Waarom is Sangria in Spanje, onder de zon, heeeeerlijk, terwijl het eenmaal thuis niet binnen te houden is? Of we nu op een Spaans terrasje zitten, op het strand, of bij de camper op de camping, het maakt niet uit. Sangria is echt lekker. Francine wil meteen 12 flessen inslaan voor thuis omdat ‘deze’ zoveel lekkerder is dan die je thuis kunt kopen. Het is alsof ik tegen een betonblok praat wanneer ik haar probeer uit te leggen dat het dezelfde Sangria is, en dat het de sfeervolle omstandigheden, waaronder de zon, zijn, die ertoe bijdragen dat het bocht hier wel binnen te houden is en thuis niet!

Pyreneeën en Costa del Sol

Francine en ik zijn inmiddels een paar weken onderweg en we zijn in Spanje blijven steken vanwege de weersvooruitzichten. En het mag gezegd worden: ‘wij hebben nog geen slecht weer gehad tijdens onze tour.’ Alle (door Francine) geplande toeristische trekpleisters zijn (gelukkig) geschrapt en we staan nu op onze derde Spaanse camping. Met de fiets halen wij ’s morgens brood in het pittoreske, nabijgelegen dorpje. Verder ontspannen wij een beetje op terrasjes, met wandelingen, en gewoon met een boek onder de luifel.

Terug naar de Sangria

Met de camper staan wij aan een beekje, onder de bomen en het is best goed toeven hier. Waarschijnlijk blijven we hier nog wel een week alvorens verder te gaan. Toen we in Spanje aankwamen, dronken we gewoon ’s avonds bij het eten een wijntje of zo. Op één van onze ochtendritjes naar het dorp zagen wij de Spanjaarden echter al voor 10 uur aan de drank zitten. Francine vindt altijd dat wij ons moeten aanpassen aan goede lokale tradities, dus begint ze iedere dag vroeger met een drankje. Zelf ben ik een matige drinker, dus begin ik niet voor vijven en dan nog; ik drink nooit veel.

Maat houden

Nadat Francine om één uur ’s middags haar eerste drankje heeft gehad, lijkt er geen houden meer aan. Het ene na het andere glas wordt naar binnen geslagen. ‘Nee’, roept ze, ‘terug in Nederland stop ik direct hoor!’ Gelukkig doen wij, zoals het in Spanje heel gebruikelijk is, ’s middags op het heetst van de dag een siësta. Door de drank ligt er naast mij eentje enorme boomstammen door te zagen. Ach, het is vakantie zullen we maar denken en Francine wordt erg grappig als ze gedronken heeft. Ze doet gek en loopt constant te lachen om de gekste dingen. Ze is duidelijk blij mij te zien. Maar ja, ben ik ook zo blij met al die drank?

Niet te stoppen die vrouw

Eenmaal aan de drank is ze niet meer te stoppen en ik kon haar dan ook niet tegenhouden toen ze tegen beter weten in toch twaalf flessen Sangria kocht. Nou ja, in het tempo waarmee Francine drinkt, halen die flessen Nederland waarschijnlijk niet en door de sfeer zal het nog smaken ook. Dus krijgt Francine toch nog een beetje gelijk, dat de Sangria die we in Spanje kopen, lekkerder is dan die in Nederland.

Wie is Floris Deun?

Hoi, ik ben Floris (43) en ik ben gepassioneerd wanneer het schrijven en spelen met taal betreft. Mij werd gevraagd nu en dan een stukje te schrijven voor manoman in 2011. Ach, waarom niet? Vind je het (n)iets, laat het me dan gerust weten, via floris.deun@hotmail.com. Groeten Floris.

Zelden heb ik in Frankrijk echt kunnen genieten van ‘Fabuleux’ eten. De Fransche keuken, befaamd wereldwijd, ik had ‘m nog niet ontdekt. Doorgaans at ik beter bij een eenvoudige Auberge dan in een duur en chique restaurant. Het voordeel van zo’n eenvoudige herberg is dat er meestal ‘wat de pot schaft’ op de kaart staat en daardoor is er slechts één vers gerecht beschikbaar, zolang de voorraad strekt. De prijs is acceptable en je wordt soms blij verrast.

