Ha die Bo,
Ik ben een blije eikel. Zo, het is er uit. Ik ben het type man dat je niet kwaad krijgt. Zo’n uitermate vervelend glas-half-vol-type. Afgestudeerd aan de Johan Vlemminx-academie-voor-tragisch-positivisme. Maakt mij dat nu wel of geen ideale partner?

Relatieproblemen
Neem de ochtend. Ik ben namelijk het type dat de wekker hoort, een of twee keer snoozt, maar na een douche kiplekker en vol paraat is. Ook om kwart over zes. Wakker worden is bij mij het licht aandoen, het raam openen en de nieuwe dag begroeten. In het bed gromt er dan iets vanonder een dekbed. Als ze niet van nijd haar kussensloop opvrat, zou ik kunnen horen wat ze zei: “Doe! Dat! Licht! Uit!” Mijn lief is bepaald geen ochtendmens. Haar ogen functioneren pas na negen uur, en na vier koffie verkeerd. Haar hersenen hebben opstartproblemen waar Windows nog een puntje aan kan zuigen. Ze kan om acht uur naar buiten gaan en oprecht verbaasd opmerken dat heel de wereld al begonnen is met draaien. Het zorgt gelukkig niet voor relatieproblemen, maar ik zie haar denken: ‘Sporen al die mensen wel?’

Voetbalnieuws
Dat zorgt voor fraaie taferelen. Ik praat me rot en zij probeert me bij te benen. Want zo is ze ook wel weer. Ze schuift uit bed en zet zich aan de keukentafel, waar ik in de weer ben met ontbijt, koffie, de nieuwe dag en het laatste voetbalnieuws. Woordenwoordenwoorden, veel te luide woorden, want niet gefluisterd, veel te veel woorden ook. En af en toe zie ik haar heel moeilijk kijken, want zelfs de vraag hoeveel schepjes suiker ze wil, komt binnen als een differentiaalvergelijking. Daar kan ze niets aan doen. Het is iets fysiologisch. Zegt ze.

De relatie spannend houden
Het houdt de relatie in ieder geval spannend. Want zoals het voor haar onmogelijk is om haar systeem sneller op te starten, is het voor mij onmogelijk om te wennen aan het idee dat ze driekwart van wat ik zeg niet meekrijgt, ook al zegt ze ja en amen. Dus blijft het altijd de vraag welk deel van de afspraken die zijn gemaakt vallen binnen het kwart waarin ze wél dingen kon opslaan. Dat zij vandaag de boodschappen zou doen, valt dat er binnen of net er buiten? En dat ze me op zou pikken van het station? Dat het vandaag donderdag is en dat ze dus niet naar haar werk hoeft? Het blijft afwachten. Ook voor mijn lief. Die loopt namelijk de hele dag rond met een groot vraagteken in haar hoofd: wat ben ik nu weer aan het vergeten? En wordt Ralph dan boos? Gelukkig weet ze dat het eigenlijk niet uitmaakt. Want één ding vergeet ze nooit: ik ben die blije eikel. Die niet kwaad te krijgen is.

Hoe is dat bij jou thuis geregeld, Bo?

Ik ben benieuwd,
Ralph

Hai Ralph,
Tot grote verwondering van mijn liefste achterban vind ik dat ik niet lijd aan een ochtendhumeur. Echt niet. Ik word vroeg en vrolijk wakker. So far so good. Ik wil alleen niemand tegenkomen. Daar word ik direct overspannen van. Maar dat is toch iets anders dan een ochtendhumeur hebben? Mijn warme vrolijkheid verkoelt en verschrompelt op het moment dat ik mijn ruimte moet gaan afstaan. Ruimte afstaan doe ik pas na achten. Tot die tijd wil ik het huis en mijn gedachten voor mezelf. Met liefde zet ik thee, geef de katten brokjes, pers sinaasappeltjes, doe wat yoga of lees de digitale ochtendeditie. Zolang ik maar alleen ben.

