Hai Ralph,
Ben jij ook zo blij met je vaste relatie? Ja, natuurlijk, niets mooier dan je ware liefde ontmoeten. Dat vinden heel veel mensen, en die zijn dan ook allemaal op zoek. Dan moet je dus daten. Want zomaar in de trein tegen iemand zeggen dat je met die persoon uit wilt levert opgetrokken wenkbrauwen op. In het gunstigste geval. Nee, daten doe je via internet dating sites. Zo deed ik het ook, met mijn lief. Dat is al wel lang geleden. Toen je het nog niet kon vertellen dat je deed aan internet dating. Dat was sneu.

Sex op je eerste date
Hoe anders is het nu. Ik denk dat ik wel weet hoe dat komt. Zolang de potentiële nieuwe partner nog virtueel is kun je hem of haar naar eigen inzicht kleuren. Je verzint allerlei eigenschappen die je wel aardig lijken. En komt het dan van daten, dan komt het ook van dattum, bereid tot geloven in je eigen creatie. Wist je dat 70% van de singles er lustig op los vrijen tijdens een eerste date? Daar hoorde ik niet bij trouwens.

Intimiteit
Tenminste, definieer vrijen. We hebben wel onwijs gezoend. En toen dacht ik. ‘Oké, nu stoppen, dit is écht een leuke man.’ Opeens klopte het niet om gelijk all the way te gaan. Niet uit preutsheid maar uit respect. Vind je dat raar? Ik wilde niet dat mijn toekomstige BLE – Best Love Ever – me easy zou vinden. Hallo… We hadden het hier over serious business. Ik wilde dat hij me spannend zou vinden maar toch correct. Dat is toch eigenlijk ook raar? Toen ik werkelijk iets begon te voelen werd ik kritisch en zuinig. Wat denk jij, is er een soort van onzichtbare ‘ach-wat-maakt-het-uit-internet-dating-code’ zodra het om daten gaat? Een soort van spel dat je niet meer wilt spelen zodra iemand je raakt en anonimiteit weet om te zetten in intimiteit?

Liefs, Bo

Ha die Bo,    
Elke date herbergt een belofte. De belofte van een overlap tussen wat er is, en wat je wilt dat er is. Dat is het verneukeratieve met internet daten. Chatten en mailen is het ideale platform om al je zwakke punten te maskeren, al je onhebbelijkheden weg te laten en al je wensen te projecteren. Het ideale platform om verliefd te worden op iemand die niet bestaat. Want niemand is zijn virtuele alter ego. Zelfs ik ben een vlotte oneliner-koning als ik achter de computer zit. Da’s even schrikken als ik face to face wat gereserveerd en verlegen blijk te zijn. Ik weet er alles van, want ik ontmoette mijn lief op Hyves. ‘Je was toch anders dan ik dacht,’ zei ze laatst, met een glimlach, want anders was goed.

To the next level
Iets anders. Een vriendin van mijn lief is ook aan het daten. Ze vond een fijne man en heeft laatst de term ‘exclusief’ gedropt in ons leven. Exclusief. Al het goede komt uit Amerika, zullen we maar zeggen. Amerikanen daten volgens strikte codes. Alles is gescript, van de eerste ontmoeting, het moment dat je terugbelt, wat het betekent als de ander voor je kookt, hoe te reageren als je mee mag naar een activiteit waar ook zijn of haar vrienden zijn. Een belangrijke stap, meestal na een paar maanden, is om het ‘to the next level’ te brengen. The next level, da’s dus die exclusiviteit. Tot dat moment mag je daten en de liefde bedrijven met wie je maar wilt, zonder dat iemand er iets van mag zeggen. Voordat het ‘exclusief’-woord is gesproken, is het dus maar beter om je niet te laten raken.

Regels van het online daten
Ik denk dat internet dating die manier van partner zoeken ook naar ons land heeft gebracht, maar dan zonder regelboekje. En dat er in Nederland nog heel veel mensen rond lopen die niet geloven in die American Way. Er lopen nog altijd mensen rond die liever echt willen. Die zich liever laten raken, dan dat ze zich aan de regels houden. Dus, in alle bescheidenheid, en vanuit mijn heel gelukkige en comfortabele zetel in mijn vaste relatie, heb ik een tip voor hen die écht een ware zoeken. Check meteen of jij en je potentiële liefde het online datingspel volgens dezelfde regels spelen. En blijf dan bij je eigen regels. Des te meer kans er is op overlap tussen wens en werkelijkheid.