Het konijn met 11 poten

Ooit at ik in de regio Nice met een man of acht in een Auberge, in een dorp waarvan ik de naam niet meer weet, en waarvan de lezer niet eerder hoorde. Bij binnenkomst vroegen wij of we nog iets konden eten en drinken. Het antwoord luidde dat zolang we niet teveel noten op onze zang hadden en genoegen namen met de daghap, wat frites en salade, het wel goed zou komen. Wij waren verkleumd, hongerig en tevreden met alles dat enigszins voedingswaarde had, dus zeiden wij volmondig ‘Oui’ op dit voorstel. Wij kregen een schaal met ovengestoofd konijn, grote bakken salade en patat. Het konijn was tezamen met ongepelde bollen knoflook, ui, olie en een scheut witte wijn de oven ingedonderd. Het vlees viel van het bot en na grondig te hebben geteld, bleek het beest 11 poten te hebben. In één paar woorden: het smaakte ongeloveloos voortreffelijk. Inclusief drank en tip waren wij ieder € 15,- kwijt.

Normandië 2011, het heden

Na Bretagne vorige week zijn wij in Normandië beland, en na de ervaring bij de maffiose Fransche Cyprioot kijken wij voortaan naar de prijzen op de kaart alvorens ons te laten besode….n. Op onze route lag de Mont St. Michel dus,…. Op die dag viel de moeder aller regenbuien op ons hoofd. Enerzijds mooi, want er waren weinig toeristen. Maar ieder voordeel heb zijn nadeel nietwaar, dus waren alle cafés en restaurants afgeladen vol met die enkele aanwezige toeristen die evenals wij wilden schuilen. Wij zijn niet van suiker maar een bakkie zou er wel ingaan. Hè, he`, eindelijk een plekje gevonden, werden we weggebonjourd bij het raam omdat wij slechts wilden drinken. Op ons nieuwe plekje kregen wij een goede espresso en een slechte cappuccino, bereid met slagroom. Slagroom wordt in Frankrijk soms gebruikt voor cappuccino. Gelukkig kom je het tegenwoordig nog maar zelden tegen. Enfin, hier kregen wij het toch. Door de regen hadden we ff niet naar de prijzen gekeken, en ja hoor; € 13,50 voor een lompe bediening, slechte cappuccino en een goede espresso.

Na regen komt zonneschijn

Het gezegde met ezel, steen en stoten was ons nu wel duidelijk. In Normandië, toeristischer kan haast niet, kun je menu’s eten vanaf € 4,50. Daar verwacht je uiteraard niks teveel bij, maar goed, wij arriveerden in het dorpje ‘Grandcamp Maisy’. In de haven, grenzend aan Utah Beach vonden wij één restaurant, ‘La Marée’. Ook hier kon de klant een menu kiezen. Wij kozen voorzichtig voor het viergangenmenu van € 23,- bestaand uit voor-, hoofd-, nagerecht en een kaasplateau. Ten eerste was de bediening snel, hartelijk, geduldig et cetera. Ten tweede zat de tent bomvol. Ten derde hebben wij fantastische vis gegeten, werkelijk superbe! De prijs viel inclusief de wijn heel erg mee, temeer toen wij achteraf zagen dat Michelin hen op de nominatie heeft staan voor een ster.

NL versus La France

Wij aten en dronken dus fantastisch voor een heel goede prijs. De volgende dag gingen wij daarom weer en zij koos, met haar killerinstinct, de zeeschotel bestaand uit vier grote langoustines, drie oesters, circa 30 kokkels, 8 coquilles, veel rivierkreeftjes, escargots, garnaaltjes, en bovenop twee heel grote krabben, voor de prijs van slechts € 25,- en prachtig opgediend. Ik had mijn eten al een uur op en zij ging nog steeds een woest gevecht aan met de reeds gedode zee(schaal/schelp)dieren. In Nederland, als je dezelfde kwaliteit al kan krijgen, moet zoiets tenminste drie keer zoveel kosten. Bovendien hebben ze je het liefst, voor een schamele 25 euro, niet tweeënhalf uur aan die tafel. Dit soort eten is in Nederland onmogelijk met een kleine beurs, zeg maar onbetaalbaar. Overigens eet je hier, in dit dorp, met een kleine beurs ook gewoon heerlijke mossels met friet inclusief een drankje vanaf € 9,-. Ook heel goed, en gezien de prijs die men betaalt een prima kwaliteit en buikvullende hoeveelheid. Het eten in Nederland wordt op steeds meer plekken steeds beter, maar wat doet de horeca in Nederland anders (lees: fout) dat het zo misgaat met prijzen en kwaliteit? Wie het weet mag het zeggen…

