Ruzies in een relatie zijn dé graadmeter dat het niet helemaal lekker zit. Maar helemaal nooit ruzie is ook een teken aan de wand. Want conflicten en een keer ruzie op zijn tijd horen er gewoon bij wanneer je close met iemand leeft. Wie te vaak ruzie maakt heeft voor zichzelf te weinig ruimte, wie nooit ruzie maakt is van elkaar vervreemd.

Liefde is een werkwoord 

Alfons van Steenwegen, de man die ooit de oneliner ‘Liefde is een werkwoord’ bedacht, ziet een grote verschuiving in de belevingswereld binnen relaties in de afgelopen dertig jaar.”In een huwelijk zorg je niet alleen voor jezelf, maar ook voor iemand anders. En mensen zijn vandaag heel goed in staat om voor zichzelf te zorgen, maar te weinig om voor iemand anders te zorgen. Dertig jaar geleden zagen we vaak een overdreven altruïsme. Vrouwen offerden zich vaak op. Vandaag de dag zien we een overdreven consumentisme: ik haal eruit wat erin zit, en als het op is, zoek ik iemand anders.”

Ruzie en het servies  

Maar hoe moet het dan wel? Beetje lastig, maar vaak ligt het toch echt aan jezelf. Terwijl het in ruzies nou net zo lekker is om te smijten met het servies of, verbaal, met heel veel ‘ja, maar jij-s’. Toch maar niet doen. De sleutel van het succesvol ruziemaken ligt bij de verandering van communiceren met elkaar. Nog zo’n fijne one-liner: wie met één vinger wijst, richt vier vingers op zichzelf. Zelfs al heb je een onuitstaanbare partner, dan nog ligt bij jou het initiatief je eigen ruimte te bewaken. Heeft je relatie nog zin, dan is ruzie maken best oké, maar doe het op een opbouwende manier. Maak van ruzie maken met, praten met. En vergeet daarbij vooral niet te luisteren. Vaak wil je in een ruzie eigenlijk helemaal niet schreeuwen of zwijgen maar eindelijk eens een keer gehoord worden. Wanneer je de ander die ruimte geeft of wanneer je van je partner die ruimte krijgt, ben je al een stuk dichter bij ‘goed ruzie maken’.

Geef een man een vuurtje en een stuk vlees en hij is gelukkig. Dan heb ik het niet over passie en ‘s mans vriendin maar over barbecueën. Dat komt door zijn instinct. Ja hoor, de oermantheorie, we trekken hem nog maar eens uit de kast. In lang vervlogen tijden ging de man op jacht, knuppelde wat vlees, verdeelde dat op rituele wijze en ging daarna aan de slag met vuur om het vlees te garen. Wie wat kreeg toebedeeld van de jager gaf de hiërarchie aan van de oermannetjes groep. En daarom houdt de man van barbecueën. Want wie het meest op het vuur te leggen had, die was de baas.

Tim the Toolman

Ik moet opeens denken aan Tim ‘the Toolman’ Taylor. In de serie Home Improvement is Tim helemaal het mannetje. Not. Zijn ietwat plomp uitziende klus-assistent Al Borland staat wat Tim betreft achteraan bij de vleesuitgifte. Al, is de man die elke vrouw zich zou wensen, maar het is Tim die gromt, zich op de borst slaat, en zelfs hartje winter in de tuin staat te barbecueën. Tim is alfa, Al niet. Ik heb thuis een Tim. Waar het gaat om barbecueën dan. Voor de rest is het toch meer een Al.

Luchtzuiging

Zo’n vuurtje, het maakt de man in hem los. Hij kent een pressietechniek waarbij papier, houtjes, een strategische opbouw van stokjes voor de optimale luchtzuiging, iets grotere houtjes voor de doorstart en een zeer bijzondere wappertechniek voor de betere vlam komen kijken. Het is eigenlijk een soort van ritueel. Er mag ook niemand bij hem in de buurt komen tijdens het ritueel. Zogenaamd omdat het gevaarlijk is. Behalve zijn broer, die mag wel. Ik laat ze maar. Het is gewoon zo’n mannending. Eigenlijk zijn die twee een soort van Tim en Al, maar dan in mijn eigen tuin. Ik moet zeggen, om die reden kijk ik uit naar de zomer. Want zo is het natuurlijk wel. Mijn Tim staat niet in de winter aan het vuur en het vlees.

