Hij heeft geen zin in haar vriendinnen en wil niet mee winkelen. Zij is eigenlijk niet zo blij met zijn ‘avondje met de jongens’. Samen, en toch apart dingen ondernemen in je vrije tijd. Goed of vragen om problemen? Deze week in Man vs Vrouw: Samen uit, samen thuis?

VOLGENS HAAR
Niemand kan zonder met zijn of haar ogen te knipperen serieus beweren dat alles samen doen in een relatie gezond is. Toch denk ik dat veel stellen de fout maken té veel tijd samen door te brengen. Want het sluipt er zo in. Wanneer je verliefd bent zit je zo’n beetje aan elkaar vastgeplakt en daarna? Daarna zit de routine er in gebakken. Het is dus verstandig tijdens alarmfase één al wat ruimte voor jezelf te bewaren. Zelfs al ben je dronken van verliefdheid en het liefst 24/7 bij elkaar.

Bijtanken
Ik heb mijn geliefden maar wat graag om me heen, maar ik hoef niet zo nodig de hele dag van alles met ze te doen. Ze moeten er gewoon zijn, maar ga vervolgens aub je eigen gang. Waarbij ik niet kijk op een metertje of wat in afstand. ‘Er zijn’ slaat op ‘er zijn voor elkaar’. Ik ben een rustzoeker om bij te tanken, mijn lief houdt wel van een potje gezelligheid om op te laden. Die ruimte of leegte moet je elkaar gunnen. Dat rust zoeken wil niet zeggen dat ik niemand wil zien. Maar ik ga wel zonder mensen die ik ken. Ik observeer en laat mijn gedachten gaan. Daarna ga ik weer naar huis. Waar we nog meer samen zijn omdat ik nieuwe ruimte in mijn kop heb. Mijn moeder zei het al. ‘Onze El moet de wind horen waaien. Dat heeft ze van haar vader’.

Knaagdier
Bij voldoende ruimte heb ik ook genoeg ruimte voor de ander. Want wie ik lief heb, moet erbij. Door mijn ruimte te vergroten, krijgen we allemaal een beetje meer plek. Dus claim me niet te veel. Daar wordt onze gezamenlijke ruimte alleen maar kleiner van. En hoe minder ruimte hoe meer gedonder. Te veel ratten in een kooitje vreten elkaar ook op. Nu ben ik geen knaagdier en mijn dierbaren evenmin. Maar voor de rest klopt het wel. Samen uit en thuis is vaak geweldig. Mijn lief is doorgaans het beste gezelschap en mijn gezin staat altijd op één. Maar elke dag moet ik minstens een paar uur alleen zijn. Hij gaat voor zijn momenten liever even naar zijn club waar hij met de jongens wat kan drinken. Prima toch? Geef elkaar de ruimte. Anders gaat het knagen.

VOLGENS HEM
Bij ‘samen uit samen thuis’ heb ik in eerste instantie een wat andere interpretatie dan ‘haar’. Samen uit betekent bij mij namelijk ook samen thuis. Je hoeft lang niet altijd samen uit, maar als je gaat, ga je ook samen weer naar huis. Maar omdat ik vind dat ik daarmee meteen alles heb gezegd over dit onderwerp, zal ik me bij de interpretatie van ‘haar’ aansluiten en hier ook een visie over geven.
Laten we alsjeblieft niet alles samen doen zeg! Als je elkaar net leert kennen, schijnt het bijna normaal te zijn om op het toilet te gaan zitten met de deur op een kier, zodat je elkaars hand nog vast kan houden, maar tegen de tijd dat een ieders voorkeuren om de dode tijd wat op te vullen weer naar boven komen, moet je elkaar zeker de ruimte gunnen om die dingen te doen die je graag wilt doen.