Even voorstellen: Harry Vonk

Mijn naam is Harry Vonk en er zijn voor mij meerdere redenen te benoemen om een blog te schrijven. Allereerst vindt iedere schrijver het leuk om gelezen te worden en ik vorm geen uitzondering op deze regel. Verder ben ik van mening dat er iedere dag enorm veel leuke dingen om ons heen gebeuren en dat de meeste mensen, man of vrouw, die niet zien. Daarom ga ik proberen met de regelmaat van de klok de aardige dingen die mij opvallen in het dagelijkse leven te beschrijven. De kranten halen al meer dan voldoende negatieve zaken aan, nietwaar! Wie wil reageren, mailt naar harry.vonk@hotmail.com

De beste vakantiebanen

Heerlijk op vakantie. Kajak op het dak, spullen ingeladen. Één tas van mij, plus een laptoptas. Zeven tassen van haar, variërend van groot tot heel groot. Door de kajak loopt het brandstofverbruik iets op maar dat mag de pret niet drukken. Overal langs de weg borden met de verwijzingen van de mooiste stad tot de nog mooiere mooiste stad. Caves du Vin, je ziet ze overal. Bretagne; het gebied van de cider, everzwijnen, châteaux, Bouillabaisse, oesters, Asterix en Obelix. Maar ook het land van sluwe Cyprioten.

B & B Bretagne

Onze eerste Bed & Breakfast is op een landgoed in Saint Pierre de Plesguen, omringd door een meer, met een prachtig onderhouden tuin. Het hoofdhuis staat midden op het door middeleeuwse muren omringde grondstuk. Daarnaast staan een paar schuren, een garage en drie Gîtes. Een mooi plekje om vier dagen te vertoeven. Circa 25 km van de Bretonse kust en tussen een aantal toeristische steden gesitueerd. De ontvangst is erg hartelijk, het huisje schoon, leuk ingericht, en het ontbijt is boven verwachting goed.

Eerste uitstapje

Op dag één besluiten wij naar Dinan, een klein toeristisch plaatsje 10 km van de kust te gaan. Na een paar espresso’s op een terrasje lopen wij het dorpje in. De prijs van de koffie verraste ons, slechts € 1,20 voor een heel goede espresso. Waarom is alles in Nederland zoveel duurder? En hoe kan het dat hier in ieder dorp drie tot vier ouderwetse bakkers gevestigd zijn, en hoe kunnen zij allemaal hun ‘brood’ verdienen? Maar goed, wij liepen het dorp in. Gezellige winkelstraatjes, mooie historische gebouwen, kerkjes, pleintjes, vestingsmuren en een haventje. Er viel voldoende te zien.

Les Halles de Dinan

Ergens in een boekje stond dat op zondag in Les Halles een markt was met mooie lokale producten. En hoewel het zonnig droog weer was, en hoewel er voldoende buiten te zien was, moesten en zouden wij naar de overdekte Les Halles gaan. Na een kroegbaas gevraagd te hebben naar de route, arriveerden wij in de met modern glas overdekte markt. Een soort van winkelpromenade bestaand uit één korte straat met circa tien kleine etenswarenwinkeltjes, variërend van groenteboer, slager, poelier, delicatessen, wijnproeverij tot een Cyprische hapjeszaak. De eigenaar van de laatste zaak was een, naar eigen zeggen, Fransman met een Cypriotisch hart.

