Ha die Bo, 

Kun je mij dat Poker misschien uitleggen? Poker is als biljarten. Poker heeft dammen en de tien kilometer schaatsen vervangen als de meest slaapverwekkende TV-sport van deze tijd. Ik weet, we leven in hypeland Nederland. Poker is het darts van 2009. En waarschijnlijk 2010. Darts, proletensport bij uitstek, waar ineens hordes huisvrouwen clubjes gingen oprichten. En we kennen het slagveld wat daarvan het gevolg was. Dinsdagavondcompetities, een dartbord in elke jongenskamer. Demonstraties in sporthallen. Weekendenlang Co Stompé met reclame op de kraag op TV, analysten die niks meer konden uitbrengen dan ‘hij gooit zijn dubbels niet’. En dat alles sterft zo langzamerhand een stille dood.

Stoer
En dan nu poker. Poker heeft niks van de ruige luidruchtigheid van darts. Niks van de oranje-gekte-achtige polonaise. Poker is van scholieren, poker is studentikoos: met zijn allen Amerikaanse films nadoen. Poker is met zijn allen om een tafel. Ik kan me mijn middelbare schooltijd herinneren. Eenentwintigen in de pauze, omdat het om geld ging en omdat de meisjes het wel stoer vonden als je daar goed in was. Net als poulebiljarten. Je doet het een paar weken tot het nieuwtje er weer af is. Het is de knikkertijd. Die duurt drie weken, en infecteert alleen kinderen op de basisschool. De rest is niet vatbaar. Nee. Dan poker. In hypeland Nederland is het altijd knikkertijd. Voor iedereen.

Wat jij?

Groeten van Ralph

Hai Ralph,
Ik snap er geen hout van. Van het spel. Maar omdat ik krantenberichten lees over heel veel geld, heeft het toch mijn aandacht. Want van spelletjes in combi met veel geld raak ik in de war. Zeker wanneer er donkere zonnebrillen bij gedragen worden. Ik ben van het spel, niet van de knikkers. En dat is een gruwelijke fout in mijn DNA-string. Weet ik sinds de pokermania en de financiële winst die er met het spel te behalen valt.

Mannen willen winnen
Vrouwen gaan voor het spel. Mannen om te winnen. Zelfs bij ons zoontje van zes zie ik het. Verliezen sucks. ‘Maar heb je dan geen leuke ochtend gehad, je hebt toch lekker gevoetbald?’ Je moet de ogen zien van die kleine nadat ik deze, volkomen onzinnige opmerking plaats na een door hem verloren potje. Meer ongeloof en afkeer past er niet in die twee blauwe kijkers als op die momenten. Ik denk dan nog, ‘je hebt je even lekker kunnen uitleven, hebt getraind, gezien hoe het niet moet, volgende keer beter.’

Winst
Volgende keer beter. Zo gaat het tenminste wanneer ik speel. Maar het enige spel dat ik speel is het spel tussen geliefden. Om beurten aan zet, om beurten winnen of verliezen. Dat zorgt voor uitdaging, leermomenten, evenwicht en fijne goedmaaksessies als het echt een stevig potje onderling machtsvertoon betrof. En dat is dan weer mijn winst. Mijn banksaldo bloeit er niet van op, mijn zonnebril hoeft er ook niet voor op. Mijn lief mag me gewoon in de ogen kijken. Waar hij trouwens nooit afkeer in zal lezen. Tenminste, niet zolang ik regelmatig win. Zo ben ik dan ook wel weer.

Lets play on.

Bo

Ralph Ploeger over Ralph
‘Ik
ben van negen maanden na de finale. Als Cruyff een paar keer had
gescoord, was ik er misschien niet eens geweest. Ik ben forens en
stukjesschrijver. Ik ben vader en ex. Gepromoveerd en geblesseerd. Ik
ben van de woorden en voor de liefde. Van het denken en van het doen.
En soms, als buiten de zon schijnt en mijn krullen mooi doet glanzen,
dan lijkt het net of ik een zorgeloze beachboy ben. En dat geeft
niks…’
Je vindt Ralph ook op www.ralphp.nl

Altijd leuk aan het eind van het jaar: lijstjes. Zeker wanneer het vrouwen betreft. Deze Nederlandse vrouwen vielen dit jaar bijzonder op bij de diverse jury’s. 