Heb ik een ochtendhumeur?
Geen beter begin van de dag dan vroeg opstaan, warm aankleden en hup, naar buiten voor een wandeling over de dijk. Vooral ’s zomers wil ik dat graag doen. Ook op werkdagen. Bij thuiskomst maak ik ontbijt en roep de rest bij zijn en haar positieven. Wanneer dit ritueel, dat ik de avond tevoren, zo vlak voor het inslapen, met genoegen heb bedacht, in de ochtend bruut wordt verstoord door iemand die denkt dat het ‘gezelliger’ voor mij is om aan te schuiven word ik een soort van vulkaan die dreigend begint te roken. Ik houd het ergste en meest brandbare wel binnen, maar je zult weten dat je me negatief hebt geactiveerd. Daarom vinden zij dus dat ik een ochtendhumeur heb. Na zes jaar hebben ze nog steeds niet door hoe het zit.

Maar jij weet nu beter. Eigenlijk ben ik heel gezellig, ’s morgens. Er is alleen geen mens die het merkt.

Groetjes, Bo

Ralph Ploeger over Ralph
‘Ik
ben van negen maanden na de finale. Als Cruyff een paar keer had
gescoord, was ik er misschien niet eens geweest. Ik ben forens en
stukjesschrijver. Ik ben vader en ex. Gepromoveerd en geblesseerd. Ik
ben van de woorden en voor de liefde. Van het denken en van het doen.
En soms, als buiten de zon schijnt en mijn krullen mooi doet glanzen,
dan lijkt het net of ik een zorgeloze beachboy ben. En dat geeft
niks…’
Je vindt Ralph ook op www.ralphp.nl

Zo vlak over de drempel van het nieuwe jaar moeten we het er nog even hebben. Slank zijn! Bent u ook alweer gestopt met uw goede voornemen om minder te eten en meer te bewegen, zodat u deze zomer écht, écht, zonder cellulitis maar met slanke taille uw lichaam kunt tonen? Mooi. Bij mij wordt het ook weer niets. Maar gelukkig is dat helemaal niet erg.

Dun is uit
Want dun is zo 2009. Rubens mag. Al moet ik u daarbij wel uit de droom helpen voordat u al te enthousiast direct naar de koelkast rent voor een snack met veel calorieën. Wat style-iconen, trendwatchers en de media ‘Rubens’ noemen heet in straatjargon gewoon ‘slank’. Maar ik geef toe, het is een hele verbetering tegenover het ultra dunne zoals dat nog niet zo lang geleden gewenst was.

Straatbeeld
Gewenst door wie? Inderdaad. Niet door de gewone man. Daar is al eeuwen van bekend dat voor hen dun niet hoeft. En als we het straatbeeld bekijken hoeft het voor de gemiddelde vrouw ook niet zo nodig. Fotografen en ontwerpers roepen nogal eens dat kleding nu eenmaal mooier valt op extreem dunne vrouwen. Je zou dit ook kunnen zien als een tekortkoming van hun eigen vakkennis om ‘dikke vrouwen’ mooi neer te zetten.

Schijnwereld
Natuurlijk pleit ik hier niet voor een ongezond gewicht of een levensstijl zonder maat. Maar de mode- en modellenwereld is een schijnwereld, en dat weten we best. Het is op onze beurt, als publiek, een tekortkoming dat we in die wereld geloven. Wat vind je zelf, dik of dun? Leuk om te bekijken is deze pagina. Dunne en ‘dikke’ modellen staan hier naast elkaar met hetzelfde setje aan. Al heeft de opmerkzame lezer al gezien dat dikke tussen haakjes staat. 

Hai Ralph,
Hoe zit dat nu bij jullie mannen? Zijn mannen onzeker of niet? Ja natuurlijk wel, dat snap ik ook. Maar ik bedoel ziekmakend onzeker. Tien-keer-de-badkamer-op-en-neer-om-te-kijken-of-je-haar-goed-zit-onzeker. Durven, jullie mannen, ook de telefoon geen seconde alleen te laten uit angst dat je nét haar oproep mist. En bespreek je dan ook met vrienden wat je zult gaan zeggen wanneer ze belt? Kijken jullie in elke etalageruit of je jeans nog een beetje lekker zit, en trekken jullie ook je meest mooie ondergoed aan bij een belangrijke presentatie? Je spreekt namelijk echt veel beter met een goed verzorgde, sexy lingerie om de billen dan met een verwassen dingetje van de markt.

