Vannacht heb ik bewezen dat niet mannen de jagers zijn, maar vrouwen. Hier in dit pittoreske Normandische dorpje Etretat waar wij onze vakantie vieren, ben ik op jacht gegaan, terwijl hij in bed lag met zijn hoofd onder de lakens… en ik heb gescoord ook!

Van nietsdoen word je lui

We waren best moe. Van het nietsdoen. Het regent hier al dagen en in plaats van te kajakken en te wandelen over de befaamde rotsen in de vorm van een olifant die drinkt uit zee en een ‘aiguille’ – een naald- , hebben we ons op de bank genesteld met een goed boek en een glas wijn en stoppen we ’s avonds een dvd in de speler. Ja… we hebben hier een luxe appartement, er is zelfs een mini-afwasmachine. Van al dat nietsdoen word je ontzettend lui, dat moge bekend zijn. We zochten rond een uur of twaalf dan ook ons bed op, in de kamer achter de woonkamer.

Ga maar nooit kamperen

Al vanaf het moment dat we hier arriveerden, dreef hij de spot met mij, omdat ik de deuren steeds achter hem dicht deed. ‘Tegen de beestjes’, zei ik moederachtig. Ik haat die vliegende beesten in je huis, en weet wat het met me doet als ik een nacht achter zo’n vervelende steekmug aan moet zitten en niet slaap. Hij lachte: ‘Jij bent ook niets gewend. Ga maar nooit kamperen, dan zou je gek worden…’ Inderdaad zijn de beestjes een van de redenen dat ik niet van kamperen houd. Plus het gebruik van een gezamenlijk toilet, douche, en de verplichte borrel voor de tent met buren uit Nederland, waar je nu juist ver vandaan wilde zijn.

De mannelijke lafaard

Maar goed. Om vier uur werd ik wakker van een irritant gezoem boven mijn oor. Ik luisterde naar de ademhaling naast me, hij leek me ook wakker. ‘Slaap je?’, vroeg ik zachtjes. ‘Nee’, was het antwoord. ‘Vind je het goed als ik even op killertocht ga?’ ‘Ja, hoor’, zei de held, en hij trok het laken nog wat verder over zijn hoofd. Ik knipte het licht aan en ja! Daar zat zo’n bugger op de muur. Klap! ‘Hebbes’, mompelde ik. En ik ging weer liggen, deed het lampje uit en probeerde mijn draai weer te vinden. Nog geen drie minuten later, opnieuw gezoem. ‘Wel ver…’, ik deed het licht weer aan. De lafaard naast me kreunde… Ik volbracht mijn taak opnieuw en vloekte een paar maal binnensmonds, toen ik er verd… nog een op de muur zag zitten… Niet gelogen, het leek wel of er een nest muggen in de kamer zat. ‘Dat kan helemaal niet’, mompelde hij, ‘Muggen hebben geen nesten.’ En hij draaide zich weer om.

Trofee van het jachtseizoen

Als een ware Diana, godin van de jacht, heb ik achter ze aangezeten, terwijl de half-god Nimrod, de machtige jager, lag te jammeren of het licht nu weer uit kon. Ze verstopten zich in de gordijnen, vluchtten naar de badkamer, gingen net op een randje zitten waar ik niet bij kon, schuwden het licht, maar ik wist dat ze er waren: de jachtmuggen van Etretat… Ik concentreerde me op hun karakteristieke vorm: een smal streepje van een insect met een krul aan zijn kont, de vermaledijde angel. En sloeg!
Na de slachtpartij, liet ik de ellendelingen lekker tegen de muur geplakt zitten, soms bebloed, soms nog net op tijd gedood, als trofeeën van het jachtseizoen. Gewapend met een slipper, stond ik (volgens hem) op het bed te dansen, zonder dat hij een poot uitstak en zond ik er minstens 8 (I kid you not) naar de eeuwige jachtvelden. Tegen een uur of zeven was de laatste slag geleverd en knipte ik het licht uit. Ik hoorde er nog één zoemen, maar kon me er niet meer toe brengen, weer op te staan.

De aiguilles van Etretat

Brak als een prijsvechter werd ik rond 10 uur wakker. Het zonnetje scheen. ‘Toch nog 7 uur slaap gehad’, maakte ik mezelf wijs, maar ondertussen wist ik wel beter. De nacht had me genekt. In de badkamer ontdekte ik dat het raam openstond, daar kwam die steady flow van muggenzifters dus vandaan. Nimrod wist zogenaamd van niets…
De wandeling naar de aiguille, de rots in de vorm van een angel, hebben we maar even laten zitten. Denk dat ik vannacht wel voldoende angels gezien heb.

