Francine en ik zijn via Oost-Frankrijk langzaamaan terug aan het rijden. Via Luxemburg en Duitsland hebben we de terugtocht ingezet. Voor het eerst in ruim drie weken hebben we iets minder fraai weer. Weliswaar een graadje of 20, maar toch ook licht bewolkt. Helaas is ook in onze camper de temperatuur gedaald. Toen ze mij leerde kennen wist ze dat ik regelmatig blogs schrijf, waarin ik onder andere schrijf over hetgeen mij overkomt. Zij is één van mijn trouwe lezers. Er zijn er vast meer, maar van haar weet ik het en ze gaf altijd positieve kritiek.

Omslag in onze relatie

Sinds ik een relatie met Francine heb en over haar schrijf, is ze echter beduidend minder enthousiast. En de belangrijkste reden: ze krijgt teveel negatieve reacties van vriendinnen die in mijn ogen slechts tot doel hebben haar tegen mij op te zetten. Door afgunst gedreven, en wetend dat ze zelf niet in staat zijn een normale kerel aan de haak te slaan of te houden, sms-en de dames er lustig op los. Het zijn vriendinnen, voor jullie verbeelding, die zelfs een draak niet kunnen bekoren. Francine trekt zich meer aan van wat haar vriendinnen wel of niet denken dan van wat ik over haar/ons schrijf. Ze kent me al veel langer dan vandaag dus lijkt mij dat ik ruimschoots aan haar verwachtingen voldoe. Haar verwachtingen blijken meer te kloppen dan gewenst en nu is madame vooral op haar staart getrapt door het alcoholloederblog over haar, van vorige week. Pfffffff, vrouwen!

Schrijven

Ik wil gewoon kunnen blijven schrijven over de zaken die mij in het leven opvallen, of over hetgeen ikzelf meemaak zonder mezelf te moeten gaan censureren. Uiteraard is niemand, ook ik niet, 100% objectief maar de lol gaat er wel vanaf wanneer ik niet langer kan schrijven wat ik wil. Als ik ieder woord drie keer moet afwegen alvorens het in te kloppen! Wanneer ik ieder blog eerst door mijn lief, haar vriendinnen, familie en ballotagecommissie moet laten lezen, keuren en redigeren! Nee daar bedank ik voor. Waarom doen vrouwen zo moeilijk?

Dreigementen

Er zijn de laatste dagen een paar dreigementen door de camper gevlogen. Variërend van; je krijgt geen seks meer, of je zoekt maar een ander die dit wel accepteert, tot; dan ga ik toch zeker zelf ook schrijven, en maak je borst dan maar nat! Als ze zelf zou willen gaan schrijven, juich ik het toe. Ik moedig het aan, super! Alleen, dat antwoord is ook niet goed en niet wat ze als antwoord van mij verwacht. ‘Dreig er dan niet mee!’ zei ik.

Vakantie dreef ons niet uit elkaar

We hebben een paar heel leuke weken gehad en ik schreef erover. Nu, met het einde nabij lijkt ook onze relatie te eindigen. Het is niet dat de vakantie daarvan de oorzaak is. Nee, ik denk zelfs dat de vakantie heel erg oké was. We vlogen elkaar niet in de haren en stoorden ons niet aan elkaars kleine gewoonten, onhebbelijkheden, liefhebberijen, dwangneuroses, per ongeluk ontsnapte windjes, rondslingerende spulletjes, et cetera. Doorgaans is dat de reden waarom een relatie tijdens de vakantie stuk loopt. Nee, dit was thuis ook niet goed gegaan. Francine was zich sowieso een keer gaan ergeren aan mijn geschrijf. Te bedenken dat ze dat juist zo leuk aan mij vond, wil ze het nu juist aan mij veranderen.

Schrijven of niet

Ik wil blijven schrijven, hoe dan ook. Het is gelukkig nog niet zoals in de hedendaagse politiek waar ieder woord wel overwogen en correct gezegd schijnt te moeten worden. Het enige dreigement wat ik als verweer heb aangevoerd, is dat ze mag blijven met al haar tekortkomingen, alleen zal ze moeten accepteren dat ik schrijf. Accepteren dat ik ook ongecensureerd over haar tekortkomingen schrijf. Die vrijheid houd ik vast en zolang er geen doodsbedreigingen aan mijn adres binnenkomen, blijf ik dat doen.

