Heren, move over. De nachtelijke kijkpartijen naar de Olympische Spelen zijn voorbij. Zondagnacht kijken we naar de Oscar uitreiking. Ach, die glitter and glamour doet een vrouwenhart goed. Jij kijkt toch zeker ook?

Hai Ralph,
Geheel in lijn zijn, vanwege de Olympische Spelen, de Oscar uitreikingen van 2010 een weekje naar achter verschoven. Want het draait natuurlijk wel om aandacht. Daar kun je geen concurrentie bij gebruiken. De Oscar uitreiking is een groot feest der herkenning. Voor de vrouw. Niet de prijzen zijn om jaloers op te worden, maar dat het gewoon een keer mag. Aandacht vragen op de meest schreeuwerige manier die je maar kunt bedenken en dat toch style noemen. Wat heerlijk moet het zijn om kirrend iedereen te bedanken en in je mooiste – gesponsorde – jurk te laten zien dat jij wel even mooi de beste was. Oh, en dan die schoentjes bij de jurken, en de tasjes bij de hakjes, en de mannen naast die vrouwen en vice versa… Ja, Ralph, ik voel je denken ‘het gaat die avond over films, Bo.’ Maar dat geloof je toch zeker zelf niet?

Wie wint een Oscar?

Ik voorspel een regen aan ‘black winners’. Waarom? Omdat het bij ‘de Oscars’ een groot circus is. Dat hoort nu eenmaal zo bij glitters en geweldige kostuums. En voordat ik boze brieven krijg: aan mijn voorspelling kleeft geen rascistische intentie. Herkenning uitspreken en de wereld black winners tonen past in het tijdsbeeld. Zeg, in de lijn van Obama. In 2002 won Halle Berry als eerste zwarte actrice een Oscar. Daarna volgden weer jaren van traditie en conservatief stemmen. Kijk, om Meryl Streep komen we niet heen, maar ik voorspel dit jaar ook een prijs voor Gabourey Sidibe. Of dan toch minimaal voor ‘haar’ film Precious. Daarnaast krijgt Morgan Freeman er een voor zijn rol als Nelson Mandela en gaat de animatiefilm The Princess and the Frog het ook ver schoppen. Beste regisseur wordt natuurlijk James -Avatar – Cameron, reden te meer om regisseur Lee Daniëls verdiend te belonen via Gabourey Sidibe.

Oscar uitzending

Eigenlijk heb ik maar een ding tegen op die hele Oscar uitreiking. Niet het spel, niet de politiek, niet het circus, maar mevrouw – hoe word ik gelukkig – Maasland. Die hebben ze verkozen om vanuit Los Angeles de hele handel van commentaar te voorzien voor Film 1. Dagelijks. Alsof wij hier geen écht kundige mensen hebben om af te vaardigen voor een Oscar programma. Oh, vergeten… Het ging om in de belangstelling willen staan zonder verdere inhoud. Ja, dan klopt Maasland toch weer wel. Gelukkig is Film1 een abonneezender en wordt zondagnacht het commentaar geleverd door Thomas van Luyn. Ik denk dat ze bij de publieke omroep zelf ook wel door hadden dat dit beter was. Ik ga dus kijken. Maar één ding, Ralph, zodra ik Maasland langs zie komen, zet ik de tv uit en ga een boek lezen. Hoe mooi haar jurkje ook is.

Nachtelijke groet, Bo

Oeh, Bo, 
Ik ben al in mijn jeugd verpest. Ik ben opgegroeid in de tijd dat een avondje bioscoop nog garant stond voor een heerlijk avondje ongemak met slechte films en kniepijnstoelen. Het zou me niet verbazen als ik mijn huidige nekpijnen heb overgehouden aan de zitplaats in het zijbalkon tijdens een vertoning van “De Boezemvriend”, het onvolprezen meesterwerk van André van Duin. Een avondje film staat voor mij dus nog steeds gelijk aan plakkerige stoelleuningen, en Nederlandse films vol dialogen die het begrip ‘houterig’ naar nieuwe dimensies stuwden. Altijd Rijk de Gooyer. Altijd “Scheer je weg, vlegel!”

