Hai Bo,
Je hoort altijd dat vrouwen zoveel klagen. Dat is waar. Maar mannen doen dat ook, alleen zit het bij ons net iets anders in elkaar. We klagen heus wel eens over (onze) vrouwen. Over dat ze zeuren, of dat ze ons niet snappen. Dat ze ons niet nemen zoals we zijn. Inclusief alle ‘mannen-dingen’ die daarbij horen natuurlijk. We zijn nu eenmaal wat losser in de huishouding, houden van gezelligheid (een biertje met vrienden is altijd een goed idee!) en gek op sport (kijken!).

Bewonderen
Maar daar staat tegenover dat we vrouwen ook echt kunnen bewonderen! Wat zeg ik? Verafgoden! We kunnen lyrisch zijn over ogen, haar, figuur of de uitstraling van een vrouw. Over hoe betoverend we een vrouw kunnen vinden. En hoe we met onze trillende benen proberen ons lijf rechtop te houden als ze ons alleen maar aankijkt.
Dus om nu te zeggen dat mannen een vrouw gelijk permanent veroordelen. Nee, dat toch niet. En als we dan een keer klagen, is er daarna ook altijd weer een nieuwe dag, een nieuw moment. Dus een fris geheugen en een tweede kans voor een eerste indruk. Conclusies zijn bij mannen misschien vaak wel hard, maar nooit permanent. En dat geldt overigens niet alleen voor hun conclusies. Zo, kunnen we in ons gedrag misschien ook wat hoekig overkomen. Het voordeel is dan wel: als je eenmaal die hoek om bent, ziet het er gelijk weer beter uit!

Vergeten en vergeven
Maar hoe moeten mannen nu wennen aan het feit dat ze zelf zo snel vergeten en vergeven, maar dat ze zo vaak het gevoel houden dat ze iets goed te maken hebben? Hoe moeten wij daar nu mee om gaan? Dat we op onze tenen moeten lopen! Moeten kruipen! Ondanks onze goede bedoelingen! Heb je daar een tip voor? Is daar een trucje voor Bo? Iets wat ik over het hoofd gezien heb? Of moeten we dat gewoon negeren?

Groeten,
Christiaan

Hai Christiaan,
Om maar gelijk de koe, een nieuwe deze keer, want vrouwen zijn bijzonder goed in het verzamelen van oude exemplaren, bij de horens te pakken: negeren is het beste. Na dit gezegd te hebben voel ik de behoefte te kussen, drie maal, Judas die ik ben. Met bovenstaande uitspraak heb ik de gehele vrouwelijke natie verraden. Maar het is voor het goede doel zullen we maar zeggen. Ter bevordering van de onderlinge verstandhouding en het wederzijds begrip tussen man en vrouw.

Scherpe nagels
Want we doen het bijzonder expres en doordacht. We wéten dat we er aandacht mee krijgen. We vergeten en vergeven best wel eens, voor even. Dat is goed voor het dramatisch effect. Daarna plaatsen we de gebeurtenis in een laatje dat niet dicht kan. Dat doen we bewust, zodat we alleen maar onze scherpe en mooi gemanicuurde nagels ertussen hoeven te zetten om de hele geschiedenis met één vingerbeweging weer voor de dag te halen. Jullie zijn er mooi klaar mee, als man.

Macht tussen man en vrouw
Maar wat nu te doen wanneer je weer eens in het machtsspel van de liefde bent beland. Want dat is het, het gaat om macht. Je kunt er voor kiezen haar gelijk de macht te geven, maar dat voelt voor jou, als man, niet prettig. Je kunt ervoor kiezen in onderhandeling te gaan. Meestal eindigt dit in tranen van haar kant en geef je alsnog toe. Dus… Wanneer zij weer eens terug loopt voor een blik om de hoek, zoals je dat zo mooi omschreef, zeg haar dan dit: “We hebben het uitgesproken, doe die la dicht en laten we naar de toekomst kijken want daar wil ik met je zijn. Ik weiger oude koeien omdat ze destructief zijn.”

Vrouw wil aandacht
Dit klinkt hard, levert in eerste instantie weer tranen op, en uitspraken als ‘ongevoelige zak’ of  ‘nee, lekker makkelijk zeg’, maar dit is slechts, wederom, voor het dramatisch effect. Vrouwen hebben soms gewoon behoefte aan wat reuring en hete brij om omheen te draaien. Vraag haar wat ze nu werkelijk wil. Het moet iets zijn als: ‘Nou, ik wil gewoon een beetje aandacht, een knuffel en iemand die zegt dat het allemaal niet zo erg is en dat ik het niet alleen hoef te doen en dat het wel goed komt.’ Want dat is het Christiaan. Ook een vorm van drama, maar dan anders. Deep down weet ze dat ze het op een verkeerde manier vraagt en dat je gelijk hebt door niet op de foute aanvraag in te gaan. Ze weet het….Ik tenminste wel.