Groeten van Ralph

Ralph Ploeger over Ralph
‘Ik ben van negen maanden na de finale. Als Cruyff een paar keer had gescoord, was ik er misschien niet eens geweest. Ik ben forens en stukjesschrijver. Ik ben vader en ex. Gepromoveerd en geblesseerd. Ik ben van de woorden en voor de liefde. Van het denken en van het doen. En soms, als buiten de zon schijnt en mijn krullen mooi doet glanzen, dan lijkt het net of ik een zorgeloze beachboy ben. En dat geeft niks…’
Je vindt Ralph ook op www.ralphp.nl

Een recent onderzoek onder 500 singles wees uit dat mannen een vrouw achter het aanrecht willen en vrouwen een man achter een buggy. Ai, dat wordt lastig. Uit deze groep ondervraagden zie ik niet snel nieuwe matches ontstaan.

Eigen carrière komt op de eerste plaats
Maar liefst 64 procent van de ondervraagden vindt de eigen carrière belangrijk en wil eigenlijk een partner die thuis zit, zodat de eigen ontplooiing op werkgebied optimaal gecontinueerd kan worden. Mannen willen het liefst een moeder-de-vrouw die bij thuiskomst klaar staat met de warme hap, een opgeruimd humeur en schoon gewassen kindertjes. Helaas voor de mannen zien vrouwen het dan weer zitten een carrièreloze man aan de haak te slaan die zijn hand niet omdraait voor een wasje meer of minder. Ook vrouwen willen thuis een gespreid bedje na een dag hard werken.

Reputatieschade
Met deze voorkeur is sociaal en maatschappelijk gezien nog een drempel te nemen. Tegenover vrienden en familie vinden de ondervraagden het niet makkelijk om aan te komen zetten met een huisman of huisvrouw. Het schaadt de eigen reputatie van succesvol zijn. En daarmee is denk ik veel gezegd. Ook op het gebied waarom relaties tegenwoordig lastig slagen. Misschien leven we iets te veel in het ik-tijdperk?

Youtubegeneratie
En dat zal nog wel even zo blijven. Waar opa’s en oma’s op het leesplankje aap, noot, mies zagen staan kreeg de Ome-Willem-generatie op school boom, roos, vis voorgeschoteld. Nog altijd herkenbare woorden uit de leefomgeving. De huidige Hyves- en YouTube generatie leert echter als eerste het woordje in groep drie ‘ik’. Nietszeggend toeval? Ik denk het niet.

Volgens haar
Het is toch altijd een beetje spannend. Denkt mijn lief aan Valentijnsdag of niet? Nou ja, je kunt er bijna niet omheen. Op de redactie waar ik werk zijn we er al volop mee bezig. Wat zijn de leukste Valentijnscadeaus om onder de aandacht te brengen? Daar kan ik dan wel mee bezig zijn, het is meer de vraag of hij er zich iets van aantrekt.

Wil jij weten wie aan je denkt op Valentijnsdag?
Mijn dochters zijn zenuwachtiger voor Valentijnsdag dan ik. En zij hebben niet eens een vriendje. Toch zitten ze elk jaar op of rond 14 februari bij de brievenbus of gaan met kloppend hart naar school. Krijg ik iets voor Valentijnsdag? En dan natuurlijk het liefst iets van een stille aanbidder. Ooit gooide ik laat in de middag nog een kadootje voor mijn jongste, toen 4, door de brievenbus. Stil van teleurstelling had ze eenzaam dikke tranen vergoten omdat haar zus maar liefst een kaart én een zak snoep had gekregen van Max uit groep drie. Tot moeders anonieme verrassing. Onwetend over mijn bedrog liep ze de rest van de week te stralen. Zij hoorde erbij! Iemand was op haar! Soms breekt nood liefdeswetten. En ach, goed beschouwd, ik houd toch het meest van haar?

