Hij wil opeens een sportauto en een jonge vriendin. Zij wil een facelift en wordt depressief. Ergens rond je dertigste slaat de grote ‘is dit alles vraag’ toe. Na je veertigste het besef van ‘nu of nooit’. Of niet? In de wekelijkse blog Man versus Vrouw zetten we hem tegenover haar. Vandaag: de midlifecrisis.

VOLGENS HAAR
Greet en Johan zijn ergens in de zestig en lijken een vorm van leven te hebben ontwikkeld waarbij het erop aankomt elkaar zo veel mogelijk af te zeiken. Het liefst tegenover de kinderen en vrienden zodat die er vooral van doordrongen raken dat het leven met deze partner ze niet heeft gegeven waar ze op gehoopt hadden.
‘Laat hem maar kletsen hoor, vanavond valt hij weer achter zijn krantje in slaap’, zegt de vrouw die vindt dat zij met al haar opofferingen te veel voor hem heeft gedaan en hij te weinig voor haar. ‘Ja, wanneer er niets anders op dat ding is dan jouw stomme serie val ik in slaap, ja’, zegt de man die vindt dat hij na 40 jaar huwelijk zijn afstomping dankt aan haar. Zij roert nog eens in haar koffie terwijl ze een gek gezicht trekt richting de toehoorder. ‘Laat maar gaan, ik ken hem zo onderhand’, zegt ze nu woordeloos.

Lekkere meid
Twintig jaar geleden had hij het wel geweten. Lekkere meiden zat. Eén van die meiden was Sophie. Sophie was anders geweest dan zijn Greet. Spontaan en vol energie. Hij had Sophie ontmoet tijdens een feest. Daar had hij rond zijn veertigste opeens weer behoefte aan gekregen. Hij was elke vrijdagavond gaan stappen met de jongens. Nadat hij eerst het luie zweet eruit had gewerkt op de tennisbaan. Ach Sophie. Het was mooi geweest. Tot zij in het tweede jaar van hun verhouding een kind wilde. Toen kwam het inzicht. Opeens had hij geen zin meer. Hij wilde niet opnieuw aan iemand wennen, geen nieuwe strop om zijn nek, geen tweede leg. Sophies schoenen hoorden niet in de gang naast de zijne, die hoorden ergens slordig rond te slingeren rond een bed. Haar kleding hoorde ze ’s avonds weer aan te trekken. Die wilde hij niet tegenkomen in de wasmand in een gezamenlijke badkamer. Haar spontane acties moesten geen nukken worden omdat hij er dagelijks aan werd blootgesteld. Natuurlijk, haar geur was vertrouwd, maar niet zo vertrouwd als de geur van zijn Greet. Hij was er mee gekapt. Het lidmaatschap van de tennisvereniging had hij ook laten verlopen.

Oprisping
Greet had het gevoeld maar nooit iets gezegd. Ze had haar vermoedens van binnen verwerkt en had alles geaccepteerd. Zijn hernieuwde interesse in het uitgaansleven, dat er een motor moest komen want ‘hij moest toch ergens zijn gevoel van vrijheid vandaan halen.’ En dat hij opeens van baan wisselde waardoor hij af en toe een weekend van huis was. Ze had overal zo enthousiast mogelijk op gereageerd. Zo waren mannen nu eenmaal, die moesten nog even uitrazen. ‘Het blijven altijd kinderen.’ Maar als hij het kind was, wat was zij dan? De passie had plaatsgemaakt voor routine. Op haar 43e had ze gevoelens gekregen voor een collega. Het was wederzijds. ‘Maar dat wist je vader niet.’ ‘Ach schat, bij elke verliefdheid gaat de spanning er ook weer een keer af hoor, en wat moet je dan? Alles laten vallen voor een oprisping? Dat kon ik je vader toch niet aan doen? Zo zijn we niet getrouwd.’ Nee, zo waren ze niet getrouwd.

