Ik kan van kleine dingen blij worden, ook van grote, maar dus vooral
van de kleine, leuke verrassinkjes in het leven. Daar dacht ik ineens
aan toen ik deze week weer eens de Limburgs sprekende neger voorbij
hoorde komen op tv, vragend aan z’n vrouw naast hem in bed: “waar denk
je aan schat?” Geweldige commercial toch! En dan zegt die kale iedere
keer dat hij er helemaal blij van wordt.

Waarvan dan?

Kleine dingen als opkomende krokusjes,
toiletbezoek na hoge nood, lekker vals meezingen in de auto met muziek
waarvan ik de tekst niet ken, een goede grap, met liefde, passie en
overgave bereid eten opeten, goede wijn, bruinkleurige port, behulpzaam
zijn voor een ander, zwemmen met mijn dochtertje Annelotte, de glimlach
van een mooie vrouw, vrouwen in rokjes ’s zomers, pannenkoeken bakken
voor Annelotte, haar vriendinnetjes en vriendjes, mijn werk, mijn bed,
een windje laten of een scheet, zonneschijn, kokkerellen, saunabezoekje,
een boek dat je niet wil neerleggen voordat het uit is, sneeuw, een
film met een verhaal in plaats van special effects, kajakken in de
branding, het wijntje achteraf, stromend water in de bergen, goed
gezelschap, slap ouwehoeren maar ook dieper gaande gesprekken,
vriendschap, et cetera.

Waarvan niet?

Maar het leven bestaat niet uit alleen leuke,
lieve, aardige, fijne, mooie, goede, geweldige, lekkere, warme,
smaakvolle, blije momenten, helaas! Zo word ik níet blij van ruzie,
hardrijders in de bebouwde kom, asociaal gedrag, vet eten, onrecht,
regenachtig weer, zwijmelfilms, leugens, blauwe enveloppen, andermans
windjes en scheten, teveel wijn, boekhouding doen, inhoudsloze muziek
zonder melodie, lijflucht, (ver)oordelen (van) over mensen,
oppervlakkige Amerikanen, pindakaas, parkeerboetes, onbehulpzame mensen,
egoïsten, mayonaise, een doorgezakt bed, Alfa Romeo rijders (oordeel)
en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Tsunami

Het kan werkelijk niemand zijn ontgaan dat in Japan iets vreselijks
is gebeurd deze week. Het ene heftige beeld volgde het andere in razend
tempo op. Ik heb de tv na het zoveelste filmpje uitgezet. Niet omdat ik
de realiteit niet onder ogen wilde zien, niet omdat ik er niet blij van
werd, maar gewoon omdat het ene filmpje misselijkmakender was dan het
andere. Ieder uur stijgt het dodental. Je zal er maar wonen. Van het ene
op het andere moment ben je alles en iedereen kwijt, als je het
tenminste kunt navertellen. Ik zou er niet blij van worden.
Er was gelukkig ook goed nieuws want er werden drie Nederlandse militairen vrij gelaten uit Libië, via Egypte.

Drukte om niets

Wanneer ik zo kijk naar Libië, Egypte, Japan
en andere landen waar problemen zijn, dan heb ik enige moeite me te
verplaatsen in de mensen daar. Ze spreken geen Nederlands, hebben een
andere nationaliteit, een ander geloof, een andere cultuur, een andere
kleur. En de dingen die zij meemaken, staan in schril contrast met de dingen waar wij ‘niet blij’ van worden. Als ik daar bewust bij
stilsta, schaam ik me soms dat ik me druk maak om die futiliteiten. Ook schaam ik me soms voor Nederlanders die
weigeren de broekriem aan te halen (bezuinigen), want oh, oh, oh, wat
hebben wij het toch slecht. Iedereen weet dat het financieel minder moet,
maar niemand is bereid zelf in te leveren.

Mijn Utopia

Goed beschouwd hebben wij Nederlanders dus
eigenlijk voldoende redenen om blij te zijn. We houden ook voldoende
blijdschap over om deze met anderen te delen. Mooie gedachte: blijdschap
delen. Als dat zou lukken….. ‘Schat, waar denk je aan?’ ‘Iets
lekkers, en ik word er helemaal blij van.’

