Ze zit in de trein tegenover me en haar humeur werkt op mijn zenuwen. En ik moet nog tot Utrecht. Zij ook, want er zit geen halte meer tussen. Mijn dag is nu al verpest.

Het zit aan de telefoon en lacht. Hard, breeduit en zo te horen om alles, dus in mijn ogen om niets. Maar dat weet ik natuurlijk niet zeker. Wat ik hoor is maar een kant van het gesprek. Maar om alles moeten lachen, dat kan niet. Dat is geen humor, dat is onzekerheid. Of dan tenminste een overdreven vorm van zin in het leven die ik niet snap.

Middelvinger

Als ik ergens een hekel aan heb is het aan mensen die overal en altijd moeten lachen. De vorm van agressiviteit die automobilisten soms niet van zichzelf herkennen zodra ze in hun gemotoriseerde cocon zitten en medeweggebruikers tegenkomen, heb ik met mensen die overal om lachen. Dan begint mijn middelvinger spontaan te jeuken en mijn vuisten willen maaien. Weg die lach op dat smoel! Ja, ja, dat is natuurlijk een spiegel tegen mijn chagrijnige ziel. Een tekortkoming waar ik nodig iets aan moet doen. Maar wat heb je niet goed begrepen wanneer je overal om moet lachen? Het journaal niet gezien? De krant niet gelezen? Albert Verlinde niet achter de Boulevarddesk zien staan? En Hans Kraay junior is ook nog steeds op de buis hoor. Ik bedoel. Wat valt er te lachen?

Dijenkletser

Of misschien juist wel te veel. Humor is een overlevingsstrategie. Hoe erger de ramp, hoe meer behoefte aan een gepaste, doch schokkende grap. Getuige 11 september. Alsof we zeggen: het kan altijd nog erger. En zo is het. Het kan altijd nog erger. Je dat te realiseren maakt de humor. Dan is een goede mop opeens nooit weg. Vertel je zo’n mop vervolgens tegen een vrouw, dan betrekt ze het weer op zichzelf. Gaat ze zeuren over vrouwonvriendelijkheid of dat ze het niet snapt. Krijg je dat weer. Nee, ‘de mop’ is het terrein van de man. Stompzinnig gegniffel het terrein van de vrouw. Een vrouw met een lekkere dijenkletser, dat is ook eigenlijk niet te doen. Met uitzondering van de seksistische grap. Die doet het wel weer lekker onder ons vrouwvolk. Dat heeft niets te maken met zelfspot maar alles met angst voor controleverlies. Want zoals gezegd, het kan altijd nog erger, dus zetten we liever zelf in. Toch zijn we wel om te lachen.

Met seksistische grappen over vrouwen doe je haar geen plezier en
moppen onthouden kan ze ook al niet. In de wekelijkse blog Man versus
Vrouw zetten we haar tegenover hem. Vandaag: Bestaat er zo iets als
mannen- en vrouwenhumor?

VOLGENS HAAR
Grappen moet je nooit hoeven uitleggen.
Wanneer zij je een beetje glazig aangaapt na de clou heeft ze het
gewoon niet gesnapt. ‘Vrouwen hebben geen humor’, zeg je dan, en af is
de kous.
Dat kan niet op mij slaan. Ik zie de hele dag de ene na de
andere komische situatie. Ik reis namelijk met het openbaar vervoer.
Geen betere vergaarbak van leuke momenten dan mensen op weg ergens
naartoe. De humor ligt niet op straat, die zit in de tram. Of bus, of
trein, dat doet er dan niet meer zo toe. Het voertuig dient wel
voorzien te zijn van een bestuurder, want zonder dat is er geen lol
aan. Voor de humor. Het ding moet rijden en er moeten mensen in. Te
beginnen dus met een chauffeur. Een goede chauffeur houdt zijn gezicht
beter in de plooi dan zijn pak, en voorziet desgevraagd zijn cargo
adrem en scherp van antwoorden. ‘Is dit bus 11?’ Dat hoop ik niet
mevrouw, anders zit ik in de verkeerde bus.’ Je had erbij moeten zijn,
maar ik vind dat humor om te lachen.