VOLGENS HEM
Wanneer begint bij de vrouw eigenlijk de midlifecrisis? Bij de eerste onmiskenbare kraaienpootjes? Ik hoop het niet, want als je de antirimpel-reclames mag geloven, begint die midlifecrisis dus op je veertiende. Tenminste, veel ouder schat ik die modellen niet, die vol overgave een dikke laag gehydrateerde, met goudstof geinjecteerde en vitaminehoudende aminopeptiden bevattende crème op hun abrikozengladde huidjes smeren. Het heeft volgens mij dus niet echt met rimpels te maken. Het heeft te maken met het moeten voldoen aan een gecreëerd beeld, waarbij vrouwen het idee hebben dat ze er uit moeten zien als die crèmesmerende jongejuffrouw. Het vreemde is dat deze illusie niet gemaakt of in stand gehouden wordt door mannen, maar door vrouwen en homo’s uit de top van het modewezen.

Medelijden
Ik benijd de vrouw niet. Wij mannen hebben het maar makkelijk. Hoe meer rimpels, hoe ‘doorleefder’ en aantrekkelijker de man. En inderdaad, mannen in de top van het bedrijfsleven willen jonge aantrekkelijke vrouwen om zich heen, omdat jong en sexy nu eenmaal macht uitstraalt. Maar dat is maar het topje van de ijsberg der vrouwen. Er zijn maar een paar mafkezen van vrouwen die koste wat kost de wereld willen dicteren wat aantrekkelijk is. Op het moment dat zij zich niet meer kunnen conformeren aan de door zichzelf gestelde standaard, verdwijnen ze uit het publieke leven, of laten zij zich door middel van plastische chirurgie dermate verminken dat je er alleen maar medelijden mee kunt hebben.

Stelling
Laat ik nou eens een poging doen een stelling te poneren over het wel of niet aantrekkelijk blijven of worden van de vrouw naarmate ze ouder wordt. Ja, mannen kijken naar mooie jonge vrouwen. Ook als ze zelf vijftig zijn. Steek de hand ook eens in eigen boezem, dames? Ik hoor regelmatig een verrukte zucht van mijn vrouw, als die reclame met vier half ontblote jongemannen de revue passeert. Natuurlijk kijken jullie ook naar mooiere mannen dan alleen die man die elke dag met zijn ochtendodeur naast je wakker wordt. Maar geloof me, die hele normale man naast je, is echt wel heel blij met jullie. Je wordt toch samen oud? Die mannen die zo nodig aan hun tweede jeugd en daarmee aan hun tweede jeugdige vrouw beginnen zijn ook maar excessen. Hoogst waarschijnlijk staat over veertig jaar jouw rollator gebroederlijk naast die van je man en zijn jullie allemaal verkreukelde kranten, of jullie nu gesmeerd hebben of niet.

‘Ik heb ook nog wel een figuurcorrigerend onderjurkje.’ Ik keek de verkoopster aan en voelde mijn mond openzakken. Was die taart nu helemaal gek geworden? Een figuurcorrigerend onderjurkje? Dat is iets voor andere vrouwen, ik ben toch zeker mijn moeder niet!

Een paar jaar geleden stond ik in dezelfde bad- en ondermodezaak. Op mijn vraag van toen of ze ook een bikinibroekje had dat de boel een beetje plat duwde aan de voorzijde had ze gelachen. Ze nam de, in haar ogen afwezige, welving van mijn buikje in zich op en vroeg of ik wel helemaal goed bij mijn hoofd was. Die vraag stelde ik nu in gedachten aan haar. Niet hardop want ik was te verbouwereerd. Ergens had de tijd iets gedaan met mijn zelfbeeld. En niet alleen daarmee, als ik de verkoopster moest geloven.

Juiste kleding
Kleding moet laten zien wat mooi is en de minder geslaagde delen bedekken. En hoera, wanneer er wel erg veel te bedekken valt, is er altijd nog gewoon de juiste kleding. Zo krijgt het oog precies het juiste te zien. Maar het innerlijk oog kijkt anders. Om die reden begrijp ik mannen en vrouwen niet met te veel opsmuk. Zelf wéét je wat eronder of achter zit. Nou ja, wat er achter zit, is voer voor psychologen, maar wat eronder zit, dat weet je zelf het best. Zo vraag ik me wel eens af hoe dat nu werkt bij, zeg, Patricia Paay of duifje Helwegen. Schatjes zijn het en zonder hun verzorgde uiterlijk over één kam te scheren: Hoe ligt dat nu ’s avonds afgeschminkt in bed? Mijn credo: hoe meer plamuur hoe dieper het gat. Maar dat is dus voer voor psychologen.

