Ik heb twee dochters. Pubers. Maar dan leuke. En dat vind ik niet alleen, dat vinden anderen ook. Vooral puberjongens. Nu schamen mijn dochters zich nog niet helemaal een ongeluk over hun moeder, dus we doen nog geregeld iets samen. We gaan even het buurtcafé in, gaan samen naar de sportschool of fietsen na het eten samen een blokje om. En dan krijgen we het. Van die puberjongens die mijn pubermeiden naroepen. Of, oh schrik, 4 knullen in een auto die toeteren.Gewoon waar ik bij ben. Eerst dacht ik nog gevleid ‘Hé, die snotapen denken zeker dat ik een vriendin ben.’ Maar zo ligt het natuurlijk niet. Dat snap ik eigenijk zelf ook wel.

Leeuwin als moeder   

Loerende jongensogen naar je dochter doen iets raars met je. Aan de ene kant voel je trots, aan de andere kant komt er iets naar boven dat verdacht veel weg heeft van leeuwinnengedrag. Laatst vroeg een kennis ‘of ik ze al aan de ketting had gelegd’. Beetje rare vraag. Maar de kennis was een man, en kennelijk beschikte hij over voldoende zelfkennis over zijn eigen pubertijd. ‘Ik wens je veel succes,’ zei de kennis, ‘als ik die meiden van jou zo eens bekijk, staat je wat te wachten.’ Ik geloof dat hij het als een soort van compliment bedoelde, maar ik voelde dat de leeuwin in mij haar nagels wilde uitslaan.

Self-fulfilling prophecy

Kom eens even zitten mam, zei de jongste van de week. En ze keek heel ernstig. Plechtig is eigenlijk een beter woord. ‘Het valt me zwaar om te zeggen, zei ze, maar je had gelijk.’ Daar ging ik zonder meer vanuit, maar voor de zekerheid vroeg ik toch maar even waarmee ik dan gelijk had. ‘Ik zei toch altijd dat ik jongens nooit, nooit, nooit, leuk zou gaan vinden. En dat jij dan zei dat ik daar later vast anders over ging denken? Het is later!’ Ik keek haar aan en voelde mijn hoofd knikken. Mijn knieën ook trouwens. ‘En weet je wat het is?’ Nu schudde ik van nee. ‘Ik vind ze nu ALLEMAAL leuk! Blond of donker, ik heb niet eens een voorkeur.’

Ik hoop dat dit binnenkort nog gaat komen, anders voorzie ik een lange, lange stoet van vriendjes. Maar dat heb ik maar niet gezegd. Op grond van self-fulfilling prophecy.

Mannen houden van wraak nemen, hoorde ik deze week iemand zeggen. Ze schijnen er van te genieten. Ik niet. Ik zou wel willen hoor, maar wraak slaat altijd terug op mezelf. Uiteindelijk ben ik degene die er toch het meest last van heeft. Van die wraakgevoelens. Want ik doe er verder niets mee. Misschien is dat het verschil. Mijn wraak blijft in mijn hoofd zitten. Daar is geen genieten aan. Wraak moet je kennelijk praktiseren wil het leuk worden. 

Wraak

Wie wraak neemt geeft het signaal af dat er met hem of haar niet valt te sollen. Het idee is dat je daarna van je belagers af bent. Zou kunnen. Maar dan moet je belager, denk ik, wel een vrouw zijn. Voor je het weet zit je in een real-life-gangster movie. Maar een beetje wraak, dat is best lekker. Het lekkerst zijn de mensen die zichzelf onaantastbaar achten en dan toch onderuit gaan. Het liefst geheel op eigen kracht. Dat zal ze leren met hun grote mond! 

Reünie

Een typisch gevalletje vrouwen-wraak is de reünie. Ieder muurbloempje van toen zal het herkennen. Laatst had ik er een. Zo’n reünie. Spannend, wat zou er zijn geworden van al die populaire meiden met wie ik toen niet mee mocht doen? Met Astrid die kauwgom in mijn haar smeerde en met Petra die keihard op de enige klassenavond waar ik ooit geweest ben, vroeg waar ik in ’s hemelsnaam die broek had gevonden. Die had ik natuurlijk ook helemaal niet zelf gevonden. Maar mijn moeder. In de zak met kleding die doorkwam van mijn nichtjes. Nadat zij eruit waren gegroeid.

Streepjes van de seventies

Ik liep altijd een seizoen of 8 achter als het om kleding ging. En dat was wél erg. Want de ene zomermode is de andere niet. In de jaren van Depeche Mode en Doe Maar, toen zwart en juist de fluoriserende kleuren hot waren, liep ik nog in de streepjes en bloemetjes van de seventies. Zie dan maar eens vrolijk je pubertijd door te komen. Dat ik persé naar de modevakschool wilde heeft ongetwijfeld te maken met de zakken van mijn nichtjes. 

Zoete wraak

En toen die reünie. Wat een suffe dozen waren die snebbels van toen geworden. De een nog keuriger en saaier dan de ander. Grijze doorzonwoning-mevrouwen waren het, met zuinige mondjes, weinig glans in de ogen en rimpels in het voorhoofd. En, daarbij, ze droegen maat 44. Minimaal. En dat was enorm… Kicken! Daar was mijn wraak. En ik had er niets voor hoeven doen. “En jij bent?”, vroeg de hunk van weleer. “Bo, je weet wel, waar je vroeger zo om moest lachen. Je hebt me ook nog eens van de fiets getrapt.” “Dat meen je niet! Dat spijt me dan, en mag ik zeggen dat je als mooiste bent opgedroogd? Iets drinken?” En ik voelde de arm van hunk, die – ik geef het toe – nog steeds een hunk was, die avond nog regelmatig branden rondom mijn taille. Maatje 38. 