Ben jij teleurgesteld zonder Valentijnscadeau?
Zelf weet ik natuurlijk donders goed dat Valentijnsdag een commerciële aangelegenheid is. Dat roep ik ook heel hard. Net zo goed dat mijn verjaardag me niets doet. Ook zo’n dag die bij voorkeur stil aan me voorbij mag gaan. Toch is er elk jaar een persoon die het niet in zijn hoofd moet halen me juist op die dag te vergeten. En dat is mijn lief. Zo ook met Valentijnsdag. Het hoeft niet, spreken wij af, want Valentijnsdag is onzin, maar toch… Wanneer de dag tegen het einde loopt en hij rond 23.55u nog niet met een diamant van 3 crt op de proppen is gekomen, dan ben ik toch een tikkie teleurgesteld. Zal wel een vrouwen ding zijn. Gelukkig is de dag dan bijna om en volgt er uiteindelijk ook op deze Valentijnsdag weer een heel normale, nuchtere maandag.

Volgens hem   
Als echte man zegt Valentijnsdag me niet zo veel. Het is natuurlijk onmogelijk om te vergeten omdat de commercie je er zo vaak mee om de oren slaat, dat je nog eerder je eigen trouwdag vergeet. Maar ik ga er niet van uit dat Valentijnsdag ook is verzonnen door winkels en cadeaushops, dus toch maar eens wat bronnen afgestruind. Er zijn twee lezingen die er met de eer vandoor zouden kunnen gaan. De oudste dateert uit 300 na Christus, toen op 14 februari 270 Valentinus onthoofd werd, omdat hij, zéér tegen de wil van de keizer, jonge stellen in het geheim liet trouwen. Ik moet je zeggen dat de onthoofding van een priester toch een wat vieze nasmaak geeft aan dit feest, dus misschien verdient versie twee de voorkeur. Die leert ons dat op 14 februari de vogels een partner zoeken. dat werd in een zeer kort gedicht samengevat door de 14e eeuwse dichter Geoffrey Chaucer.

Cadeaus voor Valentijnsdag
Maar goed, ondertussen zijn maar weinig mensen er mee bezig totdat je er door de schreeuwende reclames op gewezen wordt toch vooral die nieuwe keukenmachine voor je lief te kopen of je lief wordt gesommeerd de heggenschaar met 20% Valentijnskorting in haar winkelmandje te gooien omdat je hem toch met iets liefs moet verrassen. Ik denk dat de er-wordt-aan-mij-gedacht behoefte door de cadeauwinkels en parfumeriezaken zorgvuldig wordt opgekweekt zodat deze op 14 februari haar ultieme climax bereikt.

Chocola op je kussen
Begrijp me niet verkeerd. ik denk er aan en doe er aan mee. Want je kunt er tegen zijn of niet, als ik het zonder met mijn ogen te knipperen voorbij laat gaan, dan zal ik het bezuren. En dat verwijt ik mijn lief niet. Zij is net als ieder ander geïndoctrineerd door de reclameposters en uitzendingen die de vergeetachtige man of vrouw al weken van tevoren brandmerken. Toch heb ik het gevoel dat de weegschaal vaker ten nadele naar de man doorslaat dan naar de vrouw. Niet omdat de vrouw er zelf vaker aan denkt om iets voor haar lover te doen, maar omdat de vrouw het vaker verwacht. Ik ken maar weinig mannen die Valentijnsdag als een volslagen deceptie zien, omdat er geen kaartje in de bus viel of een doosje chocola op het kussen lag. Mijn lief geeft er helemaal niet om. Zegt ze…

Volgens haar.
Dames, mannen zijn, als het om hun gevoelsleven gaat, van nature kort van stof. Het ligt niet aan jou, jullie relatie of zijn bui. Zoek er niets achter. Mannen denken praktisch en zijn praktisch. Verwacht dus geen uitgebreide mails, lange sms’jes en ook niet dat hij je steeds belt. Dat doet hij met zijn vrienden en zakenrelaties. Niet met jou.

Wil je dat hij praat over gevoelens?
Hooguit in fase 1, heftige verliefdheid, neemt hij de tijd om al zijn gevoelens te uiten. Maar heeft hij je, dan gaat dat er gewoon vanaf. Maak er geen ruzie over. Hij gaat ervan uit dat je weet hoe het zit en voor de rest moet je niet moeilijk doen. Vrouwen willen alles uitleggen. Check double check. En daarna nog een nawoord. Hou er mee op! Hij wordt er doodziek van. En dat is wel het laatste dat je wilt. Wat je nodig hebt in tijden van gedachten die eruit moeten, is een vriendin. Een gelijkgestemde die naar je luistert, je uren laat analyseren en bij wie je mag zeuren terwijl jullie ondertussen teennagels lakken, taartjes eten of nog eens een wijntje nemen. En ben je er dan uit, deel hem dan hooguit je eindconclusie mee. Punt. Of zeg niets en play hard to get. Dat is de taal die hij begrijpt.