Zomerjurkje

Zelf kon ik ook wel wat hulp gebruiken daar bij die lingeriejuf. Het is dat mijn woonplaats klein is, de concurrentie gering en zelfs de plaatselijke Hema geen normale onderjurk meer verkoopt. ‘Al wat ik wil, is een niemendalletje tegen het doorschijnen van een zomerjurkje’, dacht ik, terwijl de beroemde foto van wijlen lady Di uit mijn geheugen opgevist werd. ‘Nee, dank u, het lijkt me zo opgesloten zitten al dat Elasthan, en bovendien is het een wijd jurkje.’ Nee, dan zou de verkoopster het ook niet doen. Wijd moest ook wel genoeg zijn, dan had een figuurcorrigerend model geen zin. Toen ik naar buiten stapte met mijn modelletje eenvoud – en dan heb ik het over de onderjurk- leek het opeens toch een beetje minder zomer.

Je kent ze wel die tv-programma’s die je leven, je uiterlijk, je kunnen, je kinderen, je huis, je tuin, je partner, je et cetera proberen te verbeteren. Nu ben ik van nature niet jaloers aangelegd maar als ik op Hyves pagina’s (sinds kort zit ik op Hyves. Zo heet dat, je zit op Hyves alsof het een sofa betreft waarin je je nestelt en van waaruit je vrienden uitnodigt tot contact als een koning welke zijn onderdanen ontbiedt tot bezoek en langskomen, als ware het een défilé) zie van vrienden hoeveel vrienden deze vrienden hebben, dan bekruipt mij toch zo langzamerhand het gevoel waarom zijn zij zo populair? Vooral vrouwen hebben veel vrienden valt mij op. Ik vind het namelijk leuk om te ontdekken wat mij opvalt aan zaken in het leven, oplettend en doorgrondend gelijk ik ben, ik ben een geboren analyticus, al wist ik de betekenis van dit woord bij mijn geboorte bij lange na nog niet.

Vrouwelijke vrienden
Vooral vrouwen hebben vele contacten op het fenomeen Hyves. Hoe zit dat, hoe gaat dat in zijn werk? Hoe is dat ontstaan? Vrouwen zijn per definitie, lijkt het, ‘opener’ dan mannen, zijn ‘toegankelijker’dan mannen, zijn beter in ‘contacten onderhouden’ dan mannen. Ze lijken beter te kunnen ‘dagdromen’, zijn beter in zich in kunnen leven in een ander, zijn beter in staat om zich voor te stellen dat het ook anders kan.
Zijn zij ook meer ontevreden dan de man? Zijn zij ook slechter ‘in staat’ om beslissingen te nemen? Zijn zij ook meer op zoek naar een second-life?
Vooral profiel-foto’s van ‘door de wandelgang’ genomen knappe vrouwen trekken veel Hyves-vrienden aan, zet bijvoorbeeld een fictieve foto van een zogenaamd willekeurige knappe vrouw op Hyves en binnen ‘no time’ heeft zo iemand menig vriend in haar schare. Maar ik als doorsnee man met een doorsnee voorkomen moet het stellen met een beneden gemiddeld aantal vrienden.

Jaloers? Ik?
Nee, ik ben niet snel jaloers maar af en toe zou ik wel tot bijvoorbeeld het eendenras willen behoren, want bij de eenden is het zo dat de mannetjes-eenden over het algemeen als knapper en mooier worden gezien.
Mocht u ondanks dat ik een man ben en geen eend mij toch als vriend willen toevoegen, dan graag, ik overweeg zelfs een make-over om uw keuze makkelijker te maken. Ik begin met een fotoshop-correctie.
Ook twitteren behoort tot mijn mogelijkheden en natuurlijk het aloude kwaken.

Marten Bolt over Marten Bolt
‘Ik woon samen met mijn lieftallige vriendin en haar 2 kinderen en mijn zoon en natuurlijk onze hond Xylo. Mijn creativiteit uit zich op dit moment in het schrijven, vroeger was ik beeldend kunstenaar (kunstschilder) en nu ben ik ambtenaar. Twee beroepen die erg dicht bij elkaar liggen dat begrijpt u natuurlijk wel? Meer over mij en mijn wel en wee kunt u vinden op Hyves.’

