Hij wil opeens een sportauto en een jonge vriendin. Zij wil een facelift en wordt depressief. Ergens rond je dertigste slaat de grote ‘is dit alles vraag’ toe. Na je veertigste het besef van ‘nu of nooit’. Of niet? In de wekelijkse blog Man versus Vrouw zetten we hem tegenover haar. Vandaag: de midlifecrisis.
VOLGENS HAAR
Greet en Johan zijn ergens in de zestig en lijken een vorm van leven te hebben ontwikkeld waarbij het erop aankomt elkaar zo veel mogelijk af te zeiken. Het liefst tegenover de kinderen en vrienden zodat die er vooral van doordrongen raken dat het leven met deze partner ze niet heeft gegeven waar ze op gehoopt hadden.
‘Laat hem maar kletsen hoor, vanavond valt hij weer achter zijn krantje in slaap’, zegt de vrouw die vindt dat zij met al haar opofferingen te veel voor hem heeft gedaan en hij te weinig voor haar. ‘Ja, wanneer er niets anders op dat ding is dan jouw stomme serie val ik in slaap, ja’, zegt de man die vindt dat hij na 40 jaar huwelijk zijn afstomping dankt aan haar. Zij roert nog eens in haar koffie terwijl ze een gek gezicht trekt richting de toehoorder. ‘Laat maar gaan, ik ken hem zo onderhand’, zegt ze nu woordeloos.
Lekkere meid
Twintig jaar geleden had hij het wel geweten. Lekkere meiden zat. Eén van die meiden was Sophie. Sophie was anders geweest dan zijn Greet. Spontaan en vol energie. Hij had Sophie ontmoet tijdens een feest. Daar had hij rond zijn veertigste opeens weer behoefte aan gekregen. Hij was elke vrijdagavond gaan stappen met de jongens. Nadat hij eerst het luie zweet eruit had gewerkt op de tennisbaan. Ach Sophie. Het was mooi geweest. Tot zij in het tweede jaar van hun verhouding een kind wilde. Toen kwam het inzicht. Opeens had hij geen zin meer. Hij wilde niet opnieuw aan iemand wennen, geen nieuwe strop om zijn nek, geen tweede leg. Sophies schoenen hoorden niet in de gang naast de zijne, die hoorden ergens slordig rond te slingeren rond een bed. Haar kleding hoorde ze ’s avonds weer aan te trekken. Die wilde hij niet tegenkomen in de wasmand in een gezamenlijke badkamer. Haar spontane acties moesten geen nukken worden omdat hij er dagelijks aan werd blootgesteld. Natuurlijk, haar geur was vertrouwd, maar niet zo vertrouwd als de geur van zijn Greet. Hij was er mee gekapt. Het lidmaatschap van de tennisvereniging had hij ook laten verlopen.
Oprisping
Greet had het gevoeld maar nooit iets gezegd. Ze had haar vermoedens van binnen verwerkt en had alles geaccepteerd. Zijn hernieuwde interesse in het uitgaansleven, dat er een motor moest komen want ‘hij moest toch ergens zijn gevoel van vrijheid vandaan halen.’ En dat hij opeens van baan wisselde waardoor hij af en toe een weekend van huis was. Ze had overal zo enthousiast mogelijk op gereageerd. Zo waren mannen nu eenmaal, die moesten nog even uitrazen. ‘Het blijven altijd kinderen.’ Maar als hij het kind was, wat was zij dan? De passie had plaatsgemaakt voor routine. Op haar 43e had ze gevoelens gekregen voor een collega. Het was wederzijds. ‘Maar dat wist je vader niet.’ ‘Ach schat, bij elke verliefdheid gaat de spanning er ook weer een keer af hoor, en wat moet je dan? Alles laten vallen voor een oprisping? Dat kon ik je vader toch niet aan doen? Zo zijn we niet getrouwd.’ Nee, zo waren ze niet getrouwd.
VOLGENS HEM
Wanneer begint bij de vrouw eigenlijk de midlifecrisis? Bij de eerste onmiskenbare kraaienpootjes? Ik hoop het niet, want als je de antirimpel-reclames mag geloven, begint die midlifecrisis dus op je veertiende. Tenminste, veel ouder schat ik die modellen niet, die vol overgave een dikke laag gehydrateerde, met goudstof geinjecteerde en vitaminehoudende aminopeptiden bevattende crème op hun abrikozengladde huidjes smeren. Het heeft volgens mij dus niet echt met rimpels te maken. Het heeft te maken met het moeten voldoen aan een gecreëerd beeld, waarbij vrouwen het idee hebben dat ze er uit moeten zien als die crèmesmerende jongejuffrouw. Het vreemde is dat deze illusie niet gemaakt of in stand gehouden wordt door mannen, maar door vrouwen en homo’s uit de top van het modewezen.
Medelijden
Ik benijd de vrouw niet. Wij mannen hebben het maar makkelijk. Hoe meer rimpels, hoe ‘doorleefder’ en aantrekkelijker de man. En inderdaad, mannen in de top van het bedrijfsleven willen jonge aantrekkelijke vrouwen om zich heen, omdat jong en sexy nu eenmaal macht uitstraalt. Maar dat is maar het topje van de ijsberg der vrouwen. Er zijn maar een paar mafkezen van vrouwen die koste wat kost de wereld willen dicteren wat aantrekkelijk is. Op het moment dat zij zich niet meer kunnen conformeren aan de door zichzelf gestelde standaard, verdwijnen ze uit het publieke leven, of laten zij zich door middel van plastische chirurgie dermate verminken dat je er alleen maar medelijden mee kunt hebben.
Stelling
Laat ik nou eens een poging doen een stelling te poneren over het wel of niet aantrekkelijk blijven of worden van de vrouw naarmate ze ouder wordt. Ja, mannen kijken naar mooie jonge vrouwen. Ook als ze zelf vijftig zijn. Steek de hand ook eens in eigen boezem, dames? Ik hoor regelmatig een verrukte zucht van mijn vrouw, als die reclame met vier half ontblote jongemannen de revue passeert. Natuurlijk kijken jullie ook naar mooiere mannen dan alleen die man die elke dag met zijn ochtendodeur naast je wakker wordt. Maar geloof me, die hele normale man naast je, is echt wel heel blij met jullie. Je wordt toch samen oud? Die mannen die zo nodig aan hun tweede jeugd en daarmee aan hun tweede jeugdige vrouw beginnen zijn ook maar excessen. Hoogst waarschijnlijk staat over veertig jaar jouw rollator gebroederlijk naast die van je man en zijn jullie allemaal verkreukelde kranten, of jullie nu gesmeerd hebben of niet.
Marten Bolt over Marten Bolt