Slechtst gekleed
Inge de Bruijn werd de stijlvolste persoonlijkheid van 2009.
Linda de Mol is volgens Elsevier de vrouw van het jaar 2009. Sylvie van der Vaart kreeg van het Duitse mannenblad Maxim dezelfde titel. Dezelfde Sylvie werd in Nederland nog wel even best geklede vrouw van het jaar. Fabienne de Vries was de slechtst geklede vrouw.

Sexy Yolanthe
Yolanthe blijft aan de gang en was ook dit jaar weer de meest sexy vrouw van Nederland. Minder bekend maar toch een titel:
Meiny Prins, algemeen directeur van Priva is verkozen tot zakenvrouw van het jaar.
Carmen Kool was heel even miss Nederland. Tot ze bloot in de Playboy ging.
Avalon-Chanel Weyzig uit Zwolle werd gekozen tot Miss Universe Nederland. Bij de internationale Miss Universe verkiezingen deed ze het minder. Ze behoorde niet tot de top 15. Echt lekker ging het met Doutzen Kroes. Haar carrière is internationaal niet meer te stoppen en daarom ontving ze op eigen bodem ook een heuse prijs. Uit handen van Dutch Model Awards ontving ze de Lifetime Achievement Award.

Musical Award
Rifka Lodeizen was beste actrice en won een gouden kalf voor haar rol in de film Kan door Huid heen.
Wendy van Dijk is de beste vrouwelijke tv-persoonlijkheid van 2009. Simone Kleinsma won de John Kraaijkamp Musical Award. 
Femke Halsema was in 2009 de meest gegooglede politica. Ilse de Lange werd de beste zangeres bevonden volgens de Edison Pop Wards prijzen. Haar plaat ‘So incredible’ was het afgelopen jaar ook nog eens de meest gedraaide Nederlandse plaat op 3FM.

Leuk! Chatten, Twitteren, Hyven, of gewoon lekker mailen of surfen. Dat is goed voor je sociale leven. Of toch niet? Deze keer in Man vs Vrouw: maakt nieuwe media asociaal?

VOLGENS HAAR 
Ik kan moeilijk tegen zijn. Mijn lief heb ik van het internet geplukt. Maar nu ik hem heb kan ik die pc af en toe wel schieten. En zijn telefoon erbij. Want dat is natuurlijk steeds de nieuwste. Waarvan de functies uitgebreid doorgenomen moeten worden. Het liefst tijdens een gezellig samenzijn met vrienden. Enfin, je kent het wel, zo’n bezoekje. De mannen tonen elkaar een uur of twee hun nieuwste. De kinderen zitten ergens in een hoek met elkaar te sms-en, en wij vrouwen? Ach… we sms-en ondertussen minstens één keer ook met een andere vriendin.

Binnenspelen 
Volgens de reclame worden we ongemerkt steeds asocialer. Waar, maar zit ik zelf ook niet tot rsi aan toe achter ‘dat ding’? Vol overgave en plezier surf ik me rot en mijn ogen schamen zich nergens meer voor. ‘Ja, maar jongens, ik werk’, krijgen mijn kids te horen wanneer ik wel mag, maar ik hen tot iets pedagogisch verantwoords wil aanzetten. Een boek lezen of zo. Of buitenspelen. Onder welke steen ik vandaan kom, wordt me dan gevraagd. Want spelen doe je op je pc. Buiten hang je rond. En van rondhangende jeugd wordt een mens niet vrolijk, nowadays, dus vooruit dan maar. Ga maar spelen. 

Hangjeugd
Hyves ben ik mee gestopt. Twitter wil ik niet aan. Dat is dom, ik weet het. Nieuwe media is the place to be. Wie achterloopt doet niet meer mee. Maar ben ik dan de enige die overprikkeld raakt? Ja, zelfs regelmatig de gsm uit zet? WAT!! Ja echt, ik doe het gewoon! Onbereikbaar zijn. En soms, nou best vaak, luister ik mijn voicemail niet eens af. Daar zal ik binnenkort wel voor naar Halt moeten. ‘Wij zijn gewoon hangjeugd die vóór 31 december 10 uur vuurwerk afstaken. Omdat we niet achter de pc mochten. Maar jij, jij was onbereikbaar!’ Laatst trof ik mijn oudste aan terwijl ze aan het chatten én bellen was met één en dezelfde persoon. Gekkenhuis! ‘Nee, mam, dat is leuk.’ Ik weet het, ik ben een fossiel en moet terug onder mijn steen.

