Eens in de vier jaar is het weer zover. Dan is het WK voetbal en is mijn man vier weken lang bevangen door voetbalkoorts. Er zijn drie wedstrijden per dag, en het liefst ziet hij ze allemaal. En altijd verandert hij van een rustige zachtaardige man in een fanatieke voetbalsupporter die mopperend en scheldend aan het beeldscherm is gekluisterd. “Jongens wat staan jullie daar nou te klunten! Van Persie, weer hoor: slappe zak! Toe nou, naar voren!” Enzovoort, enzovoort, enzovoort.

Opgewonden standje

Normaal gesproken ben ík thuis altijd het opgewonden standje, maar in dit geval ontgaat de opwinding mij volkomen. Ik verveel me meestal dood als er niet minstens om de vijf minuten wordt gescoord. Bovendien heb ik totaal geen aanleg voor de ins en outs van het edele voetbalspel. Tot grote ergernis van manlief heb ik bijvoorbeeld nog steeds moeite met buitenspel. In theorie weet ik heus wel wat het is, maar in de praktijk mis ik het altijd. “Buitenspel! Deze zie je toch wel hoop ik?!” Beschaamd schud ik meestal van nee. Probleem is dat ik nooit zo snel weet waar ik moet kijken. Of ik let juist dan even niet op. Op zo’n moment wordt het er even niet gezelliger op in huis.

Man vrouw dingetje

Zou dit nu weer zo’n man-vrouw-dingetje zijn? Is mijn onkunde het bewijs van een ontbrekend gen of een andere hersenstructuur? Of is het gewoon een toevallige speling van de natuur? Zoals ook mijn perenboom ineens zo nodig in de ban staat te wezen van oranje. Alle blaadjes getooid met vurige vlekjes! Oranjekoorts dus! Zoiets als de beessies van AH, maar dan anders. En intussen hebben we ook nog van Slowakije gewonnen en staan we in de kwartfinale. Ik geloof dat ik maar even onderduik. Tot het allemaal weer over is. Hopelijk kan mijn perenboom tegen die tijd ook weer een beetje normaal doen.

©Joke van der Leij, Tekstjuweel, www.tekstjuweel.nl

Voor een van mijn opdrachtgevers bekijk ik hun nieuwe huisstijl. Deze heeft alles te maken met female advantage. Vrouwen bezitten bijzondere eigenschappen als schwung, sensitiviteit en teamspirit. Mijn opdrachtgever is een detacheringsbureau dat kijkt naar verhoudingen op de werkvloer. Vannacht kreeg ik een staaltje female advantage op de vechtvloer. 

Uit gaan

Ik heb u al vaker verteld dat ik in een mooi plaatsje woon, hartje centrum aan een leuk, historisch plein. Het is een beetje slaperig stadje. Behalve in het weekend, zeg tussen 11.00-5.30. Inderdaad, net wanneer ik slaperig ben is een deel van het stadje wakker. Het jonge deel. Uitgaanspubliek dat te oud is om thuis te blijven, maar te jong om tegen drank te kunnen. Vrijdagavond is het ergst. Die heeft bij ons thuis de naam ‘blèr-avond’, vernoemd naar de activiteit met bijbehorend volume die de jonge niet-slapers op genoemde tijden het liefst praktiseren. Niet al te sporadisch gaat het geblèr gepaard met vernielingen. En dat in ‘mijn’ slaperige stadje. 

Lichte slaper

Zo ook dit weekend. De brandweer bleek bezig met een afvalcontainer-brand. Dat doen ze zo zachtjes mogelijk, maar ik ben een lichte slaper. Toen ik naar buiten keek dacht ik nog heel even dat het mistig was geworden in de nacht, maar nee, dankzij onze jeugd hadden we weer een demonstratie van modern top-vermaak. Allicht dat ik even door het raam bleef kijken. De brandweer was maar net vertrokken of de volgende gezelligheid deed zich al voor. Een groepje jongens kreeg het onderling aan de stok. Iets met woorden die niet gezegd hadden mogen worden. De jongens maakten zich breed en duwden wat heen en weer. Dat doen jongens. Zeker met meisjes in de buurt. Het is de combinatie van testosteron met alcohol. 

Petjes

Het schouwspel duurde zeker 20 minuten. Dat kan in ons stadje, want de politie heeft andere prioriteiten. Wegens het veelvuldig gebruik van K-woorden zal ik u de conversatie tussen de vechtersbazen besparen. Bottum-line was dat de heren het maar niet eens werden wie nou de grootste Ka-leider was met de grootste Ku-kop die hij nodig eens als de Ka-Ti-Te moest houden enz enz…Toen werd een van de dames het zat. “Ik dacht dat wij nog ergens shoarma gingen eten!”, gooide ze het in de groep. Daar waren de heren het eigenlijk wel mee eens. Ze hielden op met vechten, klopten hier en daar nog wat op schouders, trapten nog eens tegen een fiets of prullenbak als slotact, zetten hun petjes scheef en verlieten wankel het plein. 