Even voorstellen: Harry Vonk

Mijn
naam is Harry Vonk en er zijn voor mij meerdere redenen te benoemen om
een blog te schrijven. Allereerst vindt iedere schrijver het leuk om
gelezen te worden en ik vorm geen uitzondering op deze regel. Verder ben
ik van mening dat er iedere dag enorm veel leuke dingen om ons heen
gebeuren en dat de meeste mensen, man of vrouw, die niet zien. Daarom ga
ik proberen met de regelmaat van de klok de aardige dingen die mij
opvallen in het dagelijkse leven te beschrijven. De kranten halen al
meer dan voldoende negatieve zaken aan, nietwaar! Wie wil reageren,
mailt naar harry.vonk@hotmail.com

Wie doet het niet, denken aan hoe alles vroeger was, en dat nu alles zo is veranderd? Konden we de tijd maar terugdraaien, alles herbeleven, of beter, gewoon overdoen met de kennis van nu en de leeftijd van toen! Kortom, fouten van vroeger zouden wij niet meer maken. Te mooi om waar te zijn Toch denk ik dat menigeen aan die tijd van toen terugdenkt met een grote smile op het gezicht.

Zwemmen

Vroeger ging ik altijd op zaterdag zwemmen met een vriendje. Zwemmen was geweldig! Je kon ongegeneerd naar de rondingen van meisjes kijken. Als je geluk had kon je met een stel meisjes stoeien en tijdens het stoeien “per ongeluk” en “ongemerkt” lichaamsdelen aanraken waar je anders vanaf moest blijven…
Het eerste vriendinnetje dat ik echt zoende leerde ik in het zwembad kennen en uiteraard was ik tot over mijn oren verliefd op haar. Ik was 15 jaar oud. Maar zij maakte het uit, au! Na haar volgden uiteraard meer meisjes. Soms was ik het, soms was zij het die de relatie stopte. Een mooie tijd, veel gebroken harten, vaak mijn hart, mooie herinneringen.

Weer zwemmen

Vroeger ging ik iedere zaterdag, maar het was inmiddels zeker tien jaar geleden dat ik voor het laatst in een zwembad zwom. Uiteraard zwem ik – stoere man die ik ben – wel in meren, rivieren en vooral op zee. Mijn dochtertje van vijf heeft alweer een tijdje zwemles en afgelopen zaterdag besloot ik eens met haar te gaan zwemmen. Ze is dol op het zwembad en nog meer van onder water zwemmen. Wat je niet van mij weet, is dat ook ik eigenlijk altijd onder water verblijf in een zwembad. Heerlijk. Dat heeft ze dus van mij. Annelotte genoot met volle teugen. Gelukkig blijft ze al goed drijven en komt ze goed vooruit zonder drijvertjes et cetera.

Herhaling

In eerste instantie viel het mij niet op maar het zwembad was voor de helft gevuld met tieners. Tieners, zoals ik er zelf ook één was, ooit! Hun gedrag was niet slechter, beter of anders. Sterker nog, zij gedroegen zich zoals ik mezelf indertijd gedroeg. Stoeiend met de meisjes. Door mijn ervaringen uit het verleden viel het me wel op, en dat was het enige verschil, dat de meisjes wel degelijk doorhadden wanneer een jongen tijdens het stoeien “per ongeluk”…

Goede raad

Ach, wat was ik naïef, toen ik 15 was. Het kwam heel eventjes in me op om die gastjes van enkele ongevraagde, handige versiertips te voorzien, Maar ik bedacht me. Immers, luisterde ik ooit naar het advies van veel te oude knarren, toen ik hun leeftijd had? Natuurlijk niet! Daar zat ik toch niet op te wachten? Nee, de hormonen gierden toen door de lucht en mijn lijf. Door schade, schande, vallen, opstaan, neus stoten, et cetera ben ik geworden wie ik ben. Dus nu hield ik mijn goede raad voor me. Laat ze hun neus maar stoten, laat ze maar leren, laat ze eens verdrietig of gelukkig zijn, toch! Met de kennis en inzichten van nu zou ik best weer 15 willen zijn. Maar ja, wie wil dat niet?