Mannendingen
Ik ben zeker geen ‘Tim the Toolman’ die brullend als een aap aangeeft wat mannendingen zijn en die het nodig vindt zijn schuur met mannengereedschap met een plasje in elke hoek af te bakenen. Ook ben ik geen voetballiefhebber die slempend met zijn maten op de bank commentaar zit te geven op een wedstrijd, daarbij zijn vrouw alleen roepend om de bak chips en plankje met plakjes worst weer aan te vullen. Ik heb sowieso geen typische mannendingen waarbij mijn vrouw een ongewenst persoon is. Dat betekent overigens niet dat er geen momenten zijn dat ik haar niet in de buurt wil hebben. Ik vind het heerlijk om er eens lekker op de motor tussenuit te trekken en niemand achterop te hebben, maar gewoon te doen waar ik zelf zin in heb. Ook heb ik een theateravond en soms een vrijwilligersavond waarbij zij absoluut niet gemist wordt.

Samen thuis
Het probleem met samen zijn en samen dingen doen, is dat de behoefte naar de ander lang niet altijd op hetzelfde moment is. Er zijn keren dat ik graag met mijn lief wil plakken op de bank maar dat het even niet uitkomt of dat mijn vrouw lekker tegen me aan schuurt terwijl ik net in een eigen coconnetje van leesgenot zit. Ik ben ervan overtuigd dat als je elkaar juist dán de ruimte geeft, de momenten die je samen met elkaar doorbrengt nog veel fijner zijn. En geloof me, die momenten zijn er best heel veel.

Manlief heeft zich laten overhalen tot een weekendabonnement op het NRC. Ik had het juist een maand geleden opgezegd. Niet omdat ik het NRC niet goed genoeg vind. Maar omdat de bezorging het te vaak laat afweten. Elke poging om mij op andere gedachten te brengen heb ik dapper weerstaan. “Maar mevrouw toch, geen abonnement meer? Wat jammer nu! En die slechte bezorging is echt allang verleden tijd hoor.”
Tuurlijk, ik had niet anders verwacht. Ook dat de leuke student die mij voor de ingang van Albert Heijn een abonnement probeert te verkopen mij een aantrekkelijke korting mag aanbieden. “Toch maar niet”, zeg ik flink. “Vooruit dan maar”, zegt dus mijn man.

Welkomstgeschenken
Er is één voordeel: we krijgen leuke welkomstgeschenken. Een dvd met hoogtepunten uit de Nederlandse documentairefilm uit de periode 1945-1977. En een exemplaar van NRC Focus, het kwartaalblad over strategie, economie en leiderschap. Dit keer gaat het over vrouwen op weg naar de top.
Ha, net iets voor mij! Want geloof het of niet, ook ik ben een vrouw (52) aan de top. Van mijn eigen eenmansbedrijfje Tekstjuweel wel te verstaan. Ik schrijf teksten en ben verantwoordelijk voor alles en iedereen in mijn bedrijf. Heerlijk.
Al lezend ontdek ik dat ik niet lijk op die 50 succesvolle vrouwen uit de NRC Focus. Ik studeerde Nederlands en hoofdvak Blokfluit aan het conservatorium in Utrecht. Deze vrouwen hebben bedrijfskunde, rechten of economie gestudeerd. Zij werken bij multinationals als Shell, ING, Philips of Getronics. Ik werk bij Tekstjuweel. En er is nog een verschil: “Ik ben niet dag en nacht op mijn werk, maar wel 7 keer 24 uur beschikbaar. Mijn mobieltje en mijn hoofd staan altijd aan”, lees ik over Ingrid Thijssen (41), directeur operations bij NS Reizigers.
Mijn mond valt open.

Levensvervulling?
Keihard werken om aan de top te komen is een levensvervulling. Maar niet voor mij. Ik vind meer dingen leuk. Muziek maken, lezen, film, theater- en concertbezoek, musea, genieten van de natuur. En ik heb een man en stiefkinderen, en vrienden. Wanneer moet ik daar in ’s hemelsnaam tijd voor hebben als ik dag en nacht aan het werk ben? Míjn mobieltje staat vaak uit. Ik ben nóóit 24 uur per dag beschikbaar en mijn hoofd mag regelmatig op vakantie. Is dat een schande? Nee, het is een keuze. Voor mij is topvrouw zijn van Tekstjuweel genoeg.
En dan nu maar weer aan het werk? Nee, tijd voor een krantje. De NRC natuurlijk, met dank aan mijn man.