Wie zijn oren en ogen deze weken goed de kost geeft, kan ze niet missen, de lijstjes met wat in en uit is. Soms vraag ik me af: ‘wie zijn de mensen achter deze lijstjes en bovenal, wat hebben zij in het leven bereikt dat ze denken te mogen en moeten verkondigen wat in of uit is?’ Toch komen er soms ook zeer komische zaken en mensen op de lijstjes voor waardoor we gelukkig niet alle lijsten even serieus hoeven te nemen. Soms echter schuilt er een gevaar achter.

Senseo

Alweer een aantal jaren terug was Senseo ineens uit. De machines werden nauwelijks nog verkocht. Geen wonder want half Nederland had al zo’n ding aangeschaft, en zolang hij het blijft doen,….. ach, waarom zou je hem dan vervangen voor een andere. Van de ene op de andere dag was het ding toch uit. En ongeacht wat ik van Senseo vind is het verhelderend hoe dit onze hedendaagse wegwerpmaatschappij verklaart.

Los Angeles ‘The Voices’

Jawel, ze zijn helemaal in! En ik durf toe te geven dat ik het geen mooie muziek vind. Muziek van mannen met individueel redelijke stemmen, mannen die ondanks die gave, elkaar pogen te overstemmen met een zo hoog mogelijk eigen volume. Ondanks dat ik het niet mooi vind, gun ik ze alle succes. Gewoon omdat het een kwestie van smaak is. Mijn smaak is niet ieders smaak en gelukkig zijn er voldoende mensen die de groep wel waarderen. Ik laat me in mijn smaak echter niet leiden door lijstjes van mensen die zelf op het muzikale vlak niks hebben bereikt, en slechts kunnen roepen wat in of uit is. Gelukkig maar dat iedereen een andere smaak heeft. Zo luister ik ook niet naar Bauer, wel naar Rammstein en El Divo. Ik kijk niet naar ‘the Voice’ en niet naar GTST, wel naar NCIS. Dat is mijn smaak, helemaal van mij!

Vis of vlees

Vroeger was ik een vleeseter, tegenwoordig eet ik liever vis. Smaken kunnen dus veranderen. Zo vond ik ooit een presentator van Idols en tevens de TV-show te stijfjes. Daarentegen heeft die zelfde Reinout zich ontwikkeld tot een goede producent/regisseur. Alweer een maand terug zag ik Nova Zembla, een in mijn ogen prachtige film, redelijk volgens de overlevering verfilmd en licht geromantiseerd. Het is een film die de concurrentie met grote wereldproducties aankan. De muziek, de beelden, het subtiele 3D-effect, de kou, het decor, alles klopte tot in detail. En dan komt Doutzen ook nog eens de zaal binnen schommelen. Wie verzint dit? Prachtig toch! Zoals wel vaker werd de film in enkele bladen onderuit gehaald door mensen die zelf waarschijnlijk nooit een film hebben geproduceerd. Tegen beter weten in ging ik kijken, want ik had immers Dik Trom met mijn dochtertje gekeken. Ook al zo’n leuke film van Reinout.

Nieuwjaarslijstjes: Doutzen is uit

Las ik dat deze week goed? Onze eigenste Friesche blonde Doutzen is uit in 2012! Goed, tot nu toe ben ik bereid toe te geven dat er een verschil van smaak en mening kan wezen over wat je wel of niet lekker, of over wat je wel of niet goed, en over wat je wel of niet mooi vindt, maar er zijn grenzen. Ik weet niet wat een schrijver drijft om dit soort onzin neer te sabelen op papier. Het toont gelukkig wel aan dat je beter op je eigen smaak kunt vertrouwen dan op de smakeloze in/uit-lijstjes. Andermans lijstjes die wij nu in het nieuwe jaar kunnen waarnemen. Wanneer wij de eigen oren en eigen ogen de kost geven kunnen wij in het nieuwe jaar lekker op onze eigen smaak afgaan. Jouw smaak telt mee, het is de enige juiste, ook in 2012!

