Ik heb een ‘dingetje’ dat ik hier even wil bespreken. Ik las namelijk dat de helft van de vrouwen zegt meer onder de indruk van haar man te zijn wanneer hij zijn eigen shirts strijkt, dan dat hij iets romantisch regelt zoals een avondje uit. Ook het vuilnisbakken buitenzetten en de afwas doen scoren hoog op de lijst van ‘hier raken we opgewonden van’.
Seven year itch
En ik moet bekennen, ik denk dat het klopt. Maar dan wel in de fase van de relatie waar ik nu in zit. We zitten tegen de 7-year itch aan. Niet dat we ook maar een seconde in die mythe geloven, maar het geeft even aan dat we al een tijdje meegaan samen. Zeven jaar geleden zou ik raar opgekeken hebben wanneer we niet zouden zijn gaan dineren bij kaarslicht, geen romantische nachtwandelingen hadden gemaakt of niet oneindig aan elkaar hadden geklit voor een openhaardvuur. Toen had hij niet moeten aankomen met iets praktisch als ‘wacht even schat, de groene kliko moet naar buiten’.
Hart smelt van huisman
Maar nu moet ik toch bekennen dat ik dat soort dingen prettig ben gaan vinden en dat mijn hart smelt wanneer hij ’s morgens zelf even zijn overhemd strijkt. Laat staan wanneer hij on the way out gelijk even de plastic bakken aan de straat zet. Dat is puur genieten. Meer nog dan van een romantisch diner? Nou zover wil ik niet gaan. Punt is, die diners regel ik zelf ook wel. Die bakken, de afwas of dat gestreken overhemd eigenlijk liever niet. Ik ben bang dat ik gewoon een gemakzuchtig mens ben, en te plezieren ben wanneer klusjes uit handen genomen worden. Ik bedoel, de veroveringsfase is wel voorbij toch? Is het dan erg dat ik waardering en liefde ben gaan zien in zoiets heerlijks als dat hij troep opruimt zodat ik dat niet hoef te doen?
Strijkbout en afwasteil
Misschien is hij in de mannenwereld gewoon een Jan Doedel die onder de plak zit. Maar zo is het niet voor al die vrouwen die genieten van hun klussende man. Wij zien het als ‘samen zorgen voor’. Dat je een nestje hebt waarvan hij ook vindt dat het niet bevuild moet worden. Dat hij ver-ant-woor-de-lijk-heid wil nemen. My goodness, alleen het woord al maakt ons tot paring bereid. Laat staan wanneer hij daad bij woord voegt. Weten wij veel. Want wij zijn er niet bij, bij de verhalen aan de bar, in de kantine of op kantoor. Dus wie vertelt het me: kost het moeite? En wat kiest de gemiddelde man om haar hart te veroveren? Diner for two en vioolmuziek of strijkbout en afwasteil?
