’s Zondags ga ik kajakken, op zee, ongeacht weer, temperatuur, wind, et cetera. Stoere vent zul je zeggen. Maar deze week was ik niet top fit en had last van keel, stembanden en moest zelfs hoesten. Tsja, snipverkouden en eigenlijk wilde ik kajakken maar gezien mijn gesteldheid leek het me beter me rustig te houden. Wel zou ik naar het strand gaan, want mijn dochter Annelotte zou dan mooi met het dochtertje van een kajakster kunnen spelen.

De geur van strand

Eenmaal op het strand was ik eigenlijk wel direct verkocht. De zon, zee, zilte blauwe lucht, gezelligheid en ga zo maar door. Uiteraard besloot ik ff het water in te gaan. Er stonden geen golven, maar er was zon en het gezelschap was goed. Het valt overigens op dat naar mate de temperatuur hoger wordt, er ’s zondags meer gasten komen opdagen voor het kajakken, zo ook deze zondag. In de winter zie je ze niet, maar verhalen hebben ze wel!

Wijntje en bittergarnituur

We zaten al vroeg aan het wijntje met bitterbal vanwege de grote afwezigheid van golven. De stoere verhalen waren niet van de lucht. Zo is er een filmpje op Youtube van iemand die van een waterval af kajakt en z’n arm op drie plekken breekt. En collega-kajakker Rein had ooit in Zuid-Afrika naast een haai gekajakt om vervolgens toch maar niet meer het water op te gaan. Het betrof een redelijk grote, witte haai met grote muil, maar volgens de legende eten die alleen surfers. Dus daar komen wij kajakkers weer mooi mee weg! Stel je voor: je gaat om, head first…………..!

Mijn avontuur

Maar ook ik beleef zo mijn avonturen…. Mijn rechter grote teen heeft ooit bijna helemaal van de voet af gelegen. De arts moest een flink aantal hechtingen plaatsen en behoorlijke naaikunsten vertonen om mijn teen weer te laten functioneren zoals hij nu doet. Klinkt allemaal veel erger en spannender dan het was, want ik was pas een jaar of zeven toen het gebeurde, bovendien liep ik gewoon in een stuk glas. Zie je niks meer van en mijn teen doet het weer hartstikke goed.

Avontuur van Annelotje

Ook mijn dochtertje maakt avonturen mee! Zo kan ze ’s nachts niet slapen vanwege muggen, spinnen, tijgers, krokodillen en andere exoten in haar slaapkamertje. Wij ouders worden hierdoor vele nachten uit onze broodnodige slaap gehouden. Het klinkt allemaal minder erg dan het is. Dit debacle houdt nu al meer dan een half jaar stand. In eerste instantie had ik nog zoiets van: ach, tijdelijk, het gaat vanzelf over. Nu geloof ik daar steeds minder in. Ook dit weekend sliep ik belabberd, en dat terwijl ik maandag twee cursussen en een presentatie moest verzorgen.

Excuus

Tel bij het bovenstaande mijn verkoudheid op, en je begrijpt waarom ik een dag te laat ben met mijn blog. Eerst wilde ik een stoer excuus verzinnen, uit de duim zuigen, bij elkaar jokken. Maar ik streek over mijn hart en ik bedacht dat het zinloos is om hier stoer over te doen. Ik had gewoon mijn weekend niet en ben nu ik dit blog schrijf, eigenlijk bekaf. Toe aan slaap. Hij gaat op de mail, ze doen het er maar mee bij manOman, voor één keertje dan, en ik ga genieten van een welverdiende nacht slaap. Niet stoer, wel eerlijk.

Even voorstellen: Harry Vonk

Mijn
naam is Harry Vonk en er zijn voor mij meerdere redenen te benoemen om
een blog te schrijven. Allereerst vindt iedere schrijver het leuk om
gelezen te worden en ik vorm geen uitzondering op deze regel. Verder ben
ik van mening dat er iedere dag enorm veel leuke dingen om ons heen
gebeuren en dat de meeste mensen, man of vrouw, die niet zien. Daarom ga
ik proberen met de regelmaat van de klok de aardige dingen die mij
opvallen in het dagelijkse leven te beschrijven. De kranten halen al
meer dan voldoende negatieve zaken aan, nietwaar! Wie wil reageren,
mailt naar harry.vonk@hotmail.com

Het lijkt wel een never ending story, maar goed, daarover zometeen meer. Vorige week schreef ik al over Lena en haar moeder die ik leerde kennen tijdens de wintersport in Oostenrijk, en over de escapades daaruit voortvloeiend. Door pech met de auto van één van mijn reismaatjes, moesten wij een extra nacht in een hotel langs de Autobahn doorbrengen. Niks ernstigs, maar het duurde gewoon 12 uur voordat er een vervangende auto was van de leasemaatschappij. Het is daarom dat ik een dag later ben met mijn blog, en dat terwijl het verhaal gewoon verder gaat. Ik sta te popelen om erover te vertellen.

