Ik heb een ‘dingetje’ dat ik hier even wil bespreken. Ik las namelijk dat de helft van de vrouwen zegt meer onder de indruk van haar man te zijn wanneer hij zijn eigen shirts strijkt, dan dat hij iets romantisch regelt zoals een avondje uit. Ook het vuilnisbakken buitenzetten en de afwas doen scoren hoog op de lijst van ‘hier raken we opgewonden van’.

Seven year itch

En ik moet bekennen, ik denk dat het klopt. Maar dan wel in de fase van de relatie waar ik nu in zit. We zitten tegen de 7-year itch aan. Niet dat we ook maar een seconde in die mythe geloven, maar het geeft even aan dat we al een tijdje meegaan samen. Zeven jaar geleden zou ik raar opgekeken hebben wanneer we niet zouden zijn gaan dineren bij kaarslicht, geen romantische nachtwandelingen hadden gemaakt of niet oneindig aan elkaar hadden geklit voor een openhaardvuur. Toen had hij niet moeten aankomen met iets praktisch als ‘wacht even schat, de groene kliko moet naar buiten’.

Hart smelt van huisman

Maar nu moet ik toch bekennen dat ik dat soort dingen prettig ben gaan vinden en dat mijn hart smelt wanneer hij ’s morgens zelf even zijn overhemd strijkt. Laat staan wanneer hij on the way out gelijk even de plastic bakken aan de straat zet. Dat is puur genieten. Meer nog dan van een romantisch diner? Nou zover wil ik niet gaan. Punt is, die diners regel ik zelf ook wel. Die bakken, de afwas of dat gestreken overhemd eigenlijk liever niet. Ik ben bang dat ik gewoon een gemakzuchtig mens ben, en te plezieren ben wanneer klusjes uit handen genomen worden. Ik bedoel, de veroveringsfase is wel voorbij toch? Is het dan erg dat ik waardering en liefde ben gaan zien in zoiets heerlijks als dat hij troep opruimt zodat ik dat niet hoef te doen?

Strijkbout en afwasteil

Misschien is hij in de mannenwereld gewoon een Jan Doedel die onder de plak zit. Maar zo is het niet voor al die vrouwen die genieten van hun klussende man. Wij zien het als ‘samen zorgen voor’. Dat je een nestje hebt waarvan hij ook vindt dat het niet bevuild moet worden. Dat hij ver-ant-woor-de-lijk-heid wil nemen. My goodness, alleen het woord al maakt ons tot paring bereid. Laat staan wanneer hij daad bij woord voegt. Weten wij veel. Want wij zijn er niet bij, bij de verhalen aan de bar, in de kantine of op kantoor. Dus wie vertelt het me: kost het moeite? En wat kiest de gemiddelde man om haar hart te veroveren? Diner for two en vioolmuziek of strijkbout en afwasteil?

Schat, krijg ik een buikje? Niet te geloven. Deze vraag stelde mijn lief me gisteravond. En ik dacht; ‘Ja, gelukkig wel, gelukkig word je ouder en zak je in. Hoef ik niet meer zo bang te zijn voor loerende blikken. Worden we gewoon samen pafferig en blubberig en leven nog lang en drillerig’. Maar dat zei ik niet. Ik zei: ‘Een beetje, maar ik vind het wel leuk. Het staat je goed. Lekker zacht ook’. Ik voelde dat de duivel naar me keek.

Chippen

Wat moest ik nu met die primaire gedachte? Me schamen moet ik me. En rap. Was ik na al die jaren samen nu nog steeds bang dat het over zou zijn vanwege rimpelig vel? Iets met midlife – de zijne- en tweede leg? Dat hij op een dag, beneveld met een of ander supervoordeel deo, naar mij zou kijken om vervolgens in een bus vol geile, 20-jarige beautyqueens te stappen, en zou zeggen; ‘Schat, met dit goddelijke lijf van mij ga ik eens iets goeds doen. See you around.’ Mij na jaren trouwe dienst alleen en toch wat minder beautyqueen-achtig achterlatend. Euh…. ja, ergens was ik daar bang voor dus. En daarom ben ik blij met zijn buikje. En met zijn leesbril. En haren op plaatsen waar ze eerst nooit zaten. Het is toch een soort van geruststelling. ‘Jammer schat, buskaartje laten verlopen, tegenwoordig moet je kunnen chippen’…