Een van de leuke dingen van het hebben van een relatie is dat je de taken zo lekker kunt verdelen in mannen en vrouwen klussen. Niet dat ik enkel en alleen daarom een man in huis heb, maar handig is het wel. Naast dat ik bijzonder veel van hem houd en zo, is het gewoon erg fijn dat ik bepaalde zaken, zeg het vangen van spinnen, aan hem kan overlaten. En niet te vergeten, het ontstoppen van sanitaire putjes. Waar hij ook erg goed in is; de bovenste ramen zemen – damn die hoogtevrees – , zware boodschappen sjouwen, kabels doortrekken en aansluiten, pc-dingen installeren en oh, ook zo handig met een man in de buurt, dat hij even naar de verwarmingsketel kijkt wanneer er enge geluiden uitkomen.

Hoogtevrees 

In huize Bo beperken de klussen zich wel tot de meest gangbare. Ter illustratie. We zijn nu bijna een jaar geleden verhuisd, maar de trappen zijn nog immer ongeschilderd, de plinten liggen keurig in bosjes gebundeld achter de bank, de sticker met barcode zit er nog op. En – maar dat is mijn fout, want vrouwenklus – bij één gordijn ontbreekt een gestikte zoom. Dat komt omdat het plafond 3.20 hoog is – damn die hoogtevrees – en ik nog niet heb gevraagd of lief mijn zelfgemaakte gordijnen nog één keer af- en op wil haken. Dat van die zoom valt trouwens ook helemaal niet op, want hij valt achter de bank. Zeg net naast het bosje plinten.

Vragen voor man in actie komt   

Maar wat dus wel opvalt: dat je het meestal wel even moet vragen wil de man in actie komen. ‘Ik zie het gewoon niet’, zegt hij dan. En daar zou ik eigenlijk veel meer gebruik van moeten maken. Want waarom zou ik elke dag weer de vrouwenklus die ‘het huishouden’ heet oppakken wanneer ik kennelijk de enige ben die zich stoort aan alles wat er vóór of op de bank aan troep ligt? Dat is toch eigenlijk zonde van de tijd! En daarin heeft mijn lief dus groot gelijk. Hij gaat gezellig met de kids, hup tussen de uitgetrapte schoenen, vers gestrooide kruimels en in overvloed gemorste aanmaaklimo een spelletje zitten Wii-en. En dan kom ik thuis en dan kan ik het niet laten om te zeggen ‘Jeetje, hadden jullie dat nu niet éven op kunnen ruimen’. En dat zeg ik dan nog voordat ik mijn jas heb uitgetrokken en ik-ben-weer-thuis-kusjes heb uitgedeeld. Eigenlijk bijzonder naar. Een pretverprutser ben ik. Een ruim-nou-eens-je-troep-op-zeur. Eigenlijk moet ik dringend een nieuwe vrouwenklus bij mezelf introduceren. Loslaten genoemd.

Ruzies in een relatie zijn dé graadmeter dat het niet helemaal lekker zit. Maar helemaal nooit ruzie is ook een teken aan de wand. Want conflicten en een keer ruzie op zijn tijd horen er gewoon bij wanneer je close met iemand leeft. Wie te vaak ruzie maakt heeft voor zichzelf te weinig ruimte, wie nooit ruzie maakt is van elkaar vervreemd.

Liefde is een werkwoord 

Alfons van Steenwegen, de man die ooit de oneliner ‘Liefde is een werkwoord’ bedacht, ziet een grote verschuiving in de belevingswereld binnen relaties in de afgelopen dertig jaar.”In een huwelijk zorg je niet alleen voor jezelf, maar ook voor iemand anders. En mensen zijn vandaag heel goed in staat om voor zichzelf te zorgen, maar te weinig om voor iemand anders te zorgen. Dertig jaar geleden zagen we vaak een overdreven altruïsme. Vrouwen offerden zich vaak op. Vandaag de dag zien we een overdreven consumentisme: ik haal eruit wat erin zit, en als het op is, zoek ik iemand anders.”

Ruzie en het servies  

Maar hoe moet het dan wel? Beetje lastig, maar vaak ligt het toch echt aan jezelf. Terwijl het in ruzies nou net zo lekker is om te smijten met het servies of, verbaal, met heel veel ‘ja, maar jij-s’. Toch maar niet doen. De sleutel van het succesvol ruziemaken ligt bij de verandering van communiceren met elkaar. Nog zo’n fijne one-liner: wie met één vinger wijst, richt vier vingers op zichzelf. Zelfs al heb je een onuitstaanbare partner, dan nog ligt bij jou het initiatief je eigen ruimte te bewaken. Heeft je relatie nog zin, dan is ruzie maken best oké, maar doe het op een opbouwende manier. Maak van ruzie maken met, praten met. En vergeet daarbij vooral niet te luisteren. Vaak wil je in een ruzie eigenlijk helemaal niet schreeuwen of zwijgen maar eindelijk eens een keer gehoord worden. Wanneer je de ander die ruimte geeft of wanneer je van je partner die ruimte krijgt, ben je al een stuk dichter bij ‘goed ruzie maken’.