Ik mis je
Ik weet het, het is een gemis. Vroeger stuurde ik mijn lief sms-jes met mooie gedachten, lieve woordjes en hitsige suggesties. Nu stuur ik het boodschappenlijstje of het schema van de kids. En dat is maar goed ook. Want hij begint het te missen. Omdat ik wat op de rem ga, geeft hij weer gas. Gisteren belde hij met iets anders dan de filevertragingstijd en het automatische ‘dag schatje.’ Hij had er zin in. ‘Als ik straks toch de kids heb afgezet bij je moeder rijd ik nog even langs de stad. Iets voor vanavond. Maak geen plannen.’ Bijna net zo kort en bondig, maar ik wist genoeg. Het werd een avond vol mooie gedachten, lieve woordjes en hitsige suggesties.

VOLGENS HEM

 Ik weet het niet zo goed. Ken ik mijn lief al lang genoeg om te zeggen dat het bij ons nog altijd vuurwerk is, en dat ik vervolgens dus mag concluderen dat het zo zal blijven? Is daar een tijdlijn voor? Zit er een deadline op vertrutting, een valbijl boven de passie? Ik weet het niet, maar ik blijf hopen. Ik schuif het moment waarop ik verbaasd ben dat ze uberhaupt interesse toont in mijn libido liefst zo lang mogelijk voor me uit. Zoals zij niet met smart zit te wachten op mijn stilte wanneer het de diepere gevoelslagen betreft. Wat mij betreft komen we er ook niet aan, toont onze weg steeds weer een nieuwe vertakking, precies op momenten dat het kronkelpaadje van eerder wat teveel op een kaarsrechte vierbaansweg begint te lijken. Een vierbaansweg die ergens eindigt, op een plek waar alles gezegd en beleefd is en het de uitdaging wordt om daar voor anker te gaan en het uit te zitten.

Vrouwen en voetbal
Ik hou het bij de zijpaden. Al beginnen er langzaam gewoontes in te sluipen. Zo kijk ik weer wat vaker sport. Voetbal, om precies te zijn. Daar heeft ze niks mee. En zij belt wat vaker in mijn gezelschap met vriendinnen. Over Heel Belangrijke Dingen. En Heel Erg Lang. En begint weer over manicures en pedicures en iets met wenkbrauwen. Dat deden we eerder niet. Is dat het begin van de vervlakking? Ik verwacht het niet. Want we praten nog steeds over andere dingen, de dingen die ons raken in het leven en in de ander. We tasten nog steeds, en soms volledig in het duister. En als we dat blijven toelaten, als de luiken niet dicht gaan, dan hoeft er ook geen plan B te worden opgesteld, een strategie om de ander weer geïnteresseerd te krijgen. Want dat is het, toch? Interesse in de ander? Zo lang je die bewaakt, komen ze vanzelf, en blijven ze komen, de mooie gedachten, lieve woordjes en hitsige suggesties.

Hoe oud we ook mogen worden. Is dat geen hoopvolle gedachte?

Ralph Ploeger over Ralph
‘Ik
ben van negen maanden na de finale. Als Cruyff een paar keer had
gescoord, was ik er misschien niet eens geweest. Ik ben forens en
stukjesschrijver. Ik ben vader en ex. Gepromoveerd en geblesseerd. Ik
ben van de woorden en voor de liefde. Van het denken en van het doen.
En soms, als buiten de zon schijnt en mijn krullen mooi doet glanzen,
dan lijkt het net of ik een zorgeloze beachboy ben. En dat geeft
niks…’
Je vindt Ralph ook op www.ralphp.nl

Volgens haar
Vrouwen praten veel. Ontkennen heeft geen zin. Dat weet ik zelf ook wel. Maar er zijn wel gradaties aan te geven. Persoonlijk vind ik het bijna een kunst, al die vrouwenpraat. Dat komt omdat ik er zelf niet zo goed in ben. Mijn dochter al wel. Die moet je heel streng met bloed doorlopen ogen aankijken en wanhopig iets roepen in de trant van ‘Kappen! NU!’ Of de tv aanzetten, dan gaat ze kijken. Ik weet het, een zwaktebod, maar anders is het niet vol te houden.

