Mannen en vrouwen communiceren verschillend. Maar is dat nu wel zo? Deze keer in Man vs Vrouw: Begrijp jij je partner?

VOLGENS HEM
In de trein zat ik tegenover een middelbaar stel. Type man met snor en vrouw met zenuwachtig lachje. Er stonden allemaal tasjes tussen hun benen. “We zijn lekker geslaagd”, zei de vrouw. Haar man keek uit het raam. De vrouw trok een tasje op haar schoot en haalde er een shirt uit. “Ik ben blij dat we deze nog voor je hebben gehaald. Staat goed bij die broek.” De man zuchtte. “Dat zei je al, ja”, bromde hij.

Mannen begrijpen elkaar
Ik zeg: mannen en vrouwen zijn niet geschikt om dingen samen te doen. Vooral omdat een man een vrouw sowieso niet begrijpt. En andersom. Een groep mannen is een kudde die zichzelf in stand houdt. Mannen begrijpen elkaar, doen samen dingen zonder er over na te hoeven denken. Als ik in de kroeg een uur lang heel diepzinnig heb zitten praten met een man, vervolgens midden in een zin

PAGEBREAK

wegloop om te pissen, om nooit meer terug te komen, zal die man me later in het voorbijgaan een knipoog geven. Dat hoef ik bij een vrouw niet te proberen. En een vrouw bij mij ook niet. De horror van de afwijzing!

In de mix
Dus: pas als we gaan mixen, begint de ellende. Een relatie is de ultieme mix. We grijpen elkaar vast, doen water bij de wijn, gaan dingen samen doen, worden gewoontedieren, doen dingen niet omdat we ze willen doen, maar omdat we ze altijd zo deden. Daarom is er voor mij maar één regel. Ik houd van jou van de zon tot de maan en de sterren en weer terug. Ook als ik kies voor een leven zonder een berg tasjes tussen mijn benen.

VOLGENS HAAR
Regelmatig flap ik er tegenover mijn lief van alles uit. Vast ook wel eens over T-shirts. Of over dingen waarvan ik denk dat hij ze denkt. En zo heb ik nog wel meer slechte eigenschappen. Bijvoorbeeld dat ik

PAGEBREAK

denk dat hij ook wel iets begrijpt zonder dat ik het zeg. Ik weet het, ik ga in diepe schaamte heen. Want a) mannen houden niet van gedachtelezen en b) ga ik totaal voorbij aan een heel scala managersboeken over goed communiceren. Die dan weer vaak geschreven zijn door mannen. Dat dan weer wel.

Eigenbelang
Dus communiceren moet, ook van de man. Al zit je al twintig jaar naast dezelfde man of vrouw op de bank en denk je alles wel te weten. Met zo’n gedachte ga je onherroepelijk onderuit door voor jezelf de minst gunstige uitleg te kiezen. En hij – of zij- doet natuurlijk hetzelfde. Dat is namelijk gebleken. Mensen zijn geneigd voor zichzelf de uitleg te kiezen die ze het best uitkomt. Positivo’s maken het mooier, zwartkijkers zwarter. Dus ik zeg: het maakt me niet uit of het nu over T-shirts gaat of over iets wereldschokkends, gooi het eruit en praat maar raak. Dat komt me namelijk het best uit.

De hele dag dezelfde muziek uit de speakers, het huis verbouwd tot mini museum en het volgende project is een levensgrote tattoo van het idool op de rug? Deze keer in Man vs Vrouw: Help! Mijn partner is fan.

VOLGENS HAAR
Mijn partner is nergens fan van. Bij ons geen oranje huis als het erom spant in voetballand. Geen tickets voor Jan Smit, de Toppers of weet ik wie. Nou.. Maria Mena en Anouk vindt hij geloof ik wel fijne dames. Dat zijn me nog eens rock chicks. Vroeger was ik van Abba. Inclusief poster boven het bed, plakboeken en alle platen. We hebben het hier over het pre-YouTube en rock chick tijdperk, lieve lezers. Die poster was mijn troost en houvast naar de toekomst. Eigenlijk was het geen poster. Het was de binnenhoes van de LP Arrival. De Abba’s voor een helicopter.