Even voorstellen: Harry Vonk

Mijn naam is Harry Vonk en er zijn voor mij meerdere redenen te benoemen om een blog te schrijven. Allereerst vindt iedere schrijver het leuk om gelezen te worden en ik vorm geen uitzondering op deze regel. Verder ben ik van mening dat er iedere dag enorm veel leuke dingen om ons heen gebeuren en dat de meeste mensen, man of vrouw, die niet zien. Daarom ga ik proberen met de regelmaat van de klok de aardige dingen die mij opvallen in het dagelijkse leven te beschrijven. De kranten halen al meer dan voldoende negatieve zaken aan, nietwaar! Wie wil reageren, mailt naar harry.vonk@hotmail.com

‘Niks mis mee’, zeg ik, als gemiddelde man. En inderdaad hele volksstammen aan mannen lijkt het op het eerste gezicht, zolang het plaatsvindt met wederzijds welbehagen, geen slecht idee om over te gaan tot. Het vindt uiteraard plaats in de overvolle parenclubs die volledig van God los zijn. Volgens mij zijn er voldoende films te koop in sekswinkels, op het internet en waar al niet meer, over hetzelfde, door de Heer en zijn aanhangers vervloekte, thema. Toch wil ik het dit keer niet hebben over atheïsten, wel over extreem gelovigen.

Veelmannerij

Heeft niks met hierboven te maken. Echter, het woord bestáát volgens de DVD, zelfs tot mijn grote verbazing. Verder is er een enorm grote overeenkomst. Voor de echte liefhebber: de heuse professionele en geperfectioneerde vorm van veelwijverij oftewel bigamie, komt vooral bij bepaalde extreem gelovige medemensen voor, zo helpe mij God. Er zijn vormen van geloof waarin gepredikt wordt dat het een verdienste is van de man om er meerdere vrouwen op na te houden. Deze man wordt als een ware held weggezet. Dat heb ik helaas nooit geleerd tijdens de godsdienstles. Klopt, want hoe mooi het ook lijkt, het is hier in NL verboden. Overigens moet je eens kijken hoe diezelfde mannen oordelen over vrouwen die aan veelmannerij doen. Er zijn geloven waar vrouwen om minder worden gestenigd, nu, anno 2011, in naam des Heren!

Veelkinderij

Sorry, maar dit woord komt niet in de DVD voor. Maar er zijn echter overeenkomsten met veelmannerij en veelwijverij. Er zijn gelovigen die het normaal vinden om zonder anticonceptie door te neuken tot ze een gezin op aarde hebben gezet van 20 kids of zelfs meer. Zij verschuilen zich achter de bijbel en de wil des Heren. De volgelingen die dit blindelings omwille van het geloof doen, zijn volgens mij behoorlijk dom en zelfs asociaal. Zelf heb ik heus mijn tekortkomingen en ook ben ik niet perfect. Alleen sloeg ik deze week stijl achterover toen ik in de krant las dat er in de VS dit soort gezinnen zijn. Het wordt zelfs aangemoedigd door hele grote hordes fans en gelovigen.

Meet the Duggers

De Duggers zijn van die mensen, 19 kids en de 20e is op komst. Hierna stoppen ze heus niet want ze doen wat de Heer van hen wil. Het is zijn wil en zijn blessing! De voorstanders van dit soort zaken zijn dezelfde mensen die protesteren tegen abortus. Niet dat ik daar een groot voorstander van ben maar er zijn vrouwen die tegen hun wil in zwanger werden, en wat dan? Deze mensen demonstreren ook voor vuurwapens, ze strijden voor de doodstraf. De doodstraf wordt meer uitgevoerd bij zwarten dan bij blanken. De doodstraf wordt niet zelden ten onrechte uitgevoerd. ´Heb uw naaste lief´: dat is wat ik dan denk. Deze mensen zijn tegen euthanasie, ook voor mensen die lijden en waarvoor het leven uitzichtloos is. Ze zijn tegen gelijke rechten voor homo’s, kortom, ze zijn niet van deze tijd.

