Volgens haar
Vrouwen praten veel. Ontkennen heeft geen zin. Dat weet ik zelf ook wel. Maar er zijn wel gradaties aan te geven. Persoonlijk vind ik het bijna een kunst, al die vrouwenpraat. Dat komt omdat ik er zelf niet zo goed in ben. Mijn dochter al wel. Die moet je heel streng met bloed doorlopen ogen aankijken en wanhopig iets roepen in de trant van ‘Kappen! NU!’ Of de tv aanzetten, dan gaat ze kijken. Ik weet het, een zwaktebod, maar anders is het niet vol te houden.

Rolverdeling binnen de relatie
Het heeft ongetwijfeld een functie. Grenzen stellen en een duidelijke rolverdeling binnen de relatie. Zoals laatst, bij de bushalte. Twee vriendinnen van een jaar of twintig. Ik denk tenminste dat het vriendinnen waren. Meisje A bleef aan de gang. Meisje B kreeg er niet veel meer tussen dan af en toe eens een ‘hum’ om aan te geven dat ze er nog bij was. In de bus ging het gewoon door en na dik een half uur passant geweest te zijn in het leven van A en B wist ik veel, heel veel over A en heb ik tot op vandaag medelijden met B. Maar sociaal gezien zou het maar zo kunnen dat de dames zelf erg content waren met hun rol. De een als klankkast, de ander als klankbord. Mijn voorliefde voor wat rustiger types is ook maar projectie.

Waarom praten vrouwen zoveel?
Ik begrijp ook niet hoe ze het doen, die communicatievaardigheden. Of is vaardigheid te veel gezegd wanneer je alleen maar gespreksstof hebt en niet per definitie diepgang? Neem een wandelend echtpaar. Met of zonder relatieproblemen, samen wandelen nodigt de vrouw uit tot delen van intimiteiten. Van wat zij er eigenlijk allemaal wel niet van vindt. Geduldig laat hij haar woordenwaterval over zich heen komen. In gedachten niet bij haar maar voor de tv. Of op het voetbalveld. De dartvereniging voor mijn part. In ieder geval ergens waar hij zichzelf kan zijn. Waar lange zinnen niet bestaan en woorden bij voorkeur niet meer dan één lettergreep bevatten. Maar ik heb makkelijk praten. Ik houd, gemiddeld genomen dan wel redelijk mijn klep, maar schrijf te veel. Ik weet het, feitelijk geen verschil. Het blijft vrouwenpraat.

Volgens hem
Vrouwen praten te veel. Waar zij 500 woorden voor nodig hebben, kan een man het met tien. Tegen een andere man welteverstaan. Een man krijgt over het algemeen niets aan een vrouw uitgelegd binnen een voor hem aanvaardbaar tijdsbestek. In ieder geval niet als het over iets technisch gaat dat in zijn ogen zo klaar als een klontje is. Het verhaal van een man is kort, bondig en bevat absoluut te weinig details.  Daarentegen is de man ongeduldig over het totale onbegrip van zijn vrouw, die elke keer weer dezelfde vraag stelt bij hetzelfde onderwerp. Het verschil tussen mannenpraat en vrouwenpraat is het onderwerp van gesprek. Mannenpraat gaat over stoere dingen, gatgets, sport en andere vrouwen. Vrouwen praten over zaken die het hart aan gaan.

Miscommunicatie tussen man en vrouw
Ik heb een ex die copyright heeft op de uitdrukking ‘Ik snap het nog niet helemaal. Kun je me dat over die vriendin van vroeger nog één keer uitleggen?’. Deze uitdrukking was een bever die hevig aan de pijlers van onze relatie heeft geknaagd. Mannen zitten lang niet zo ingewikkeld in elkaar als vrouwen denken. Waar de vrouw bij de man diepe gedachten vermoedt als hij met een peinzende blik in de verte staart, zal negen van de tien keer een groot vraagteken achter zijn ogen hebben gedanst. Op de vraag waar hij aan denkt komt vaak het goudeerlijke antwoord ‘oh, nergens aan’. Dat is natuurlijk volstrekt onaanvaardbaar.