Even voorstellen: Harry Vonk

Mijn
naam is Harry Vonk en er zijn voor mij meerdere redenen te benoemen om
een blog te schrijven. Allereerst vindt iedere schrijver het leuk om
gelezen te worden en ik vorm geen uitzondering op deze regel. Verder ben
ik van mening dat er iedere dag enorm veel leuke dingen om ons heen
gebeuren en dat de meeste mensen, man of vrouw, die niet zien. Daarom ga
ik proberen met de regelmaat van de klok de aardige dingen die mij
opvallen in het dagelijkse leven te beschrijven. De kranten halen al
meer dan voldoende negatieve zaken aan, nietwaar! Wie wil reageren,
mailt naar harry.vonk@hotmail.com

Afgelopen week bracht ik voor mijn werk vier nachten in hotels door. Van Groningen tot Sint Martins-Latem (België). Ik heb altijd een sporttas bij me met daarin: een toilettas, vier onderbroeken, T-shirts en een polo. Verder heb ik twee overhemden bij me. Die kun je immers twee keer dragen mits je iedere dag een schoon T-shirt aantrekt. Kortom, travelling light!

Inchecken

Bij het inchecken in het eerste hotel stond een stel voor mij met voldoende koffers voor twee weken. Mijn interesse was meteen gewekt, want het betrof hier niet direct het meest sfeervolle vakantiehotel. De man stond te zuchten, een beetje met zijn ziel onder z´n arm. Uit het gesprek dat de dame hooghartig met de receptioniste voerde, maakte ik op dat zij slechts één nacht zouden blijven. Misschien had dit stel de gehele inhoud van hun SM-kamertje ingepakt. Ik weet het niet, maar vijf grote en twee middelgrote koffers voor één nacht, wow!

Hotel Nazareth

In het tweede hotel, in België, kwam een bus aan met sportmeisjes. Zo’n bus stopt voor één nacht om de volgende dag de reis te vervolgen. Geen der dames had minder dan twee grote tassen en/of koffers bij zich, heus waar. Wat slepen vrouwen allemaal mee voor een nacht!?

Crocusvakantie

Mijn dochtertje gaat van zondag t/m donderdag uit logeren bij de opa’s en oma’s. Ook zij is een vrouw, dus houd je hart maar vast. Wat gaat de auto in? De fiets hoorde ik deze week al zeggen, inclusief fietstassen, zitje voor pop, kleding voor pop, drie setjes kleding per dag voor mijn dochtertje, inclusief trouw- en prinsessenjurkjes (ze houdt van verkleden), drie haarbanden, reservepop, muis, ijsbeer, olifant, dekbedje met kussentjes, toiletspulletjes inclusief Labello en nagellak, vijf paar schoenen, badpakje, bikini, potloden, stiften, 10 kleuren papier, lijm, glitters, schaartje, wintersportpakje, twee jassen, twee paar handschoenen, twee mutsen, twee puzzels, veel spelletjes, vier leesboekjes en zo kan ik nog best even doorgaan.

Vertrekken

Eigenlijk kan ik hierom best lachen. De keren dat ik een weekendje, weekje, of langer wegging, was ik altijd snel klaar met het pakken van mijn spullen. Ik heb niet veel nodig. Vervolgens sta ik dan een hele tijd in de startblokken te wachten op haar, en dat is bij iedere vriendin hetzelfde geweest. We hadden al uren weg kunnen zijn als het aan mij lag.

Eerlijk is eerlijk

Nu moet ik bekennen dat ik wel altijd degene ben die iets vergeet. De ene keer de handdoek, de andere keer mijn zwembroek. Soms vergeet ik mijn handschoenen (wintersport) en ook vergeet ik wel eens mijn T-shirts. Allemaal zaken die ik extra kan aanschaffen. En dat doe ik dan ook trouw. Eerlijk waar: deze week had ik twee onderbroeken te weinig mee en dus schafte ik ze extra aan. Net zo makkelijk, nietwaar!

Moraal

Dus blijf ik lekker eigenwijs doen, in de wetenschap dat ik soms iets extra’s mag aanschaffen. Zolang ik er zelf geen probleem mee heb, is dat prima toch! Ooit had ik een vriendin die zich er mateloos aan stoorde. Zij was zo’n dame die voor één nacht inderdaad vijf koffers meenam. ‘Zonde van het geld’ vond ze het als ik weer eens naar de winkel snelde om het vergetene aan te schaffen. En daarin moet ik haar dan uiteindelijk gelijk geven: wie licht reist, maakt ook zijn portemonnee een stuk lichter!