Waarom asociaal

Ze verschuilen zich achter hun geloof, alsof zelf denken minderwaardig is. Naast dat dit dom is, is het egoïstisch, want zij mogen alles zeggen wat ze willen, maar spreek geen kwaad woord over hen, of over hun geloof! Het minst sociale aan deze mensen is nog dat zij zoveel kinderen op aarde zetten dat het een onmogelijke opgave is om ieder kind individuele aandacht te geven. Bovendien zijn er mensen die, hoe hard ze ook proberen, geen kinderen kunnen krijgen. Is dat dan ook de wil van de Heer? En ach, ik vergeet het bijna; we stevenen op een aardklootoverbevolking af met nu al 7.000.000.000 inwoners. Inwoners, dus monden, die allemaal gevoed dienen te worden. Na het voeden en opgroeien, vervuilen ze de planeet! Wat deze mensen doen is eigenlijk destructief omwille van het geloof. En ik geloof niet dat als er iemand is, zoals God, die de aarde heeft geschapen, dat Hij of Zij dan wil dat wij hem slopen. Dat strookt niet met mijn gevoel, het is asociaal, en het druist in tegen het geloof, geloof ik.

Even voorstellen: Harry Vonk

Mijn naam is Harry Vonk en er zijn voor mij meerdere redenen te benoemen om een blog te schrijven. Allereerst vindt iedere schrijver het leuk om gelezen te worden en ik vorm geen uitzondering op deze regel. Verder ben ik van mening dat er iedere dag enorm veel leuke dingen om ons heen gebeuren en dat de meeste mensen, man of vrouw, die niet zien. Daarom ga ik proberen met de regelmaat van de klok de aardige dingen die mij opvallen in het dagelijkse leven te beschrijven. De kranten halen al meer dan voldoende negatieve zaken aan, nietwaar! Wie wil reageren, mailt naar harry.vonk@hotmail.com

Vroeger was er, geloof ik, een tv-programma onder deze titel, en met een deuntje in mijn hoofd toog ik vol goede moed en frisse lust, de tuin in om te snoeien wat niet langer bloeit en om te maaien van wat ooit gras had moeten zijn. Gewapend met elektrische snoeischaarzaag viel ik de haag aan, haalde met flinke houwen forse takken weg van de woekerende klimop, tot ruim twee meter boven mijn hoofd. Als een echte Hercules, de Griekse god, nam ik alles onder handen.

Eigen tuin in puin

Binnen vijf minuten had ik enkele stukken woest oerwoud gesnoeizaagd, toen, of tot ik ineens een vonk waarnam tussen de takken. Ik liet de schaarzaag los en zag dat iemand het verlengsnoer had doorgezaagd. Ik dus. Maar, ik was al lekker op dreef en zo snel laat ik mij niet kisten, dus repareerde ik gewoon zelf het snoer vakkundig met een kroonsteentje en duc-tape. Zoals je weet was het best een geweldige novemberzaterdag. Achter in de tuin lag een puinberg. Mijn dochtertje vulde iedere keer trouw de kruiwagen om deze vervolgens naar achteren te duwen en te legen op de hoop waarvan ik hoop dat het vruchtbare compost wordt.

Twee uur later

Het zag er eventjes later best netjes uit, en zoals ik al zei was het een mooie dag, de zon scheen en het was warm. Het vele werk had als gevolg dat ik een lekke koppakking kreeg die ik aanvulde door veel water te drinken. Mijn dochtertje kreeg ijs, logisch want hard werken moet worden beloond. De tuin was heel erg kaal geworden, maar het geeft ook veel voldoening als je weet dat in het voorjaar alles toch weer extra mooi opkomt en bloeit. Het is net politiek; eerst snoeien om het in het voorjaar weer te laten bloeien. Alleen de Grieken hebben dat nog niet helemaal begrepen.

Woest parasiterende wortels

De parasiterende klimop heeft lange scheuten die overal over de grond heen groeiden. Het erge van die scheuten is dat ze altijd maar hun gang konden blijven gaan en inmiddels overal wortels hadden gekregen. Het lijkt een gevecht zonder einde, want iedere wortel die we nu wegtrekken, komt in het voorjaar weer vrolijk terug. Het ‘kwaad’ moet bij de wortels worden aangepakt, uitgeroeid, alleen zit het er al te diep ingeworteld. Dus wat is mijn beloning? Volgend jaar gewoon weer gaan snoeien? Het zal wel moeten, want anders nemen de wortels de bomen in hun wurggreep.

