Een knipoog.
Een regenboog.
Een zomeravond vol krekels en sterren.
De zonsopgang en de zonsondergang.
Het waaien van de wind.
Het draaien van de wereld.
Alle schelpen op het strand.
Wolken, regenwolken, donderwolken, schapenwolken.
Noem maar op.
God zelf.
De lucht in je longen.
De woorden uit je mond.
Dromen en dood.
Storm en de stilte voor de storm.
Klapzoenen.
Het zand in je schoenen.
En dat ik van je hou.
Auteur: Jos van Hest
ogen kijken
maar zien niet
oren horen
maar luisteren niet
een mond spreekt
zonder geluid
een geest dwaalt
zonder rust
op een dag
word je wakker gekust
dan zie je mij
luister je
spreek je met luide stem
je geest zal niet meer dwalen
op die dag zullen onze harten
elkaar raken
Breynaert-Delvoy
door één en al vervloeking
vechten wij
ademtocht na ademtocht
met zoveel dapperheid
om strijd
om leven
samen zullen wij
ons hart nog lang niet moe
de beelden van ’t verleden breken
om in elkaar verdwaald
veilig en geborgen
de liefde samen te beleven
Verhavert
Martine
Hoeveel water moet ter zee gaan
Hoeveel wind waait door je haar
Wil je eind’lijk met me mee gaan
Horen wij weer bij elkaar?
Hoeveel keer zal ik je noemen
Zal ik uitschreeuwen je naam
Maar jij speelt tussen de bloemen
En ik pas niet in jouw kraam
Vroeger ja, toen jij nog klein was
Toen nog luisterde je naar mij
Dat was toen het leven fijn was
Maar dat is er niet meer bij.
Hoeveel ging er al verloren
Hoeveel heb je al verpest
Ach, was jij maar nooit geboren
Jij, de nul op mijn rekest!
“Eigen schuld”, zeggen de buren”
Had op cursus dan gegaan.
Nu legt zij jou in de luren
Eigenwijs komt duur te staan”
“Wil je wel gelijk betalen?!!
Brem, chrysanten en een roos
En een gieter. Jij mag halen
Een sigaar uit eigen doos.”
“Da’s de prijs voor al jouw falen:
Toen je voor een hondje koos.”
Cornelis Critieck 2008
Een van de leuke dingen van het hebben van een relatie is dat je de taken zo lekker kunt verdelen in mannen en vrouwen klussen. Niet dat ik enkel en alleen daarom een man in huis heb, maar handig is het wel. Naast dat ik bijzonder veel van hem houd en zo, is het gewoon erg fijn dat ik bepaalde zaken, zeg het vangen van spinnen, aan hem kan overlaten. En niet te vergeten, het ontstoppen van sanitaire putjes. Waar hij ook erg goed in is; de bovenste ramen zemen – damn die hoogtevrees – , zware boodschappen sjouwen, kabels doortrekken en aansluiten, pc-dingen installeren en oh, ook zo handig met een man in de buurt, dat hij even naar de verwarmingsketel kijkt wanneer er enge geluiden uitkomen.
In huize Bo beperken de klussen zich wel tot de meest gangbare. Ter illustratie. We zijn nu bijna een jaar geleden verhuisd, maar de trappen zijn nog immer ongeschilderd, de plinten liggen keurig in bosjes gebundeld achter de bank, de sticker met barcode zit er nog op. En – maar dat is mijn fout, want vrouwenklus – bij één gordijn ontbreekt een gestikte zoom. Dat komt omdat het plafond 3.20 hoog is – damn die hoogtevrees – en ik nog niet heb gevraagd of lief mijn zelfgemaakte gordijnen nog één keer af- en op wil haken. Dat van die zoom valt trouwens ook helemaal niet op, want hij valt achter de bank. Zeg net naast het bosje plinten.
Maar wat dus wel opvalt: dat je het meestal wel even moet vragen wil de man in actie komen. ‘Ik zie het gewoon niet’, zegt hij dan. En daar zou ik eigenlijk veel meer gebruik van moeten maken. Want waarom zou ik elke dag weer de vrouwenklus die ‘het huishouden’ heet oppakken wanneer ik kennelijk de enige ben die zich stoort aan alles wat er vóór of op de bank aan troep ligt? Dat is toch eigenlijk zonde van de tijd! En daarin heeft mijn lief dus groot gelijk. Hij gaat gezellig met de kids, hup tussen de uitgetrapte schoenen, vers gestrooide kruimels en in overvloed gemorste aanmaaklimo een spelletje zitten Wii-en. En dan kom ik thuis en dan kan ik het niet laten om te zeggen ‘Jeetje, hadden jullie dat nu niet éven op kunnen ruimen’. En dat zeg ik dan nog voordat ik mijn jas heb uitgetrokken en ik-ben-weer-thuis-kusjes heb uitgedeeld. Eigenlijk bijzonder naar. Een pretverprutser ben ik. Een ruim-nou-eens-je-troep-op-zeur. Eigenlijk moet ik dringend een nieuwe vrouwenklus bij mezelf introduceren. Loslaten genoemd.