Zitvlees

Zulke dingen spelen zich alleen af in mijn evil, selfish brein.(En in AXE-reclames) Het heeft natuurlijk allemaal te maken met mijn eigen onzekerheid. Want wij vrouwen, wij worden toch een tikkie minder leuk oud dan mannen. Hij heeft een steviger huid waardoor hij het wel heel bont moet maken wil je ergens cellulite zien. Datzelfde gaat op voor hangende borsten. Grijs haar bij de slapen staat intelligent, en wordt hij kaal, dan staat dat stoer. Moeten wij eens proberen. En echt, ik heb het geaccepteerd hoor, de rimpeljes, het toch wel minder strakke zitvlees en de extra kilootjes. Ik heb ze volledig omarmd. Alle 10.

En nu is hij aan de beurt. Het krijgt een buikje en voelt zich onzeker. De schat. Ik ben maar eens van heel dichtbij gaan bekijken wat er nu eigenlijk allemaal aan de hand was. Conclusie: zijn buik voelt zacht. Heerlijk zacht. 

Is het nu zo moeilijk om sorry te zeggen? Ja, voor heel veel mensen is dat het meest moeilijke dat er is. Ze draaien zich nog liever vast in 1000 woorden dan dat ene woordje te zeggen. Sorry! Vooral mannen hebben het er maar lastig mee. Oké, sorry, laat ik het wat minder generaliseren. De mannen in mijn leven hebben het er moeilijk mee.

Sorry

Lief zegt soms best sorry. Maar daar gaat dan een heel theaterspektakel aan vooraf. Ter illustratie. Ik roep bijvoorbeeld iets van: “Schatje moest dat nou, die opmerking waar iedereen bij was”. Het enige dat ik wil horen is: “Sorry, dat was niet zo doordacht hé? Heb ik je gekwetst?” Oke, dat is meer dan één woord, maar dit voorbeeld is dan ook even ter illustratie. In plaats van dus dat woordje ‘sorry’ krijg ik iets van: “Alsof jij altijd op je woorden let. Hele blogs schrijf je vol met dingen waar je jezelf wel eens over zou mogen excuseren. En niet alleen richting mij, nee, aan de hele natie.” Ik kom dan met iets van: “We hebben het hier toch niet over mij. Ik heb het over jou en dat voorval van daarnet.” Waarop hij dan zegt: “Nee, draai er nu eens niet omheen”, en vervolgens krijg ik nog veel meer voorbeelden van wat ik fout doe. Alles om maar te verdoezelen dat een sorry van hem op zijn plaats zou zijn. Sorry hoor, maar daar kan ik dus zo niets mee! 

Buiten sluiten

Omdat ik daar niets mee kan houd ik – oh hoe vrouwelijk – gewoon een poosje mijn mond. Nou, een poosje, al naar gelang het voorval kan het oplopen tot een dag of twee. Puntje, ik houd alleen mijn mond tegen hem. De rest van de wereld mag gewoon mee blijven doen. Alleen lief sluit ik buiten. Tot hij sorry zegt. 

Nou, een ieder in een relatie kent het vervolg. Lief zegt uiteindelijk toch sorry waarna ik ontdooi. Dan volgt er een goedmaak gesprek waarvan we beiden vinden dat we dit beter gelijk hadden kunnen doen. Het voorval wordt afgekust dan wel weggevreeën en klaar zijn we weer. Eigenlijk is het best grappig. Behalve wanneer je er midden in zit. Dan is het geen sorry kunnen zeggen behoorlijk destructief. 