Groet, Bo

Christiaan Groen

Christiaan Groen is trainer / adviseur, voor ondernemingsraden en
daarnaast opsteller van organisatie-, relatie- en familieopstellingen.
Voor manOman blogt Christiaan over de man-vrouw relatie. “Het meest
normale en tegelijk het meest wonderlijke dat er bestaat op deze wereld!
Het leuke van relaties is dat ze je zo veel over jezelf leren. Relaties
gaan in mijn visie over geven en nemen, leren en ontwikkelen, jezelf en
de ander zien!” Kijk voor Christiaans werk als opsteller op www.SevenGreenSeas.com of
mail.

Een raar bericht in de kranten. “Ruim de helft van de vrouwen blijkt het erg belangrijk te vinden dat haar partner weet waar ze van houdt.” Deze had ik toch zeker ingeschaald op 100%. Maar het bleek om de smaak van sieraden te gaan.

Tegenzin
Een kwart van de dames die wel eens een sieraad krijgt van haar lief geeft aan dat ze het juweel eigenlijk niet zo mooi vond. Bijna de helft (44%) van deze teleurgestelde groep durft daar niet voor uit te komen, stopt het sieraad goed weg en draagt het zelden. Een klein deel (13%) zet zich over de teleurstelling heen en draagt het sieraad, zij het met tegenzin.

Wat is het juiste sieraad voor je vrouw?
De allerbelangrijkste voorwaarde voor een succesvolle juwelengift is dat het sieraad of horloge bij haar stijl past, van goede kwaliteit is en uniek is. Koopt de man een sieraad dat niet bij zijn vrouw past dan zal ze zich direct afvragen waarom hij haar zo slecht kent. Het komt niet in het onderzoek naar voren maar het zou maar zo kunnen, ik ben een vrouw, dat daar de teleurstelling zit. Niet in het feit dat het cadeau te duur, te goedkoop of niet mooi genoeg is.

Vrouwen willen een ring
Mocht zij geheel vrij kunnen kiezen naar stijl en budget, dan willen de geinterviewde dames het liefst een sieraad op maat. De ring met diamant staat dan op nummer twee, gevolgd door het dure horloge. De top vier van het soort sieraad dat vrouwen in algemeenheid het liefst ontvangen is een ring (53%), de armband (17%) , het horloge (13% en het collier (11%). Het onderzoek is gedaan onder 2000 vrouwen. Het wachten is op een onderzoek naar mannen die teleurgesteld zijn over hun gekregen sieraden of alweer een foute gadget.

Hai Ralph, Nog nooit in mijn leven was ik trots op mezelf. Nee dat is niet zielig, dat was terecht. Ik ben niet zo van de yes you can indoctrinatie. Er was altijd wel een verbeterpuntje. Maar nu heb ik mezelf overtroffen. Nee, overwonnen. Ik had van de week weer eens fijn een gesprek met mezelf, ook niet zielig trouwens, keek figuurlijk achterom en toen zag ik het. Ik ben niet meer zo jaloers als, zeg, een jaartje geleden.

Jaloers in relatie
Nu heb ik een lief die zelden aanleiding tot jaloerse gevoelens geeft, maar dat heb ik lang genegeerd. Vastgeroest als ik zat. Ik ga er ook niet omheen draaien maar gelijk het geheim vertellen. Jaloezie staat gelijk aan eigenwaarde. Dit verklaart meteen waarom ik nog nooit, maar dan ook werkelijk nooit jaloezie gevoelens heb gehad over materie. Het gras en de  bankrekening van de buren mag zo groen zijn dat ik er lasogen van krijg. Mij hebben ze er niet mee. De dure auto, de hogere status, het grotere huis het zal me aan de bips roesten. Ik ben tevreden met wat ik heb. Maar niet met wie ik dacht te zijn. En dat was de kerngedachte. Daarom waren zoveel vrouwen een bedreiging. Het was toch duidelijk dat ik het niet waard was om bij te blijven? Ver voordat ook maar iemand had gehoord van social network‘en had ik mezelf al ontvriend. Wat een fout, niet Ralph?