Een man moet lekker ruiken. Met een geur die bij hem past. Dat is een brede stelling, maar laat ik het zo zeggen, een stoere biker die langs mij heen raast op weg naar nog meer spieren en zweet, moet niet naar het mannenschap van een parfumeriezaak ruiken. Maar de man in pak die me zo vriendelijk voor laat gaan bij het verlaten van de lift doet het niet lekker met een verse zweetlucht.

Korte mouwen
De juiste outfit, op de juiste plaats. Daar komt het op neer. Dan maakt het mij verder niet zo veel meer uit. Dat hij weet wat wanneer gepast is, onderstreept het karakter meer dan welke outfit ook. Het beste dat een man kan dragen in gezelschap van een vrouw zijn trouwens goede manieren. Daar kan ik kort over zijn. Al is hij mister trendwatcher himself, wanneer er bagger uit zijn mond komt, haakt elke vrouw af. Maar goed, het oog wil ook wat, en mijn oog wil een stoere man. Het liefst in T-shirt en goede jeans. Stevig gespierde onderarmen zijn mijn achilleshiel. Mannen mogen uitkijken naar rokjesdag, ik kijk uit naar kortemouwendag.

Goede jeans
Om die reden hebben mannen in pak bij mij een lichte achterstand. Mannen in pak stralen wel iets anders begeerlijks uit. Status. Dat heeft zo zijn charme, maar er blijft een bepaalde gereserveerdheid. Daar was het pak nu ook juist voor bedoeld. Nee, dan liever de man in goede jeans en shirt. De bovenste twee knoopjes open, ik wil me er graag meteen van kunnen verzekeren dat hij geen borsthaar heeft. Boter bij de vis. Stel, het zit er wel, maar de man in kwestie heeft goed gevormde onderarmen, ruikt lekker en gedraagt zich – wie kent het woord nog – charmant, dan doe ik verder niet moeilijk. Hoezo kleren maken de man?

En zo lees ik in het NRC van 9 juni dat de gemiddelde heteroseksuele vrouw alleen een jongere man wil wanneer ze zelf minimaal 75 jaar is. Al hebben we het hier over gemiddelden, het is weinig hoopgevend. Toch geloof ik direct dat het klopt. Ik heb het genoegen van ‘de jongere man’ geproefd in mijn roerige jaren, toen ik als dolende dertiger kampte met stuiptrekkingen van ongeduldige hormonen. Ik liep erop stuk. Ik hield de conditie van mijn 10-jaar jongere lover prima bij, maar waar moesten we het over hebben na de vrijpartij? Technisch Lego? Zelfs mijn tienerdochters hebben het al door. Mannelijke – nou ja, mannelijke – klasgenootjes doen kinderachtig. De boys van minimaal 3 klassen hoger zijn daarentegen razend interessant.

Niet mooier
De onderzoeker komt met zijn conclusie na het uitpluizen van contactadvertenties. Mannen zoeken een jongere vrouw, vrouwen een oudere man. Als ik een man was zou ik hetzelfde doen. Je kunt het altijd proberen. Ja sorry hoor alle Patrica Paays van Nederland, we worden er niet mooier op met de jaren. Wel interessanter en leuker, maar ja, it takes a man to see that. En daar kun je tot je 75e op gaan zitten wachten.

Bejaardenhuis
Alle heteromannen willen een leuke, interessante vrouw. Dat zij daar vaak de binnenkant mee bedoelt en hij de buitenkant is een jammerlijk verschil van uitgangspunt. Zij is interessant totdat er een verser exemplaar zijn leven komt binnen huppeldepuppelen. Met deze uitspraak plaats ik mezelf direct in de hoek ‘zwaar verzuurd’, maar ook dat is slechts een point of view. Vrouwen willen gelijkwaardigheid en – he jesses – iemand om mee te praten. Helaas doe je hem daar, buiten de theoretische en politiek correcte weg, niet écht een plezier mee. Toch jammer dat we er tot het bejaardenhuis over doen een brug te slaan.