Dress to kill
Overleg jij ook bij de thee met je maten wat zij zei toen jij zei en dat jij denkt dat zij dit of dat wel gezegd heeft maar dat vast niet zo bedoelde omdat het niet zo simpel kan zijn? Lopen jullie ook, dressed to kill en na drie uur schoonheidssalon, een uitgaansgelegenheid binnen maar wimpelen complimentjes af? “Nou, die had ik vorig jaar ook al hoor, ik heb maar wat uit de kast getrokken”. Wij vrouwen doen niet anders. Want wat jullie van ons vinden is erg belangrijk. Eigenlijk draait alles om jullie. Dat ga ik natuurlijk niet nog een keer herhalen want erg geëmancipeerd klinkt het niet. Maar jullie mannen maken ons onzeker. En dat moet je herkennen. Ik weet zeker dat jullie ook onzeker worden van ons. Maar dan korter, of minder heftig. Denk ik.

Vaste verkering
En het gaat echt niet over bij vaste verkering. Oké, na een half jaartje durven wij voorzichtig ook een windje te laten waar hij bij is. Of een slipje aan te trekken dat niet past bij de bh. Sneaken we niet meer snel uit bed om onze tanden te poetsen voordat hij de nacht ruikt bij de goedemorgen zoen. Maar o wee wanneer hij flirt met een lekker ding terwijl wij net onze eerste openbare kijk-zo-ben-ik-in-joggingbroek-en-slobbertrui middag hebben gehad. Of nog erger, nadat we, door overgave overmand, vergeten waren onze buik in te houden en de borsten vooruit te duwen tijdens het vrijen. Dan zijn we compleet terug bij af. En waarom, waarom Ralph? Heb jij een idee?

Groetjes, Bo

Ha die Bo,
Ik las een interview met Halina Reijn. Toch een aantrekkelijke en redelijk succesvolle vrouw. Ze zegt: ‘Af en toe heb ik nog wel een paniekaanval. Dan kan ik hem niet bereiken en weet ik zeker dat hij met zeven playmates in bed ligt. En dan belt hij vijf minuten later heel relaxed en schaam ik me kapot.’ Ook mannen kennen dit soort onzekerheid, zo nu en dan, vooral in het begin van een relatie. Maar de symptomen die jij beschrijft. Hm. Laat ik voor mezelf spreken en het rijtje eens af gaan. Met mijn haar ben ik nooit langer dan een halve minuut bezig, afdrogen na het douchen meegerekend. Ik wéét dat ik er in die en die jeans goddelijk uitzie, net zoals ik weet wanneer het weer tijd wordt voor wat minder frituur.
 
Liever vergeten
Mijn telefoon had ik vooral toen mijn lief en ik elkaar net leerden kennen altijd paraat. Maar ik bedenk zelf wel wat ik zal gaan zeggen. Kom op zeg. Mijn vrienden zien me aankomen. Je moet weten dat mannen waar het vrouwen betreft niet van het voorbespreken of nabespreken zijn, maar van het concluderen. ‘Zo! Lekker ding!’ Punt. Voorbespreken doen we wel, maar dan gaat het over voetbal. Of over darts. Het weer, het verkeer. Maar dan weer niet over films of boeken. Eigenlijk laten we bij het voor- en nabespreken de onderwerpen waar we een diepere gevoelslaag moeten aanspreken het liefst liggen. Behalve na heel veel bier. Dan willen we nog wel eens in gesprekken belanden over ‘hoe geweldig het toch allemaal is, de vriendschap, het leven, de sportclub, en avonden als deze’. Maar dat vergeten we het liefst weer zo snel mogelijk.
 
Wat wij van vrouwen vinden
Wij mannen zijn simpelweg niet bovenmatig bezig met de vraag wat vrouwen van ons vinden. Het gaat ons er om wat wij van vrouwen vinden. Natuurlijk, als een man ontzettend zoekende is, en de uitverkoren vrouw ziet ‘m niet staan, dan komen ook bij hem onzekerheid naar boven. Dan zijn we te dik, te dun, hebben we sloom haar, verkeerde kleding, you name it, we got it. Maar als er eenmaal vaste verkering is? En er is ‘closure’ over legendarische exen? En we hebben de fase gehad waarin we ons schamen voor de plons van de ontlasting? Dan kunnen jullie ons niet meer onzeker maken. Dan wéten we (en dit is cruciaal: wij WETEN dat echt) dat we goed zijn zoals we zijn.
 
