Ik heb het voor elkaar. Ik hoef niet. Ga maar lekker je gang. Ik blijf thuis. Thuis is voor mij op dit moment de enige plaats waar ik niets hoef. 

Regen
De afgelopen twee zomers ben ik weggeregend. In Frankrijk. Gelukkig zijn wij altijd van de huisjes. Maar om nu midden in de zomer elke avond te moeten mens-erger-je-nieten bij de open haard? Jezelf verplaatsen ten behoeve van de broodnodige rust is een illusie. Dat komt door de kids. Sorry jongens, maar drie kids op de achterbank is gewoon te veel. De heenrit is een drama, want ‘hij heeft de meeste plek’ en ‘zijn we er al?’ ‘Nee schat, dit is nog Nederland’. Wat moet ik met een peuter, een puber en iets daar tussenin ver van huis? Het is vragen om problemen. Wat de reclame en brochures ook zeggen. Het is afzien met als beloning een behoorlijke dosis tegenvallend resultaat. En dat voor veel geld. Dit jaar doen we het dus anders. We gaan niet! 

Animatie
Niets zo lekker als je eigen stad tijdens de bouwvak. Iedereen hangt ergens op een camping, ligt te kleuren aan de costa of rijdt over een tolweg. Veel plezier! Begrijp me niet verkeerd. Ik wil best graag ergens anders zijn. Ik wil er alleen niet naar toe. Dan heb je dus een probleem. In stilte wacht ik op het moment dat ‘beam me up Scotty’ geen science fiction meer is. Wat vele malen langer duurt dan een rit met drie kinderen op de achterbank op weg naar het zonnige zuiden. Dat ben ik me bewust. Vakantie is voor mij: rust en ruimte! Dat ga ik niet redden met drie kinderen op de achterbank die het liefst naar een camping met animatieteam willen. Dus wacht ik. Nog even en onze puber wil op coma-zuip-vakantie in Salou. De middelste de beest uithangen op Lloret de Mar en de jongste gaat vast wel weer eens met zijn eigen moeder op vakantie.

Harry Potter
Tot die tijd vind je me thuis. Waar ik met een glas in de hand een boek lees op mijn zonnige platje. Mijn lief binnen handbereik. De kinderen tevreden over zulke ontstresste ouders en blij met de aandacht die dat oplevert. Van het geld dat we besparen doen we dingen die spontaan in ons opkomen. Geen vooruit geplande boekingen. Misschien eten we vanavond bij zonsondergang op dat rustige plekje aan de rivier. Misschien morgen de nieuwe Harry Potter bekijken. Alles is goed. Zolang de rit er naar toe maar minder dan 30 minuten bedraagt en ik er niet struikel over de toeristen. Want toeristen, daar heb ik het niet zo op. Maar dat had je al begrepen. 

Mannen en vrouwen zitten anders in elkaar. Daardoor denken en
handelen ze anders. Hij van Mars, zij van Venus. Maar is dat nu wel zo?
Elke week zetten we hem tegenover haar met een stelling. Deze week:
Geheimen binnen een relatie. Kan dat kwaad?

VOLGENS HAAR
Ik heb wel eens een partner bedrogen. Zo hier
en daar. Wat ik het meest schokkende vond was hoe makkelijk dat ging.
Ik had het leuk met Piet, kroop na afloop weer naast Jan en er werd
nergens over gesproken. Was het zo makkelijk? Eh ja… eigenlijk wel.
En het was nog spannend ook. Voor even. Na een tijdje vond ik Jan een
loser omdat hij het kennelijk niet doorhad en het onbewust (ja, ik ging
ver) toestond. Piet was een hufter eerste klas want die ging niet
volledig voor mij, en ik? Ik was oneerlijk – ja ook naar mezelf zoals u
leest – vertwijfeld en wilde ervan af. Soms biechtte ik mijn partner de
scheve schaats op. Soms ook niet. Bad to the bone.

Geheim naar geluk
Ik heb mijn lesje geleerd. De kermis was
koud, het zoethoudertje werd bitter. Vreemdgaan deed ik uit het zoeken
naar erkenning. Die gaat van niemand komen dan van jezelf. Dat is pas
een geheim! Het geheim naar geluk. Maar daar gaat het hier niet over.
Het gaat hier over geniepig gekonkel. Over bewust de boel
besodemieteren en eigenbelang. Over duisternis en de vernietigende
kracht van jezelf, of anderen, niet recht in de ogen kunnen kijken.
Wanneer je zover bent, kun je kiezen. Je blijft de andere kant op
kijken en geeft je ziel (en relatie) een zompige bodem om verder in weg
te zakken, of je haalt eens diep adem, neemt de stap, opent je ogen en
gaat aan de slag.

Erkenning
Vreemdgaan doe ik al jaren niet meer. Maar
leugens treffen me nog genoeg. Ik werk aan een biografie. Niet die van
mezelf. Dat zou maar gaan over Jannen en Pieten en hoe het zo kwam. Dat
snijdt voor niemand hout. Dit boek gaat over een misdaad. Ik ga nog
niet verklappen of de veroordeelde heeft bekend. Maar laat ik het zo
zeggen: mensen leven slecht met leugens wanneer er een relatie
ontstaat. Mijn taak was een dusdanige relatie – op afstand – te laten
ontstaan dat de biografie ook werkelijk werd wat dat woord inhoudt.
Mensen zoeken erkenning voor hun bestaan en begrip voor hun gedachten
en daden. Zo zitten we nu eenmaal in elkaar. In de liefde én in
gruwelijke liefdeloze daden. 

