Bij haar moet eerst alles kloppen, hij kan altijd wel. Maar is dat nou wel zo? Wekelijks zetten we hem tegenover haar met een stelling. Deze week: Libido en zo.

VOLGENS HAAR
Er zijn berichten over pubers die dingen doen die niets met liefde, laat staan eigenliefde te maken hebben. Ik hoor van mannen die het niet meer kunnen zonder blauw pilletje, van party hier en party zo. Spannend hoor. Maar waarom merk ik daar niets van? Gaat alles in het geniep of wordt het zwaar overtrokken? Een vragenrondje in mijn netwerk leverde het volgende op: 15 pubers die seks niet te grabbel willen gooien maar wel doodsbang zijn voor verliefdheid en aanverwante spanning. Een flink aantal volwassenen, die gewoon, heel saai – moeten we denken – monogaam zijn en één stel, jawel één, dat iets deed met swingen en drugs. Drie jaar geleden. 

Seks-CV
Oké, de jong volwassenen waren misschien nog iets té jong. Dat was goed en gaf hoop. Veertien zijn en al een behoorlijk seks-CV hebben kan nergens goed voor zijn. Bestaat mijn netwerk uit saaie dozen en grijze muizen? Dacht het niet. Er wordt heel wat af geseksperimenteerd. Maar wel in de beslotenheid van de relatie. Die niet altijd even lang hoeft te duren. Dat is waar. Had monogamie een staart en vier poten dan stond het op de lijst der uitstervende diersoorten. Ik ga er geen reddingsactie voor op touw zetten. Een mens groeit en ontwikkelt. Tenminste, dat zijn wel de leukste. Je moet maar net de mazzel hebben dat het dan relatie-technisch nog een beetje lekker blijft aansluiten. Ook in bed. 

Niet in bed
Ooit schreef ik een toneeltekst met de claus: ‘Mijn vrouw is net een koelkast!’ ‘Nee, man, ze hunkert naar seks, maar niet met jou.’ Inderdaad, autobiografisch. Wanneer een vrouw lekker wil vrijen is een betrouwbare relatie een eerste vereiste. Jammer jongens, maar het is niet anders. Of zoals een collega ooit zei: ‘Ik overdag niet in zijn hoofd, hij ’s avonds niet in mijn bed.’ Waarna de advocaat werd gebeld. Van mij hoeft niemand zich gelijk te gaan verloven bij erotische spanning. Soms duurt een relatie een paar uur, soms jaren. Doe wat je wilt. Maar de vrouw die het  meest (lekker) vrijt is de vrouw die zich in the heat of the moment tastbaar en volledig geliefd voelt. Er is nog nooit een vrouw als koelkast geboren. Wanneer ze zich zo gedraagt kun je ervan uitgaan dat ze een emotioneel probleem heeft. Maar ja, dat klinkt natuurlijk weer belerend, moralistisch, tuttig, niet commercieel, opgedroogd en suffig.

VOLGENS HEM
De verschillen zijn groot tussen mannen en vrouwen als het om libido gaat. Tenminste, de manier waarop het ‘zin hebben’ ontstaat is geheel verschillend. Dit is een tijd geleden al aangetoond met de erectiepil. De farmaceutische industrie vond het gat in de markt en probeerde dat gat nog uit te breiden door een zelfde soort pil te ontwikkelen voor de vrouw. Wat bleek? Fysiek bleek het uitstekend te werken, maar men kreeg bij de vrouw de ‘mind’ niet mee. Bij een man blijkt zin in seks ook te ontstaan indien de speer medicinaal wordt geveld. De aanblik van het op spanning staande gereedschap zorgt automatisch voor opwinding. Waarschijnlijk komt dit door een narcistisch trekje in de geest van ‘kijk mij eens met een tampeloeris lopen. Welke vrouw kan mij nu nog weerstaan?’. Deze gedachte borrelt ook bij de overbekende ‘odol’ naar boven, ook al heeft een man vaak geen flauw idee hoe hij er aan komt.

Andersom
Bij de vrouw werkt dat dus andersom. Het slikken van de ‘roze viagrapil’ zorgt er weliswaar voor dat het smeersysteem automatisch wordt opgestart, maar het ontdekken van dat feit, zorgt bij de vrouw absoluut niet voor opwinding. De volgorde is blijkbaar anders gesorteerd bij de vrouw. Eerst moet zij seksueel opgewonden raken, waarna de lichamelijke kenmerken van opwinding vanzelf merkbaar en zichtbaar worden. Aangezien er dus geen toegevoegde waarde aan de vrouwelijke viagra-variant zit, anders dan lubricatie, zijn daar veel goedkopere en meer gangbare middelen voor. Overigens geldt bovenstaande volgorde óók voor de man. Het is natuurlijk niet zo dat de man alleen maar geestelijk opgewonden wordt van de gehesen vlag, anders zouden er in theorie nooit meer kinderen geboren worden.