Anni-Frid
Als gekwelde puber sprak ik tegen ‘die donkere’. Want ‘die blonde’ had al de meeste fans. Typisch ik. Altijd in de spagaat op zoek naar evenwicht. Maar ‘die donkere’ begreep dat. Ze begreep alles. Ik zweer je dat ze me, vanaf de poster, eens haar liefste knipoog schonk toen de wereld weer eens een onneembare vesting leek. Ik was een sombere puber. Maar Abba maakte blij.

Feest
Abba maakt nog steeds blij. Mama Mia heb ik drie miljoen keer gezien. De dvd dan. Van musicals krijg ik uitslag. En als ik straks jarig ben geef ik een Abba-feest. Jaren-70 kostuum verplicht. Dan ben ik Meryl Streep, die me al drie miljoen keer liet janken zodra ze ‘Slipping through my fingers’ begon te zingen. Dat komt omdat mijn dochter al zo groot wordt. Dezelfde dochter die geboren werd kort nadat oma stierf. Oma had voor haar uitvaart een Abba nummer gekozen. ‘I have a dream’. Ook al drie miljoen keer bij gejankt.

Miljoenen
Maar met Abba houdt mijn adoratie voor celebs wel op. Knap hoor, hoe ze talent weten om te zetten in miljoenen. Dat is ook, denk ik, zo’n beetje het enige verschil met alle talentvolle mensen die het niet lukt om op posters en podia te verschijnen. Mijn diepste bewondering gaat uit naar de gewone man of vrouw uit de straat. De mensen die tien keer vallen en tien keer opstaan. De anonieme Jan en Riek waarvan de groeven in het gelaat staan, in plaats van op een plaat. Ieder met hun eigen talent, levenskunst en wijze lessen. Maar ja, hang dat maar eens boven je bed.

VOLGENS HEM
Sommige mensen pronken met hun fan-zijn. Ze laten geen mogelijkheid onbenut om anderen te vervelen met hun kennis over een of andere celeb waar ze 2 dagen voor liggen te koukleumen in een slaapzakje voor de deur van de ticketservice. Ik heb dat nooit gehad. Met echt geen één band of persoon of wat dan ook. Ik kan wel bewondering hebben voor wat iemand presteert, of voor iets waar die persoon duidelijk tientallen jaren voor heeft moeten studeren of oefenen. Maar dat zal zich bij mij nooit uiten in posters aan de muur of zwijmelen in de bioscoop of gillen bij een concert.

Zwijmelen
Mijn vrouw heeft daar gelukkig ook geen last van. Hoewel, ze is wel eens fan van één of andere band of zanger(es), maar dat duurt nooit zo lang. Ze heeft een tijdje op mijn jaloezie-klier gewerkt door letterlijk seksueel opgewonden te raken van de zanger van de Kings of Leon. Van zijn stem dan. Iedere keer als zijn licht overslaande whiskey-stem door de speakers van de autoradio klonk, ging het volume op tien en klonken er erotiserende geluiden naast me die je normaal gesproken alleen in de echtelijke sponde hoort. Er op vertrouwende dat dit een liefde op afstand zou blijven kocht ik zelfs de debuut cd voor haar. Tegenwoordig hoor ik de cd nog maar zelden. Haar adoraties zijn gelukkig van voorbijgaande aard.

Trouw
Mijn dochters hebben allebei een idool. De jongste valt op een jong zangertje van een redelijk overeenkomstige leeftijd. In het begin hoefde ik de naam maar te noemen en dan ging ze ogenblikkelijk gillen. Letterlijk. Het deed me aan het Doe Maar tijdperk denken. Maar ze lijkt wat dit betreft op haar moeder. De liefde is al wat bekoeld, de geluiden van zijn cd beuken niet meer continue uit haar slaapkamer. Mijn andere dochter is veel trouwer. Die heeft al een paar jaar een ‘crush’ op een acteur. Haar kamer hangt vol posters, ze heeft iedere film gezien en heeft hem zelfs een brief geschreven. Kortom, een echte die-hard. Als dit gedrag typisch iets voor pubers is, ben ik blij dat mijn vrouw de puberale nukken achter zich heeft gelaten. Geen slaapkamer met posters, geen pyjama met foto en geen altaar met merchandise. Zolang ze maar wel fan van mij blijft.

Vroeger was alles beter. Vroeger had ik nog zin, woog ik minder en had ik een sixpack nog voor het woord was uitgevonden. Ik was gewoon lekker bezig. In de sportschool. Dat waren nog eens tijden.