Eigen puin uit eigen tuin opruimen

Met de klimop zal het allemaal wel loslopen. Maar wanneer ik hoor en lees dat mijn belastinggeld, waarvoor ik heel hard heb moeten werken, om het vervolgens met lede ogen af te staan aan de staat, naar Griekenland gaat, dan schrik ik van de overeenkomsten die ik zie. Wij brengen nu geld, wij moeten over een half jaar en een jaar weer geld brengen. En dat allemaal voor een stelletje luilakken die tot rond hun vijftigste willen blijven werken, geen dag langer. Een stelletje opvreters die bij ieder uur dat ze meer moeten werken, de straat op gaan om te staken. Staken lijkt wel volkssport nummer één. Ik vraag me af of het wel zin heeft om geld te steken in dat volkje dat lijkt op een parasiterende plant. Ze overwoekeren ons als een klimop, ze wurgen gezonde bomen die langzaamaan gaan verdorren en uiteindelijk zullen sterven. Zodra al het geld naar de Grieken is, vraag ik me af wat er voor onszelf overblijft! Geen pensioen, geen zorg, steeds slechter onderwijs, louter onvruchtbare dorre aarde en dode bomen! Ze zijn zo eigenwijs, die Grieken, helaas wel in andermans tuin, of moet ik zeggen ten koste van onze tuin?

Even voorstellen: Harry Vonk

Mijn naam is Harry Vonk en er zijn voor mij meerdere redenen te benoemen om een blog te schrijven. Allereerst vindt iedere schrijver het leuk om gelezen te worden en ik vorm geen uitzondering op deze regel. Verder ben ik van mening dat er iedere dag enorm veel leuke dingen om ons heen gebeuren en dat de meeste mensen, man of vrouw, die niet zien. Daarom ga ik proberen met de regelmaat van de klok de aardige dingen die mij opvallen in het dagelijkse leven te beschrijven. De kranten halen al meer dan voldoende negatieve zaken aan, nietwaar! Wie wil reageren, mailt naar harry.vonk@hotmail.com

Over sommige zaken maak ik mij spontaan druk, daarover zo meteen meer. Bij mij zijn vrienden en kennissen altijd welkom, ook buiten de geijkte feestjes om, of moet ik zeggen: ‘juist buiten de geplande party’s om!’ Het is niet tof wanneer mensen slechts langskomen omdat het kerst is, je jarig bent, of omdat het toevallig je begrafenis is. In het laatste geval heb je er natuurlijk nog maar weinig over te zeggen, ik realiseer me dat. Het gaat gewoon om het principe. Wanneer iemand louter en alleen aankomt vanwege een geplande festiviteit, is voor mij de spontaniteit er vanaf. Mijn spontane acties zijn ook mijn manco, en ja, dat realiseer ik me. Meestal is spontaan gelukkig leuk en pakt het positief uit.

Mannelijke vrienden

Echte maatjes komen spontaan aan, het liefst rond etenstijd. We eten allemaal iets minder, desnoods haal ik iets uit de vriezer, maar niemand komt iets tekort. We kunnen immers delen, want ondanks de ‘crisis’ hebben wij het in Nederland goed, en er is genoeg. Afgelopen week hielp één van mijn echte maatjes met het verhuizen van een bed. Het ontbrak mij aan tijd en zeker aan een grote auto om het ding te verstouwen. Mijn Volvo is ruim, maar er zijn grenzen. Deze echte maat regelde bij zijn werkgever even een busje en klaar was Kees, of eigenlijk Harry. De spulletjes waren snel over. ‘Kom je morgen met je vriendin eten?’, was mijn vraag en tegenprestatie. ‘Ja’, zegt hij spontaan, want zo zijn wij mannen.

Zijn vrouwen dan zo anders?