Slechte films

Zo is de bios ook bedoeld. Bruin en donker. Ongemak, ergernis en slechte films. Het echte genieten. Tegenwoordig kijk ik naar films in ruimbemeten, blikken bioscopen, met veel parkeerplekken op een tochtig industrieterreintje. Naast de Mac. En binnen vind ik van die bekerhouders bij van die veel te comfortabele stoelen. De beenruimte is oneindig, de ontvangsthal klinisch en de kaartjesknipsters strak en Prodent.

Blijven alleen slechte films over. Dus. Vraag me niet naar Oscarmateriaal. Ik weet welke film fraai is en waarom, welke acteur in welke film iets moois liet zien, en waarom die ene of die andere film van wansmaak getuigt. Maar dat is allemaal recensiekennis. En ik snuffel graag rond op de achterklap-pagina van nu.nl. Dus ik praat mee, zonder mee te kunnen praten. Mijn film van het jaar was Brothers, dat kan ik nog wel zeggen. En ik genoot van die eerste van Stieg Larsson.

Welke film verdient een Oscar?

Als ik toch iets over de Oscars moet zeggen, dan dit: elke film die een man laat janken verdient een Oscar. Verder ben ik door mijn jeugd veroordeeld tot pulp. Ik gedij daar goed bij. Laat Tom Cruise maar in slow motion een grot binnen lopen en een leger uitschakelen. Zorg dat er witte duiven opstijgen als hij langs loopt. Maak het over the top symbolisch en laat hem de wereld redden. Dan ben ik verkocht.

En vanwege mijn hang naar pulp doe ik ook niet mee met je Bridget-aversie. Je zegt het zelf. Ze is de vleesgeworden pulp. Grootgeworden tussen de puinhopen van die onbedaarlijke zooi Reality TV. Een van de eerste jaren Big Brother, Bo. Laten we vooral niet vergeten dat we toen, in 1999 dus, wel met zijn allen keken. Ja, jij niet. Maar je buren wel. En de buren van je buren. Neehee, niet jij, de andere buren van je buren.

En ik. Ik kijk pulp. Dus wat houdt me tegen? Oscar’s, here I come.

Ralph

Ralph Ploeger over Ralph
‘Ik ben van negen maanden na de finale. Als Cruyff een paar keer had gescoord, was ik er misschien niet eens geweest. Ik ben forens en stukjesschrijver. Ik ben vader en ex. Gepromoveerd en geblesseerd. Ik ben van de woorden en voor de liefde. Van het denken en van het doen. En soms, als buiten de zon schijnt en mijn krullen mooi doet glanzen, dan lijkt het net of ik een zorgeloze beachboy ben. En dat geeft niks…’
Je vindt Ralph ook op www.ralphp.nl

1 maart is het Nationale Complimentendag. Een mooi moment om bewust aandacht te schenken aan je partner of (zaken)relaties. Gebrek aan waardering is in het bedrijfsleven de nummer één oorzaak van voortijdig vertrek van medewerkers. Wat op de werkvloer geldt, geldt ook voor thuis of in je vriendschappen.

Tips om te complimenteren
Complimentjes hoeven niet altijd in woorden te worden uitgedrukt. Wat te denken van de tijd en aandacht nemen om eens écht naar de ander te luisteren. Daarmee zeg je: wat jij denkt is waardvol. En dat klinkt weer als een compliment. Een andere manier van nonverbaal complimenteren is het geven van een attentie. Maar het meest simpele is om gewoon iets aardigs te zeggen. Wat zie je er leuk uit, wat heb je dat goed gedaan, wat gezellig dat je er bent, het eten was heerlijk… Het is niet moeilijk iets positiefs op te merken. Gek genoeg is het voor sommige mensen wel lastig iets positiefs te zeggen. Wanneer je jezelf daarin herkent probeer dan op 1 maart eens uit wat er gebeurt wanneer je iemand een compliment maakt. Met als beloning een complimentje aan jezelf.

Tastbare complimentjes
Helemaal leuke complimentjes om uit te delen zijn cadeautjes. Zeg het met bloemen, geef een kleine persoonlijke attentie of iets om samen van te genieten zoals een etentje of bezoekje aan film of theater. 

‘Mannen komen van Mars, Vrouwen komen van Venus’, de theatervoorstelling waarmee Huub Stapel al maanden volle zalen trekt, was ook gisteravond in Amstelveen een daverend succes. De bekende voorbeelden uit het boek van John Gray passeerden alle de revue en leverden de acteur bijna continue lachsalvo’s op. manOman pikte er de hoofdregels uit voor een goede relatie.