Rolverdeling binnen de relatie
Het heeft ongetwijfeld een functie. Grenzen stellen en een duidelijke rolverdeling binnen de relatie. Zoals laatst, bij de bushalte. Twee vriendinnen van een jaar of twintig. Ik denk tenminste dat het vriendinnen waren. Meisje A bleef aan de gang. Meisje B kreeg er niet veel meer tussen dan af en toe eens een ‘hum’ om aan te geven dat ze er nog bij was. In de bus ging het gewoon door en na dik een half uur passant geweest te zijn in het leven van A en B wist ik veel, heel veel over A en heb ik tot op vandaag medelijden met B. Maar sociaal gezien zou het maar zo kunnen dat de dames zelf erg content waren met hun rol. De een als klankkast, de ander als klankbord. Mijn voorliefde voor wat rustiger types is ook maar projectie.

Waarom praten vrouwen zoveel?
Ik begrijp ook niet hoe ze het doen, die communicatievaardigheden. Of is vaardigheid te veel gezegd wanneer je alleen maar gespreksstof hebt en niet per definitie diepgang? Neem een wandelend echtpaar. Met of zonder relatieproblemen, samen wandelen nodigt de vrouw uit tot delen van intimiteiten. Van wat zij er eigenlijk allemaal wel niet van vindt. Geduldig laat hij haar woordenwaterval over zich heen komen. In gedachten niet bij haar maar voor de tv. Of op het voetbalveld. De dartvereniging voor mijn part. In ieder geval ergens waar hij zichzelf kan zijn. Waar lange zinnen niet bestaan en woorden bij voorkeur niet meer dan één lettergreep bevatten. Maar ik heb makkelijk praten. Ik houd, gemiddeld genomen dan wel redelijk mijn klep, maar schrijf te veel. Ik weet het, feitelijk geen verschil. Het blijft vrouwenpraat.

Volgens hem
Vrouwen praten te veel. Waar zij 500 woorden voor nodig hebben, kan een man het met tien. Tegen een andere man welteverstaan. Een man krijgt over het algemeen niets aan een vrouw uitgelegd binnen een voor hem aanvaardbaar tijdsbestek. In ieder geval niet als het over iets technisch gaat dat in zijn ogen zo klaar als een klontje is. Het verhaal van een man is kort, bondig en bevat absoluut te weinig details.  Daarentegen is de man ongeduldig over het totale onbegrip van zijn vrouw, die elke keer weer dezelfde vraag stelt bij hetzelfde onderwerp. Het verschil tussen mannenpraat en vrouwenpraat is het onderwerp van gesprek. Mannenpraat gaat over stoere dingen, gatgets, sport en andere vrouwen. Vrouwen praten over zaken die het hart aan gaan.

Miscommunicatie tussen man en vrouw
Ik heb een ex die copyright heeft op de uitdrukking ‘Ik snap het nog niet helemaal. Kun je me dat over die vriendin van vroeger nog één keer uitleggen?’. Deze uitdrukking was een bever die hevig aan de pijlers van onze relatie heeft geknaagd. Mannen zitten lang niet zo ingewikkeld in elkaar als vrouwen denken. Waar de vrouw bij de man diepe gedachten vermoedt als hij met een peinzende blik in de verte staart, zal negen van de tien keer een groot vraagteken achter zijn ogen hebben gedanst. Op de vraag waar hij aan denkt komt vaak het goudeerlijke antwoord ‘oh, nergens aan’. Dat is natuurlijk volstrekt onaanvaardbaar.

Verhoor van mijn ex
Het is mij altijd een raadsel hoe vrouwen het praten over simpele (of helemaal geen) problemen tot het uiterste op kunnen rekken. Ik weet me van die ex nog gesprekken te herinneren die avonden lang duurden, tot diep in de nacht. Waarna ik ’s morgens met holle ogen op mijn werk verscheen, geradbraakt door een vragenvuur waar ik geen antwoord op had. Mijn lief is een echte vrouw, maar gelukkig met één uitzondering. Zij ontbeert het klets-gen. We kunnen wel praten hoor. Hele avonden lang als het moet over de meest uiteenlopende dingen, maar we voelen elkaar feilloos aan wanneer het onderwerp klaar is. Sorry mannen die willen daten. Ik leen haar niet uit.