Zij droomde over een nieuwe liefde. Hij over nieuwe seks. Ze vonden elkaar op internet. Ze spraken af, ergens in een hotelletje langs de kust. Zij vond dat romantisch, hij wel praktisch. Zij had haar avontuur, voor de zekerheid, toch maar aan een vriendin verteld. Je weet maar nooit waar je in stapt tenslotte. Door te vertellen waar ze was en met wie, voelde ze zich iets veiliger. Hij had niets gezegd, en zeker niet tegen zijn vriendin. Ze dronken cappuccino terwijl ze uitkeken over de golven. Zij was ieler dan hij had gedacht. Nou ja, kleine borsten zijn ook geil. Hij was best charmant, misschien een tikkie te snel, iets te geroutineerd. Bij de tweede cappuccino ging zijn telefoon. “De zaak, zei hij, terwijl ze weten dat ik een vrije middag heb genomen.” Hij drukte het geluid weg en streelde licht haar hand toen ze een zoetje in de warme drank liet glijden. Nou ja, hij was vast ook nerveus.

Veelbelovend

Ze wandelden over het strand terwijl de meeste mensen vertrokken. Het was iets na zessen. Ze vertelde hem stukjes over haar leven en ze lachte om zijn grapjes. Dit was spannend. Veelbelovend ook. Zijn telefoon ging opnieuw. Dit keer nam hij op. “Ja, het loopt allemaal een beetje uit. Ik weet niet hoelang het nog duurt.” “Sorry, werk!” Zei hij tegen haar en nam afstand. “Ik heb ze uitgenodigd een hapje te eten, sprak hij met zijn hand voor de telefoon, vast tegen de wind. “Geef me nog een paar uur, dan rond ik het af. Dit moet gewoon even, Lies, de deal is bijna rond. Dit weekend maak ik het goed met je.” Hij keek haar aan met een verontschuldigend lachje waarbij hij zijn linker mondhoek optrok en streelde een blonde lok uit haar gezicht.

Werkkamer

Dat weekend had hij vertrouwde seks met Lies. Haar borsten waren minder vol na de geboorte van de jongens, maar nog altijd mooi. Ze deden wat ze altijd deden. Ze sliep al bijna toen hij het bed uit stapte. “Nu nog? Het is weekend.” “Ik weet het schat, maar ik verwacht nog antwoord van die gasten van laatst. Niets bijzonders, gewoon nog een uurtje voor de zaak. Ga maar slapen. Ik zit in de werkkamer.” 

Een campagne over aardige mensen. Ik heb hem echt gezien. ‘Pas op: aardige mensen. Hoe er mee om te gaan.’ Ik weet niet hoe ik hier mee om moet gaan, met die campagne dus. Aardige mensen lukt me nog wel. Ik merk dat ik er zomaar heel onaardig van word. Ik wil niet in een land leven waar het nodig is om mensen per reclamecampagne er van te moeten overtuigen dat je soms best aardig tegen elkaar kunt zijn. Dit voelt als CDA-indoctrinatie.

Ik beschouw mijzelf niet perse als het toonbeeld van aardig, je hoeft mijn brieven aan ‘de vrouw van Jack de Vries’ maar te lezen en je weet dat ik best een beetje vilein ben, sarcastisch wellicht en een tikkeltje cynisch. Bovendien heb ik gewoon niet altijd even veel geduld met mensen en ligt mijn hart nu eenmaal voor op mijn tong. Maar toch, sommige mensen! En dat dachten de mensen bij Sire dus ook en zij vonden het nodig een campagne te starten over de aardige mens. Een vrouw die de vuilnisman een koekje brengt, een boer die verloren fietsers de weg wil wijzen en een buurvrouw die goedendag zegt. Wat moet je er mee?!

Lees verder op het blog van YouStyle, het weblog voor de zelfbewuste vrouw:

Ik heb twee dochters. Pubers. Maar dan leuke. En dat vind ik niet alleen, dat vinden anderen ook. Vooral puberjongens. Nu schamen mijn dochters zich nog niet helemaal een ongeluk over hun moeder, dus we doen nog geregeld iets samen. We gaan even het buurtcafé in, gaan samen naar de sportschool of fietsen na het eten samen een blokje om. En dan krijgen we het. Van die puberjongens die mijn pubermeiden naroepen. Of, oh schrik, 4 knullen in een auto die toeteren.Gewoon waar ik bij ben. Eerst dacht ik nog gevleid ‘Hé, die snotapen denken zeker dat ik een vriendin ben.’ Maar zo ligt het natuurlijk niet. Dat snap ik eigenijk zelf ook wel.