Sms-terreur

Lena en haar moeder vertrokken twee dagen eerder dan ik naar huis. Onderweg had Lena mij al regelmatig lieve berichtjes gestuurd. Het was duidelijk dat ze het zou waarderen wanneer ik eens bij haar langs zou komen en andersom. Eenmaal thuis begon haar moeder ook al te sms’en. De inhoud van haar sms’jes ging redelijk gelijk op met die van Lena. Deze inhoud zal ik niet letterlijk herhalen. Het komt er in grote lijnen op neer dat mij een warm onthaal te wachten staat, mocht ik hun kant opkomen. Nou mag je wel weten dat ik met Lena niks meer heb gedaan dan zoenen en aftasten. En dit terwijl haar moeder mij alle hoeken van hun appartement heeft laten zien. Weliswaar erg snel en vlug, maar toch, het blijft heel… ‘apart’! Lena was hiervan niet op de hoogte, althans, daar ging ik vanuit.

Ik en vreemdgaan

In sommige opzichten vind je mij na het lezen van mijn blogs wellicht een rare snijboon. Toch is vreemdgaan, hoe gek het ook mag klinken, helemaal niet mijn ding. Aangezien ik merkte dat bij Lena de liefde erg diep zat en ik ook wel baalde van wat er voor was gevallen met haar moeder, besloot ik haar te vertellen dat haar moeder mij had aangerand. Het gaat immers om gevoelens… Maar hoe kon ik zo naïef zijn? Wanneer ik had geweten wat ik nu weet dan….. ach, achteraf geklets.

Moed bij elkaar geschraapt

Eergisteren sprak ik Lena door de telefoon en na lange twijfel van mijn kant waagde ik het erop. Ik vertelde haar in hoofdlijnen, zonder details, wat was voorgevallen met haar moeder. Wat bleek? Het mormel had met haar moeder onderweg naar huis allang in geuren en kleuren details uitgewisseld over mij. Van het begin af aan had ze geweten wat er was gebeurd! Sterker nog, ze was opzettelijk iets langer weggebleven, op de bewuste verkrachtingsmorgen, zodat moeders alle tijd had! Het was vooraf geregeld! Kijk, met dat soort regelingen heb ik weinig moeite, bovendien, wie ben ik om hier iets tegenin te brengen zolang beide dames van elkaar weten dat……. Meteen kwam in mij op waarover ik een aantal weken terug in mijn blog schreef; de wens van iedere man! Lena zou het bespreekbaar gaan maken met moeders…

Oeps

Gisteren werd ik gebeld met het nummer van moeders, dus nam ik op met een Duits koosnaampje dat niks te raden overliet over wat ik graag zou willen uitspoken met haar. Andere kant van de lijn: EEN MANNENSTEM! “Mannenstem!”: dacht ik nog, dat moet een vergissing zijn. Dus ik kijk nog eens naar het telefoonnummer. Nee, geen vergissing, het nummer van moeders. De man begint een prachtige Duitse scheldkanonnade en na twee zinnen begreep ik wie ik aan de lijn had: Vaders, oeps!

Deugniet in duigen

Mij werd vriendelijk doch dringend verzocht geen contact meer met moeders op te nemen. De tweede keer in korte tijd viel mijn plannetje in duigen. Hoe hij erachter was gekomen, weet ik nog steeds niet. Wel denk ik dat hij niets van Lena weet. Zal ik het doen? Pfffff!

Wie is Floris Deun?

Hoi, ik ben Floris (42) en ik ben gepassioneerd wanneer het schrijven en spelen met taal betreft. Mij werd gevraagd nu en dan een stukje te schrijven voor manoman in 2011. Ach, waarom niet? Vind je het (n)iets, laat het me dan gerust weten, via floris.deun@hotmail.com. Groeten Floris.

