Ha die Bo, Boven mijn bed hangt in een prachtig mooi gouden lijstje een tekst. Het is mijn houvast in dit leven. Als ik het even niet meer weet, kijk ik er naar en adem ik drie keer rustig in en uit. Daarna ga ik slapen en is alles weer goed. Wat er staat? ‘Er zijn meer mannen dan vrouwen in het gekkenhuis, wat bewijst wie wie gek maakt.’ De uitspraak is van Gilbert Cresson, en ik heb geen idee wie dat is. Wat ik wel weet is dat hij een wijs man is.

Puntje van orde
Het zijn natuurlijk wel weer de mannen die zich gek laten maken. Dat is natuurlijk precies waar het mis gaat bij ons. Wij overschatten onze communicatieve vaardigheden, we veren niet mee, dus ja, dan breken we, zo af en toe. Of nee, laat ik voor mezelf spreken. Ik heb altijd de onbedwingbare neiging aan iedereen uit te leggen hoe het allemaal werkt, zo in

PAGEBREAK

het leven. Dat die uitleg slechts mijn versie is, en dat die versie niet stoelt op feiten, omdat alles nu eenmaal interpretatie is, en dat ik mezelf gek maak als ik toch gelijk wil hebben, dat wist Nietzsche al. Merk je trouwens hoe kwistig ik met dure namen strooi? Goed hè. Egodingetje van me. Kijk mij eens slim zijn. Zo zijn wij, mannen.

Leuk en slim
Mannen willen slim zijn. Vrouwen leuk. Dus mannen gaan redeneren waar vrouwen gaan voelen. Ratio versus emo. Daarover heb ik een stellingname: discussiëren is een mannendingetje. Er is geen discussiëren aan met een vrouw. Je kunt je betoog nog zo

PAGEBREAK

helder hebben, nog zo duidelijk in een rechte lijn van oorzaak naar gevolg redeneren, tot er echt echt echt geen speld meer tussen te krijgen is, een vrouw heeft dan altijd nog de mogelijkheid om te zeggen dat het voor haar ‘anders voelt’. Dan staan mannen zich dus weer de haren uit de kop te trekken.

Hoe zit dat voor jou Bo, ratio of emo?

Groet, Ralph.

Hai Ralph,
Nou, laat ik je zeggen dat ik zelf vaak in conflict ben met mijn eigen emo en ratio. Kun je nagaan hoe ingewikkeld het wordt wanneer ik daar ook nog een man bij ga betrekken. Dat stel ik dan dus ook zo lang mogelijk uit. Maar aangezien ik een vrouw ben

PAGEBREAK

duurt ‘lang’ ongeveer een paar minuten. Dan moet hij het weten. Mijn briljante idee, een vraag, mijn verwondering. Niet zelden kent hij mijn hersenspinsels nog goed en wel voordat ik ze gesponnen heb. Hij vindt het wel schattig. Zegt hij. Ik denk dat hij het meer schattig vindt dat ik juist aan hem denk. Het soort van egodingetje, waar jij het ook al over had. Want wat ik nu feitelijk heb gedeeld gaat het ene oor in en het andere weer uit. Dat merk ik heus wel.

Leren voelen
En hij heeft gelijk. Want echt zinnig is het niet, wat ik zoal denk. Allemaal gebaseerd op emotie. Het is zelfs al een tijdje zo erg dat ik soms maar precies doe waar ik géén goed gevoel over heb. Dan wordt het tenminste nog iets. Mijn zelfvertrouwen

PAGEBREAK

gaat er wel onder gebukt. Want zo’n maatregel zegt dat veel, op grond van irrationeel besluit, al is mislukt. Maar juist die wetenschap zet ik dan maar handig in. ‘Bo, wat denk je van een vakantie in Frankrijk dit jaar?’ ‘Naa, lijkt me niets, dus laten we het doen.’ Echt, het werkt. Topvakantie hebben we gehad. En zo gaat het met veel meer dingen. Emoties zijn zwaar overschat. Althans, die van mij, door mij. Maar ja. Als ik dat zeg krijg ik gelijk van iemand een flyer over de wijkcursus ‘leren voelen’ onder mijn neus geduwd. Mijn gevoel zegt dat zo’n cursus sucks. Het zal dus wel werken. En zo blijft het tobben, Ralph.