Bezitterig zijn
Maar ik ben wijzer geworden. Vraag me niet hoe. Het heeft te maken met tijd en regelmatig met jezelf praten. Ik maak me nu veel minder zorgen. Dat is geen vrijbrief voor vrije liefde voor mijn lief – sorry schat – omdat ik geen jaloezie meer ken. Daar heeft het weinig mee te maken. Ik heb mezelf niet getraind in alles-moet-kunnen-gevoelloosheid. Ik heb mezelf beetje bij beetje getraind in zachtheid. Voor mezelf en onze relatie. En waar jaloezie verdwijnt, komt ruimte voor warmte en oprechte interesse in de ander. Voor ware liefde. Zeg maar.

Groet Bo

Ha die Bo,
Mijn lief sprak kort geleden op een bruiloft een schrijver. Niet zomaar een schrijver, maar één van een boek uit de literaire top 10 van 2009. Ze kregen het, hoe kan het anders, over het leven en de liefde. En dan specifiek over de vraag hoe de liefde een beetje sprankelend te houden wanneer een relatie langer duurt. Zijn ervaring was dat het onmogelijk was, zonder wat externe stimulansen. En hij verklapte dat hij de jaloezie-kaart af en toe trok: ‘soms heb ik het nodig om jaloers te zijn, dan voel ik weer dat ik van haar houd.’ Wat dat betekende, wilde mijn lief weten. ‘Dat ik haar wil zien flirten op een feestje, dat ik thuis wil zitten terwijl zij met vriendinnen – en andere mannen – gaat dansen.’ Mijn lief viel bijna van haar stoel en zei hem dat liefde toch iets intrinsieks is, iets in jou zelf. En vooral niet iets wat ontstaat in een driehoek, niet iets wat ontspruit uit angst en pijn.

Recht op liefde
Ik vond dat bijzonder mooi gezegd. De schrijver ook, hij had er in ieder geval niet van terug. Ze opende ons beider ogen. Liefde is iets wat je kunt geven, niet iets wat je kunt ontlenen. Liefde is iets wat je kunt voelen, niet iets wat je moet verdienen, of waar je recht op hebt.
Ik vertelde haar dat ik geraakt was door haar manier van kijken. Dat ik het met haar eens was: jaloezie is niets anders dan bezitsdrang, niets anders dan zelfafwijzing.

Vrouwen en loodgieters
Want hoe kun je nu jaloers zijn als je weet dat je het zelf dubbel en dwars waard bent? Ik vertelde haar dat ik me door haar woorden realiseerde dat je slechts ziet waar je naar kijkt: als je kijkt naar je eigen onvolkomenheden, zul je dat op de ander projecteren, en eindeloze jaloezie voelen knagen. Dat ik me realiseerde dat al mijn jaloezie begon bij zelfafwijzing.
Ze glimlachte sereen en zei dat ik het niet in mijn hoofd moest halen om zelfs maar naar een andere vrouw te kijken. Daarbij glimlachte ze verontschuldigend. “Ja,” zei ze. “Bij de loodgieter thuis lekt het ook altijd.”
Vrouwen…

Groeten,
Ralph

Ralph Ploeger over Ralph
‘Ik ben van
negen maanden na de finale. Als Cruyff een paar keer had gescoord, was
ik er misschien niet eens geweest. Ik ben forens en stukjesschrijver. Ik
ben vader en ex. Gepromoveerd en geblesseerd. Ik ben van de woorden en
voor de liefde. Van het denken en van het doen. En soms, als buiten de
zon schijnt en mijn krullen mooi doet glanzen, dan lijkt het net of ik
een zorgeloze beachboy ben. En dat geeft niks…’
Je vindt Ralph ook op www.ralphp.nl

Zit je in een slechte relatie en hebben jullie relatieproblemen, dan deel je samen toch nog een heleboel. Een slecht humeur bijvoorbeeld. In slechte relaties geldt: is de een chagrijnig, dan wordt de ander het ook. En jij maar denken dat je gewoon je schouders ophaalt of de deur uitloopt wanneer je relatie in een depressie is geraakt? Mooi niet! Het zelfde geldt voor stress. Negatieve gevoelens geef je aan elkaar door.

Hoe beter de relatie, hoe minder snel jullie elkaars negatieve bui overnemen. Dit ondervonden Californische psychologen. Hun conclusie: Een goed werkende relatie werkt als buffer tegen een slecht humeur van je partner. Niet echt bijzonder nieuws. Wel goed om je eens te realiseren hoe het kennelijk werkt. Zit het snor tussen jullie dan is die bui van je lief best te hebben, en kun je relativeren. Bij relatieproblemen is de slechte bui van de ander aanleiding zelf ook te exploderen. Bedenk in die gevallen dat je je ‘laat aansteken’ door de ander. Probeer bij jezelf te blijven. Dit brengt een goede communicatie – en betere relatie- dichterbij.