Ik kan van kleine dingen blij worden, ook van grote, maar dus vooral
van de kleine, leuke verrassinkjes in het leven. Daar dacht ik ineens
aan toen ik deze week weer eens de Limburgs sprekende neger voorbij
hoorde komen op tv, vragend aan z’n vrouw naast hem in bed: “waar denk
je aan schat?” Geweldige commercial toch! En dan zegt die kale iedere
keer dat hij er helemaal blij van wordt.

Waarvan dan?

Kleine dingen als opkomende krokusjes,
toiletbezoek na hoge nood, lekker vals meezingen in de auto met muziek
waarvan ik de tekst niet ken, een goede grap, met liefde, passie en
overgave bereid eten opeten, goede wijn, bruinkleurige port, behulpzaam
zijn voor een ander, zwemmen met mijn dochtertje Annelotte, de glimlach
van een mooie vrouw, vrouwen in rokjes ’s zomers, pannenkoeken bakken
voor Annelotte, haar vriendinnetjes en vriendjes, mijn werk, mijn bed,
een windje laten of een scheet, zonneschijn, kokkerellen, saunabezoekje,
een boek dat je niet wil neerleggen voordat het uit is, sneeuw, een
film met een verhaal in plaats van special effects, kajakken in de
branding, het wijntje achteraf, stromend water in de bergen, goed
gezelschap, slap ouwehoeren maar ook dieper gaande gesprekken,
vriendschap, et cetera.

Waarvan niet?

Maar het leven bestaat niet uit alleen leuke,
lieve, aardige, fijne, mooie, goede, geweldige, lekkere, warme,
smaakvolle, blije momenten, helaas! Zo word ik níet blij van ruzie,
hardrijders in de bebouwde kom, asociaal gedrag, vet eten, onrecht,
regenachtig weer, zwijmelfilms, leugens, blauwe enveloppen, andermans
windjes en scheten, teveel wijn, boekhouding doen, inhoudsloze muziek
zonder melodie, lijflucht, (ver)oordelen (van) over mensen,
oppervlakkige Amerikanen, pindakaas, parkeerboetes, onbehulpzame mensen,
egoïsten, mayonaise, een doorgezakt bed, Alfa Romeo rijders (oordeel)
en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Tsunami

Het kan werkelijk niemand zijn ontgaan dat in Japan iets vreselijks
is gebeurd deze week. Het ene heftige beeld volgde het andere in razend
tempo op. Ik heb de tv na het zoveelste filmpje uitgezet. Niet omdat ik
de realiteit niet onder ogen wilde zien, niet omdat ik er niet blij van
werd, maar gewoon omdat het ene filmpje misselijkmakender was dan het
andere. Ieder uur stijgt het dodental. Je zal er maar wonen. Van het ene
op het andere moment ben je alles en iedereen kwijt, als je het
tenminste kunt navertellen. Ik zou er niet blij van worden.
Er was gelukkig ook goed nieuws want er werden drie Nederlandse militairen vrij gelaten uit Libië, via Egypte.

Drukte om niets

Wanneer ik zo kijk naar Libië, Egypte, Japan
en andere landen waar problemen zijn, dan heb ik enige moeite me te
verplaatsen in de mensen daar. Ze spreken geen Nederlands, hebben een
andere nationaliteit, een ander geloof, een andere cultuur, een andere
kleur. En de dingen die zij meemaken, staan in schril contrast met de dingen waar wij ‘niet blij’ van worden. Als ik daar bewust bij
stilsta, schaam ik me soms dat ik me druk maak om die futiliteiten. Ook schaam ik me soms voor Nederlanders die
weigeren de broekriem aan te halen (bezuinigen), want oh, oh, oh, wat
hebben wij het toch slecht. Iedereen weet dat het financieel minder moet,
maar niemand is bereid zelf in te leveren.

Mijn Utopia

Goed beschouwd hebben wij Nederlanders dus
eigenlijk voldoende redenen om blij te zijn. We houden ook voldoende
blijdschap over om deze met anderen te delen. Mooie gedachte: blijdschap
delen. Als dat zou lukken….. ‘Schat, waar denk je aan?’ ‘Iets
lekkers, en ik word er helemaal blij van.’