Het liefst plannen vrouwen, ruim vooraf, het hele jaar buiten de werkagenda vol met sociale verplichtingen. Oké, ik ben waarschijnlijk uitzonderlijk maar sommige vrouwen zijn het ook. Vanzelfsprekend moeten theaterkaartjes, et cetera, met het oog op de moeilijk te boeken artiest, ruimschoots op tijd worden gereserveerd. Lang geleden echter wilde een vriendinnetje van me een etentje vastleggen, gewoon in een eetcafé. Nee, het moest en zou ruim vooraf worden gereserveerd. Toen de betreffende datum in zicht kwam, was onze relatie al over. Tsja waren wij maar spontaan gegaan. Ook heb ik weleens met een vriendin op het laatste moment, op de ring van Rotterdam, besloten om niet naar Berlijn maar naar Parijs te rijden. We waren al onderweg. Spontaan kan best leuk zijn dus, en de meeste vrouwen kunnen spontaniteit gelukkig waarderen.

Neus stoten

Eerlijk is eerlijk, door spontane acties in mijn leven heb ik ook heus vergissingen begaan. Soms kostten ze geld, soms leverde het imagoschade op, soms leverden ze mooie herinneringen op. Ik heb spontaan rare dingen gedaan in mijn leven, en er zaten verkeerde beslissingen bij. Niet zelden moest ik mijn verontschuldigingen aanbieden. Toch, als ik terugkijk op alle dingen die ik spontaan verkeerd deed, weet ik dat juist die acties mij veel opbrachten. Ze leerden mij dat ik mens ben met tekortkomingen. Deze fouten en leermomenten maken mij tot wat ik ben, ze brachten mij zelfrespect, en des te meer realiseer ik mij gelukkig te zijn geen politicus te zijn. Als politicus mag je schijnbaar geen spontane fouten maken, zeker geen sorry zeggen of eens een keer spontaan uit de band springen. Daar wil je als politicus toch niet aan denken! Nee, als politicus moet je draaien en ‘rechtlijnig’ zijn, vooral niet uit je rol vallen, ook al ben je het niet eens met je eigen beslissing. Wat een ellende lijkt mij dat wanneer je als minister niet eens meer spontaan mag beslissen over een Nederlandse jongen van 18 jaar. Waren sommige mensen die het voor het zeggen hebben maar iets spontaner. De wereld zou er een stuk prettiger uitzien.

Even voorstellen: Harry Vonk

Mijn naam is Harry Vonk en er zijn voor mij meerdere redenen te benoemen om een blog te schrijven. Allereerst vindt iedere schrijver het leuk om gelezen te worden en ik vorm geen uitzondering op deze regel. Verder ben ik van mening dat er iedere dag enorm veel leuke dingen om ons heen gebeuren en dat de meeste mensen, man of vrouw, die niet zien. Daarom ga ik proberen met de regelmaat van de klok de aardige dingen die mij opvallen in het dagelijkse leven te beschrijven. De kranten halen al meer dan voldoende negatieve zaken aan, nietwaar! Wie wil reageren, mailt naar harry.vonk@hotmail.com

Op zich is het geen verdienste. Het overkomt je, en sommigen overkomt het niet. Uiteraard heeft je levensstijl, eten, drinken, bewegen, et cetera er veel invloed op, maar er zijn ook omstandigheden te bedenken dat het je niet meer overkomt. Je zou onder een auto kunnen komen. Ook kan een bliksemstraal je treffen. Een meute hondsdolle mussen zou jou voor vogelvoer kunnen aanzien, je lekprikken, en je voor dood kunnen achterlaten. Tsja, je kunt je vinger in je neus breken of je verslikken in een jointje voor het jouw tijd is. Dat lijkt allemaal negatief maar het is best realistisch hoor. Je weet nooit of je er een jaartje bijkrijgt. Nou, ik kreeg er weer eentje bij.

Er staat een paard in de sloot

Daags na mijn verjaardag bij vrienden – wonend in landelijk gebied – op bezoek. Ja hoor, er loopt een paard de sloot in, met een ruiter, eigenlijk een ruitster op de rug. Zo’n paard weegt nogal wat kan ik je verzekeren. Gelukkig kwam het meisje met de schrik vrij, of te oordelen naar de bumpertjes, was ze eigenlijk een meid. Zij stond in ieder geval vrij snel nat en stinkend van de smurrie naast de plomp. Haar eerste paardrijles! Ach, beter daar dan onder het paard. Even later stond iemand van de manege naast de sloot om het beest eruit te trekken.