Wie is Floris Deun?

Hoi, ik ben Floris (43) en ik ben gepassioneerd wanneer het schrijven en spelen met taal betreft. Mij werd gevraagd nu en dan een stukje te schrijven voor manoman in 2011. Ach, waarom niet? Vind je het (n)iets, laat het me dan gerust weten, via floris.deun@hotmail.com. Groeten Floris.

Waarom is Sangria in Spanje, onder de zon, heeeeerlijk, terwijl het eenmaal thuis niet binnen te houden is? Of we nu op een Spaans terrasje zitten, op het strand, of bij de camper op de camping, het maakt niet uit. Sangria is echt lekker. Francine wil meteen 12 flessen inslaan voor thuis omdat ‘deze’ zoveel lekkerder is dan die je thuis kunt kopen. Het is alsof ik tegen een betonblok praat wanneer ik haar probeer uit te leggen dat het dezelfde Sangria is, en dat het de sfeervolle omstandigheden, waaronder de zon, zijn, die ertoe bijdragen dat het bocht hier wel binnen te houden is en thuis niet!

Pyreneeën en Costa del Sol

Francine en ik zijn inmiddels een paar weken onderweg en we zijn in Spanje blijven steken vanwege de weersvooruitzichten. En het mag gezegd worden: ‘wij hebben nog geen slecht weer gehad tijdens onze tour.’ Alle (door Francine) geplande toeristische trekpleisters zijn (gelukkig) geschrapt en we staan nu op onze derde Spaanse camping. Met de fiets halen wij ’s morgens brood in het pittoreske, nabijgelegen dorpje. Verder ontspannen wij een beetje op terrasjes, met wandelingen, en gewoon met een boek onder de luifel.

Terug naar de Sangria

Met de camper staan wij aan een beekje, onder de bomen en het is best goed toeven hier. Waarschijnlijk blijven we hier nog wel een week alvorens verder te gaan. Toen we in Spanje aankwamen, dronken we gewoon ’s avonds bij het eten een wijntje of zo. Op één van onze ochtendritjes naar het dorp zagen wij de Spanjaarden echter al voor 10 uur aan de drank zitten. Francine vindt altijd dat wij ons moeten aanpassen aan goede lokale tradities, dus begint ze iedere dag vroeger met een drankje. Zelf ben ik een matige drinker, dus begin ik niet voor vijven en dan nog; ik drink nooit veel.

Maat houden

Nadat Francine om één uur ’s middags haar eerste drankje heeft gehad, lijkt er geen houden meer aan. Het ene na het andere glas wordt naar binnen geslagen. ‘Nee’, roept ze, ‘terug in Nederland stop ik direct hoor!’ Gelukkig doen wij, zoals het in Spanje heel gebruikelijk is, ’s middags op het heetst van de dag een siësta. Door de drank ligt er naast mij eentje enorme boomstammen door te zagen. Ach, het is vakantie zullen we maar denken en Francine wordt erg grappig als ze gedronken heeft. Ze doet gek en loopt constant te lachen om de gekste dingen. Ze is duidelijk blij mij te zien. Maar ja, ben ik ook zo blij met al die drank?

Niet te stoppen die vrouw

Eenmaal aan de drank is ze niet meer te stoppen en ik kon haar dan ook niet tegenhouden toen ze tegen beter weten in toch twaalf flessen Sangria kocht. Nou ja, in het tempo waarmee Francine drinkt, halen die flessen Nederland waarschijnlijk niet en door de sfeer zal het nog smaken ook. Dus krijgt Francine toch nog een beetje gelijk, dat de Sangria die we in Spanje kopen, lekkerder is dan die in Nederland.

Wie is Floris Deun?

Hoi, ik ben Floris (43) en ik ben gepassioneerd wanneer het schrijven en spelen met taal betreft. Mij werd gevraagd nu en dan een stukje te schrijven voor manoman in 2011. Ach, waarom niet? Vind je het (n)iets, laat het me dan gerust weten, via floris.deun@hotmail.com. Groeten Floris.

Twee weken voorbereiding en gisteren zijn wij vertrokken. Francine mocht het eerste stuk rijden. Zodra we stoppen voor koffie en/of een plaspauze, wisselen wij telkens van plaats. Het grote voordeel van een camper is onder andere dat je in de bestuurderscabine veel beenruimte hebt. Het is eigenlijk groter dan een bestelbusje en kleiner dan een vrachtwagen. Met een gangetje van ongeveer 100 km/h rijden wij Zuidwaarts. Af en toe schenk ik een bakkie in uit de thermosfles en met de laptop of een boek op schoot sla ik Francine gade.