Deze week hoorde ik weer over een staaltje miscommunicatie tussen man en vrouw waar je naar van wordt. Het was geen onwil, het was geen moedwil, het was meer een kwestie van tunnelvisie. Een man en een vrouw gebruiken namelihk andere termen voor dezelfde zaken, waarna dan een enorme ruzie ontstaat, of een teleurstellende afronding van het gesprek.

Er is iets heel ergs gebeurd…

Wanneer een vrouw zegt ‘er is iets heel ergs gebeurd…’ dan denkt een vrouw daar niet bij na. Misschien is het haar manier van humoristisch proberen te zijn, misschien is het een drang om alles altijd groter te maken dan het is, misschien wil ze de man echt op het verkeerde been zetten, ik weet het niet, maar wat de man vervolgens hoort, is: er is iemand overleden, mijn kind heeft een ongeluk gehad, we hebben de Staatsloterij weer niet gewonnen…. dat soort dingen.

Mijn beha hangt los

Als een vrouw zegt ‘er is iets heel ergs gebeurd’ dan kan zij daarna iets zeggen als ‘ik heb de tentharingen vernaggeld’, ‘er is een vlieg in de salade gevallen en ik kan ‘m niet meer vinden’, of ‘het bandje van mijn beha is losgeschoten.’ Bij het laatste zal de man in kwestie zeker niet aan een ramp denken, maar ook in de andere gevallen moet hij even bijkomen van de hartverzakking die ze hem twee tellen eerder heeft bezorgd. Waarna hij kwaad wordt. Of op zijn minst geïrriteerd. En dan heb je de poppen aan het dansen…

Partij kiezen voor de ex

Want een geïrriteerde man, zeker de man die keer op keer geïrriteerd raakt doordat zij dingen zegt die hij niet begrijpt, begint zich langzaam los te maken van die vrouw. Hij sluit zijn oren wanneer ze wat zegt, hij is afwezig, hij zoekt vertier elders en in het ergste geval zet hij een punt achter de relatie.
Wie heeft hier nu schuld? De vrouw doordat ze – ondanks haar vrouwelijke intuïtie – blijft praten op een manier die hij niet verstaat, of de man, die haar taalgebruik niet doorziet en relativeert, en ook zijn best niet doet om haar leuke kanten te blijven zien? Ik zie het in mijn nabijheid gebeuren. Vriend, met nieuwe vriendin, belt met oude vriendin (er is nog een gezamenlijk kind) en hij begrijpt niets van wat zij zegt. Al haar pogingen om gewoon over koetjes en kalfjes te praten, ketsen af op een muur van miscommunicatie. Hij hoort niet wat ze echt zegt, en hij hoort wel dingen die zelfs zijn nieuwe vriendin (die toch geen reden heeft om de kant van de ex te kiezen) niet hoort, en het gesprek dat volgt is stroef en vervelend. De nieuwe vriendin vraagt zich af of hij op den duur ook haar woorden zo zal interpreteren…. de tijd zal het leren. Misschien, als zij haar intuïtie vanaf het begin activeert, zal ze het zien aankomen en kan ze het voorkomen. Anders…. houd ik mijn hart voor ze vast….

Leuk een keertje zelf bloggen op manOman, in plaats van altijd de verhalen van anderen te lezen. Eerlijk toegegeven, ik heb lange tijd gedacht dat ik ‘over zou blijven’. Als 12- jarig meisje begon ik al te fantaseren over de prins op het witte paard, die mij – zijn schone prinses – zou meenemen en eeuwig beminnen. Niets was minder waar: ik was een lelijk eendje, met een bril en een scheefgeknipte pony en oh-wat-vervelend, ik was een studiebol. Een zes was niet genoeg, en eigenlijk een acht ook niet. Tienen moest ik halen. De perfectioniste-in-spe.

Verliefd worden

Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid. Dat leer je als meisje, en daarna nog een keer als jonge vrouw, niet alleen van je ouders, maar ook op school, op je stage en natuurlijk ook via de tv- en radioreclames. De mannen vonden me dus wel leuk, maar vooral om een goed gesprek mee te voeren, en om een potje Mahjongg mee te spelen. Verliefd werden ze op een ander meisje. En dan was ik toch redelijk goed opgedroogd. Maar eigenlijk vond ik het niet eens zo erg, want ze voldeden allemaal niet aan mijn hoge eisen. Ook hierin was ik perfectionistisch. Of gewoon bang, want stel je voor dat je je levenlang bij één persoon zou moeten blijven! Kon ik dat wel?

