Ik ben geen fan van statistiek. Ho. Wacht. Voordat ik Maurice de Hond samen met de leden van de Wereldorganisatie van Statistici en Andere Heel Belangrijke Dingen Met Cijfers op mijn stoep heb staan: ik weet dat het volkomen onterecht is. Statistieken zijn het cement van deze wereld. Ze vormen een houvast in een tijd van verandering, onzekerheid en Maik de Boer. Ik weet dat allemaal. Ik wil alleen maar zeggen

dat ik liever een diepzinnige levensbeschouwelijke boom opzet met een fanatieke deelnemer aan een ruilbeurs voor Sneeuwwitjepoppetjes, dan dat ik een statisticus serieus neem.

Rubriceren
Eigenlijk ben ik gewoon bang voor ze. Wat statistici namelijk doen is mij rubriceren. Ze laten mij zien dat ik doorsnee ben. Ik ben doorsnee in de dingen die ik bewust heel doorsnee doe, en ik ben doorsnee in de dingen waar ik me uniek in voel. Statistiek gaat dus niet over het leven, maar ondertussen gaat het over niets dan het leven. Over de risico’s en kansen in het leven, om precies te zijn.

Bandplooibroek
Gooi alle mensen in een pot, roer een beetje, en trek de grootste gemene deler eruit. Hij zal lijken op Bert Kuizinga, gekruist met Jochem van Gelder, inclusief iets te hoog opgetrokken flanellen bandplooibroek. En iedereen, jaaaahhh menschen, IE-DER-EEN, loopt het risico om uiteindelijk toe te bewegen naar dat magnetische gemiddelde.
Aldus de statistici.

Liefdesleven
Ik ben het liefst the odd one out. Maar ik weet wel beter. Neem mijn liefdesleven. Och och och. Twee relaties van zeven jaar. Precies zeven jaar tot het over was. Twee keer! The seven year itch? Geen idee. Maar oh! wat gemiddeld! En de statistici staan alweer te glunderen in een hoekje. Maar ik weet wel beter. Nu ga ik voor the odd one out. Dit keer stap ik erin voor de eeuwigheid. Met ziel en zaligheid. Rot op met die zeven jaar.

Het is dat, of een beige bandplooibroek.

Mannen en vrouwen communiceren verschillend. Maar is dat nu wel zo? Deze keer in Man vs Vrouw: Begrijp jij je partner?

VOLGENS HEM
In de trein zat ik tegenover een middelbaar stel. Type man met snor en vrouw met zenuwachtig lachje. Er stonden allemaal tasjes tussen hun benen. “We zijn lekker geslaagd”, zei de vrouw. Haar man keek uit het raam. De vrouw trok een tasje op haar schoot en haalde er een shirt uit. “Ik ben blij dat we deze nog voor je hebben gehaald. Staat goed bij die broek.” De man zuchtte. “Dat zei je al, ja”, bromde hij.

Mannen begrijpen elkaar
Ik zeg: mannen en vrouwen zijn niet geschikt om dingen samen te doen. Vooral omdat een man een vrouw sowieso niet begrijpt. En andersom. Een groep mannen is een kudde die zichzelf in stand houdt. Mannen begrijpen elkaar, doen samen dingen zonder er over na te hoeven denken. Als ik in de kroeg een uur lang heel diepzinnig heb zitten praten met een man, vervolgens midden in een zin

PAGEBREAK

wegloop om te pissen, om nooit meer terug te komen, zal die man me later in het voorbijgaan een knipoog geven. Dat hoef ik bij een vrouw niet te proberen. En een vrouw bij mij ook niet. De horror van de afwijzing!

In de mix
Dus: pas als we gaan mixen, begint de ellende. Een relatie is de ultieme mix. We grijpen elkaar vast, doen water bij de wijn, gaan dingen samen doen, worden gewoontedieren, doen dingen niet omdat we ze willen doen, maar omdat we ze altijd zo deden. Daarom is er voor mij maar één regel. Ik houd van jou van de zon tot de maan en de sterren en weer terug. Ook als ik kies voor een leven zonder een berg tasjes tussen mijn benen.

VOLGENS HAAR
Regelmatig flap ik er tegenover mijn lief van alles uit. Vast ook wel eens over T-shirts. Of over dingen waarvan ik denk dat hij ze denkt. En zo heb ik nog wel meer slechte eigenschappen. Bijvoorbeeld dat ik

PAGEBREAK

denk dat hij ook wel iets begrijpt zonder dat ik het zeg. Ik weet het, ik ga in diepe schaamte heen. Want a) mannen houden niet van gedachtelezen en b) ga ik totaal voorbij aan een heel scala managersboeken over goed communiceren. Die dan weer vaak geschreven zijn door mannen. Dat dan weer wel.

Eigenbelang
Dus communiceren moet, ook van de man. Al zit je al twintig jaar naast dezelfde man of vrouw op de bank en denk je alles wel te weten. Met zo’n gedachte ga je onherroepelijk onderuit door voor jezelf de minst gunstige uitleg te kiezen. En hij – of zij- doet natuurlijk hetzelfde. Dat is namelijk gebleken. Mensen zijn geneigd voor zichzelf de uitleg te kiezen die ze het best uitkomt. Positivo’s maken het mooier, zwartkijkers zwarter. Dus ik zeg: het maakt me niet uit of het nu over T-shirts gaat of over iets wereldschokkends, gooi het eruit en praat maar raak. Dat komt me namelijk het best uit.