VOLGENS HEM
Iedereen heeft geheimen, dus ook binnen een
relatie. Soms zijn ze bewust, soms onbewust. Onbewuste geheimen zijn de
verrassingen waar je partner soms voor komt te staan, omdat hij of zij
dat niet van je weet, terwijl het toch een ‘nice to know’ ding is. Het
is mij wel eens gebeurd dat ik iets voor mij totaal onbelangrijks niet
had verteld, wat eindigde in een week herrie omdat zij niet kon
begrijpen dat ik dat niet had verteld in één van onze
late-avond-sessies van wijn, tapas en goede gesprekken. Ik kan me daar
als echte man helemaal niet druk over maken. Zo’n klein dingetje. Maar
omdat een vrouw haar man juist volledig wil doorgronden, zorgt zo’n
houding nu juist voor de spanning.

Ongecompliceerd
Mannen zitten helemaal niet zo ingewikkeld
in elkaar. Vrouwen denken altijd dat mannen over van alles en nog wat
nadenken en proberen dat dus vervolgens eruit te peuteren. Dames,
geloof me; bij de onderwerpen waar jullie veel over nadenken en hopen
dat wij mannen dat ook doen, zijn onze hoofden slechts gevuld met één
groot vraagteken. Kijk, het is niet zo dat wij mannen nergens over
nadenken. We doen het alleen niet zo lang. Het ‘probleem’ wordt even
van vier kanten bekeken, er wordt een oplossing op losgelaten en als
dat werkt, is het hele punt afgedaan. Niet meer de moeite waard om over
gesproken te worden. Geen bejaarde koeien en sloten. Geen muggen en
olifanten.

Handleiding
Als je van mannen iets te weten wilt komen,
moet je er simpelweg om vragen. Mannen hebben geen echte geheimen, meer
een kort geheugen waar het voor hun onbelangrijke dingen betreft.
Schrik niet als je man zegt: ‘Ooooh.. dat! Dat heb ik je vergeten te
vertellen. Weet ik veel dat je dat belangrijk vindt?’ Dat is geen
manier om te verhullen dat hij iets geheim wilde houden. Het is
simpelweg een kijkje in de denkwereld van de man. Hij moest het van ver
halen en vond het niet belangrijk. De ergste geheimen voor een man
zullen waarschijnlijk zijn onder het bed verstopte Playboy en het
neuspeuteren in de file zijn. Maar dat wil je als dame juist weer niet
weten.

Vorige week realiseerde ik me voor het eerst dat ik het oké vond dat mijn dochter niet eerlijk was. Dat was nog eens andere koek. Mijn eigen opvoeding had een ander uitgangspunt.

Strafvermindering
Mijn ouders hanteerden het principe van de strafvermindering. Zolang ik maar eerlijk voor mijn daden uitkwam waren ze minder boos. Ze hadden immers mijn vertrouwen nog. Daar heeft het mijne erg onder geleden. Niet naar mijn ouders toe, maar naar anderen. Die bleken niet te gaan voor strafvermindering maar voor zondebok-zoeken, misbruikje-spelen, of te doen aan uitbuitertje. ‘Die doos gelooft alles wat je haar wijsmaakt.’ Mij was immers geleerd eerlijk te zijn. Een ander is dat dan toch zeker ook? Het heeft lang geduurd voor ik door had dat eerlijk zijn alleen werkt in intieme relaties. Daar zelfs noodzakelijk is. Het is vreemd hoe dat werkt. Tegen je liefde liegen werkt je in de problemen. Alles geloven wat anderen zeggen ook. 

Peanuts
Ik heb een nieuwe regel. Ik doe aan eerlijk zijn tegen mezelf. Daar trekt de rest ook automatisch profijt van. Ik ga er vanuit dat ik inmiddels de belangen goed af kan wegen. Daarom mocht mijn dochter liegen. Ik wilde haar bijbrengen dat ze haar eigen mening mag volgen. Dat ze daarbij mag zeggen dat ze een feestje had in plaats van: ‘Ik wil niet bij jou spelen want ik vind je niet leuk.’ Tja… Ik vond het geen leugen. Niet meer. Ik vond het een geval van achter jezelf gaan staan zonder het jezelf moeilijk te maken. Waar ging het tenslotte ook over? ‘Ik wil niet met je spelen’ is peanuts! Daar wel.  

Open boek
Waar de grens ligt is niet altijd duidelijk. Wanneer de gevolgen van de leugen groter worden dan de gevolgen van de waarheid lijkt de gehanteerde regel. Wiens gevolgen blijft dan altijd nog de vraag. Zo komen we aan onze doofpotaffaires. Op persoonlijk vlak maken grote geheimen je vroeg of laat kapot. Ze teren je weg. Je moet van goeden huize komen wil je kunnen groeien op leugens. Ik kom van andere huize. Wat dat betreft zitten de gevolgen van mijn opvoeding er nog ingeramd. Zolang het om relaties gaat waarbij het van belang is dat er vertrouwen blijft bestaan, wordt er niet gelogen. Maar daarbuiten: Ach… dan mag ik heel wat voor mezelf houden. Ik geloof niet meer in het open boek. Zelfs niet als schrijfster.