Ballen
Humor is mooi verpakt zeer. Herken je de geschetste
situatie zonder dat het zeer doet, dan kun je erom lachen. Zo niet dan
voel je je beledigd. Of onzeker worden. Daarom slaan vrouwen op tilt
wanneer de grappen over borsten, blond gedrag en
‘seks-die-hij-zou-willen’ gaan. Met uitzondering van die vrouwen met
een overdosis zelfspot. Maar waar vind je ze? Vrouwen lachen ook al
niet snel om fysieke pijn van anderen. Jackass is mannenhumor. Vrouwen
krijgen direct medelijden van het verkeerde soort. Weg grap! Mannen
lachen zich rot wanneer een andere sukkel eens flink zijn ballen stoot.

Vizier
De laatste keer dat ik gelachen heb deze week,
buiten de spits op het Centraal om, was thuis aan de eettafel.
Dochter-lief speelt met klasgenoot-stoer het spel van veroveren via een
virtuele ridderwereld. Zo doe je dat wanneer elkaar écht veroveren
leeftijdtechnisch gezien nog nét even een brug te ver is. Het spel dat
ze spelen is iets met vechten. Dat is dan weer redelijk herkenbaar. Je
‘bent’ een poppetje en je trekt ten strijde. ‘Weet je wat Dave nu weer
gedaan heeft?’, zegt ze tussen twee happen door. ‘Ik was jonkvrouw en
ik had haar heel mooi gemaakt. Daar heb ik gisteren wel een kwartier
over gedaan. Maar toen ik weer ging inloggen had die gek er gewoon de
bovenkant van een harnas overheen gezet….En haar een helm op gezet!’
Je had erbij moeten zijn, maar ik vind dat humor om te lachen.

VOLGENS HEM
Ik heb een boekje van mijn broer gekregen met
stripjes van Dr. Sigmund. De tekenaar heeft een serie hoogst
vrouwonvriendelijke moppen gemaakt, hoewel het afkraken van het
mannelijk geslacht ook niet wordt geschuwd. Het valt mij op dat de
mopjes die het meest herkenbaar zijn, ook meteen de leukste zijn.
Waarschijnlijk is er een bepaald inlevingsvermogen in de grap nodig om
hem ook echt leuk te maken. Het zijn voornamelijk opmerkingen of acties
van Sigmund zelf die mij in de lach doen schieten, omdat ze passen bij
situaties die ik ook meemaak, maar waarvan ik het niet in mijn hoofd
zou halen om zulke opmerkingen ooit tegen een vrouw te maken. Ik geloof
ook niet dat ik dat ook echt zou willen doen. Mannen onderling kunnen
dat soort opmerkingen op de één of andere manier wel maken.

Mannenhumor
Mannen kunnen zonder problemen grappen over
elkaar maken. Je kan zonder al te veel schade aan te richten tegen je
collega zeggen dat zijn haar er vandaag uit ziet of het al heel erg
lang dood is (wat eigenlijk ook klopt, natuurlijk), of zijn nieuwe trui
als ‘mooi stukje gordijnstof’ bestempelen. Het zijn natuurlijk allemaal
wat flauwe, voor de hand liggende grapjes, maar na wat schaapachtig
gelach en wat intelligentere kwinkslagen terug gaan we over tot de orde
van de dag. Volgens mij worden zulke grapjes nooit op die manier
gemaakt tussen vrouwen. Over uiterlijk maak je geen grappen. Niet over
het haar, niet over make-up, niet over kleding en al helemaal niet over
het figuur.

Puberhumor
Volgens mij worden er door vrouwen wél grapjes
gemaakt over andermans, of in dit geval andervrouws uiterlijk of
kleding. Maar dat valt wat mij betreft onder de noemer ‘roddelen’.
Sigmund maakte in één van zijn gags duidelijk dat hij de humor van de
vrouw totaal niet snapte. Eerlijk gezegd moet ik het met hem eens zijn.
Je kunt het verschil al op jonge leeftijd zien. Jongens in de puberteit
doen liefst zo stoer mogelijk en de grapjes die ze (proberen) te maken
komen niet veel verder dan elkaar naar beneden halen, of ze gaan over
‘meiden’. Pubermeisjes hebben voor mij volslagen onbegrijpelijke humor.
Ik zie mijn dochters regelmatig over de grond rollen van het lachen
terwijl er bijna geen woord wordt gezegd. De intelligentie in de
grappen neemt (hoop ik) zowel bij mannen als vrouwen toe met de jaren.
Het onderlinge begrip gek genoeg niet.

