‘Het zit op de bank en het zapt’ gaat bij ons thuis niet zo makkelijk op. Niet sinds er in ons huis pubers wonen. Yvonne Kronenberg had het zo leuk bedacht. Dat vindt hij ook trouwens. Het leven der zapper was perfect totdat onze vrouwtjes-in-de-dop besloten echt niet zonder bepaalde series te kunnen. De man zucht en verdwijnt moedeloos achter zijn laptop. Waar hij blijft zitten tot de draken, ja ook die op de buis, zijn verdwenen.

Mannelijk domein
Elke avond moet hij opnieuw zijn domein veroveren. Maar de man is geduldig. Rond negen uur fleurt hij wat op, wetende dat het niet lang meer gaat duren. Die opleving gaat wel gepaard met wat ongeduld. Of ze zich wel realiseren dat de serie niet afgekeken wordt. Half tien is half tien. Ja-maars doet hij niet aan. Ik wel. Ik ben tenslotte ook een draak. Tegen alle regels der opvoedkunde in, zit ik niet altijd met hem op één lijn als het gaat over bedtijden. Andere zaken heb ik trouwens ook niet altijd even strak in de hand. Ik ben nogal situatiegevoelig. Dat dit een slechte zaak is, daar zijn pedagogen en wachtende zappers het met elkaar over eens. Dat snap ik, en daarom maak ik het goed. Ik gun hem zijn late avond zapparadijs. 

Middernacht
Voor die tijd ben ik allang afgetaaid naar boven. Soms met woeste plannen, soms met een boek. Wanneer hij verkiest ‘nog even op te blijven’ in plaats van zich te verliezen in woestheid of letters, is wat mij betreft de pret er snel af. Na een kwartier worden mijn ogen zwaar en raak ik verdwaald in andere dromen. Tot na middernacht. Dan word ik steevast wakker omdat ik hem naast me mis. Met het besef dat zijn dagen heel vroeg beginnen kan ik het niet nalaten hem op de tijd te gaan wijzen. Typisch gevalletje remotecontrole dat vrouwen maar moeilijk loslaten. Want voor hem is het nu juist zo fijn. Een stil huis en eindelijk de bank voor hem alleen. Waar hij mag zitten en zappen…….. Tot half een. 

Lees ook: De ideale maten

               Daan’s blog: Zwaar weer

               Geef haar haar eigen gadget: de Creative Zen Mozaic 4gB

Zin gekregen in de lekkerste chocolade van Nederland? Wij weten het te vinden. Verras jij je vrouw?

Puur leedvermaak en best aardig als therapie. Gedumpte en rancuneuse dames uit Amerika hebben een heerlijk platvorm om van al zijn kadootjes uit betere tijden af te komen. Stel, de relatie is over omdat hij haar bedroog, daar zit ze dan toch best mee. Zijn spullen het raam uit is een optie, maar wat doet ze met de sieraden die hij haar gaf? Hij krijgt ze mooi niet terug, de loser. Maar dragen wil zij ze ook niet meer. Sinds de komst van Exboyfriendjewelry.com hoeven diamanten en andere glimmers niet meer achter in de la. Onder het credo ‘you don’t want it, he can’t have it’ kunnen verlaten dames hun eens zo dierbare voorwerpen op de gebroken harten site te koop aanbieden.

Leedvermaak
Dat er harten gebroken zijn willen ze wel weten, in mijn ogen de kracht van de site. Bij de aangeboden producten staat namelijk verplicht de reden van verkoop vermeld. Sommige diep triest: ‘Mijn ex is gewelddadig en ik verkoop alles om de proceskosten te betalen’, tot stiekem best grappig: ‘Ik wil deze galajurk niet meer. Ik droeg hem op de dag dat ik hem betrapte met een ander.’ De grap zit hem in het leedvermaak. Was ik zelf maar zo stoer geweest. Helemaal goed voor het gekrenkte hart is de rubriek ‘My Very Worst Date’. Nee, de ex-en komen er niet best vanaf. Wat voor beide partijen geldt, maar dat maakt de site zo leuk. 

Symbool van rijkdom
In ieder van ons zit nog wel ergens een gevoelig plekje over een ex. Als het goed is sta je daar niet al te vaak meer bij stil, maar het zit er wel. Daarom is de site zo’n lekkere bron van herkenning. Zelf heb ik het nodige goud ritueel de plomp in geholpen. Best zonde. Sieraden draag je als symbool van je rijkdom. Soms valt de economische waarde nogal mee, maar is het als herinnering onvervangbaar. Wanneer het geluk dan verdwijnt wil je ook van het symbool af. Een verkoopsite van ex-boyfriend spullen is daarom zo’n gek idee nog niet.

