Wildplassen of wild plassen; het is maar hoe je het bekijkt. De verschillen zijn groot. Een grappig woord ‘wildplassen’, wie heeft het bedacht? Soms moet je ineens heel nodig plassen, en wel nu! Het overkwam mij vaker, in de file, in een drukke winkelstraat, in de auto in een onbekende stad zonder parkeerplekken. Geen toilet in de buurt om de behoefte te doen. Dan maar even snel de auto op de vluchtstrook, gevarenlichten aan, en tegen de vangrail. Opgelucht kon ik weer verder. Vergelijkbare verhalen kan ik over steegjes, tuinhekjes, lichtmasten, bomen en struiken vertellen.

Typisch mannelijk gedrag

‘Typisch mannelijk gedrag’, is de eerste gedachte bij menig vrouw, en ja, ook ik ben in eerste instantie geneigd hiermee in te stemmen. Oh nee, toch niet. Ik heb een nicht die evenals ik teveel koffie, water en wijn drinkt, en ook zij moet om de haverklap naar het toilet. Ze lijkt me zeker niet het type dat het in haar broek doet omdat er geen toilet in de buurt is. Ze is ‘mans’ genoeg om het gras ergens te besproeien.

(Jeugd) herinneringen

Toen ik nog studeerde, kon je pissen zonder ervoor beboet te worden, en zelfs toen er boetes gingen rollen kwam ik er altijd met een waarschuwing vanaf. Vaak heb ik goddelijk mijn buis leeg gebruld tegen grassprieten, struiken, keien, ijsschotsen, duinen, huizen, woonboten, wastafels, lege bierglazen (onder de bar), barkrukken, et cetera? Ach, dat waren nog eens mooie tijden! En na zo’n verlossende blaas-ontspannende plas was er die opluchting!

Ik moet vaak heel nodig

Nog even over die file waarin ik ooit stond. Ik heb dus de slechte gewoonte om veel te drinken in de auto. Geen alcohol. Nee, vooral koffie, Optimel et cetera. Soms rijd ik van toilet naar toilet. Wanneer ik ’s nachts droom van watervallen, stromende bergbeekjes en kletterende golven op het strand, doe ik het haast in mijn broek. In die bewuste file werd mij een halt toegeroepen door oom agent, net toen ik tegen de vangrail stond te sassen. ‘Halt toeroepen’, alsof ik heel wild rennend aan het plassen was. Weer zo’n vreemde uitdrukking. Toen ik hem uitlegde dat ik een gevaar op de weg was geworden als ik niet had kunnen wildplassen, en dus eigenlijk handelde in de geest der wet, verdween het boekje met de opmerking: ‘Voor deze ene keer dan maar!’ Hij had het begrepen.

Mijn oom Von Munchhausen

Helaas gestorven, en een Baron dat was hij ook al niet. Wel had hij geweldige verhalen. Zo zijn wij bij ons in de familie fors geschapen, dat weet eenieder. Wij zijn de witte negers van Europa, en niet omdat we zo’n lekker ritmegevoel hebben. Nee, wij zijn een groot ‘geslacht’ en vorstelijk bedeeld. Mijn oom wist dit altijd rijkelijk te overdrijven. Zo werd hij eens, naar eigen zeggen, tijdens het wild om zich heen plassen, gestoken door een bij of wesp. Niet zomaar gestoken, maar eh….., tsja, hij werd uitgerekend DAAAAR gestoken. Nu moet je weten dat ik het verhaal tenminste vier keer heb gehoord, en iedere keer dat hij het vertelde zwol het ‘ding’ meer en meer op. Op het laatst had hij een lul van ten minste 50 cm! Wat een lol had hij iedere keer weer dat hij over deze wildplaspartij kon vertellen.

In de geest der wet

Wetten zijn er om na te leven, niet om domweg te controleren op de naleving ervan. De wet op wildplassen heeft ooit de bedoeling gehad te voorkomen dat in ieder donker steegje de zure pislucht de frisse buitenlucht overtreft. In landelijk gebied stoort immers niemand zich eraan wanneer men een boom omver probeert te zeiken. Ook wanneer ik op zee in mijn wetsuit pis zal niemand mij een boete opleggen. Het gaat hierbij uiteraard om de bestrijding van overlast.

Wilde plassende vrouw

Eens liep ik nietsvermoedend een steegje in om mijn blaas te gaan ontspannen en legen. Het lot bepaalde anders. Ik liep een trauma op. Wat zag ik daar? Een wilde plassende vrouw, dampend van de stoom, gehurkt op haar benen. Ze liep leeg! Uit haar verontschuldiging maakte ik op dat ze Duits was. Dat was schrikken zeg! Daar moet de politie nou eens een keer tegen optreden, toch! Vorige week werd er ook een wild plassend peutertje van maar liefst drie jaren oud betrapt op het laten zakken van de luier en het ledigen van de blaas. Het verhaal bleek gelogen maar goed, wanneer zoiets onverhoeds toch gebeurt, zeg ik: ‘beboeten die hap!’ Moet niet gekker worden! Het wildplassen in de kiem smoren, toch? Wilde vrouwen en kleuters die wildplassen, het is bij de wilde beesten af!