Aan de babbel

De Fransman, zeer sociaal begaafd, lokte mij naar zijn kraam van amper vijf bij anderhalve meter oppervlakte. Het was niet druk, dus nam hij alle tijd mij het één en ander uit te leggen en te laten proeven. Heerlijke tzatziki, souflaki, spiesjes, druivenbladrolletjes met rijst, lam, aubergine, courgette, zalm en andere Cypriotische producten. Ik besloot vier kleine bakjes met diverse eenvoudige lekkernijen aan te schaffen en een flesje met een sherry/port-achtige wijn.

Tafeltje voor twee

Voor zijn kraam stond één klein enkel tafeltje en hij stelde ons voor, aangezien het lunchtijd was, bij hem een bordje te eten. Wij aten één gevulde aubergine, een brochette de poulet, een lamsgehakt met rijstmoussaka, bekleed met courgette en een paar olijven, pitabrood, tzatziki en een groentenprutje. Alles was prima. Niet speciaal of zo. Gewoon lekker en prima. Wij vroegen ons nog openlijk af hoe hij in zijn levensonderhoud kon voorzien. In Les Halles was het namelijk niet druk en iedere winkelier had veel verse producten uitgestald. Zijn antwoord luidde dat het erg zwaar was en dat de gemeente er eigenlijk niks van moest hebben. Enfin, het bleek erg moeilijk om mensen te lokken. De locals kochten bovendien hun producten elders.

Judgement day

Aan alle goede dingen komt een einde. Het eten was op, we wilden ook nog lekkere Cypriotische thee meenemen en daarna afrekenen. De twee kleine plastic zakjes met lekkers stonden klaar en met de meevallende prijs van de espresso in onze gedachten zagen wij de rekening met vertrouwen tegemoet. Her en der hadden wij ook borden bij heel goede restaurants gezien met prima tarieven. Maar hier, bij de Griek, wow, …… € 95,–! Dat was schrikken! De thee alleen al kostte € 17,–. Deze Fransman met Cypriotisch hart en hartelijke glimlach had ons flink om de tuin geleid, met succes moet ik toegeven. Nu begreep ik ook waarom het niet druk was in Les Halles. ’s Avonds hebben wij voor straf niet buiten de deur gegeten, de aangeschafte hapjes opgemaakt en deze smaakvol met twee flessen wijn weggespoeld. Ach, wij hebben in ieder geval stof om de hele vakantie lol van te hebben. Verder heb ik geleerd gewoon de gezellige straatjes te bezoeken, vooral niet naar haar te luisteren en haar te volgen, ‘delicatessezaakjes’ te mijden en vooraf te informeren naar de prijs.

Even voorstellen: Harry Vonk

Mijn naam is Harry Vonk en er zijn voor mij meerdere redenen te benoemen om een blog te schrijven. Allereerst vindt iedere schrijver het leuk om gelezen te worden en ik vorm geen uitzondering op deze regel. Verder ben ik van mening dat er iedere dag enorm veel leuke dingen om ons heen gebeuren en dat de meeste mensen, man of vrouw, die niet zien. Daarom ga ik proberen met de regelmaat van de klok de aardige dingen die mij opvallen in het dagelijkse leven te beschrijven. De kranten halen al meer dan voldoende negatieve zaken aan, nietwaar! Wie wil reageren, mailt naar harry.vonk@hotmail.com

Twee weken voorbereiding en gisteren zijn wij vertrokken. Francine mocht het eerste stuk rijden. Zodra we stoppen voor koffie en/of een plaspauze, wisselen wij telkens van plaats. Het grote voordeel van een camper is onder andere dat je in de bestuurderscabine veel beenruimte hebt. Het is eigenlijk groter dan een bestelbusje en kleiner dan een vrachtwagen. Met een gangetje van ongeveer 100 km/h rijden wij Zuidwaarts. Af en toe schenk ik een bakkie in uit de thermosfles en met de laptop of een boek op schoot sla ik Francine gade.

Zenuwen

Goed, ik heb dus besloten om Francine in Nederland en België – bekend gebied – te laten kennismaken met mijn camper. Het is toch even wennen, een vrouw achter het stuur van mijn camper, zo’n trage diesel en bovendien stuurt het zwaarder. Ook het zicht is anders en beperkt. Er zit bijvoorbeeld geen binnenspiegel in de camper. Het gaat een beetje haperend maar eerlijk is eerlijk, Francine houdt zich kranig. Ze houdt voldoende afstand van de auto’s voor ons en langzaamaan begin ik te ontspannen. Voor een vrouw rijdt ze niet heel slecht. Toch zit Francine iets minder ontspannen in mijn camper dan normaliter in haar eigen scheurblik. Zijn het de zenuwen? Ze ziet dat ik haar gadesla en er verschijnt een glimlach op haar lippen.