Even voorstellen: Harry Vonk

Mijn
naam is Harry Vonk en er zijn voor mij meerdere redenen te benoemen om
een blog te schrijven. Allereerst vindt iedere schrijver het leuk om
gelezen te worden en ik vorm geen uitzondering op deze regel. Verder ben
ik van mening dat er iedere dag enorm veel leuke dingen om ons heen
gebeuren en dat de meeste mensen, man of vrouw, die niet zien. Daarom ga
ik proberen met de regelmaat van de klok de aardige dingen die mij
opvallen in het dagelijkse leven te beschrijven. De kranten halen al
meer dan voldoende negatieve zaken aan, nietwaar! Wie wil reageren,
mailt naar harry.vonk@hotmail.com

Hoe vaak wil je niet naar cabaret maar zijn de echte toppers, zoals Jochem, Bert, Najib en anderen, uitverkocht voordat de kaarten überhaupt in de verkoop gaan. Gelukkig is er niks leukers dan iemand te ontdekken die eigenlijk bezig is met ontdekt te worden. Iemand die erg goed is en (helaas voor hem) niet volledig is uitverkocht. Het overkwam mij vorige week.

Bull

In Delft, met een klein doch gezellig theater, werd Bull aangekondigd als zijnde cabaret. Van een kennisje die bij het theater werkt, begreep ik al dat het eigenlijk geen cabaretvoorstelling zou worden. Waarom noemen ze het dan zo!? Na de voorstelling werd mij duidelijk waarom.

Ondefinieerbaar grappig

De voorstelling was geen zang, pantomime, cabaret, mime, toneel, dans of poëzie. Om het verhaal nog onduidelijker te maken waren de enige gesproken woorden, de woorden van Eric aan het einde: “Bedankt, ik kleed me even om en kom dan naar de foyer om mijn nieuwste dvd te verkopen.” Echt waar, meer is er de hele avond niet gezegd! De naam cabaret komt waarschijnlijk het meest in de buurt van wat wij hebben gezien. De voorstelling was een aaneenschakeling van grappige, herkenbare, alledaagse, knap uitgebeelde, zeer humoristische, anti-erotische, manonvriendelijke, en ondefinieerbare, goed getimede en juist geplaatste grappen met een flinke dosis witte-behaarde-lelijke-mannenbenenzelfspot.

Onduidelijk cabaret

Tsja, dus geen cabaret en ondefinieerbaar! Inderdaad, deze artiest is zo origineel, met een zo’n eigen programma, dat ik vrees, maar ook voor hem hoop, dat hij over twee jaar net zulke volle zalen als, of vollere zalen trekt dan eerder genoemde artiesten. Bull is vooral “anders”. Dat klinkt normaliter negatief, alleen is het hier absoluut positief bedoeld. 80 minuten een bulderende zaal zonder dat er één woord gesproken werd! Doe dat maar eens na!

Gouden tip

Zoek Eric Koller op zijn eigen website op en kijk of je een keer kunt boeken nu het nog kan want geloof me; binnenkort is deze “cabaretier” zo bekend dat je niet meer kúnt boeken.

Even voorstellen: Harry Vonk

Mijn naam is Harry Vonk en er zijn voor mij meerdere redenen te
benoemen om een blog te schrijven. Allereerst vindt iedere schrijver het
leuk om gelezen te worden en ik vorm geen uitzondering op deze regel.
Verder ben ik van mening dat er iedere dag enorm veel leuke dingen om
ons heen gebeuren en dat de meeste mensen, man of vrouw, die niet zien.
Daarom ga ik proberen met de regelmaat van de klok de aardige dingen die
mij opvallen in het dagelijkse leven te beschrijven. De kranten halen
al meer dan voldoende negatieve zaken aan, nietwaar! Wie wil reageren, mailt naar harry.vonk@hotmail.com

Op Valentijnsdag is het de bedoeling mensen te verrassen om wie je geeft. Dat hoeft dus niet per se je liefje te zijn. Het mag ook iemand anders zijn; een behulpzame buur, je vader, moeder, opa, oma, collega of gewoon een goede vriend of vriendin. De hedendaagse Valentijnsdag is vanuit de commerciële Verenigde Staten naar Europa komen overwaaien. En tóch vind ik dat deze dag zo zijn charmes heeft.