Dwangmatige controle
Ik moet je trouwens even vermanend toespreken, Bo. Niemand kan je onzeker maken. Dat weet je natuurlijk best, want niets spiritueels is je vreemd: onzekerheid zit altijd in jezelf.
Ik weet wel hoe het komt, hoor, Bo. Het komt door jullie onovertroffen dwangmatige wens alles te controleren. Jullie denken te weten (en te kunnen manipuleren) wanneer en hoe en waarom wij mannen op jullie vallen. Dat is namelijk op de momenten dat jullie jezelf ook wel zien zitten. Maar zolang de onzekerheid en zelfafwijzing sluimert, kan één bad hairday er voor zorgen dat jullie denken dat de man af zal haken. Het komt maar zelden in jullie op dat wij mannen zelfstandig functionerende wezens zijn. Dat wij totaal niet bezig zijn met jullie issues, dat wij jullie nemen zoals jullie zijn, dat we niet zo oppervlakkig zijn, dat is iets wat maar moeilijk tot jullie doordringt. Een man kiest voor de volledige vrouw, om zijn eigen redenen, en die gaan doorgaans verder dan die smashing coupe, en die prachtige jeans. Accepteer dat, en de onzekerheid smelt. Dat weet ik, omdat wij mannen dat ook zo doen. Geloof me, de wereld wordt er zoveel eenvoudiger van.
 
Groeten,
Ralph

Ralph Ploeger over Ralph
‘Ik
ben van negen maanden na de finale. Als Cruyff een paar keer had
gescoord, was ik er misschien niet eens geweest. Ik ben forens en
stukjesschrijver. Ik ben vader en ex. Gepromoveerd en geblesseerd. Ik
ben van de woorden en voor de liefde. Van het denken en van het doen.
En soms, als buiten de zon schijnt en mijn krullen mooi doet glanzen,
dan lijkt het net of ik een zorgeloze beachboy ben. En dat geeft
niks…’
Je vindt Ralph ook op www.ralphp.nl

Hai Ralph,
Nou en toen vroeg ik hoe oud hij was en of hij nog eens mee uit wou. Hij zei 26 en ja. Nu heb ik het stempel cougar. Dat zal dus wel niet zo lang gaan duren met die knul. Maar liever cougar dan MILF want dat is helemaal zo denigrerend. Je weet wel wat dat betekent he? a Mother I’d Like to F… Denk je dat ik hem zal vragen waarom ik interessant voor hem ben? Misschien mijn zelfstandigheid. Ja, dat past bij een cougar. Aan dat andere, wat ik niet meer wil uitspreken, zo naar vind ik het, kleeft nogal wat ranzigheid met een vleugje leegte. Vind je niet?

Toyboy
Nu, denk ik dat ik als cougar ook wel wat leegte zal aantreffen hoor. Het lijkt zo leuk. ‘Moet je Bo zien met haar lover. Zoooo, lekker hoor, zo’n jong ding.’ Maar ja, voor ‘het ding’ weet ik niet of mijn blogs me al zo beroemd hebben gemaakt, dat hij wil blijven. Ik bedoel, wat moet zo’n knul zeggen? ‘Ik ben met Bo, je weet wel, van die blogs’, dat zou tenminste nog iets zijn. Maar nee, mijn toyboy – sorry schatje –  moet zeggen – ‘Ja, ik ben met Bo, ja! Ze is 18 jaar ouder, maar dat vind ik juist lekker’. Daar kan hij met goed fatsoen toch niet mee aankomen in de derde helft op zondagmiddag?

Markt
Dus ik vrees dat ik wel weer vrij snel op de markt zal zijn. Maar tot die tijd neem ik het ervan. Net als Patries, Demi, Madonna, Susan en Anouk. Trouwens, ik vind de foto’s van Patries wel veel mooier dan die van haar dochter. Dat wicht is zo, zo… jong. Zou dat een troost zijn voor mijn cougar-lotgenoten? Ik vind van wel.

