Waar het hem in zit kan nogal eens verschillen. Dan denk je dat type x je wel aanspreekt, maar opeens is daar type y. Meneer y heeft iets mysterieus, iets dat anderen niet hebben. Ik kan er de vinger maar niet op leggen. Het zit hem in ieder geval in zijn stem. Dat weet hij zelf ook wel, want we hebben het hier gewoon over the boy in the band. Caleb Foolwill heeft het. Helemaal wanneer hij ‘Sex on fire’ zingt, waarin het lijkt of hij naar adem snakt van de passie, terwijl hij er heel erg basic en ‘boy next door’ uitziet. Zulke mannen zijn moeilijk te weerstaan. Opvallend veel vrouwen vallen als een blok voor het nummer. En dat is dan weer interessant voor jou. Laat ik je proberen uit te leggen hoe dat zit…

Song van het jaar
Ik ben een laatbloeier. ‘Sex on Fire’ van Kings of Leon met genoemde zanger was al song van het jaar 2008 bij de VPRO. Ik heb hem dus wat laat ontdekt maar de pret is er niet minder om. Zijn ietwat rauwe stem, het spannende gitaargeluid en een soort van melancholisch stuwende drive zorgen ervoor dat hij zomaar gevoeligheden naar boven haalt. Dat is op zich niet sexy, maar mannen die dat kunnen zijn dat wel. 

Stem
De clip ziet er ook nog eens broeierig uit, maar het is vooral die stem. Alsof hij voor alles en iedereen persoonlijk zingt. Dat is een paradox, maar hem lukt het. En dat is dus sexy? Een ruwe stem, wat broeierige beelden, en een melodieuse drive van iemand die vanwege passie naar adem lijkt te snakken terwijl hij over Sex on Fire zingt. Als ik het zo omschrijf, vind ik het weer niets, klinkt het als een kunstje. Dat is het niet. De gevoelens die hij in de song wil proppen lijken omvangrijker dan het lied zelf. Wat overblijft geeft hij door aan luisteraars die op hun beurt verlangens herkennen. Wie wil er nu niet meer passie dan nodig? Een beetje passie is soms al zo’n toer! Caleb klinkt als een man die overstroomt zonder soft te zijn. Het kan niet anders of dat spreekt vrouwen aan. 

Haal Caleb Foolwill zelf in huis  

Er zijn maar weinig vrouwen die vol overgave een compliment in ontvangst durven nemen. Ja, heren, dat is een kwestie van durven. Ik kan de vinger er nog niet helemaal op leggen, maar het moet ermee te maken hebben dat bescheidenheid lang als positieve eigenschap voor vrouwen werd gezien. Daar ligt een schone taak voor opvoeders. Zij die de fase van cognitieve verankering al gepasseerd zijn, zullen zelf aan de slag moeten. Daar kun jij niet zo veel aan doen. Die bal ligt bij haar.

Blinddoek
Soms ben ik er ook zo een. Vrijen doe ik sinds mijn veertigste bij voorkeur in het bijna donker en voor de kinky variatie zou ik graag de blinddoek willen introduceren. En laat ik duidelijk zijn, daarbij ben ik degene met het zicht. De badkamerdeur gaat steeds vaker op slot zodat ik ongezien in een of ander niksje kan schieten waarna ik, weer in iets gehuld, best bevallig wil liggen zijn. Wanneer hij onverhoopt toch iets ziet daar in de badkamer, maak ik een of ander relativerend grapje over zijn gekwijl. Dat hij vast zijn lenzen al uit heeft of niets gewend is. Neem vorige week. We liepen langs een winkelruit  vol nieuwe voorjaarsmode. Lief merkt op dat hij de kleding wel aardig vindt maar etalagepoppen eng dun. ‘Zo zien echte vrouwen er gelukkig niet uit.’ Mijn antwoord: ‘Dat lijkt maar zo omdat je mij gewend bent.’ Waarom?

Op de voorgrond
Voor mezelf ken ik de verklaring. Graag geloof ik al zijn complimenten. Maar ik noem ze ‘roze bril’ en die ram ik er telkens keihard verbaal vanaf om te kijken of hij bereid is hem weer op te zetten. Een soort van drang naar dubbele bevestiging omdat die van mezelf af en toe ontbreekt. Mij is geleerd dat meisjes zich gedeist houden en niet op de voorgrond dringen. Daar ben ik best overheen gegroeid, maar in onzekere tijden, zeg de dagen na mijn veertigste, steekt het toch de kop weer op. Dat ik ook hem daar mateloos mee beledig, kwets en onnodig lastigval is een understatement. Goed beschouwd best knap van hem. Dat hij bereid blijft die bril op te zetten.

De eigenaren van restaurant In De’n Dillegaard in het Limburgse Nuth hebben besloten vrijwillig hun Michelinster in te leveren. “We willen ons eigen ding weer gaan doen”, aldus gastvrouw Suzan Kagenaar-Stevens. Ik mag haar nu al. Wat een heerlijke vrouw moet dat zijn. Iemand die aanzien durft af te leggen omwille van het doen van het ‘eigen ding’. Daar zijn vrouwen doorgaans niet zulke sterren in. 