Lekker anoniem

Wanneer je iemand iets goeds toewenst, is het uiteraard erg leuk dit anoniem te doen, zeker wanneer je de betreffende persoon dagelijks of regelmatig ziet. Is de ontvanger van de boodschap erg nieuwsgierig aangelegd dan is het dubbel feest voor de zender!

De ontvanger

Want hoe kom je er in ’s hemelsnaam achter wie dat kaartje of bloemstuk heeft verzonden? Het beste kun je het hoofd gewoon koel houden en niks aan iemand laten blijken. Gewoon doorgaan met de alledaagse dingen. De kans is namelijk heel erg groot dat er plots iemand informeert: “Uh, heb jij nog iets voor Valentijnsdag gekregen?’ Waarschijnlijk is dit de zender; maar om het zeker te weten ga je een stapje verder. Je ontkent glashard dat je iets hebt ontvangen.

Drie kaartjes

Althans, deze tactiek werkte voor mij; ooit 25 jaar jong. Ik ontving maar liefst dríe kaartjes en handelde zoals in de vorige alinea geschreven. Toen ik de zaterdag na Valentijnsdag in mijn ‘stamkroeg’ kwam, stond er al heel snel een meisje naast mij (we noemen haar Piep) waarmee ik vaker stond te kletsen. Na haar vraag en mijn ontkenning kwam eerst de frons op haar gezicht. Vervolgens een kort gesprek over koederen en kalveren, waarna zij toch weer terugkwam op Valentijnsdag. Zij had ook niks ontvangen en ze vond het raar dat iemand als ik ook niks had ontvangen, blablabla. Eén van de kaartjes kwam dus vermoedelijk van haar!

Slim wicht

Een uur later stond een vriendinnetje van haar met mij te babbelen. ‘Joh, ik hoorde van Piep dat jij geen Valentijnspost hebt gekregen!’ Alarmbellen gingen in mijn hoofd af. Nieuwsgierig als die vrouwen zijn, werd voorzichtig geïnformeerd of mijn toenmalig adres wel juist was.

Aap uit de mouw

Diezelfde avond nog, begon ik zelf maar ff te vissen en wat bleek; Piep had zelf één kaartje naar mij verzonden en twee vriendinnetjes, met ander handschrift, ook een kaartje geciteerd, en laten versturen. Ze was helemaal hoteldebotel van me, die arme Piep.

Kort verhaal lang

Om een kort verhaal lang te maken: deze methode werkt tot op de dag van vandaag. Ik was werkelijk erg gevleid door Piep, evenals al die andere keren dat ik een Valentijnsattentie ontving. Zoiets streelt je ego nietwaar! Naarmate de jaren echter verstrijken komen er ieder jaar minder kaartjes, bloemen, bioscoopbonnen, etentjes, et cetera. Maar goed, laat ik eerlijk wezen; alles wordt minder, ook de hoeveelheid haar op mijn hoofd. Wellicht dat mijn haargroei met het minder worden te maken heeft. Of misschien komt het omdat ikzelf eigenlijk in mijn hele leven pas twee keer iets stuurde met Valentijn.

Even voorstellen: Harry Vonk

Mijn naam is Harry Vonk en er zijn voor mij meerdere redenen te benoemen om een blog te schrijven. Allereerst vindt iedere schrijver het leuk om gelezen te worden en ik vorm geen uitzondering op deze regel. Verder ben ik van mening dat er iedere dag enorm veel leuke dingen om ons heen gebeuren en dat de meeste mensen, man of vrouw, die niet zien. Daarom ga ik proberen met de regelmaat van de klok de aardige dingen die mij opvallen in het dagelijkse leven te beschrijven. De kranten halen al meer dan voldoende negatieve zaken aan, nietwaar! Wie wil reageren, mailt naar harry.vonk@hotmail.com

LAST MINUTE VALENTIJNSTIPS:

Beluister het interview over Valentijnsdag dat manOman.nl had op radioomroep Studio040.