Groet, Bo

Ha die Bo,
Wil je weten dat ik geen flauw idee heb wat een cougar is? Nooit van gehoord. Maar gelukkig is er google. Een eerste scan wees uit dat een cougar een puma is, die katachtige, niet het sportmerk. Maar na nog een keer kijken leerde ik dat een cougar een 40+ vrouw is die seksuele banden aanknoopt met mannen die minstens acht jaar jonger zijn. Ik snap nu ook waarom het woord volledig aan me voorbij is gegaan. Ik leef nog een tijdje in dertigersland. En daar is MILF, hoe ranzig en expliciet ook, wel een erebaantje, zo heb ik begrepen. Hoe dat zit? Alle vrouwen om me heen krijgen in rap tempo kinderen, een geregeld leven en issues: ben ik nog aantrekkelijk? Dus die staan te glunderen als ze aangesproken worden als milfje: “Ze willen me!” Zelf ben ik dan een filfje, natuurlijk, de Father I’d Like to… Of een toyboy. Ik ben namelijk anderhalf jaar jonger dan mijn lief. Dat maakt haar weer tot een Puma trouwens: volgens Wikipedia is dat een dertiger die een relatie heeft met een jongere man. En om het beeld compleet te maken: op zekere betaal-TV kanalen met natuurdocumentaires heb ik ook gilfs voorbij zien komen. Ja, raad maar, Bo. In één keer goed! Een Granny I’d Like to… Ik moet zeggen dat voor mij de lol er toen wel weer af was.
 
GILF
Hoewel ik het met je eens ben dat Patries er patent uit ziet, qua gilf. Over haar dochter wil ik eigenlijk geen mening hebben. Als ik namelijk de teksten bestudeer waar ze nu al weken mee in de pers kom, heeft die de geestelijke bagage van een paprika. En dat is geen reden om haar te negeren en haar moeder niet, dat weet ik, want ook Patries is nooit veel verder gekomen. Maar als ik aan al die namen dan toch mijn eigen toevoeging mag doen, is dat De Paprika: de intelligente man of vrouw die relaties aanknoopt met partners die te dom zijn om te poepen. Die zich bij elke zin moet afvragen of hij/zij niet te ingewikkelde woorden gebruikt. Georgina vs. Jord, De Breukhoventjes, noem ze maar op. Kijk, dan hebben we het ergens over.
 
Oordeel
Maar dan nog, laat iedereen lekker in bed duiken met een exemplaar naar zijn of haar smaak. Want zeg zelf: leeftijd, intelligentie, het zijn maar etiketjes. We zijn allemaal mens tussen de mensen. We maken allemaal onze keuzes. En als we ons zelf al gaan veroordelen op die keuzes, sja, dan is het einde zoek. Dus ik zou zeggen: geniet je rot, en laat ze maar lullen. Ze weten niet beter!

Ralph

Ralph Ploeger over Ralph
‘Ik
ben van negen maanden na de finale. Als Cruyff een paar keer had
gescoord, was ik er misschien niet eens geweest. Ik ben forens en
stukjesschrijver. Ik ben vader en ex. Gepromoveerd en geblesseerd. Ik
ben van de woorden en voor de liefde. Van het denken en van het doen.
En soms, als buiten de zon schijnt en mijn krullen mooi doet glanzen,
dan lijkt het net of ik een zorgeloze beachboy ben. En dat geeft
niks…’
Je vindt Ralph ook op www.ralphp.nl

Hoi Ralph,

Ik mocht winkelen vandaag. Joepie! Maar niet heus. Je kunt het gerust vergeten hoor, al die verhalen over vrouwen die niets liever zouden willen dan de hele dag shoppen. Wie heeft bedacht dat ik kreunend van genot geen genoeg zou krijgen van H&M? Dat ik soppend van jolijt graag nog eens uitleg wat ik dan wél bedoel met ‘geen tailleband net boven de schaamstreek’. Dat ik het leuk zou vinden om in rijen te staan in winkels waar het personeel glashard staat te liegen? Dan ben ik dus écht zo weer thuis.