De perfecte man

Groot was dus ook mijn verbazing toen bleek dat er toch iemand verliefd op me geworden was. Iemand die mijn perfecte plaatje eigenlijk angstwekkend dicht naderde. Hij liet me dat op alle mogelijke manieren blijken. Ik viel als een blok voor hem. Wat een gouden gozer! Knap, grappig en slim ook. Hij paste als een handschoen. Meer dan 10 jaar waren we gelukkig, huisje, boompje, beestje. Hij was echt ‘mijn vriend.’ Totdat hij dacht dat hij het met een andere vrouw leuker zou hebben en mij verliet. ‘Zie je wel’, dacht ik, ‘ik blijf over. Dat is nu eenmaal mijn lot.’ En vijf jaar lang was dat mijn status. Vrijgezel. En vrijgezel is leuk, maar toch vrij ongezellig. En diep in mijn hart verlangde ik natuurlijk best naar dat man-vrouw gedoe, met al zijn ups en downs. Ik was inmiddels een stuk minder perfectionistisch en door schade en schande wijs geworden.

George Clooney

Een vriendin van me zei dat ik het misschien eens op een online datingsite moest proberen. Dat daar veel van die vrijgezellen als ik rondliepen. Na veel wikken en wegen en met een goed glas wijn naast me op tafel waagde ik het erop. Wat kunnen mensen liegen, zeg! Bij een aantal van de ‘knappe, jonge, zorgzame en knuffelige’ mannen had ik het idee dat ze dachten dat ze George Clooney himself waren. Maar één profiel sprong eruit. Een vrijgezelle man die geen blad voor de mond nam, die net als ik eerlijk vertelde wat hij wel en niet leuk vond, zodat ik zelf kon uitmaken of ik het met hem aan wilde leggen… We zijn nu al weer een jaar heel gelukkig samen. Nu weet ik dat vriendschap en liefde echt samengaan. Want wanneer je je online dating profiel eerlijk invult, en hij doet dat ook, dan heb je niet eens een foto nodig om elkaar te vinden. Dan krijg je precies wat je wilt, de prins op het witte paard. Sterker nog, dan kun je gewoon lekker ongestraft perfectionistisch zijn!

Dit blog is gesponsord door Friendscout24.nl

Dit weekend was ik in Haarlem met een stel vrienden en vriendinnen. Mijn eigen vriend en ik waren al op vrijdagavond naar de stad getogen om er even ongestoord van een vrije vrijdagavond te kunnen genieten. Helaas hadden we buiten zijn vriend gerekend die zich al vroeg op de avond bij ons voegde. In het café waar we neerstreken barstte het van de jonge meiden. ‘Lekker ding’, zei mijn vriend na observatie van een leuke, jonge vrouw. Zijn vriend beaamde dat. Naar mate de avond vorderde, begon de classificatie echter ziekelijke vormen aan te nemen. Bij de eerste deerne kon ik hun mening nog wel delen, de tweede werd al wat minder en daarna…. ach, het maakte eigenlijk niet meer uit: bruin, blond, dun, iets dikker, lang, kort, alles kreeg het stempel ‘lekker ding’.

Wat een lekker ding!

Ik keek mijn vriendinnen aan, zij keken naar mij, we wisten niet wat we hiervan moesten denken. Lekker ding is ons inziens een compliment. Alleen voorbehouden aan de echt mooie mannen of vrouwen. Een mannelijk Lekker Ding is voor mij: een leuk koppie, een lekker lijf, langer dan ik, goeie kont en een mooie lach. In mijn naïeviteit dacht ik dat zoiets ook zou gelden voor de heren wanneer zij naar dames kijken. Maar gek genoeg, waren de dames die het predicaat Lekker Ding meekregen zo verschillend dat er geen peil op te trekken viel. Eigenlijk was het enige criterium dat het een vrouw moest zijn. Ok, en niet te dik, want het zitvlak van een dame dat duidelijk twee maten te groot was voor haar barkruk kon rekenen op het stempel: zeekoe. Het was net of de mannen geen enkele standaard hadden. Zelfs een auto kon op de kwalificatie lekker ding rekenen: het ging weliswaar om een Jaguar maar toch!