Leeuwin als moeder   

Loerende jongensogen naar je dochter doen iets raars met je. Aan de ene kant voel je trots, aan de andere kant komt er iets naar boven dat verdacht veel weg heeft van leeuwinnengedrag. Laatst vroeg een kennis ‘of ik ze al aan de ketting had gelegd’. Beetje rare vraag. Maar de kennis was een man, en kennelijk beschikte hij over voldoende zelfkennis over zijn eigen pubertijd. ‘Ik wens je veel succes,’ zei de kennis, ‘als ik die meiden van jou zo eens bekijk, staat je wat te wachten.’ Ik geloof dat hij het als een soort van compliment bedoelde, maar ik voelde dat de leeuwin in mij haar nagels wilde uitslaan.

Self-fulfilling prophecy

Kom eens even zitten mam, zei de jongste van de week. En ze keek heel ernstig. Plechtig is eigenlijk een beter woord. ‘Het valt me zwaar om te zeggen, zei ze, maar je had gelijk.’ Daar ging ik zonder meer vanuit, maar voor de zekerheid vroeg ik toch maar even waarmee ik dan gelijk had. ‘Ik zei toch altijd dat ik jongens nooit, nooit, nooit, leuk zou gaan vinden. En dat jij dan zei dat ik daar later vast anders over ging denken? Het is later!’ Ik keek haar aan en voelde mijn hoofd knikken. Mijn knieën ook trouwens. ‘En weet je wat het is?’ Nu schudde ik van nee. ‘Ik vind ze nu ALLEMAAL leuk! Blond of donker, ik heb niet eens een voorkeur.’

Ik hoop dat dit binnenkort nog gaat komen, anders voorzie ik een lange, lange stoet van vriendjes. Maar dat heb ik maar niet gezegd. Op grond van self-fulfilling prophecy.

Mannen houden van wraak nemen, hoorde ik deze week iemand zeggen. Ze schijnen er van te genieten. Ik niet. Ik zou wel willen hoor, maar wraak slaat altijd terug op mezelf. Uiteindelijk ben ik degene die er toch het meest last van heeft. Van die wraakgevoelens. Want ik doe er verder niets mee. Misschien is dat het verschil. Mijn wraak blijft in mijn hoofd zitten. Daar is geen genieten aan. Wraak moet je kennelijk praktiseren wil het leuk worden. 

Wraak

Wie wraak neemt geeft het signaal af dat er met hem of haar niet valt te sollen. Het idee is dat je daarna van je belagers af bent. Zou kunnen. Maar dan moet je belager, denk ik, wel een vrouw zijn. Voor je het weet zit je in een real-life-gangster movie. Maar een beetje wraak, dat is best lekker. Het lekkerst zijn de mensen die zichzelf onaantastbaar achten en dan toch onderuit gaan. Het liefst geheel op eigen kracht. Dat zal ze leren met hun grote mond! 

Reünie

Een typisch gevalletje vrouwen-wraak is de reünie. Ieder muurbloempje van toen zal het herkennen. Laatst had ik er een. Zo’n reünie. Spannend, wat zou er zijn geworden van al die populaire meiden met wie ik toen niet mee mocht doen? Met Astrid die kauwgom in mijn haar smeerde en met Petra die keihard op de enige klassenavond waar ik ooit geweest ben, vroeg waar ik in ’s hemelsnaam die broek had gevonden. Die had ik natuurlijk ook helemaal niet zelf gevonden. Maar mijn moeder. In de zak met kleding die doorkwam van mijn nichtjes. Nadat zij eruit waren gegroeid.

Streepjes van de seventies

Ik liep altijd een seizoen of 8 achter als het om kleding ging. En dat was wél erg. Want de ene zomermode is de andere niet. In de jaren van Depeche Mode en Doe Maar, toen zwart en juist de fluoriserende kleuren hot waren, liep ik nog in de streepjes en bloemetjes van de seventies. Zie dan maar eens vrolijk je pubertijd door te komen. Dat ik persé naar de modevakschool wilde heeft ongetwijfeld te maken met de zakken van mijn nichtjes. 

Zoete wraak

En toen die reünie. Wat een suffe dozen waren die snebbels van toen geworden. De een nog keuriger en saaier dan de ander. Grijze doorzonwoning-mevrouwen waren het, met zuinige mondjes, weinig glans in de ogen en rimpels in het voorhoofd. En, daarbij, ze droegen maat 44. Minimaal. En dat was enorm… Kicken! Daar was mijn wraak. En ik had er niets voor hoeven doen. “En jij bent?”, vroeg de hunk van weleer. “Bo, je weet wel, waar je vroeger zo om moest lachen. Je hebt me ook nog eens van de fiets getrapt.” “Dat meen je niet! Dat spijt me dan, en mag ik zeggen dat je als mooiste bent opgedroogd? Iets drinken?” En ik voelde de arm van hunk, die – ik geef het toe – nog steeds een hunk was, die avond nog regelmatig branden rondom mijn taille. Maatje 38.