Wie om 4.00 ’s nachts nog aan een opdrachtgever denkt, is waarschijnlijk een tikkie overspannen. Deze keer was het anders. Ik dacht aan mijn opdrachtgever en was het volmondig met ze eens. We moeten het hebben van female advantage. 

Mannen, en dan met name de jonge generatie heeft het moeilijk. Mannen zijn hun identiteit kwijt. Er is geen duidelijk rolmodel over wat mannelijkheid nu eigenlijk precies omvat, zoals hun vaders dat nog wel hadden. Mannen zijn op zoek naar hun identiteit.

Traditionele rol

Ze balanceren ergens tussen moderne en traditionele rollen. Ze zijn voortdurend bezig, gestuurd door wat ze zien in de media, met de strijd tussen de verder gaande metroseksualiteit en de wens om een echte man te blijven. Oké, metro was uit, toch? En dat is precies het probleem. Nog niet zo lang geleden was het nog in. Wat moet je nou eigenlijk helemaal als man?

Weg met de invloed van de vrouw

De marketeer staat natuurlijk klaar om de mannen verder te helpen. Of was het nu om ze verder te verwarren? We zien veel testosterongeladen campagnes passeren zoals die leuke mannen van een Jills, brede binken met androgene koppies voor luchtjes, type buurman met een bierinloopkast , en stoere terug naar basic mannen die zich ontdoen van de invloed van de vrouw, de baard laat staan en rauw vlees gaat eten. Hun boodschap: de man als jager is terug.

Mannen make-up

De moderne man heeft pakweg twee strategieën tot zijn beschikking: mee vervrouwelijken of zich een stoerder imago aanmeten. De vervrouwelijking van de man komt terug in de mode, marketing en media. In tijdschriften zijn al mannen te zien op schoenen met hakken, met een murse (schoudertas voor de man) en de mannenrok is in de H&M collectie terug te vinden. Jonge mannen kopen steeds meer cosmetica. Inmiddels groeit de markt voor mannencosmetica zelfs harder dan die voor de vrouw. De verwarring zal dus nog wel even blijven bestaan.

bron: Marketing Tribune

Er is kermis in de stad. Ik woon in de stad. Aan het plein waar de jaarlijkse kermis op het punt staat los te barsten. Ik woon één hoog en beneden zijn stoere mannen ijverig in de weer met buizen, platen en felgekleurde kermis-dingen. Ik ben ook ijverig. Als een keurige huisvrouw poets ik de rommel van het weekend weg. Terwijl ik stofzuig verschijnt er een grijnzende man voor het raam. Een kermisman. Hij wordt omhoog getakeld om een grote, roze octopus op een kermisattractie te plaatsen. 

Mannen van de kermis

Een man voor het raam op één hoog is bijzonder. Ik houd dan ook nooit rekening met de gedachte dat er wel eens een man voor het raam zou kunnen staan. Laat staan een kermisman. Dan realiseer ik me dat ik, gewend aan de privacy van een éénhoogwoner, sta te stofzuigen in een veel klein en best wel versleten nachthemdje. Door de positie waarin een mens nu eenmaal stofzuigt- voorover geheld- heeft de man voor het raam uitzicht op twee borsten die nog net niet helemaal uit een versleten hemdje vallen. Ik schrik, hij lacht. Op een foute manier.

Kermisromantiek

Als meisje droomde ik over kermisjongens. De mysterie van die jongens op reis, het had voor de bakvis die ik was, de romantiek van het zigeunerleven. Eens per jaar bijna te grijpen, maar veel vaker te ver weg. Op weg naar een andere stad, andere meisjes. Bij slagregen, harde wind of kou – waar ik toen woonde hadden we najaarskermis – ik moest naar de kermis! De sensatie, de muziek en de kermisjongens hadden op mijn puberziel een enorme aantrekkingskracht. Ja, ik was zo’n meisje dat rondhing. Helemaal fout natuurlijk, zo zeg ik nu tegen mijn dochters.”Dat gesnol! En al mijn zakgeld ging eraan op,” pleeg ik er ook nog schijnheilig achteraan te zeggen. 

Wel gaaf

Ze zijn het met me eens. Want de kermis trekt, maar de kermisjongens niet. Stadsjongens die rondhangen op de kermis trouwens ook niet. “Stom stoer gedoe” vinden ze dat gehang, “en wedden dat het vechten wordt, verpesten ze de sfeer weer.” Maar ‘dat hoge ding – heb je dat gezien – dat keihard gaat’ is wel gaaf!  Het is duidelijk, de romantiek tussen meisjes en kermisjongens is niet meer. Maar eigenlijk had ik dat vanmorgen ook al door. Onder het stofzuigen.