Spiegels
Ga me niet zeggen dat iets me staat alleen omdat het mode is. Ik heb net toch zelf het tegendeel gezien. In die ver-schrik-ke-lijke paskamerspiegels van jullie. Waaraan jullie een missie hebben gekoppeld hoe billen en benen zo onvoordelig mogelijk te laten uitkomen. In dat kille licht. Jullie branden me af. Denk je dat het dan nog leuk is? Ik háát winkelen. En dat maak je niet goed met zo’n kittige papieren tas met jullie logo zodat iedereen kan zien dat ik wel mooi klant van jullie ben. En al helemaal niet met een klantenkaart. Werkelijk, als iets me niet interesseert… En als ik daarmee de enige vrouw van Nederland ben, so be it.

Broekriem
Ik zit niet te wachten op aandacht van personeel dat werkt op commissiebasis. En al helemaal niet op onderbetaalde pubers die het werkelijk aan hun stageplek zal jeuken of ik nu met iets de winkeldeur uit ga of niet. Oh, en weet je wat ik ook zag? Van dat uitpakpersoneel met zendertjes in hun broekriem. Lachen hé? Waar heb je een zender voor nodig als je vocabulaire niet verder strekt dan’Als het niet in het rek hangt, dan hebben we het niet.’ Ach Ralph, het zal wel aan mij liggen. Ik ben trouwens nog wel geslaagd hoor. Via internet.

Groet, Bo

Hai Bo,

Inderdaad, kleding kopen is hel. Winkelen betekent voor mij: snel dingen uitzoeken, passen, kopen, en terug naar de gewone wereld. Naar de wereld zonder winkeljuf. Zo’n kind waarbij een volwassen man zich wel drie keer bedenkt voordat hij dat ongeïnteresseerde hoofd om een mening vraagt, omdat hij weet dat ze met haar hippe blote-bijna-kun-je-mijn-geslachtsdelen-zien-broek schijt op mannen als hij.

Goddelijk
Ik begrijp die meisjes ergens ook wel. Kijken naar manvolk in een kledingwinkel is net zo opwindend als een natte kus van een loopse teckel. Duffe mannen die met een vers-en-iets-te-hip kledingstuk aan hun lijf op hun zweetsokken uit een kledinghok komen geschoven, hebben de grandeur vaneen paprika. Een groene. Ook ik. Al kan ik je rustig en eerlijk vertellen dat ik er doorgaans goddelijk uit zie. Is een feit. Geen mening. Toch vind ik het moeilijk om met een nieuw kledingstuk uit een kleedcabine te stappen. Als ik kleding pas, ben ik weer die jongen die met zijn moeder naar de spijkerbroekenwinkel in het dorp ging en vanachter het gordijntje dingen hoorde als: ‘Ja. Hij blijft ook zo mager.’

Geld besparen
Ik ben blij dat ik het nog steeds goed doe in een garderobe uit 2006. Want ik wil niet naar de winkels. Nog steeds wacht buiten het pashok mijn denkbeeldig vuurpeloton. Een rücksichtslos roedel van blondines met verbleekte tribals boven de billen. Ik ben onzeker, dus zeg ik dat zij me lelijk vinden. Kan ik me fijn aan ze ergeren. En aan mezelf. Omdat ik me iets aantrek van het oordeel van een zestienjarige kleedkamerbewaakster aan wie ik met een iets te ferme zwaai al dat veel te hippe kledingspul weer teruggeef. Zo spaar ik ontzettend veel geld uit. Geld om leuke dingen mee te doen. Een assertiviteitstraining, denk ik.

Groet, Ralph

Ralph Ploeger over Ralph
‘Ik
ben van negen maanden na de finale. Als Cruyff een paar keer had
gescoord, was ik er misschien niet eens geweest. Ik ben forens en
stukjesschrijver. Ik ben vader en ex. Gepromoveerd en geblesseerd. Ik
ben van de woorden en voor de liefde. Van het denken en van het doen.
En soms, als buiten de zon schijnt en mijn krullen mooi doet glanzen,
dan lijkt het net of ik een zorgeloze beachboy ben. En dat geeft
niks…’
Je vindt Ralph ook op www.ralphp.nl