VOLGENS HEM
Ik sta soms een beetje in een spagaat. Ik heb een baan in de automatisering en hoor alles toe te juichen wat met nieuwe ontwikkelingen binnen het kader internet en computers valt. Ik moet ook zeggen dat ik de achterliggende technieken mooi vind en het feit dat dit alles een grote vlucht neemt toejuich. Maar, in tegenstelling tot wat vroeger een algemeen geaccepteerd beeld van een programmeur was, heb ik wel een behoorlijk sociaal bewustzijn. Dat bewustzijn maakt zich soms wel zorgen om de trend om continue online te zijn of toch in ieder geval om de tien minuten via Twitter te melden dat je 3 kilometer bent opgeschoten in de file.

Leeftijd
Ik weet het, ik zal wel een ouwe zak worden of al zijn, dat ik mijn vrienden en kennissen niet ongevraagd wil overstelpen met informatie over mijn privéleven of dat ik mijn tijd beter denk te kunnen gebruiken dan continue de twittertjes van 50 anderen door te worstelen. Ik snap namelijk oprecht niet waar de ‘jongeren’ de tijd vandaan halen om dat allemaal bij te houden. Volgens mij moet dat ten koste gaan van iets anders, namelijk het -in mijn ogen normale- sociale contact wat je met elkaar hebt door te praten terwijl je elkaar aan kan kijken over de rand van een drankje of hapje.

Sociaal
Waarmee ik ben aangeland bij het punt waar Bo het hierboven ook al over had. Zorgen deze sociale netwerken nu juist voor asocialer gedrag of niet? En asociaal zijn is in deze ook maar een kwestie van perspectief. Ik vind het asociaal als iemand waarmee ik in gesprek ben ondertussen sms-jes en Twittertjes aan het versturen is of weer bezig is wat mensen te ‘ontvrienden’. Maar de mensen die dat soort dingen continu doen, vinden het waarschijnlijk asociaal dat ik de hele tijd met ze probeer te praten, of dat ik niemand laat weten wat ik aan het doen ben. Mijn leven privé willen houden, dát is blijkbaar pas asociaal.

Wat een belofte. Volgens de weermannen krijgen we vrijwel zeker een witte kerst. Mijn man weet wat ‘vrijwel zeker’ betekent wanneer ik het uitspreek. Het betekent ‘vergeet het maar’. Op wat uitzonderingen na. Gelukkig ben ik geen weerman.

Landskampioen
Want oh, wat zitten we hier op te wachten. Een sprookjes witte kerst die even al het grauw bedekt. U niet? Ik wel. Dat heb ik vrijwel nooit aan het eind van het jaar. Wat in mijn jargon dus precies het omgekeerde betekent. Volgt u het nog? Want daar gaat het even over. Over het nog kunnen volgen. Dit jaar vol emotie, drukdoenerij, winst en verlies. Het was toch niet om bij te houden. Banken rolden om, maar gelukkig viel de griep mee. Obama werd de eerste afro-amerikaanse president en won de nobelprijs voor de vrede. Er waren grote bosbranden en flinke aardbevingen. AZ werd kampioen van de Nederlandse Eredivisie maar Koninginnedag werd nooit meer hetzelfde. Mickael ging dood. Ramses ook. Linda kreeg haar ring, Yolanthe de hele inboedel. De tafel van vijf was een flop evenals het rookverbod. Arie bleek echter een topper. En over de Toppers gesproken…Nee laat ook maar. Het is mooi geweest.

Wens
Ik zeg, het is hoog tijd voor een wit dekentje. Even, een paar dagen. Laat het maar sneeuwen. Bedek 2009 en laat me als eerste voetstappen zetten in vers gevallen sneeuw. Ik wens ons allen een fris hoofd wanneer de sneeuw weer smelt, een mooie lente en een kleurrijk jaar. Ook voor jou, mijn lief, met wie ik 2010 vrijwel zeker aan durf. En twijfel niet, dit was zo’n uitzondering.