Fanatiek
Je had de zware jongens en daar hoorde ik bij. De die-hards. De jongens en meisjes van de shakes, de uitgekiende trainingsschema’s en de club waar de beginners best wel even plaats voor maakten. Ik voerde discussies met afvalligen dat bodybuilddames helemaal niet net mannen waren. Hallo! Vind je mij een manwijf dan? Nou dan! En ik werd niet eens zo erg agressief, want ik was een ‘natural’. Een schepje extra eiwit à la, maar anabolen daar deed ik niet aan.

Loopband
Maar toen kwam de liefde. En van de liefde kwam een baby. De sportschooltraining werd zwangerschapsgym, de zwangerschapsgym werd babyzwemmen. Het babyzwemmen werd kleutergym. Daarmee verdween het samenwerkingsverband en ik van het sporttoneel. Dat was natuurlijk geheel mijn eigen schuld, dikke bult. En over dikke bult gesproken…Nou, dat niet echt. Heus, wanneer je goed voelt, kun je nog iets van een prehistorisch sixpackje terugvinden. Onder mijn moederlijk zwembandje. Helemaal niet erg. Wel erg is de teloorgang van de conditie. Dus toen zelfs de foto’s van het babyzwemmen door het verstrijken der jaren hun glans begonnen te verliezen was dat een teken. Ik moest maar weer eens naar de sportschool.

Hartslag
Hij kende me nog. Een van de die-hard bodybuilders was nu trainer. Het weerzien met hem was wel aardig. Een confrontatie van vergane glorie, dat wel. Maar goed…Gelukkig hadden we onze sterke karakters nog. “Schemaatje doen maar?” “Doe maar ja, ik weet het allemaal niet meer zo goed.” “Ach joh, je pikt het zo weer op,” loog hij, “begin maar vast 10 minuutjes op de loopband.” Tien minuten? Zo lang? Na een paar seconden al zat ik op hartslag 145. Echt wel dat het nodig was.

Laat ik gelijk maar duidelijk zijn. Ik ben regelmatig een enorme voorstander van afstand. Nee, ik ben geen kouwe, ja ik knuffel en frutsel wat af, maar dit lukt alleen wanneer je niet de hele drukke dag bovenop mijn lip zit. Ja? Afstand graag voor je me verstikt. Dank u!

Doelgerichte actie
Stiekem twijfel ik of ik wel een échte vrouw ben. Of misschien kan ik beter niet meer geloven in de clichés over echte vrouwen. Zo draai ik in de liefde mijn hand niet voor om a-romantische acties. Een minuutje of drie wat voorspel -I hate the word-  vind ik ruim voldoende. Een simpele aankondiging als ‘Zeg, voel jij wat ik voel?’ heb ik eigenlijk liever. Houd ik tenminste nog wat tijd over. Ga toch zeker niet uren in ogen zitten staren en woordjes slijmen als ik ook nog iets anders kan doen?

Erg
De aversie is erin geslopen om praktische reden. Ja, ja, ik hoor de psychologen al zuchten. Dat ik iets heb opgelopen. Iets ergs waarschijnlijk. Waardoor mijn zachte, vrouwelijke kant niet meer durft. Maar mijn eigen hypothese voldoet prima. Nooit kwam ik namelijk eens een man tegen die niet direct meer wilde wanneer ik gewoon een beetje plakte voor de knus, de schouder en wat warmte. Voor ook andere mensen dan psycholgen gaan steigeren: Dat lag niet aan mij als soort van compliment, dat lag aan het verwachtingspatroon van de man.

Randvoorwaarden
Gaf ik een man een zoen die langer duurde dan twee seconden dan gleden er ogenblikkelijk handen richting bilpartij en verandert er iets in de ademhaling. Zijn handen, mijn billen, zijn ademhaling. Dat vond ik een grote verantwoordelijkheid en een zwaar juk. En daarom werd ik van de afstand. Want het werd zo naar om steeds te moeten zeggen dat ik écht alleen maar even een hugh wilde. Dat kusjes soms ook een spontane uiting van vreugde of liefde zijn. Geen belofte met dichtgetimmderde randvoorwaarden. Maar ja, maak dat zo’n man maar eens duidelijk. Dan werkt afstand een stuk sneller.