Dan heeft hij mij.

Luiheid zou een zonde zijn. Typisch weer zo’n stempel dat bedacht is om het systeem draaiende te houden. Alles wat niet zedig of ten goede kwam aan ‘het systeem’ kreeg in vroeger tijden het stempel ‘zonde’. Dat was handig want voor zonde ging je naar de hel. Je keek dus wel drie keer uit voor je iets deed wat zondig was. Nietsdoenerij is natuurlijk ook niet welkom wanneer ‘het systeem’, draaiende gehouden dient te worden. Dat je als arme landbouwer in de 15e eeuw ook nog eens moest zorgen voor luie dorpsbewoners… Dacht het niet. Maar ja, het systeem van tegenwoordig zit toch een beetje anders in elkaar en dan is lui doen eigenlijk soms heel erg nodig. Voor je de moderne ‘zonde’ van uitval begaat.

Efficiënt lui zijn  

Voor mij is het al te laat. Mijn nietsdoenerij bestaat uit euh….efficiënte en doelmatige handelingen. Ja sorry. Mijn nietsdoenerij-momenten hebben niets met lui zijn te maken. Lui zijn is denken: ‘laat even lekker zitten joh, morgen weer een dag’, en vervolgens geniet je vanuit de bank, het terras, je bed, of what ever location waar je weinig hoeft te bewegen, van de wereld die toch wel doordraait . Mijn niets doen is meer een ‘ga even zitten joh, anders red je de morgen niet’. Zit ik hier nu een vreselijk potje te klagen? Echt niet! Want ik houd helemaal niet van lui zijn. Ik kan er niet van genieten. Dat is ook een gebrek, hoor.

Geen tijd genoeg  

Ik heb altijd zo’n gevoel dat ik geen tijd genoeg heb om mijn ideeën uit te werken. Mijn jas houd ik aan, mijn tas staat bij de deur. Kan ik tenminste zo weer door naar het volgende. Ik háát tijdsverlies, lees: de kwelling van wachttijden, vergaderingen die nergens over gaan, vriendinnen die niet to the point komen en maar niet inzien dat na de tiende verbroken relatie ze toch ook eens naar zichzelf moeten kijken. Verplichte visites terwijl ik eigenlijk een idee wil uitwerken maken me ongelukkig en, oh ja, ik heb het ook niet zo op alles wat wielen heeft en als zich een rij vormt, zoals files en de rij voor de kassa. Gats, wat ben ik eigenlijk een naar en ongeduldig mens!

Inzicht

En nou zeggen ze dus dat waar je een hekel aan hebt iets zegt over je angsten. Lekker dan. Ik ben dus eigenlijk gewoon bang dat mijn systeem omdondert. Mmmm…Eigenlijk wel waar. Dat herken ik best. Want soms lig ik heus wel eens op de bank, of staar zo maar wat naar buiten. En dan denk ik na over wie ik ben en waarom ik reageer zoals ik reageer. En dat leidt dan best tot inzichten. Zo, denk ik dan, na een minuut of vijf. ….Wat zal ik nu weer eens gaan doen? Eigenlijk ook zonde.

Een man die je in kunt huren. Tja. Het is een spannend idee. Het is
spannend omdat het me fan-tas-tisch lijkt eens helemaal ongecompliceerd
aan mezelf te kunnen denken waar het gaat om fysieke verwennerij.
“Heuh, hoor ik mijn man zeggen, dat doe je toch al?” En dan heeft hij
nog bijna gelijk ook. Ik zou het zelf dus niet zo gauw doen. En al
helemaal niet binnen een relatie. Maar stel die had ik niet, ik was vrij
en behoeftig. Dan nog. Want laten we
wel wezen… Het is toch niet te betalen zo’n vent! Zeker in vergelijk
met hoe makkelijk het voor een vrouw is om aan seks te komen. Maar ja..
seks en goede seks is nogal een verschil en daarbij, nog een puntje van
aandacht: zo’n betaalde toyboy is natuurlijk wel een stuk safer in de
omgang dan de eerste de beste Jan van de barkruk.

Status 

Ik proef ook iets van statusverhouding wanneer ik denk aan het
inhuren van een gigolo. Het voelt anders dan ‘iemand oppikken’ of ‘een
minnaar hebben’. Bij een gigolo leidt zij. Zij bepaalt wie, waar,
wanneer en
hoe. Dat is, maar dat noemde ik zoëven al, een sexy idee. Women in
control. Maar dan wel een ander soort van controlefreakerij waar
vrouwen normaliter een handje van hebben.