Boos

Er is een man in mijn leven bij wie ik al een jaartje of wat op een sorry zit te wachten zodat we kunnen stoppen met destructief bezig zijn. Het mijne heb ik al vele malen gegeven, maar hij hoort het niet. Zelfs al spreek ik het letterlijk uit. Hij hoort het niet want deze man heeft verdriet. Boos verdriet over een relatie. Onze relatie. En dat spijt me. Want het is het niet waard. Ik ben allang verder. Hij ook. Op een klein stukje na. In dat stukje zit ik en wat ik hem allemaal aan deed. Vindt hij. Weet je wat. Ik schrijf het op. Ik zeg sorry. Sorry, sorry! Je hoeft het niet meer tegen mij te zeggen. Voor een goedmaak gesprek waarvan we beiden vinden dat we dat veel eerder hadden moeten doen is al te veel tijd verstreken. Dus zeg ik het. Sorry. Als jij het maar hoort, dat laatste stukje woede uit je hart laat zodat er ruimte komt om écht verder te gaan.

En vervolgens zeg ik ook nog sorry tegen de natie voor al mijn stukjes. Op deze na dan. Want mijn sorry aan hem is oprecht. 

“Mijn man en ik hebben een open relatie zonder jaloezie”, sprak de vrouw die ik ontmoette bij een vriendin en die les geeft op het gebied van partnermassage’s en tantra. Daar wou ik het mijne van weten. Niet over die massage’s en tantra – mij te ingewikkeld – maar hoe ze dat andere doen. Zo’n open relatie zonder jaloezie. 

Liefdesenergie

“Kijk liefdesenergie is de meest essentiële energie die er is”, zei ze. “Ik begeleid mensen die moeilijk bij hun liefdesenergie kunnen komen. Iedereen zou minimaal een uur per dag moeten vrijen.” “Oh, je bedoelt seksuele-energie”, vroeg ik? “Mij lijkt namelijk dat liefdesenergie 24/7 het meest tot zijn recht komt.” Inderdaad, ze bedoelde seks. Maar dat klonk zo plat. En daar waren al misverstanden genoeg over. Ze deed het altijd liefdevol. Ze had haar man en een ‘huisvriendin’. Daar deed dan niemand moeilijk over dus hadden ze een open relatie zonder jaloezie. 

Huisvriendin

Niemand deed daar moeilijk over behalve ik. Ik was opeens uiterst geïnteresseerd. Want dat wil ik ook wel. Ik denk dat iedereen het wel wil. Dat ik het niet heb, is omdat ik er niet in geloof. Dus als iemand me kan vertellen hoe het moet, kom dan maar op. Ze vreeën elke dag gezamenlijk. Als ging het om een gebed. Zij, man en ‘huisvriendin’. “Ik ben bi, vandaar. Mijn man geeft me de ruimte omdat hij vindt dat ik, samen met hem, uiting moet geven aan mijn liefde.” Ja, dank je de koekoek, hij vindt het gewoon geil. Maar dat zei ik niet. “Soms doen we het ook met een vriend, maar dat vindt mijn man minder. Hij is namelijk geen bi en heeft daar dan toch wat meer moeite mee.” Aha, gloorde daar de eerste sporen van jaloezie aan de tantra-hemel? “Nee, zo moest ik het niet zien. Zij initieerde en hij vond het allemaal prima, zonder jaloers te zijn. Haar verlangen om zoveel mogelijk van zichzelf en haar liefde te geven vond hij mooi. Dat dit hem bij verschillende partners verschillend prikkelde in zijn persoonlijke liefdesenergie was een avontuurlijke ontdekkingsreis die ze samen aangingen. Wat kon daar nu op tegen zijn?

Jaloers

Nou, helemaal niets, leek mij. Dus ik feliciteerde haar nogmaals van harte, maar had nog een vraag. “Heb jij altijd zo bijzonder in relaties gestaan?” “Ja, eigenlijk wel, ik heb altijd gevoeld dat liefde niet iets zou moeten zijn dat je voorbehoudt aan één persoon. Toen ik ouder werd en een vaste relatie wilde, wist ik dat een open relatie voor mij de beste vorm zou zijn.” “En nooit werd er eens iemand jaloers?” “Nee, eigenlijk niet.” “Echt niet?” “Nou, mijn vorige echtgenoot werd verliefd op mijn beste vriendin. Ik betrapte ze in bed met zijn tweeën. Toen hield het voor mij op. Die verliefdheid deed onze relatie geen goed.”

Ik wist het… Tantra-gedoe en open relaties, ze zijn mij te ingewikkeld.