Zenuwen

Goed, ik heb dus besloten om Francine in Nederland en België – bekend gebied – te laten kennismaken met mijn camper. Het is toch even wennen, een vrouw achter het stuur van mijn camper, zo’n trage diesel en bovendien stuurt het zwaarder. Ook het zicht is anders en beperkt. Er zit bijvoorbeeld geen binnenspiegel in de camper. Het gaat een beetje haperend maar eerlijk is eerlijk, Francine houdt zich kranig. Ze houdt voldoende afstand van de auto’s voor ons en langzaamaan begin ik te ontspannen. Voor een vrouw rijdt ze niet heel slecht. Toch zit Francine iets minder ontspannen in mijn camper dan normaliter in haar eigen scheurblik. Zijn het de zenuwen? Ze ziet dat ik haar gadesla en er verschijnt een glimlach op haar lippen.

Binnenpretje

In eerste instantie dacht ik met een triomfantelijke glimlach te maken te hebben, maar nee hoor. Francine kreeg een goed idee en had een binnenpretje. Antwoord op mijn vraag waarover ze moest lachen bleef uit. Wel keek ze lachend terug. De reis begon goed. Geen ruzies zoals Youp in zijn onemanshow van jaren terug omschreef. Maar goed, we waren nog niet op de periferique bij Parijs. Er kon nog van alles gebeuren. Wij hadden overigens besloten langs Parijs, via Normandië, Bretagne, langs de kust naar de Spaanse Pyreneeën te gaan. Aangezien we geen haast hebben, willen wij er drie dagen voor uit trekken. Onderweg zoeken we langs de kust wel leuke plekjes om te staan, te eten en te overnachten.

Roadsex

In de camper zijn vier slaapplaatsen. Twee boven de bestuurderscabine en twee op de eettafel met bijbehorende banken. Een beetje het idee zoals in veel caravans en zeilbootjes dus. Aangezien wij met z’n tweetjes zijn laten we de tafel voor wat hij is en slapen wij bovenin de camper. Het is een plekje met drie kleine raampjes. Je kunt goed naar buiten kijken maar van buiten zie je niet wat er binnen gebeurt. Bij onze eerste stop, op een parkeerplaats genaamd Nazareth, in België konden we koffie halen bij ‘Van der Valk’. Dus ik liep even naar binnen. Francine strekte ondertussen haar benen. Terug bij de camper trof ik haar niet aan. Ze was ook niet binnen, althans. Terwijl ik zat te wachten hoorde ik een geluid boven mijn hoofd. Ja hoor, amper twee uur onderweg, en Francine lag al op onze slaapplek. Of ik ook even boven wilde komen. Tuurlijk had ik daar wel zin in. Francine had zich al weken verheugd op de camper want, zo vertelde ze me, dan konden we altijd wanneer we lust voelden opkomen……. Tsja, ik ben er heus niet vies van dus…..

Vrouwen en planning

Zoals ik twee weken terug al schreef, heeft Francine enorm veel bezienswaardigheden op haar lijstje en vakantieplanning staan om te bezoeken. Wel, de eerste dag zijn wij niet verder dan 450 km van huis gekomen. Gelukkig is het nu ook voor haar duidelijk, dat wanneer wij iedere dag een stop maken voor roadsex, wij nooit alle bestemmingen kunnen aandoen. Francine heeft zich na de eerste ‘rustpauze’ allang neergelegd bij dat gegeven. Ach, waarschijnlijk rijden wij de Pyreneeën in, misschien nog naar Italië, blijven daar een week of twee, vermaken ons en reizen dan relaxed terug. De vakantie is nu al niet meer wat ik er vooraf van vreesde. Het is een vakantie zoals die behoort te zijn; ontspanning, lekker eten en seks met een lekker ding.

Wie is Floris Deun?

Hoi, ik ben Floris (43) en ik ben gepassioneerd wanneer het schrijven en spelen met taal betreft. Mij werd gevraagd nu en dan een stukje te schrijven voor manoman in 2011. Ach, waarom niet? Vind je het (n)iets, laat het me dan gerust weten, via floris.deun@hotmail.com. Groeten Floris.