Verhoor van mijn ex
Het is mij altijd een raadsel hoe vrouwen het praten over simpele (of helemaal geen) problemen tot het uiterste op kunnen rekken. Ik weet me van die ex nog gesprekken te herinneren die avonden lang duurden, tot diep in de nacht. Waarna ik ’s morgens met holle ogen op mijn werk verscheen, geradbraakt door een vragenvuur waar ik geen antwoord op had. Mijn lief is een echte vrouw, maar gelukkig met één uitzondering. Zij ontbeert het klets-gen. We kunnen wel praten hoor. Hele avonden lang als het moet over de meest uiteenlopende dingen, maar we voelen elkaar feilloos aan wanneer het onderwerp klaar is. Sorry mannen die willen daten. Ik leen haar niet uit.

Ha die Bo,
Ik ben een blije eikel. Zo, het is er uit. Ik ben het type man dat je niet kwaad krijgt. Zo’n uitermate vervelend glas-half-vol-type. Afgestudeerd aan de Johan Vlemminx-academie-voor-tragisch-positivisme. Maakt mij dat nu wel of geen ideale partner?

Relatieproblemen
Neem de ochtend. Ik ben namelijk het type dat de wekker hoort, een of twee keer snoozt, maar na een douche kiplekker en vol paraat is. Ook om kwart over zes. Wakker worden is bij mij het licht aandoen, het raam openen en de nieuwe dag begroeten. In het bed gromt er dan iets vanonder een dekbed. Als ze niet van nijd haar kussensloop opvrat, zou ik kunnen horen wat ze zei: “Doe! Dat! Licht! Uit!” Mijn lief is bepaald geen ochtendmens. Haar ogen functioneren pas na negen uur, en na vier koffie verkeerd. Haar hersenen hebben opstartproblemen waar Windows nog een puntje aan kan zuigen. Ze kan om acht uur naar buiten gaan en oprecht verbaasd opmerken dat heel de wereld al begonnen is met draaien. Het zorgt gelukkig niet voor relatieproblemen, maar ik zie haar denken: ‘Sporen al die mensen wel?’

Voetbalnieuws
Dat zorgt voor fraaie taferelen. Ik praat me rot en zij probeert me bij te benen. Want zo is ze ook wel weer. Ze schuift uit bed en zet zich aan de keukentafel, waar ik in de weer ben met ontbijt, koffie, de nieuwe dag en het laatste voetbalnieuws. Woordenwoordenwoorden, veel te luide woorden, want niet gefluisterd, veel te veel woorden ook. En af en toe zie ik haar heel moeilijk kijken, want zelfs de vraag hoeveel schepjes suiker ze wil, komt binnen als een differentiaalvergelijking. Daar kan ze niets aan doen. Het is iets fysiologisch. Zegt ze.

De relatie spannend houden
Het houdt de relatie in ieder geval spannend. Want zoals het voor haar onmogelijk is om haar systeem sneller op te starten, is het voor mij onmogelijk om te wennen aan het idee dat ze driekwart van wat ik zeg niet meekrijgt, ook al zegt ze ja en amen. Dus blijft het altijd de vraag welk deel van de afspraken die zijn gemaakt vallen binnen het kwart waarin ze wél dingen kon opslaan. Dat zij vandaag de boodschappen zou doen, valt dat er binnen of net er buiten? En dat ze me op zou pikken van het station? Dat het vandaag donderdag is en dat ze dus niet naar haar werk hoeft? Het blijft afwachten. Ook voor mijn lief. Die loopt namelijk de hele dag rond met een groot vraagteken in haar hoofd: wat ben ik nu weer aan het vergeten? En wordt Ralph dan boos? Gelukkig weet ze dat het eigenlijk niet uitmaakt. Want één ding vergeet ze nooit: ik ben die blije eikel. Die niet kwaad te krijgen is.

Hoe is dat bij jou thuis geregeld, Bo?