Zelf wat kopen uit de ex-enboedel? Klik hier voor de site exboyfriendjewelry.com

Waar het hem in zit kan nogal eens verschillen. Dan denk je dat type x je wel aanspreekt, maar opeens is daar type y. Meneer y heeft iets mysterieus, iets dat anderen niet hebben. Ik kan er de vinger maar niet op leggen. Het zit hem in ieder geval in zijn stem. Dat weet hij zelf ook wel, want we hebben het hier gewoon over the boy in the band. Caleb Foolwill heeft het. Helemaal wanneer hij ‘Sex on fire’ zingt, waarin het lijkt of hij naar adem snakt van de passie, terwijl hij er heel erg basic en ‘boy next door’ uitziet. Zulke mannen zijn moeilijk te weerstaan. Opvallend veel vrouwen vallen als een blok voor het nummer. En dat is dan weer interessant voor jou. Laat ik je proberen uit te leggen hoe dat zit…

Song van het jaar
Ik ben een laatbloeier. ‘Sex on Fire’ van Kings of Leon met genoemde zanger was al song van het jaar 2008 bij de VPRO. Ik heb hem dus wat laat ontdekt maar de pret is er niet minder om. Zijn ietwat rauwe stem, het spannende gitaargeluid en een soort van melancholisch stuwende drive zorgen ervoor dat hij zomaar gevoeligheden naar boven haalt. Dat is op zich niet sexy, maar mannen die dat kunnen zijn dat wel. 

Stem
De clip ziet er ook nog eens broeierig uit, maar het is vooral die stem. Alsof hij voor alles en iedereen persoonlijk zingt. Dat is een paradox, maar hem lukt het. En dat is dus sexy? Een ruwe stem, wat broeierige beelden, en een melodieuse drive van iemand die vanwege passie naar adem lijkt te snakken terwijl hij over Sex on Fire zingt. Als ik het zo omschrijf, vind ik het weer niets, klinkt het als een kunstje. Dat is het niet. De gevoelens die hij in de song wil proppen lijken omvangrijker dan het lied zelf. Wat overblijft geeft hij door aan luisteraars die op hun beurt verlangens herkennen. Wie wil er nu niet meer passie dan nodig? Een beetje passie is soms al zo’n toer! Caleb klinkt als een man die overstroomt zonder soft te zijn. Het kan niet anders of dat spreekt vrouwen aan. 

Haal Caleb Foolwill zelf in huis  

Er zijn maar weinig vrouwen die vol overgave een compliment in ontvangst durven nemen. Ja, heren, dat is een kwestie van durven. Ik kan de vinger er nog niet helemaal op leggen, maar het moet ermee te maken hebben dat bescheidenheid lang als positieve eigenschap voor vrouwen werd gezien. Daar ligt een schone taak voor opvoeders. Zij die de fase van cognitieve verankering al gepasseerd zijn, zullen zelf aan de slag moeten. Daar kun jij niet zo veel aan doen. Die bal ligt bij haar.

Blinddoek
Soms ben ik er ook zo een. Vrijen doe ik sinds mijn veertigste bij voorkeur in het bijna donker en voor de kinky variatie zou ik graag de blinddoek willen introduceren. En laat ik duidelijk zijn, daarbij ben ik degene met het zicht. De badkamerdeur gaat steeds vaker op slot zodat ik ongezien in een of ander niksje kan schieten waarna ik, weer in iets gehuld, best bevallig wil liggen zijn. Wanneer hij onverhoopt toch iets ziet daar in de badkamer, maak ik een of ander relativerend grapje over zijn gekwijl. Dat hij vast zijn lenzen al uit heeft of niets gewend is. Neem vorige week. We liepen langs een winkelruit  vol nieuwe voorjaarsmode. Lief merkt op dat hij de kleding wel aardig vindt maar etalagepoppen eng dun. ‘Zo zien echte vrouwen er gelukkig niet uit.’ Mijn antwoord: ‘Dat lijkt maar zo omdat je mij gewend bent.’ Waarom?

Op de voorgrond
Voor mezelf ken ik de verklaring. Graag geloof ik al zijn complimenten. Maar ik noem ze ‘roze bril’ en die ram ik er telkens keihard verbaal vanaf om te kijken of hij bereid is hem weer op te zetten. Een soort van drang naar dubbele bevestiging omdat die van mezelf af en toe ontbreekt. Mij is geleerd dat meisjes zich gedeist houden en niet op de voorgrond dringen. Daar ben ik best overheen gegroeid, maar in onzekere tijden, zeg de dagen na mijn veertigste, steekt het toch de kop weer op. Dat ik ook hem daar mateloos mee beledig, kwets en onnodig lastigval is een understatement. Goed beschouwd best knap van hem. Dat hij bereid blijft die bril op te zetten.