Man en vrouw zijn verschillend
Waar mannen te vergelijken zijn met een doelgerichte dolfijn die alles doet voor een visje (lees: beloning), zijn vrouwen te vergelijken met een tuin. Onderhoud en aandacht, elke dag, zorgen ervoor dat zij floreert. Interessante informatie voor de mannen: vrouwen willen elke dag geknuffeld worden, niet één keer per maand, en: knuffelen is niet hetzelfde als sex! Waarover later meer…

Vertrouwen en goedkeuring vs. aandacht en begrip
Mannen willen dus beloning in de vorm van complimenten: vertrouwen (dat hij iets zelf tot een goed einde kan brengen) en goedkeuring. Prijs die man van je dus de hemel in, ga ‘over the top’, zeg ‘Goh, wat kun jij dat toch goed’, als hij staat te stofzuigen, ‘het tapijt lijkt wel als nieuw!’, in plaats van ‘neem je de hoekjes ook even mee?’ Dat is wat mannen willen. Voor je het weet doet hij de eerste verdieping er nog even achteraan!
Mannen kunnen successen behalen – ook in bed – door een vrouw begrip te tonen voor haar emoties. Hoe tegennatuurlijk je het ook vindt, geef haar niet wat jij nodig hebt (vertrouwen en goedkeuring) maar wat zij nodig heeft (aandacht en begrip). Zeg: ‘ja, ik begrijp dat je moe bent als je de hele dag met de kinderen hebt gezeten en het huishouden hebt gedaan.’  Heren, neem van Huub Stapel aan, dit is wat vrouwen willen! Zulke opmerkingen hebben voor haar de waarde van een compliment. En zijn van regelrechte invloed op je sexleven!

Eén file per stuk, of alle files tegelijk open
De vrouwen werd ook een spiegel voorgehouden. Mannen behandelen één file tegelijk. Eerst concentreren ze zich op de rol van Prins op het witte paard. Als ze de buit (jou) binnen hebben, gaat de file dicht, alles is geregeld, en storten ze zich op de volgende file: Werk en inkomen.
Vrouwen krijgen dan vaak het gevoel dat hij niet meer om haar geeft, omdat hij het niet meer laat blijken. De bloemen blijven achterwege, de knuffels ook, en wat doet zij? Zij vraagt: ‘Houd je nog wel van me?’ Zijn antwoord: ‘Natuurlijk, anders zat ik hier toch niet?’ Vrouwen, deal ermee, dit is hoe hij het doet. Bedelen heeft geen zin. Hij raakt van dit soort vragen gewoon volledig van de leg (want je geeft hem geen vertrouwen).

Man is soldeerbout, vrouw is oven
Zoals gezegd, knuffelen is dus niet hetzelfde als sex. Stapel illustreerde dit plastisch met de vergelijking van de soldeerbout en de oven. Een soldeerbout (de man) is in 2, 3 minuten op temperatuur, een oven (de vrouw) doet er minstens 10x zo lang over. Niets aan te doen, accepteer het, de beloning zal het waard zijn.

De moraal van dit verhaal: leef je in in de belevings- en gedachtenwereld van je partner. Accepteer dat hij of zij niet door dezelfde dingen gemotiveerd wordt als jij en communiceer met elkaar. Niets is zo triest als partners die de gesprekken met elkaar in hun eigen hoofd voeren en hun gedachten niet hardop naar de ander uitspreken…

Weet je wat ik me vaak afvraag? Wat maakt iemand aantrekkelijk? Ik hoef je niet uit te leggen dat mooi niet hetzelfde is als aantrekkelijk, Ralph. Ik herhaal het nog even voor de ongelovigen onder ons ‘mooi is niet hetzelfde als aantrekkelijk.’ Ter ondersteuning trek ik even een vergelijk. Het landschap van Antarctica is waanzinnig mooi, maar niet echt aantrekkelijk. Persoonlijk zie ik ook veel schoonheid in het kubisme, de gedichten van Lord Byron en de geschriften van Spinoza. Maar ja, die twee heren hielden zich bezig met de mannenliefde, dus aantrekkelijkheid valt af. Bovendien zijn ze al een tijdje dood.