Fabels
Laat ik voor de man in ieder geval even een (figuurlijke!) lans breken voor het door de vrouw nooit geloofde ‘Ik heb er geen controle over! Echt niet!.’ In sommige gevallen klopt dat. Als mijn vrouw bijzonder lieftallig en uitdagend langs loopt, wordt het kompas absoluut door mijn gedachten gestuurd. Schuldig. De ‘odol’ bij het ontwaken zal ook ongetwijfeld het gevolg zijn geweest van een erotische droom over –uiteraard- een vrijpartij met mijn vrouw. Maar soms gebeurt het wel eens dat op de meest ongelegen momenten de vlag wordt gehesen. Daar komt echter geen enkele erotische gedachte bij kijken, eerder schaamte wanneer het wat moeilijk te verbergen blijkt. Ik zie nog een gat in de markt. De anti-viagrapil.

Mannen willen altijd winnen. Dat is het stereotype beeld, en neem me niet kwalijk, maar het klopt vaak ook nog. Waar vrouwen een bedrijf starten om de ‘leuk’, wil een man gewoon vette winst maken en geslaagd zijn in de ogen van zijn vrienden. En als je een potje Triviant doet met een stel dames en heren, weet je al bij voorbaat dat de vrouwonvriendelijke termen niet van de lucht zullen zijn als de echtgenote weer eens ‘dom’ een punt verspeelt. Winnen is macht, verliezen is zwak: zie hier de ingrediënten voor heerlijke echtelijke ruzies en dito goedmaakmomenten.

Machtswellusteling
Ik kwam laatst ook een machtswellusteling tegen. Het was vrijdag, ik verwachtte een pakketje dat in mijn postbus zou liggen en dus ging ik richting postkantoor in het nabij gelegen dorp. Wat me al veel vaker was gebeurd, gebeurde ook nu: mijn postbus ging niet open. Maar omdàt het al eerder was gebeurd, had ik de drie sleuteltjes die bij de postbus horen, meegenomen (want dat hadden ze me eerder verteld te doen) en toog naar de balie. Vier wachtenden voor me, no sweat, ik had mijn legitimatie en mijn sleuteltjes bij me, dus kon die mijnheer mooi een reparatiebon uitschrijven voor het maken van het slotje, en even mijn post uit de bus halen.

Postrobot
Had ik gedacht. ‘Nee, mevrouw,’ zei de dienstdoende postbeambte. ‘De postbussen horen niet bij ons, dat is een ander bedrijf. U kunt om 8.00 ’s ochtends terugkomen, want dan is er een medewerker van de postbussen aanwezig.’ ‘Oke, maar het is weekend, wilt u dan misschien wel even mijn post uit de bus halen’, vroeg ik vriendelijk. ‘Nee mevrouw, dat mogen wij niet, omdat de postbussen van een ander bedrijf zijn.’
That was a first. Drie maanden haalt de dienstdoende postman of -vrouw mijn post al uit het vakje, maar goed. Ik zal je mijn argumenten, smeekbedes en sissende verwensingen die ik deze postrobot toebeet, besparen, maar puntje bij paaltje was dat ik een kaartje kreeg met daarop de klachtenlijn van TNT Post, die ik ‘kon bellen’.

Dat lucht op
Dat deed ik om de hoek,  bij de postbussen. De medewerkster aan de andere kant van de lijn wist niets van gescheiden bedrijven, en belde met de postrobot next door. Daarna moest ze mij vertellen dat hij blijkbaar gelijk had, dat het twee bedrijven waren, maar ze was het met me eens dat hij natuurlijk gewoon mijn post even had kunnen pakken. Affijn, mijn postbus zou op korte termijn gemaakt worden en ik droop af. In de auto schreeuwde ik een aantal krachttermen die ik in het postkantoor wegens mijn maatschappelijke positie niet had kunnen bezigen en jemig, wat luchtte dat op.

Lieve jongen
Ik ging natuurlijk – niet voor één gat te vangen – rond een uur of vijf terug, waarna een lieve jongen die bij de postbussen zat, gewoon even mijn bus leegde en sorry ik kon een besmuikte grijns niet onderdrukken. Tja, zo blijkt dat ook op stereotypen altijd weer een uitzondering bestaat. Dit vrouwtje had die verdomde kerel maar mooi even laten zien, hoe we dit spelletje spelen. Winnen is macht, verliezen is voorbureaucratische macho’s.