Ik ben benieuwd,
Ralph

Hai Ralph,
Tot grote verwondering van mijn liefste achterban vind ik dat ik niet lijd aan een ochtendhumeur. Echt niet. Ik word vroeg en vrolijk wakker. So far so good. Ik wil alleen niemand tegenkomen. Daar word ik direct overspannen van. Maar dat is toch iets anders dan een ochtendhumeur hebben? Mijn warme vrolijkheid verkoelt en verschrompelt op het moment dat ik mijn ruimte moet gaan afstaan. Ruimte afstaan doe ik pas na achten. Tot die tijd wil ik het huis en mijn gedachten voor mezelf. Met liefde zet ik thee, geef de katten brokjes, pers sinaasappeltjes, doe wat yoga of lees de digitale ochtendeditie. Zolang ik maar alleen ben.

Heb ik een ochtendhumeur?
Geen beter begin van de dag dan vroeg opstaan, warm aankleden en hup, naar buiten voor een wandeling over de dijk. Vooral ’s zomers wil ik dat graag doen. Ook op werkdagen. Bij thuiskomst maak ik ontbijt en roep de rest bij zijn en haar positieven. Wanneer dit ritueel, dat ik de avond tevoren, zo vlak voor het inslapen, met genoegen heb bedacht, in de ochtend bruut wordt verstoord door iemand die denkt dat het ‘gezelliger’ voor mij is om aan te schuiven word ik een soort van vulkaan die dreigend begint te roken. Ik houd het ergste en meest brandbare wel binnen, maar je zult weten dat je me negatief hebt geactiveerd. Daarom vinden zij dus dat ik een ochtendhumeur heb. Na zes jaar hebben ze nog steeds niet door hoe het zit.

Maar jij weet nu beter. Eigenlijk ben ik heel gezellig, ’s morgens. Er is alleen geen mens die het merkt.

Groetjes, Bo

Ralph Ploeger over Ralph
‘Ik
ben van negen maanden na de finale. Als Cruyff een paar keer had
gescoord, was ik er misschien niet eens geweest. Ik ben forens en
stukjesschrijver. Ik ben vader en ex. Gepromoveerd en geblesseerd. Ik
ben van de woorden en voor de liefde. Van het denken en van het doen.
En soms, als buiten de zon schijnt en mijn krullen mooi doet glanzen,
dan lijkt het net of ik een zorgeloze beachboy ben. En dat geeft
niks…’
Je vindt Ralph ook op www.ralphp.nl

Vrouwen die zijn gescheiden blijven vaker alleen dan mannen. Vier jaar na de echtscheiding woont de helft van de mannen opnieuw samen. Zo lazen we deze week in de media naar aanleiding van nieuwe cijfers van het Centraal Bureau voor de Satistiek. Bij vrouwen is dit een op de drie.    

Uitstellen nieuwe relatie       
In de meeste gevallen blijven kinderen na een echtscheiding bij hun moeder wonen. Het vinden van een nieuwe partner wordt hierdoor volgens het CBS moeilijker. Ook stellen alleenstaande moeders samenwonen met een partner vaak uit totdat de kinderen de deur uit zijn. Of ze willen liever een LAT-relatie of zelfs helemaal geen relatie meer op korte termijn.

Zonder kinderen eerder nieuwe relatie
Het wel of niet hebben gehad van een boterbriefje is doorslaggevend bij het opnieuw aangaan van een relatie. Na het beëindigen van het samenwonen met een partner zonder dat er sprake was van een huwelijk gaan evenveel mannen als vrouwen weer een nieuwe relatie aan. Binnen vier jaar is de helft weer aan de man of vrouw. Volgens het CBS omdat er bij samenwonen minder vaak kinderen in het spel zijn.

Gescheiden mannen daten vaker
Wellicht zijn mannen evolutionair gezien niet geïnteresseerd in de kinderen van een ander. Het zou kunnen verklaren waarom vrouwen met kinderen langer alleen blijven. Anderzijds hebben vrouwen met kinderen nu eenmaal een groter takenpakket met de nodige verantwoordelijkheden, waardoor ze minder kunnen of willen daten. Terwijl vader zich weer vrij kan bewegen op de dating-markt zit moeders vaker thuis en zal zij met het oog op haar kroost ook kieskeuriger zijn voor ze opnieuw een relatie aangaat.