Schoonheid
Mooi heeft iets afstandelijks. Iets waarover mijn moeder zou zeggen:”kijken doe je met je oogjes, niet met je handjes.” Het is te mooi om waar te zijn, en je weet het, iets wat te mooi is om waar te zijn, is dat ook vaak niet. Nee, dan aantrekkelijkheid. Het woord zegt het al. Het trekt aan en je wilt het, tegen alle goede adviezen van moeders in, aanraken, besnuffelen en doorvoelen. Waar schoonheid gereserveerdheid en verwondering oproept, roept bij mij aantrekkelijkheid begeerte op. Ik heb het met stoere mannenarmen, lachende ogen en kerels met humor. Oh ja, en met thee en chocola, Italiaans eten en salades. Maar dat is van een andere orde.

Liefde en humor
Maar dan heb je een man met brede armen, de liefste ogen van de wereld en je kunt nog met hem lachen ook. Dan gebeurt er iets wonderlijks. Althans zo ging het bij mij. Je leeft wat met zo’n man, deelt zijn onhebbelijkheden en hij de jouwe. Je hebt het leuk, en soms even niet, maar er komt een dag dat je je realiseert dat al die aantrekkelijke – en minder aantrekkelijke zaken – zich zijn gaan vormen tot iets moois. Dat is het punt waarop het even eng wordt en je je afvraagt of het allemaal niet té mooi is om waar te zijn. Herkenbaar? Ik heb dat af en toe, dat ik bang word van de schoonheid van liefde. Dat ik verlang naar iets dat me minder kwetsbaar maakt. Iets wat ik aankan, zoals aantrekkelijke dingen. Gelukkig is hij op zulke momenten vaak in de buurt met brede armen en wat humor. En zo niet…Dan zet ik gewoon een kopje thee. 

Groet, Bo

Ha die Bo,

Ik ben voetballiefhebber. Dus vergeef me.

Europees voetbal
In de jaren negentig miste ik geen minuut van al het voetbal dat er op TV te zien was. Niet schrikken, want europees voetbal bestond toen nog gewoon uit een wedstrijd en een paar samenvattingen op woensdagavond, en nationaal waren er samenvattingen op zaterdag- en zondagavond. In die tijd was Ajax wereldtop. Ajax, zo zei men, speelde mooi voetbal. Ik vond het vreselijk. Tikkie breed, tikkie terug, sprintje, balletje diep, goal. Witte broekjes, smetteloos. Het kostte ze niets. Helemaal niets. Het publiek was er ook naar: verwend, hautain, weinig betrokken: theaterpubliek, dat keurig klapte bij een doelpunt.

Sankt Pauli
In Duitsland heb je Sankt Pauli. Het is in supportersaantallen de derde club van het land, heb ik me laten vertellen. Sankt Pauli speelt niet op het hoogste niveau, heeft geen aansprekende spelers, en er moet gestreden worden om ieder punt. Zo’n punt wordt gevierd, gekoesterd, iedere overwinning kan voorlopig de laatste zijn. De supporters staan er iedere week, niet omdat het voetbal zo mooi is, maar omdat het ze raakt, die elf mannen met hun beperkingen, die desondanks proberen de hemel te bestormen.

Dat bedoel ik: aantrekkelijk is echt, aantrekkelijk schuurt een beetje. Aantrekkelijk heeft geworsteld en is misschien boven gekomen, maar zal blijven worstelen.

Mooie vrouw
Zo is het ook met vrouwen. Ik weet precies wat ik mooi vind aan een mooie vrouw, maar ik kan je niet in woorden uitleggen waarom die ene mij zo diep raakt. Ik weet het wel, ik weet het precies, hier diep in mijzelf, maar elk woord doet daar aan afbreuk. Aantrekkingskracht, liefde, het is alles opgeteld, en dan nog wat er bij.

Groeten van Ralph

Ralph Ploeger over Ralph
‘Ik ben van negen maanden na de finale. Als Cruyff een paar keer had gescoord, was ik er misschien niet eens geweest. Ik ben forens en stukjesschrijver. Ik ben vader en ex. Gepromoveerd en geblesseerd. Ik ben van de woorden en voor de liefde. Van het denken en van het doen. En soms, als buiten de zon schijnt en mijn krullen mooi doet glanzen, dan lijkt het net of ik een zorgeloze beachboy ben. En dat geeft niks…’
Je vindt Ralph ook op www.ralphp.nl