Even voorstellen: Harry Vonk

Mijn
naam is Harry Vonk en er zijn voor mij meerdere redenen te benoemen om
een blog te schrijven. Allereerst vindt iedere schrijver het leuk om
gelezen te worden en ik vorm geen uitzondering op deze regel. Verder ben
ik van mening dat er iedere dag enorm veel leuke dingen om ons heen
gebeuren en dat de meeste mensen, man of vrouw, die niet zien. Daarom ga
ik proberen met de regelmaat van de klok de aardige dingen die mij
opvallen in het dagelijkse leven te beschrijven. De kranten halen al
meer dan voldoende negatieve zaken aan, nietwaar! Wie wil reageren,
mailt naar harry.vonk@hotmail.com

Vandaag schrijf ik mijn blog vanaf mijn wintersportadres, en dat terwijl ik twijfelde of ik deze week überhaupt iets zou schrijven. Hier in Oostenrijk heb ik een gezellige dame (28) ontmoet en dat is mijn aanleiding om toch te schrijven. Ze heet Lena en komt uit een klein dorpje in Zuid-Duitsland tegen de Tsjechische grens.

Heeft u misschien een zonnebril (vuurtje) voor mij?

Lena stapte maandagochtend bij mij in de lift, alleen en op weg naar boven. Ook ik was alleen want mijn maatjes lagen nog op één oor. Je mag raden waarom. De tocht omhoog duurt ongeveer tien minuten en we waren halverwege toen Lena erachter kwam dat ze haar zonnebril vergeten was. Ze zou terug moeten en wij raakten in gesprek. Aangezien Lena op mij betrouwbaar overkwam, bood ik haar mijn sneeuwbril aan. Zelf heb ik nog een gewone zonnebril en het bleek dat ze twee appartementen bij mij vandaan zit dus, ach. Dit gebaar waardeerde Lena zo enorm dat er een heel mooie lieve glimlach op haar gezicht kwam. Vlak daarvoor was het mij nog niet opgevallen hoe mooi ze eigenlijk is.

Duits en Nederlanders

Mijn Duits is iets beter dan dat van de gemiddelde Nederlander, en veel beter dan dat van Louis van Gaal. Louis moet opstappen omdat zijn clubje niet best heeft gepresteerd. Lena haalde zijn Duitse spraakvaardigheid aan, met direct er achteraan het compliment dat de meeste Nederlanders zo goed Duits spreken. Wel had ze een totaal ander beeld van Nederlanders dan de ervaring die ze nu met mij had. Het kwam erop neer dat ik zo attent, aardig en zo anders dan verwacht was. Ik geef eerlijk toe, dat na haar oprechte glimlach, ik ook wel erg mijn best deed om in een goed straatje bij haar te komen. Boven stelde ze voor de ochtend samen te gaan skiën. ’s Middags zou haar moeder naar boven komen en die kon dan mooi haar zonnebril meenemen.

Mooie (schoon)moeder

We hadden veel lol ’s morgens en na een valpartijtje (ik duwde haar opzettelijk om) lagen we al snel te zoenen in de sneeuw. Toen haar moeder ’s middags boven kwam, besloten we gezamenlijk te lunchen. En wàt een goed geconserveerde vrouw is Lena’s moeder (46) zeg, wow! Je moet natuurlijk altijd even kijken hoe de moeder eruit ziet. Mocht je samen ooit oud willen worden, nietwaar? Ze kwam helemaal niet als het prototype schoonmoeder op mij over en het klikte ook met haar. Uiteraard complimenteerde ik deze MILF met haar uitstraling en zij flirtte terug.

Als de kat van huis is…..

Lena’s ouders hebben een druk bezocht restaurant en haar vader geeft niets om wintersport, dus bleef hij thuis om de zaak draaiende te houden. Ondertussen kreeg ik de indruk dat moeders meer in de ski-instructeurs was geïnteresseerd dan in het skiën. Ze zette de bloemetjes aardig buiten.

Bij aankoop van een dochter, krijg je…..

Vanmorgen was Lena naar het dorp om brood te halen. We zouden samen ontbijten. Moeders deed open in haar badjas. Haar welgevormde rondingen kon je niet bepaald missen. Voordat ik het wist zoende ze me op mijn mond en haar badjas viel open. Eigenlijk heb ik me niet verzet toen ze me aanrandde. Ik stond perplex, en dat terwijl ik heus wel iets gewend ben. Lena weet nergens van en we hebben wel de hele dag geskied met z’n drieën. Eerlijk gezegd zou ik niet weten wie ik zou kiezen wanneer ze me voor het blok zouden zetten…

Wie is Floris Deun?