Even voorstellen: Harry Vonk

Mijn naam is Harry Vonk en er zijn voor mij meerdere redenen te benoemen om een blog te schrijven. Allereerst vindt iedere schrijver het leuk om gelezen te worden en ik vorm geen uitzondering op deze regel. Verder ben ik van mening dat er iedere dag enorm veel leuke dingen om ons heen gebeuren en dat de meeste mensen, man of vrouw, die niet zien. Daarom ga ik proberen met de regelmaat van de klok de aardige dingen die mij opvallen in het dagelijkse leven te beschrijven. De kranten halen al meer dan voldoende negatieve zaken aan, nietwaar! Wie wil reageren, mailt naar harry.vonk@hotmail.com

Misschien word ik nu dan toch eindelijk echt een beetje oud. Hoewel, ik sluit ook niet uit dat ik deze week gewoon eens een keertje extra oplettend was, scherper en alerter waardoor ze mij niet ontgingen, waardoor ze me juist deze week opvielen. Hoe het kwam weet ik niet, maar er waren in ieder geval opvallende dingen deze week die mij één voor één verbaasden.

Monique van der Ven

Monique, altijd een leuke, aardige vrouw geweest, vanaf Turks Fruit, en nog steeds, tot de commercial van een paar jaar terug over de één of andere verzekeringsmaatschappij. Ach, ik volg haar niet en toevallig deze week, ik zag haar weer, ze was op tv bij Pauw & Witteman en ik schrok! Niet dat ik er verstand van heb, maar volgens mij heeft ze iets aan haar gezicht laten doen wat niet natuurlijk is. Ogen eng diep in hun kassen, wangen onnatuurlijk bol, en de lippen te strak. Eigenlijk was ik gewoon verbaasd dat zo’n spontane, aardige vrouw er ineens zo eng uitzag, zoals de oude secretaresse in ‘The Devil’s Advocate’. Jammer , van ooit zo’n mooie oudere actrice.

SUV’s

Ooit had ook ik er eentje, of eigenlijk waren het er drie. Eerst langgeleden, een terreinauto, later een Jeep Wrangler en vele jaren na dato een Mercedes G. Tsja, ze waren groot, woest onweerstaanbaar en aantrekkelijk voor mij als jongeman. En hoewel ik tegenwoordig normale auto’s rijd zie ik nog regelmatig van die grote bakken. Het enige verschil is de rijstijl. Asociaal te hard manoeuvreren zij behendig tussen de vluchtheuvels in onze woonwijk door alsof deze geplaatst zijn om de rijstijl optimaal te testen. Met zo’n bak geef je geen voorrang, die neem je. Ben ik nou een ouwe zak ofzo, dat ik niet begrijp waarom bestuurders van dit soort auto’s zo hard door woonwijken razen? En denk nou niet dat voetgangers wel altijd beleefd zijn. Tegemoetkomende wandelaars kijken niet op of om en gaan zeker niet aan de kant om je door te laten. Ja, ik word oud. De jeugd van tegenwoordig……

Sneeuw

En ja hoor, ik reed woensdag ineens weer op zomerbanden. Nee mijn winterbanden waren niet versleten, de auto was aan vervanging toe en de garage waar ik het oude wrak inruilde wilde per se de auto op de originele Volvo-velgen hebben. Tsja, daar zaten dus zomerbanden op. ‘Ach, sneeuw hadden we nog niet gehad dus ik liep geen risico’, dacht ik. Verbaasd waren de mannen die de wielen wisselden.

Sneeuw op de snelweg

Zo reed ik dus op vrijdagavond op zomerbanden over de besneeuwde snelweg en dat zal menigeen verbazen, maar de omstandigheden zorgden er nu eenmaal voor dat ik nog slechts één dag moest rijden tot mijn nieuwe auto zou komen. Wat mij dan weer verbaasde, was dat met name grote SUV’s op de A12 met hoge snelheid langs wegwerkzaamheden raasden terwijl mijn thermometer -14ºC aangaf, en terwijl bijna iedereen rustig op de gladde weg reed. Uiteraard was ik met mijn zomerbanden niet een goede maatstaf. Tot mijn plezier zag ik verderop echter wel een Range Rover vaststaan in de berm van de weg, takelwagen erbij, geen personen gewond (zo te zien) en lange rem/slip-sporen. Haha, de bestuurder moet verbaasd zijn geweest dat zijn auto ging glijden bij 140km/uur terwijl op die locatie ook onder normale omstandigheden niet harder dan 90 mag worden gereden.

IJspret

Al die koude levert ook veel plezier op hoor. Mijn mooiste verbazing deze week ontstond toen ik zondag zag hoe goed mijn dochtertje kon schaatsen op de gracht voor haar ouderlijk huis. Twee jaar terug moesten wij haar nog voortslepen en nu draaide ze pirouetjes alsof ze nooit anders had gedaan. Zoals ik al begon, ik word waarschijnlijk oud en val van de ene negatieve verbazing in de andere positieve verbazing. Het verbaast me hoe ik verander.