Familiediner
Hoe jonger de generatie hoe beter het gaat, maar veel vrouwen zullen het herkennen: bang zijn voor de mening van anderen. Met als gevolg dat ze uren staat te tutten voor jullie eindelijk de deur uit kunnen. Besluiteloosheid komt veelvuldig voor waardoor winkelen met haar een ramp is. Nog een topper: Gestrest draait ze voor elk familiefeest weer een 7-gangen diner in elkaar. Uiteraard niet voordat ze eerst het hele huis heeft gepoetst en hoogst persoonlijk de tafelstukken heeft geschikt. Haar zus komt immers ook en die is altijd zo goed in die dingen. Jij zou zeggen: Dat is mooi, laat haar dan wat doen. Maar zo werkt het niet. Niet voor haar. Niet kunnen is controleverlies en dat nooit!

Vrouw met ballen
Mannen houden elkaar op de werkvloer heel goed in de gaten. Daar vindt hun competitie plaats. Vrouwen vechten de hiërarchie vaker uit in het sociale leven. Een vrouw met ballen doet het omgekeerd. Die gaat voor wat goed voelt en schopt haar schoenen uit wanneer ze knellen. Dan maar geen torenhoge hakken omdat het zo lekker staat. ‘Lekker’ zit ‘m ook in durven doen waar je ontwikkeling zit. Een vrouw met guts kan er voor kiezen een ster te laten liggen. Die straalt zelf al genoeg. Op 15 maart wordt het restaurant van Suzan en haar collega’s heropend onder de naam Eten bij Michèl.

Wanneer alles meezit is het simpel een levensgenieter te zijn. Maar wat moet je met die dagen waarop zelfs het bekende gras van de buren niet groen meer lijkt? De maaier erover of iets doen aan het uitzicht? Iets doen aan het eigen inzicht werkt beter, maar daar moet je maar wel net zin in hebben. Hoe blijf je gemotiveerd bij slecht nieuws en andere deuken?

Tjakka!
Het nieuws over een kennis hakt erin. Niet zomaar een griepje, maar een attack met onherstelbare gevolgen. En opeens weet ik het weer. Het leven is niet altijd maakbaar, wat goeroes en Tjakka-kunstenaars ook beweren, je hebt niet altijd alles in de hand. We doen maar alsof en geloven het maar al te graag. Pleisters tegen het bloeden, oogkleppen tegen de felheid. Om het eigen gras wat bij te kleuren of de horizon dichterbij te halen maken we ferme passen langs maatschappelijke status. Omkijken mag nog, dat is goed voor het proces, maar opzij kijken? Liever niet.

Zoethoudertjes
Opzij moet je niet willen zien. Daar liggen stenen voor op de maag en gevloerde kennissen voor in het hoofd. Nee, lijnen moeten recht lopen, langs goednieuwsshows, verse kansen en zoethoudertjes. Oke, wat persoonlijke rampjes horen erbij. Daar leer je van. De krassen poets je weg en wat te diep gaat, moffel je onder het gras. Eén voor elke bruine plek. We zijn tenslotte niet bij de buren. Levensgenieten! Verdorie, het ging net zo lekker! Dat komt er nu van wanneer je ook opzij wilt kijken.

Moderne koppels in een vaste relatie gooien de taken op een hoop en verdelen die zo eerlijk mogelijk. Lekker overzichtelijk! Vrouwen van nu zijn tenslotte zelfstandig en die eigenschap verwachten ze ook van hun partner. Een leuke theorie die mank gaat zodra het over attent zijn gaat. Wanneer het aankomt op hoffelijkheid en de kunst van galant zijn- en dit te durven ontvangen- slaat te verwarring toe. Zij geeft te veel wisselende signalen waardoor hij het spoor bijster raakt. Duidelijk zijn over wie de was doet à la, maar welk verwachtingspatroon koppelen we aan hoffelijkheid?

Tussen de lakens
Binnen een vaste relatie stellen de meeste vrouwen attent gedrag van hun partner bijzonder op prijs. Mits de focus van zijn voorkomendheid haarzelf betreft en zolang het geen betutteling wordt. Bij een eerste date ligt dit anders. Dan blijkt het openhouden van deuren, het aangeven van de jas of het betalen van een etentje van een andere waarde en slaat de verwarring toe. ‘Is het nu de bedoeling dat de rekening tussen de lakens vereffend wordt, of is deze date gewoon galant? En als hij dan galant is, ben ik dan de afhankelijke partij die haar eigen boontjes niet kan doppen? Ik laat me toch zeker niet inpalmen!’

Twijfels
Verwarring alom. Ook voor hem. Het blijkt dat zij in het kader van de romantiek toch vaak verwacht dat ze mee uit genomen wordt, zonder verdere verplichtingen. Terwijl hij het stiekem toch een beetje jammer van de financiële investering vindt wanneer zij het bij wine and diner only laat. Zij wil best vrouwelijk zijn, en ze hoopt op romantiek, zolang hij maar niet denkt dat ze alles voor hem gaat doen. Hij wil best iets voor haar doen, zolang ze maar niet denkt dat hij weken als een hondje achter haar aan gaat lopen. In de ‘voor wat hoort wat maatschappij’ is weinig overgave voor romantiek. Modern zijn we, met nieuwe sociale wetten en regels. De twijfels worden er niet minder om.