Hartelijke groet, Bo

Hoi Ralph, Ik mocht winkelen vandaag. Joepie! Maar niet heus. Je kunt het gerust vergeten hoor, al die verhalen over vrouwen die niets liever zouden willen dan de hele dag shoppen. Wie heeft bedacht dat ik kreunend van genot geen genoeg zou krijgen van H&M? Dat ik soppend van jolijt graag nog eens uitleg wat ik dan wél bedoel met ‘geen tailleband net boven de schaamstreek’. Dat ik het leuk zou vinden om in rijen te staan in winkels waar het personeel glashard staat te liegen? Dan ben ik dus écht zo weer thuis.

Spiegels
Ga me niet zeggen dat iets me staat alleen omdat het mode is. Ik heb net toch zelf het tegendeel gezien. In die ver-schrik-ke-lijke paskamerspiegels van jullie. Waaraan jullie een missie hebben gekoppeld hoe billen en benen zo onvoordelig mogelijk te laten uitkomen. In dat kille licht. Jullie branden me af. Denk je dat het dan nog leuk is? Ik háát winkelen. En dat maak je niet goed met zo’n kittige papieren tas met jullie logo zodat iedereen kan zien dat ik wel mooi klant van jullie ben. En al helemaal niet met een klantenkaart. Werkelijk, als iets me niet interesseert…En als ik daarmee de enige vrouw van Nederland ben, so be it.

Broekriem
Ik zit niet te wachten op aandacht van personeel dat werkt op commissiebasis. En al helemaal niet op onderbetaalde pubers die het werkelijk aan hun stageplek zal jeuken of ik nu met iets de winkeldeur uit ga of niet. Oh, en weet je wat ik ook zag?

PAGEBREAK

Van dat uitpakpersoneel met zendertjes in hun broekriem. Lachen hé? Waar heb je een zender voor nodig als je vocabulaire niet verder strekt dan’Als het niet in het rek hangt, dan hebben we het niet.’ Ach Ralph, het zal wel aan mij liggen. Ik ben trouwens nog wel geslaagd hoor. Via internet.

Groet, Bo

Hai Bo,
Inderdaad, kleding kopen is hel. Winkelen betekent voor mij: snel dingen uitzoeken, passen, kopen, en terug naar de gewone wereld. Naar de wereld zonder winkeljuf. Zo’n kind waarbij een volwassen man zich wel drie keer bedenkt voordat hij

PAGEBREAK

dat ongeïnteresseerde hoofd om een mening vraagt, omdat hij weet dat ze met haar hippe blote-bijna-kun-je-mijn-geslachtsdelen-zien-broek schijt op mannen als hij.

Goddelijk 
Ik begrijp die meisjes ergens ook wel. Kijken naar manvolk in een kledingwinkel is net zo opwindend als een natte kus van een loopse teckel. Duffe mannen die met een vers-en-iets-te-hip kledingstuk aan hun lijf op hun zweetsokken uit een kledinghok komen geschoven, hebben de grandeur van

PAGEBREAK

een paprika. Een groene. Ook ik. Al kan ik je rustig en eerlijk vertellen dat ik er doorgaans goddelijk uit zie. Is een feit. Geen mening. Toch vind ik het moeilijk om met een nieuw kledingstuk uit een kleedcabine te stappen. Als ik kleding pas, ben ik weer die jongen die met zijn moeder naar de spijkerbroekenwinkel in het dorp ging en vanachter het gordijntje dingen hoorde als: ‘Ja. Hij blijft ook zo mager.’

Geld besparen 
Ik ben blij dat ik het nog steeds goed doe in een garderobe uit 2006. Want ik wil niet naar de winkels. Nog steeds wacht buiten het pashok mijn denkbeeldig vuurpeloton. Een rücksichtslos roedel van blondines met verbleekte tribals boven de billen. Ik ben onzeker, dus zeg ik dat zij me lelijk vinden. Kan ik me fijn aan ze ergeren. En aan mezelf. Omdat ik me iets aantrek van het oordeel van een zestienjarige kleedkamerbewaakster aan wie ik met een iets te ferme zwaai al dat veel te hippe kledingspul weer teruggeef. Zo spaar ik ontzettend veel geld uit. Geld om leuke dingen mee te doen. Een assertiviteitstraining, denk ik.

Groet, Ralph