Paard in de bek kijken

Al snel kwam ook ik lopend ter plekke om te assisteren. De man van de manege, één brok zenuwen, deed zijn best om het paard op de kant te krijgen. Het beest lag kalm in de moddersloot en was eigenlijk best relaxed. Ze lag (merrie) het hoge gras aan de kant van het water op te eten met een blik in de ogen van: ‘‘good grass’ man, wie doet mij wat?’ Eerst maakten wij het zadel los. Het paard mag je niet aan zijn bit trekken, nee, je moet een touw aan de achterzijde van het beest, liefst onderdoor, bevestigen. Vervolgens trek je het beest er dan uit. Een beetje ‘het touw achter het paard spannen.’

Paardenbiefstuk

Het meidje had het overleefd, maar nu het paard nog. Ooit liet ik mij namelijk door een paardenverzamelaar en ‘liefhebber’ vertellen dat wanneer een paard mank werd, het moest worden afgemaakt. De biefstuk die je bij de paardenslager koopt komt dus van manke paarden. Zo’n paard is een levend wezen en ze schijnen bijzonder kostbaar te zijn. Wij moesten het paard dus heel uit de sloot krijgen. Ik keek de relaxte biefstuk in de ogen en dacht: ‘zorg jij maar dat je niet mank uit die sloot komt.’

Vriendschap komt te voet en gaat te paard

Ook na veel sjorren lukte het ons niet om het paard los te krijgen. De waterkant was schuin en het paard had meer interesse in het ‘grass’ dan in de droge kant. Ze leek steeds verder weg te zakken. Het vele zwoegen werd niet beloond. Maar ineens leek het paard door te hebben dat het niet tot de familie der zeepaarden behoorde, ze begon te spartelen en stapte met de nodige modderspetters de waterkant op. Stel je een natte hond voor die zich droog schudt, alleen dan groter en met meer water. Als niet-paardenexpert kon ik het paard met moeite in bedwang houden. De damp sloeg van haar af en ze probeerde haar voorbenen de lucht in te trappen terwijl ik aan die kant het bit vasthield.

Toch weer pizza

De merrie liep nat van de smurrie aan de lijn met de ‘maneger’ mee en te oordelen naar de tred, zou zij voorlopig nog niet in de gehaktmolen verdwijnen. Zo’n man in cowboykledij. Vanavond gewoon weer pizza dus. Eenmaal weer binnen bij mijn vrienden werd ik uitgelachen. Zojuist een paard en een meidje geholpen in nood, goede daad verricht, en dan lachen ze je uit! Op mijn vraag wat er te lachen viel, kwam het antwoord dat ik in de spiegel mocht kijken. Van onder tot boven zat ik onder de natte bruine blurp. Mijn schone verjaarskleren waren niet langer schoon. Maar, het meisje lag niet dood onder het paard, ik was niet doodgetrapt, en het dier ontkwam ook aan de slachtdrift van een paarden(vlees)liefhebber. Allemaal weer een dagje erbij, geen verdienste, wel weer mooi meegenomen. Ongelukken liggen in kleine hoekjes en slootjes. Zelf heb ik weinig met verjaardagen, wel pluk ik de dag, iedere dag!

Even voorstellen: Harry Vonk

Mijn naam is Harry Vonk en er zijn voor mij meerdere redenen te benoemen om een blog te schrijven. Allereerst vindt iedere schrijver het leuk om gelezen te worden en ik vorm geen uitzondering op deze regel. Verder ben ik van mening dat er iedere dag enorm veel leuke dingen om ons heen gebeuren en dat de meeste mensen, man of vrouw, die niet zien. Daarom ga ik proberen met de regelmaat van de klok de aardige dingen die mij opvallen in het dagelijkse leven te beschrijven. De kranten halen al meer dan voldoende negatieve zaken aan, nietwaar! Wie wil reageren, mailt naar harry.vonk@hotmail.com