Een vriendin van me heeft verkering met een man die volgens haar ‘zijn hart op slot heeft, maar zijn huis voor haar openzet’. Hoe doe je dat? Gevoelsmatig bedoel ik. Een relatie onderhouden met zo’n man. Afstand houden of juist al je liefde zijn richting op zenden? Beide in de hoop dat hij de deur naar zijn hart op enig moment toch open durft te doen. Ik ben er nog niet uit.

Sex om de sex
Wat ik wel ken, is het fenomeen hart open en huis op slot. Volgens mij een goede manier om niet te snel te ver in het zompige moeras der liefde te zinken. Wel openstaan voor een mogelijke match, maar niet te snel samen het bed in duiken, want dat leidt onherroepelijk tot verwachtingen. En verwachtingen, daar gaat het meestal mis. Bij ons vrouwen dan. Sex om de sex is mogelijk en behoorlijk lekker, maar houdt die lust-relatie te lang aan, dan gaat dat verwachtingsradertje in je vrouwelijke hersenpan toch weer met je aan de haal. ‘Kan ik eens een weekendje weg voor ons saampjes inplannen, zou hij mee willen naar dat verjaardagsfeestje, hoe lang zou hij me aantrekkelijk blijven vinden of heeft hij er nog meer vriendinnetjes naast?’ Dat soort geneuzel.

Issues
Als je echter een partner treft die zijn hart op slot heeft, kom je er volgens mij nog bekaaider af. Dan vecht je tegen de bierkaai. Hij heeft issues. Of hij vindt je toch niet leuk genoeg. Hoe lang blijf je geven, zonder iets terug te krijgen? En hoeveel van jouw gegeef kan hij aan, voor het hem begint te dagen dat jullie eigenlijk gewoon wél een relatie hebben? En dat hij daar heel zenuwachtig van wordt. Nee, een man die zijn hart op slot heeft, is geen goede match. Tenzij je eraan twijfelt of die deur naar zijn hartje wel echt dicht zit. Maar ja, dat zijn dan weer die vrouwelijke radertjes die aan het draaien slaan…

Zo langzamerhand word ik rustig. Een zwaktebod. ‘If you can’t beat them, join them.’ Maar ik wil nog helemaal niet aantreden bij het legioen der 40+ vrouwen. Toch gebeurt het.

Orgastisch
Laatst maakte ik voor mezelf een lijstje met zaken waar ik vroeger, zeg drie jaar terug, een punt van zou hebben gemaakt. Een lijst der verdwenen punten. De lijst was jammerlijk lang. Dat vond ik een slechte zaak. Ik heb mijn spirit laten verdampen tijdens tarrotsessies, kijk-naar-je-energie-meetings en alles-wat-je-aan-de-ander-stoort-zegt-iets-over-jezelf-cursussen. Gelukkig leeft de passie meer dan ooit. Seksdips, daar doet de rijpere vrouw – de producent van mijn potje nachtcrème vindt dat ik dat ben – niet aan. Waar mannen rond hun twintigste pieken, kom ik, volgens de onderzoekers, op orgastisch gebied pas net kijken. Gelukkig, ik ben nog niet helemaal opgebrand.

Lotushouding
Maar verder… Berusting alom. Het voelt als een witte handdoek in de ring. Een kleffe. Want wat zegt het wanneer het me niet meer kan schelen of de was nu in óf naast de mand ligt? Dat ik het, zonder met mijn ogen te knipperen, oké ben gaan vinden dat mijn lief geinteresseerd babes bekijkt terwijl ik verschrompel? Dat ik minder vaak achterom kijk omdat verloren kansen me daar zo aanstaren? Het zegt dat ik geen zin meer heb me druk te maken over zaken die toch niet te winnen zijn. Het is het ontbreken van fut. Geen staat van verlichting of een betere staat van bewustzijn. Het sussende effect van diep ademhalen en focussen houdt me koest. En ja, daar voel ik me beter bij, maar nog niet helemaal. Ik mis de donder en het vuur. Al hebben passie en drive me bakken blauwe plekken en zinloze energie gekost, ik stònd ergens voor. Tegenwoordig zit ik. In lotushouding.

