supportersaantallen de derde club van het land, heb ik me laten vertellen. Sankt Pauli speelt niet op het hoogste niveau, heeft geen aansprekende spelers, en er moet gestreden worden om ieder punt. Zo’n punt wordt gevierd, gekoesterd, iedere overwinning kan voorlopig de laatste zijn. De supporters staan er iedere week, niet omdat het voetbal zo mooi is, maar omdat het ze raakt, die elf mannen met hun beperkingen, die desondanks proberen de hemel te bestormen.

Dat bedoel ik: aantrekkelijk is echt, aantrekkelijk schuurt een beetje. Aantrekkelijk heeft geworsteld en is misschien boven gekomen, maar zal blijven worstelen.

Mooie vrouw
Zo is het ook met vrouwen. Ik weet precies wat ik mooi vind aan een mooie vrouw, maar ik kan je niet in woorden uitleggen waarom die ene mij zo diep raakt. Ik weet het wel, ik weet het precies, hier diep in mijzelf, maar elk woord doet daar aan afbreuk. Aantrekkingskracht, liefde, het is alles opgeteld, en dan nog wat er bij.

Groeten van Ralph

Ralph Ploeger over Ralph
‘Ik ben van negen maanden na de finale. Als Cruyff een paar keer had gescoord, was ik er misschien niet eens geweest. Ik ben forens en stukjesschrijver. Ik ben vader en ex. Gepromoveerd en geblesseerd. Ik ben van de woorden en voor de liefde. Van het denken en van het doen. En soms, als buiten de zon schijnt en mijn krullen mooi doet glanzen, dan lijkt het net of ik een zorgeloze beachboy ben. En dat geeft niks…’
Je vindt Ralph ook op www.ralphp.nl

Hai Ralph, Nog nooit in mijn leven was ik trots op mezelf. Nee dat is niet zielig, dat was terecht. Ik ben niet zo van de yes you can indoctrinatie. Er was altijd wel een verbeterpuntje. Maar nu heb ik mezelf overtroffen. Nee, overwonnen. Ik had van de week weer eens fijn een gesprek met mezelf, ook niet zielig trouwens, keek figuurlijk achterom en toen zag ik het. Ik ben niet meer zo jaloers als, zeg, een jaartje geleden.

Jaloers in relatie
Nu heb ik een lief die zelden aanleiding tot jaloerse gevoelens geeft, maar dat heb ik lang genegeerd. Vastgeroest als ik zat. Ik ga er ook niet omheen draaien maar gelijk het geheim vertellen. Jaloezie staat gelijk aan eigenwaarde. Dit verklaart meteen waarom ik nog nooit, maar dan ook werkelijk nooit jaloezie gevoelens heb gehad over materie. Het gras en de  bankrekening van de buren mag zo groen zijn dat ik er lasogen van krijg. Mij hebben ze er niet mee. De dure auto, de hogere status, het grotere huis het zal me aan de bips roesten. Ik ben tevreden met wat ik heb. Maar niet met wie ik dacht te zijn. En dat was de kerngedachte. Daarom waren zoveel vrouwen een bedreiging. Het was toch duidelijk dat ik het niet waard was om bij te blijven? Ver voordat ook maar iemand had gehoord van social network‘en had ik mezelf al ontvriend. Wat een fout, niet Ralph?

Bezitterig zijn
Maar ik ben wijzer geworden. Vraag me niet hoe. Het heeft te maken met tijd en regelmatig met jezelf praten. Ik maak me nu veel minder zorgen. Dat is geen vrijbrief voor vrije liefde voor mijn lief – sorry schat – omdat ik geen jaloezie meer ken. Daar heeft het weinig mee te maken. Ik heb mezelf niet getraind in alles-moet-kunnen-gevoelloosheid. Ik heb mezelf beetje bij beetje getraind in zachtheid. Voor mezelf en onze relatie. En waar jaloezie verdwijnt, komt ruimte voor warmte en oprechte interesse in de ander. Voor ware liefde. Zeg maar.

Groet Bo

Ha die Bo,
Mijn lief sprak kort geleden op een bruiloft een schrijver. Niet zomaar een schrijver, maar één van een boek uit de literaire top 10 van 2009. Ze kregen het, hoe kan het anders, over het leven en de liefde. En dan specifiek over de vraag hoe de liefde een beetje sprankelend te houden wanneer een relatie langer duurt. Zijn ervaring was dat het onmogelijk was, zonder wat externe stimulansen. En hij verklapte dat hij de jaloezie-kaart af en toe trok: ‘soms heb ik het nodig om jaloers te zijn, dan voel ik weer dat ik van haar houd.’ Wat dat betekende, wilde mijn lief weten. ‘Dat ik haar wil zien flirten op een feestje, dat ik thuis wil zitten terwijl zij met vriendinnen – en andere mannen – gaat dansen.’ Mijn lief viel bijna van haar stoel en zei hem dat liefde toch iets intrinsieks is, iets in jou zelf. En vooral niet iets wat ontstaat in een driehoek, niet iets wat ontspruit uit angst en pijn.

Recht op liefde
Ik vond dat bijzonder mooi gezegd. De schrijver ook, hij had er in ieder geval niet van terug. Ze opende ons beider ogen. Liefde is iets wat je kunt geven, niet iets wat je kunt ontlenen. Liefde is iets wat je kunt voelen, niet iets wat je moet verdienen, of waar je recht op hebt.
Ik vertelde haar dat ik geraakt was door haar manier van kijken. Dat ik het met haar eens was: jaloezie is niets anders dan bezitsdrang, niets anders dan zelfafwijzing.

Vrouwen en loodgieters
Want hoe kun je nu jaloers zijn als je weet dat je het zelf dubbel en dwars waard bent? Ik vertelde haar dat ik me door haar woorden realiseerde dat je slechts ziet waar je naar kijkt: als je kijkt naar je eigen onvolkomenheden, zul je dat op de ander projecteren, en eindeloze jaloezie voelen knagen. Dat ik me realiseerde dat al mijn jaloezie begon bij zelfafwijzing.
Ze glimlachte sereen en zei dat ik het niet in mijn hoofd moest halen om zelfs maar naar een andere vrouw te kijken. Daarbij glimlachte ze verontschuldigend. “Ja,” zei ze. “Bij de loodgieter thuis lekt het ook altijd.”
Vrouwen…

Groeten,
Ralph

Ralph Ploeger over Ralph
‘Ik ben van
negen maanden na de finale. Als Cruyff een paar keer had gescoord, was
ik er misschien niet eens geweest. Ik ben forens en stukjesschrijver. Ik
ben vader en ex. Gepromoveerd en geblesseerd. Ik ben van de woorden en
voor de liefde. Van het denken en van het doen. En soms, als buiten de
zon schijnt en mijn krullen mooi doet glanzen, dan lijkt het net of ik
een zorgeloze beachboy ben. En dat geeft niks…’
Je vindt Ralph ook op www.ralphp.nl