Koosnaampjes

Jammer dat het concept ‘lekker ding’ blijkbaar aan inflatie onderhevig is. Of is het bij mannen altijd al anders geweest dan bij vrouwen? Dom van mij misschien, maar ik vind het nu een stuk minder leuk als mijn vriend me ‘lekker ding’ noemt. Het referentiekader is blijkbaar niet meer wat het was. Ik denk dat ik eigenlijk helemaal niet uitsteek boven de rest, wat hem betreft. Hij zegt de koosnaam net zo makkelijk als ‘hey schatje’, ‘poppie’ of ‘appelpuntje’. Of moet ik gewoon blij zijn dat hij nog íets tegen me zegt, na 6 maanden verkering?

Wie denkt mee: nieuwe ronde, nieuwe kansen

Ik stel dan ook voor dat we een nieuwe term bedenken om ons genoegen over de andere sexe te uiten. Want Lekker Ding heeft zijn beste tijd gehad. Ik zie jullie suggesties graag tegemoet, heren én dames. We moeten hier toch consensus over kunnen bereiken? En kom nou niet aan met woorden als stoot, scheet, geil kadaver of sex op twee benen. Zelf opteer ik voor de term E-type: mooie lijnen, een erotische belofte en (voor de heren) ook bruikbaar voor een mooie auto. Dan kunnen we Lekker Ding op stal zetten en kijken of het nou aan de term ligt of aan de mannen….

Elke dag lees ik. Voordat ik ga slapen lees ik meestal een aantal bladzijden en in de weekenden en vakanties kan ik dagenlang lezen. Ik houd meestal wel van boeken met een beetje diepgang. Toen ik laatst op zoek ging naar een nieuw boek werd ik door een vriendin getipt over het boek ‘Vrouwenpower’ van Christine Pannebakker. “Dit boek moet je lezen”, zei ze. “Misschien leer je er nog eens wat van!”.

Ik ben geen workaholic

De vriendin in kwestie vindt me nogal een workaholic en dacht dat dit boek me daar misschien vanaf kon helpen. Vrouwen Power beschrijft de zoektocht van Christine naar de kracht van de vrouw. Ze gaat terug naar de duizenden jaren oude culturen waar de vrouw meer centraal stond. Hier vond ze haar inspiratie. Ze schrijft over het dagelijkse leven van de hedendaagse vrouw, waarin zij een balans moet vinden tussen een baan, kinderen, een echtgenoot en een eigen sociaal leven.

Vrouwen Power is geen feministisch boek

Ik moet zeggen dat ik in het begin wat sceptisch was over dit boek. Ik dacht namelijk dat het een beetje een feministisch boek zou zijn. Maar dat is zeker niet het geval. Christine Pannebakker wordt door Cosmopolitan neergezet als de Nederlandse Bridget Jones, en daar doet het mij ook een beetje aan denken door de manier waarop het geschreven is: vol humor en emoties. Het boek geeft aan welke vrouwelijke eigenschappen de wereld weer nodig heeft om weer goed te gaan functioneren. Het is nu tijd om het anders te gaan doen. We moeten met zijn allen weer wat meer op ons onderbuikgevoel gaan vertrouwen. Vrouwelijke waarden zijn weer belangrijk en dus de vrouw in het algemeen ook.

Vriendin helpt vriendin

In het dagelijks leven worden vrouwen ook weer meer erkend. In de politiek zie je steeds meer vrouwen en steeds meer vrouwen bezetten topfuncties. We gaan meer geven, alle vrouwelijke eigenschappen versterken. We gaan voor geluk en gezondheid. Diezelfde waarden gelden overal in de wereld. We gaan niet leven in tegenstellingen maar in overeenkomsten. Het is heel makkelijk als je begint met 1 persoon. Een vrouw voor een vrouw. Help als vrouw hier, een vrouw in een ander land die het moeilijk heeft of zoek het dichter bij huis en help bijvoorbeeld een vriendin.

Vrouw op zoek naar zichzelf

Ieder mens zou op zoek moeten gaan naar zijn eigen levensdoel, maar vrouwen zijn vaak terecht gekomen in een leven waar ze eigenlijk niet helemaal blij van worden. Daarom moet je opnieuw op zoek gaan naar jezelf. Niet alleen voor onszelf is dit fijn, maar ook voor onze omgeving. Wanneer je goed in je vel zit, straal je dat uit!

Wil je meer weten over Christine Pannebakker en Vrouwenpower? Klik dan hier voor de online tv-aflevering Vrouwenpower met een interview met Christine Pannebakker.