Binnenpretje

In eerste instantie dacht ik met een triomfantelijke glimlach te maken te hebben, maar nee hoor. Francine kreeg een goed idee en had een binnenpretje. Antwoord op mijn vraag waarover ze moest lachen bleef uit. Wel keek ze lachend terug. De reis begon goed. Geen ruzies zoals Youp in zijn onemanshow van jaren terug omschreef. Maar goed, we waren nog niet op de periferique bij Parijs. Er kon nog van alles gebeuren. Wij hadden overigens besloten langs Parijs, via Normandië, Bretagne, langs de kust naar de Spaanse Pyreneeën te gaan. Aangezien we geen haast hebben, willen wij er drie dagen voor uit trekken. Onderweg zoeken we langs de kust wel leuke plekjes om te staan, te eten en te overnachten.

Roadsex

In de camper zijn vier slaapplaatsen. Twee boven de bestuurderscabine en twee op de eettafel met bijbehorende banken. Een beetje het idee zoals in veel caravans en zeilbootjes dus. Aangezien wij met z’n tweetjes zijn laten we de tafel voor wat hij is en slapen wij bovenin de camper. Het is een plekje met drie kleine raampjes. Je kunt goed naar buiten kijken maar van buiten zie je niet wat er binnen gebeurt. Bij onze eerste stop, op een parkeerplaats genaamd Nazareth, in België konden we koffie halen bij ‘Van der Valk’. Dus ik liep even naar binnen. Francine strekte ondertussen haar benen. Terug bij de camper trof ik haar niet aan. Ze was ook niet binnen, althans. Terwijl ik zat te wachten hoorde ik een geluid boven mijn hoofd. Ja hoor, amper twee uur onderweg, en Francine lag al op onze slaapplek. Of ik ook even boven wilde komen. Tuurlijk had ik daar wel zin in. Francine had zich al weken verheugd op de camper want, zo vertelde ze me, dan konden we altijd wanneer we lust voelden opkomen……. Tsja, ik ben er heus niet vies van dus…..

Vrouwen en planning

Zoals ik twee weken terug al schreef, heeft Francine enorm veel bezienswaardigheden op haar lijstje en vakantieplanning staan om te bezoeken. Wel, de eerste dag zijn wij niet verder dan 450 km van huis gekomen. Gelukkig is het nu ook voor haar duidelijk, dat wanneer wij iedere dag een stop maken voor roadsex, wij nooit alle bestemmingen kunnen aandoen. Francine heeft zich na de eerste ‘rustpauze’ allang neergelegd bij dat gegeven. Ach, waarschijnlijk rijden wij de Pyreneeën in, misschien nog naar Italië, blijven daar een week of twee, vermaken ons en reizen dan relaxed terug. De vakantie is nu al niet meer wat ik er vooraf van vreesde. Het is een vakantie zoals die behoort te zijn; ontspanning, lekker eten en seks met een lekker ding.

Wie is Floris Deun?

Hoi, ik ben Floris (43) en ik ben gepassioneerd wanneer het schrijven en spelen met taal betreft. Mij werd gevraagd nu en dan een stukje te schrijven voor manoman in 2011. Ach, waarom niet? Vind je het (n)iets, laat het me dan gerust weten, via floris.deun@hotmail.com. Groeten Floris.

Het hele jaar door heb ik hard gewerkt. Van Tini kreeg ik zelfs gekscherend de opmerking dat met al mijn activiteiten in een week, er te weinig uren waren om die week te vullen. Nou mag je weten dat ik het de laatste tweeënhalve maand rustiger aan ben gaan doen met werk. Niet dat ik zo oud ben dat het rustiger aan moet. Nee, ik had afscheid genomen van een klant die voor een groot percentage mijn agenda vulde. Een financiële aderlating, maar je krijgt er een hoop rust voor terug. Uiteraard zat ik de laatste maanden niet zonder werk. Zo moest ik voor een nieuwe klant een boek schrijven en ik had ook een aantal andere klanten waar ik werk voor deed. Ook zijn er privé een aantal perikelen die mijn aandacht en tijd vragen. Al met al kan ik nu halverwege het jaar terugblikken op een druk eerste half jaar.