Jonge minnaar
Ze was er wel vroeg bij, mijn midlifecrisis. Waanzinnige onrust vanaf mijn tweeëndertigste. Opeens stond ik ver na middernacht op om een paar uur te gaan swingen in een of andere club. Ik nam een veel te jonge minnaar en deed dingen waarvan ik nu hoop dat mijn dochter het nooit zal gaan doen. Yeah, right! Met haar toenemende interesse in het wilde leven, verdwijnt het mijne. Tegenwoordig maak ik onder vriendinnen rond elf uur een rondje in de kroeg met de vraag: ‘Hoe laat begint het slapen?’ Als ik de kroeg al haal. De lol gaat er toch wel af wanneer gevraagd wordt wat ‘mevrouw’ wil drinken. De laatste maal mocht ik zelfs voor met mijn bestelling aan de drukke bar. Alsof ik een hulpbehoevende was voor wie je opstaat in de bus. Nog een paar jaar en ik lig zaterdagnacht wakker. Gespitst op het geluid van de voordeur of dochterlief wel een beetje op tijd thuis komt. Mama wil haar graag nog even zien voordat ze zelf om 9 uur op de trein stapt op weg naar een seniorenbeurs.

Tjonge tjonge, wat loopt de naar een vaste relatie zoekende vrouw toch achter bij de Nederlandse man. Deze haalt al jaren zijn toekomstige levenspartner uit het buitenland. Vele vrouwen uit de Fillipijnen hebben al menig man hier zijn geluk gebracht. Maar ook Polen, dat bijna is ‘leeggeroofd’, is een goede leverancier gebleken.

Inhaalslag
De autochtone vrouw is wel bezig met een inhaalslag ten opzichte van de Nederlandse man. Zij stort zich nu ook op het zoeken van een partner uit het buitenland. Ten minste dat hoor ik van mijn vele tot voor kort vrijgezelle vriendinnen die nu opeens bezet blijken te zijn. Ook heb ik geluiden gehoord uit de politiek dat er plannen bestaan om het ontstane overschot aan ongetrouwde Nederlandse vrouwen uit te zetten in bijvoorbeeld Polen.

Hogere temperaturen
Met het opwarmen van de aarde gaat het gestaag verder zoals u wel merkt de laatste tijd. Hogere temperaturen brengen met zich mee dat in sommige gebieden mensen hun huis en haard zullen moeten verlaten. Zolang de afspraken opgenomen in het laatste Kyotoprotocol door vele landen niet zo strikt worden nageleefd dient zich een nieuwe markt aan voor de Nederlandse vrouw: de Noordpool-man.
De mannen op de alsmaar slinkende Noordpoolkap voelen straks letterlijk het water tot hun lippen komen, ze voelen op hun kousenvoeten aan dat er voor hen op relatiegebied in het niet meer zo koude noorden straks geen eer meer valt te behalen. Ze zien zich genoodzaakt om zichzelf in de etalage van de relatiemarkt te zetten.

Koelkast
Nu heeft de Eskimo-man wel een bepaalde aanpak nodig om een relatie te doen slagen, zo is hij dol op het ontdooien van koelkasten. En omdat mijn vriendinnen er geen kind aan willen hebben, raadde ik hen aan een aantal oude koelkasten aan te schaffen. ‘Plaats die in een schuurtje, je man zal er uren vertoeven en het is ook nog goed voor de opwarming van de aarde.’ Een beetje boter bij de vis doet soms wonderen.

Maar ze moeten snel handelen, is mijn advies, om een dergelijke man aan de haak te slaan, want de winter-sale is al begonnen. Zolang de inflatiespiraal IJsland in zijn greep houdt, wil iedere Noordpoolman wel weg en wat overblijft zijn natuurlijk de restjes, ook hier geldt wie het eerst komt wie het eerst maalt.

Mijn vriendinnen smelten als sneeuw voor de zon, ze zijn niet langer Syberisch koud, deze mannen stappen graag voor hen in de talloze klaarliggende ‘huwelijksbootjes’. Nee binnenkort loopt er hier geen vriendin van mij nog rond zonder aan haar zijde een ‘warme’ noordpool man.

Marten Bolt over Marten Bolt
‘Ik
woon samen met mijn lieftallige vriendin en haar 2 kinderen en mijn
zoon en natuurlijk onze hond Xylo. Mijn creativiteit uit zich op dit
moment in het schrijven, vroeger was ik beeldend kunstenaar
(kunstschilder) en nu ben ik ambtenaar. Twee beroepen die erg dicht bij
elkaar liggen dat begrijpt u natuurlijk wel? Meer over mij en mijn wel
en wee kunt u vinden op Hyves.’