Ongeloofwaardig

Nu hoor je van mannen
nogal eens dat het lang niet altijd tot de daad komt wanneer ze een
prostitué bezoeken. Ze zouden soms gewoon even willen ‘praten’. Dat
klonk mij altijd net zo ongeloofwaardig in de oren als een vrouw die zegt dat ze de
uitverkoop overslaat. Maar wanneer ik even mijn wensenlijst check (als
ik het dan toch eens mocht proberen, zo’n gigolo) dan wil ik zeker niet
alleen praten, maar seks hoeft misschien ook niet. Ik opteer voor een
geweldige en vooral lang-lang-erg-langdurige massage. Aandacht voor mijn
lijf zonder dat het op seks uitdraait. Hoe typisch vrouwelijk. En dan
niet zo’n uurtje op de
bank-met-gat-voor-het-hoofd bij de therapeut, maar soft, slow,long en sexy. Zo slow en long dat zelfs een
gigolo zich hardop gaat afvragen, ‘zeg mevrouw, duurt het nog lang?, want als
het aan mij ligt doe ik liever gewoon even de penetratie.’ Maar ja…Dat is het hem nu net. Dat
heb ik al. Thuis.

Ik ben regelmatig ontroerd. Waardoor? Door kinderen die opeens iets liefs voor je doen, door een liedje op de radio dat precies de kern raakt van waar je zelf mee bezig bent, door een meesje dat urenlang strootjes naar het mezenkastje vliegt om een nestje voor zijn vrouwtje te maken. Maar van de week werd ik ontroerd door een man. En hij was er zelf niet eens bij. Het was de man van de vrouw die zich in de douche van de sportschool stond te douchen. Ze had een enorme, uitpuilende moedervlek op haar bil. Echt zo eentje waarvan je denkt, ach mens, laat die toch eens weghalen. Maar toen deed ik wat ik altijd deed…ik keek even naar haar ringvinger. Een trouwring. En dat ontroerde me dus…

Hij houdt van haar

Dat betekende namelijk dat er een man is die er helemaal niet mee zit dat zij die enorme moedervlek heeft. Die haar liefheeft zoals ze is, en zegt dat zij de mooiste billen van de wereld heeft. Net als de echtgenoten van de vrouwen die met hun niet perfecte lichamen in de sauna zitten. Hangende borsten, O-benen, haargroei op plekken waar je het niet verwacht. Ze hebben allemaal een maatje gevonden die daar doorheen kijkt. Heerlijk. De tranen springen me op die momenten spontaan in de ogen. Er is nog hoop. In een wereld van glossy’s met graatmagere modellen, advertenties waarin zelfs Inge de Bruijn moet worden gephotoshopt, waarin het hotste nieuws is, welke jurk voetbalvrouw Yolanthe zal dragen op haar huwelijk en waarin het echtscheidingspercentage explodeert, bestaat echte liefde nog. De liefde van de ziel.

Wie is dan die gewone man?

We moeten het dus hebben van de gewone man. De man die zelf ook naar zweet ruikt als hij ’s avonds thuiskomt. En waar zijn vrouw dan lekker dicht tegenaan kruipt om zijn geur op te snuiven. Omdat dat haar opwindt. En een gevoel van vertrouwen en zekerheid geeft. Dat hij bij haar hoort. De man die ’s avonds een verhaaltje voorleest aan zijn kinderen en daarna nog even de buitenlamp vervangt die alweer voor de derde keer stuk is deze maand. De man die na 60 jaar huwelijk zegt niet te weten wat hij zou moeten doen als zij eerder het tijdelijke voor het eeuwige verwisselen zou. En dan ook een week na haar het loodje legt. Dat is toch mooi? Of ben ik een niet te redden romantische ziel? Nou dan ben ik dat maar. Volgende week ga ik met behaarde benen en bikinilijn naar de sportschool. Ik zal mijn wenkbrauwen niet epileren en uit mijn mond ruiken. En dan wacht ik af welke man op mij afstapt en mij waardeert om wie ik ben. En dan maar hopen dat hij niet denkt: ‘Wat ontroerend, ze heeft vast iemand thuis zitten die daar helemaal doorheen kijkt…’