Hoi, ik ben Floris (42) en ik ben gepassioneerd wanneer het schrijven en spelen met taal betreft. Mij werd gevraagd nu en dan een stukje te schrijven voor manoman in 2011. Ach, waarom niet? Vind je het (n)iets, laat het me dan gerust weten, via floris.deun@hotmail.com. Groeten Floris.

Wie doet het niet, denken aan hoe alles vroeger was, en dat nu alles zo is veranderd? Konden we de tijd maar terugdraaien, alles herbeleven, of beter, gewoon overdoen met de kennis van nu en de leeftijd van toen! Kortom, fouten van vroeger zouden wij niet meer maken. Te mooi om waar te zijn Toch denk ik dat menigeen aan die tijd van toen terugdenkt met een grote smile op het gezicht.

Zwemmen

Vroeger ging ik altijd op zaterdag zwemmen met een vriendje. Zwemmen was geweldig! Je kon ongegeneerd naar de rondingen van meisjes kijken. Als je geluk had kon je met een stel meisjes stoeien en tijdens het stoeien “per ongeluk” en “ongemerkt” lichaamsdelen aanraken waar je anders vanaf moest blijven…
Het eerste vriendinnetje dat ik echt zoende leerde ik in het zwembad kennen en uiteraard was ik tot over mijn oren verliefd op haar. Ik was 15 jaar oud. Maar zij maakte het uit, au! Na haar volgden uiteraard meer meisjes. Soms was ik het, soms was zij het die de relatie stopte. Een mooie tijd, veel gebroken harten, vaak mijn hart, mooie herinneringen.

Weer zwemmen

Vroeger ging ik iedere zaterdag, maar het was inmiddels zeker tien jaar geleden dat ik voor het laatst in een zwembad zwom. Uiteraard zwem ik – stoere man die ik ben – wel in meren, rivieren en vooral op zee. Mijn dochtertje van vijf heeft alweer een tijdje zwemles en afgelopen zaterdag besloot ik eens met haar te gaan zwemmen. Ze is dol op het zwembad en nog meer van onder water zwemmen. Wat je niet van mij weet, is dat ook ik eigenlijk altijd onder water verblijf in een zwembad. Heerlijk. Dat heeft ze dus van mij. Annelotte genoot met volle teugen. Gelukkig blijft ze al goed drijven en komt ze goed vooruit zonder drijvertjes et cetera.

Herhaling

In eerste instantie viel het mij niet op maar het zwembad was voor de helft gevuld met tieners. Tieners, zoals ik er zelf ook één was, ooit! Hun gedrag was niet slechter, beter of anders. Sterker nog, zij gedroegen zich zoals ik mezelf indertijd gedroeg. Stoeiend met de meisjes. Door mijn ervaringen uit het verleden viel het me wel op, en dat was het enige verschil, dat de meisjes wel degelijk doorhadden wanneer een jongen tijdens het stoeien “per ongeluk”…

Goede raad

Ach, wat was ik naïef, toen ik 15 was. Het kwam heel eventjes in me op om die gastjes van enkele ongevraagde, handige versiertips te voorzien, Maar ik bedacht me. Immers, luisterde ik ooit naar het advies van veel te oude knarren, toen ik hun leeftijd had? Natuurlijk niet! Daar zat ik toch niet op te wachten? Nee, de hormonen gierden toen door de lucht en mijn lijf. Door schade, schande, vallen, opstaan, neus stoten, et cetera ben ik geworden wie ik ben. Dus nu hield ik mijn goede raad voor me. Laat ze hun neus maar stoten, laat ze maar leren, laat ze eens verdrietig of gelukkig zijn, toch! Met de kennis en inzichten van nu zou ik best weer 15 willen zijn. Maar ja, wie wil dat niet?

Even voorstellen: Harry Vonk

Mijn
naam is Harry Vonk en er zijn voor mij meerdere redenen te benoemen om
een blog te schrijven. Allereerst vindt iedere schrijver het leuk om
gelezen te worden en ik vorm geen uitzondering op deze regel. Verder ben
ik van mening dat er iedere dag enorm veel leuke dingen om ons heen
gebeuren en dat de meeste mensen, man of vrouw, die niet zien. Daarom ga
ik proberen met de regelmaat van de klok de aardige dingen die mij
opvallen in het dagelijkse leven te beschrijven. De kranten halen al
meer dan voldoende negatieve zaken aan, nietwaar! Wie wil reageren,
mailt naar harry.vonk@hotmail.com