Ha die Bo,
Ik rook niet, ik drink met mate, maar niet in het verkeer. Ik heb de mijnen lief en gun de rest het beste. Ik eet ’s winters net iets te veel, maar dat gaat zo richting de zomer vanzelf weer over. Ik ben nu 34, dus ik ken mezelf, weet welke kant ik op beweeg, en waar ik mezelf een beetje bij zou willen sturen. Maar goede voornemens. Nee. Ik ben niet van goed voornemen. Niet op één moment, rond de jaarwisseling, om dan na een tijdje te roepen dat het toch niet gelukt is. Als je iets wilt doen, moet je het doen. Punt. Wat jij, Bo?

Kussen of schudden? 
En dan nog iets. Ik wil je vertellen over mijn werkplek. Ik zit zo achter een glazen wand met direct zicht op de ingang van onze verdieping. Dat is sowieso ideaal, dat snap je, want iedere verdwaalde bezoeker die de lift uit komt strompelen laat zich met graagte door mij uit zijn oneindig babylonisch lijden verlossen. Maar nu het nieuwe jaar is begonnen, als altijd weer een volslagen wonder, ben ik achter dat glas een ware schietschijf. Ik zie ze één voor één de lift uit komen, mijn collega’s. Wat zal ik doen, zie ik ze denken. Wat zal ik doen. Ga ik kussen of handen schudden. Ga ik een rondje doen? Ik heb geen zin in een rondje. Ik heb geen zin in mijn collega’s. Ik heb geen zihihihiinnn… Ja. Dat alles is zichtbaar in hun ogen, tijdens die luttele seconden dat ze van de lift naar de glazen deur lopen.

Toyboy
Maar dan zien ze mij zitten. Je begrijpt, ze zien in mij de fijne, vrolijke belichaming van de frisse nieuwe start in 2010, en hun blikken klaren op. Ze stormen naar binnen, allemaal, die collega’s. Een toyboy Bo, ik ben een toyboy. Een toyboy voor collega’s die zich naar binnen storten en mij met veel geluk het nieuwe jaar in willen kussen. ‘Fijne dagen gehad?’ Verhalen en verhalen. Ja. Ik ben bevoorrecht.

Maar ik WIL DAT NIET! Wat jij Bo? De beste wensen enzo. Mag dat asjeblieft wat exclusiever?
Nouja, omdat jij het bent: de beste wensen,

Ralph

Hai Ralph,
Wist jij dat vooral vrouwen zich ziek melden op de eerste werkdag van het nieuwe jaar? Ja, is echt. Zo hopen ze al die kleffe zoenen te ontlopen van collega’s die denken; ‘Yes, ik mag juf Jannie zoenen!’ Zelf bijt ik altijd maar even door de zure appel heen. Je ontkomt er toch niet aan. Ze komen gerust in week drie nog naar je toe met een ‘het mag nog net.’ Nee, de beste strategie bestaat eruit te zorgen dat je als eerste binnen bent. Gewoon om zeven uur in de vrieskou voor de deur gaan liggen en naar binnen glippen zodra de man van de security het alarm eraf heeft gehaald. Heb ik proefondervindelijk ondervonden. Dan hoef je zelf in ieder geval niemand af, maar komen ze naar jou. Of was dit nu net ook jouw hele probleem?

Voornemens
En voor de rest ga ik lijnen, sporten, aardiger doen, meer drinken – want dan schijn ik leuker te zijn – leren luisteren naar mezelf, mijn man én kinderen. Gaan we elke avond gezamenlijk aan tafel, ververs ik op tijd de kattenbak, ga door met vleesloos eten en schrap ook vis van het menu, (de zeeën zijn bijna leeg, wist je dat?) verhoog het zakgeld van mijn kinderen, steek écht, écht geen middelvinger meer op in het verkeer en ga op tijd mijn rekeningen betalen. Ik ga mijn moeder vaker bellen, zeg niet meer dat ik al heb overgemaakt tegen collectanten en neem geen gratis suikerzakjes meer mee van de AH koffie-corner. Ik ga een boek schrijven, elke avond vroeg naar bed – nee die niet- oh en ik zal mijn vriendinnen niet meer verwaarlozen. 

Nou, dat was het wel. Dus als jij denkt dat als toyboy iets zeggen over de feestdagen lastig is? Pffffff, daar ben je week 3 echt wel mee klaar. Max. Tegen die tijd heb ik nog wat te gaan. Toch zeker tot week 4.

Happy New Year Ralph, voor jou en de jouwen,

Bo