Verkoudheidje

Afgelopen vrijdag gaf ik mijn laatste cursus voor mijn vakantie, en op Facebook schreef ik al dat ik vijf weken vrij ben. De eerste reacties varieerden van: ‘Zullen we ruilen, mazzelaar’ tot ‘Waar vind je zo’n werkgever?’ Het was een beetje overmoedig om dit bericht te plaatsen. Vrijdagavond moest ik nog even mijn dochtertje op een verjaardag ophalen. Daar kreeg ik één wijntje aangeboden. Ik moest immers nog rijden en eigenlijk was ik een beetje te moe om te drinken. Eenmaal ’s avonds thuis moest ik op mijn dochtertje passen maar ik voelde me al niet geweldig. Gelijk met Annelotje ben ik naar bed gegaan. Midden in de nacht werd ik wakker, badend in het zweet, met klotsende oksels en een dikke strot.

Tochtig hoekje

Waarschijnlijk heb ik ergens op de tocht gestaan, ik weet het niet. Wel weet ik dat ik snotverkouden was en nog steeds ben. Een half jaar gewerkt en geen enkele keer noemenswaardig ziek of verkouden geweest. Amper één dag vrij en ik voelde me knap beroerd. In de spiegel zag ik de rode waterige oogjes, het bekende verhaal. Van enkele vrouwen om mij heen hoorde ik: ‘Jullie mannen kunnen zo enorm zielig doen wanneer jullie ziek zijn.’ En ja, ik moet bekennen dat ik niet echt gezellig ben wanneer ik ziek ben. Het liefst lig ik de hele dag in bed. Maar ja, of dat alleen een mannending is, is een tweede.

Zondag, kajakdag

Zelfs het kajakken op zondag schoot erbij in. Dat gebeurt niet snel en er moet echt iets serieus aan de hand zijn als ik verstek laat gaan. Toch voelde ik me zo slecht dat ik niet ging. In plaats daarvan deed ik het rustig aan en schreef ook al geen blog. Nu vandaag, maandag, voel ik me iets beter maar ook niet geweldig.

Het sterke geslacht

Nu je me zo hoort klagen zul je wel denken: ‘Die vrouwen hadden gelijk, wat kunnen mannen klagen wanneer ze ziek zijn zeg!’ Toch hoorde ik ook iets anders. Het schijnt veel voor te komen bij mensen met een drukke baan of een druk leven, dat zij ziekte psychisch kunnen onderdrukken. Op een moment dat de druktemaker eindelijk tijd heeft en kan ontspannen, komt de ziekte eruit. Zelf denk ik dat dat met mij ook aan de hand is. Best wel sterk van mij dus. Niet bepaald een zwakte. Ik durf zelfs te zeggen dat wanneer ik dan ziek ben, het ook echt serieus ziek is, zoals nu. Maar maakt mij dat zwak? Integendeel zou ik zeggen, want ik houd ‘mijn plas’ heel lang op. Dat maakt ons mannen tot het sterkere geslacht, toch!

Even voorstellen: Harry Vonk

Mijn naam is Harry Vonk en er zijn voor mij meerdere redenen te benoemen om een blog te schrijven. Allereerst vindt iedere schrijver het leuk om gelezen te worden en ik vorm geen uitzondering op deze regel. Verder ben ik van mening dat er iedere dag enorm veel leuke dingen om ons heen gebeuren en dat de meeste mensen, man of vrouw, die niet zien. Daarom ga ik proberen met de regelmaat van de klok de aardige dingen die mij opvallen in het dagelijkse leven te beschrijven. De kranten halen al meer dan voldoende negatieve zaken aan, nietwaar! Wie wil reageren, mailt naar harry.vonk@hotmail.com

Lees ook de mening van een vrouw: Zieke man is als klein kind

en een andere man over zieke vrouwen.