Even voorstellen: Harry Vonk

Mijn naam is Harry Vonk en er zijn voor mij meerdere redenen te benoemen om een blog te schrijven. Allereerst vindt iedere schrijver het leuk om gelezen te worden en ik vorm geen uitzondering op deze regel. Verder ben ik van mening dat er iedere dag enorm veel leuke dingen om ons heen gebeuren en dat de meeste mensen, man of vrouw, die niet zien. Daarom ga ik proberen met de regelmaat van de klok de aardige dingen die mij opvallen in het dagelijkse leven te beschrijven. De kranten halen al meer dan voldoende negatieve zaken aan, nietwaar! Wie wil reageren, mailt naar harry.vonk@hotmail.com

Verhuizen is niet mijn meest favoriete bezigheid maar toch ontkom je er soms niet aan. Zo zou dit weekend mijn oude peettante van het ene appartement naar het andere verhuizen. Het oude was op de windzijde en zesde verdieping van een hoge flat gesitueerd. Een flat waar langzaamaan steeds meer gajes woont. Het nieuwe stulpje is een soort van aanleunwoning met meerdere gelijkgestemden en past dus beter bij haar alsmaar minder functionerende lijf.

Geel bruinachtig behang

In het oude appartement leek de tijd te hebben stilgestaan. Mijn neef, die ook hielp, en ik waren er niet zeker van of tante 30 jaar terug de muren om de schilderijen had geschilderd of dat de schilderijen gewoon nooit van hun plaats waren geweest. Waar wij tegenaan keken waren in ieder geval een aantal spierwitte vierkante vlekken op een door nicotine doorweekte muur. Dertig jaar nicotine on-gewit! Toen mijn nicht me vroeg of ik koffie wilde, informeerde ik voorzichtig of het uit een apparaat van tante kwam of niet. Ik, als niet-roker, was te bang een nicotinevergiftiging op te lopen.

Retro

Tante gaat naar een nieuw gestoffeerd, heringericht, behangen appartement. Kortom, het is af. Het is ook iets kleiner en eigenlijk was ze toch al niet van plan alle oude ‘vette’ meuk mee te slepen naar haar nieuwe plek dus bleef één en ander achter. ‘Voor de kringloop’, zei ze. Maar ja, ik zag meer dan 100 LP’s en een veelvoud aan boeken. Op Marktplaats levert het vast nog iets op probeerde ik, en ja hoor, ze vond het best. ‘Geef de opbrengst maar aan het KWF of zo.’

Ik zag het licht

Een maand terug brak er bovendien een lampenkap hier in huis op de gang, en toevallig hing er een geinig retroding van meer dan 40 jaar oud. Wij hadden nog geen tijd genomen om iets nieuws te kopen en inmiddels, na grondige reiniging, hangt het ding in de hal. En er was licht.

LP’s & boeken

Tsja, er staan nu in de keuken dozen vol boeken en LP’s. Een oude Batman uit ’69, alle Pietje Bells, boeken van ver voor de oorlog, meerdere versies van de Bosatlas, van oud tot heel erg oud. Een paar boeken over de Beatles (oud), boeken over vogels in Den Haag, over techniek, over ruimtevaart. De verzamelde werken van Charles Dickens, compleet maar helaas in het Nederlands en geen eerste drukken. Had ik al gezegd dat de boeken vooral oud zijn? Eigenlijk is het teveel om op te noemen, maar een korte blik op Marktplaats en Ebay bevestigde dat we voor een klein fortuin oude boeken en platen hebben. Althans, wanneer ik op de vraagprijzen afga, en het blijft altijd de vraag of deze prijzen ook worden betaald. Maar goed, het KWF of Villa Joep zal best wat overhouden aan deze naar nicotine riekende verzameling van boeken en platen. Dan is al die nicotine toch nog goed tegen ………!

Verhuizers

Er was nog een bewoner die had besloten om op deze winderige en regenachtige dag te verhuizen. Er stond een spiksplinternieuwe verhuiswagen van Mercedes voor de deur. Glimmend en drie letters in het midden van de nummerplaat. Het was zo’n verhuiswagen die de bewoner naar zijn of haar absoluut laatste woonplek op aarde brengt. Tsja, het hoort bij het leven. Hopelijk blijft tante nog lang leven en gaat ze voortaan op het balkon roken. Mochten wij haar ooit wederom moeten verhuizen ………..!

Even voorstellen: Harry Vonk

Mijn naam is Harry Vonk en er zijn voor mij meerdere redenen te benoemen om een blog te schrijven. Allereerst vindt iedere schrijver het leuk om gelezen te worden en ik vorm geen uitzondering op deze regel. Verder ben ik van mening dat er iedere dag enorm veel leuke dingen om ons heen gebeuren en dat de meeste mensen, man of vrouw, die niet zien. Daarom ga ik proberen met de regelmaat van de klok de aardige dingen die mij opvallen in het dagelijkse leven te beschrijven. De kranten halen al meer dan voldoende negatieve zaken aan, nietwaar! Wie wil reageren, mailt naar harry.vonk@hotmail.com