Winnaars krijgen prijzen. Onze Olympische kampioenen prijzen, lintjes en huldigingen. Terecht. Maar we kunnen niet allemaal aan de topsport. Gelukkig blijven er nog genoeg vaardigheden over om iemand over te complimenteren. Je relaties levendig houden bijvoorbeeld, lijkt soms verdacht veel op topsport. Wat doet een complimentje met jou,  Ralph? En krijg je ze wel genoeg?

Hai Ralph,
Sven Kramer, Mark Tuitert en Nicolien Sauerbreij kregen vorige week een lintje en zijn benoemd tot Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw. Een lintje, plus de felicitaties van Jan Peter. Zo’n lintje krijg je maar een keer. Schaatster Ireen Würst kreeg er vier jaar geleden al een wegens bewezen diensten op de 3 kilometer. Nu had ze weer goud, en wat doe je dan? Irene kreeg een vliegles. Ook leuk.

Compliment

En dan krijg ik toch een beetje het Moederdag gevoel. Je verdient een lintje, maar ja, die hadden ze je gelijk de eerste keer dat je meedeed al gegeven, dus krijg je nu iets dat ‘ook leuk’ is. Omdat het toch nog lang geen Moederdag is zou ik, Ralph, eigenlijk van de gelegenheid gebruik willen maken, te spuien waar ik eigenlijk wel een lintje voor zou willen hebben. Niet omdat mijn leven uit louter topprestaties bestaat. Maar ik ben wel een vrouw. En vrouwen klagen en ze willen aandacht. Vandaag ga ik het gewoon doen. Misschien is het ook wel goed, een lintjesregen voor jezelf creëren. Want kunnen we niet allemaal wel iets doen aan ons zelfbeeld? Moeten we negatieve gedachten niet vervangen door positieve? Is ook stukken beter voor je relatie. Wie zichzelf kan complimenteren is vast een stuk handzamer in de omgang. Ik weet zeker dat mijn lief opgelucht ademhaalt wanneer ik niet steeds vraag waarom hij mij ook alweer gekozen had.

Briljant idee

De 3 kilometer leg ik af op hakken, met drie boodschappentassen – waarvan er een bij het handvat dreigt te scheuren – aan de arm, terwijl ik ondertussen mijn mobiel gebruik als voicerecorder omdat ik een briljante inval heb voor mijn nieuwste businessplan. Thuis werk ik dat plan verder uit maar pas nadat ik mijn kind heb voorzien van een verantwoorde boterham en een glaasje vers geperst sinaasappelsap, drie wassen heb gedraaid, de kattenbak heb verschoond, de plantjes heb voorzien van water, restjes scheerschuim en tandpasta uit de wasbak heb ge-Cift en de kamer van dochter twee maar weer eens heb ontdaan van snoeppapier, lege popcornzakken en glazen waarvan de bodems zijn bedekt met ingedikte frisdrank. Inderdaad dochter twee – al puber – eet de laatste tijd stukken minder verantwoord. Puntje van aandacht dat afbreuk zou kunnen doen aan mijn persoonlijke lintjesregen. Nou ja, neem ik een vliegles. Ook leuk.

With compliments, Bo

Ha die Bo,

Klagen. Het is iets ontzettend natuurlijks, merk ik dagelijks. Mijn dochter Sophie is net drie, en als die probeert haar schoenen aan te doen, en haar teen blijft achter het lipje hangen, smijt ze na vijf seconden proberen de laars door de ruimte en plant ze nijdig haar vuisten in haar zij. “Lukte het niet,” vraag ik dan zo neutraal mogelijk. “Die laars deed stom!” is vervolgens haar boze antwoord. Aandoenlijk, zo’n overduidelijk voorbeeld van verantwoordelijkheid uit de weg gaan. Daar kan elke volwassene om lachen. Het is alleen zo jammer dat het gros van de volwassenen precies hetzelfde doet.

Rothumeur   

Klagen, wie is er niet groot mee geworden? Want het klopt niet of het lukte niet, en altijd waren er anderen verantwoordelijk. En ik kan het weten, ik zit elke dag in de trein. De trein is de plek waar wij Nederlanders samen komen om onze grieven te delen. Onze grieven op hen die ons dingen aandeden. Rothumeur? De rij voor de koffie was te lang. Trein gemist? De auto voor ons schoot niet op. Loopneus? Ja, mijn kind gaat nu naar school, en…

Schouderklopje     

Dus ik steun je strijd: de persoonlijke lintjesregen. Wie zichzelf waardeert, is niet op zoek naar de afwijzing bij anderen, en hoeft zich ook niet tegen die anderen te verweren. Ik houd het kort. Want mijn persoonlijke schouderklopje is een staaltje diplomatie dat uit mijn tenen moet komen, en waar ik op zijn minst de Nobelprijs voor de vrede mee verdien. Ik verkeer dagenlang in één ruimte met een meisje dat de hele dag dingen van zich af smijt. En ik raap die dingen op en breng ze naar haar toe. Ik leg haar uit hoe ze het voortaan ook zou kunnen doen en ik geef haar een aai over haar bol als ze dankbaar haar schoen over haar voet trekt.

En dat alles herhaal ik wanneer schoen twee door de kamer vliegt.

Wish me luck, and patience,
Ralph

Ralph Ploeger over Ralph
‘Ik ben van negen maanden na de finale. Als Cruyff een paar keer had gescoord, was ik er misschien niet eens geweest. Ik ben forens en stukjesschrijver. Ik ben vader en ex. Gepromoveerd en geblesseerd. Ik ben van de woorden en voor de liefde. Van het denken en van het doen. En soms, als buiten de zon schijnt en mijn krullen mooi doet glanzen, dan lijkt het net of ik een zorgeloze beachboy ben. En dat geeft niks…’
Je vindt Ralph ook op www.ralphp.nl

Zodra je kinderen krijgt, verandert er iets in je verhouding tot je man of vrouw. Waar de ander er lange tijd alleen voor jou was, trekken nu de kids alle aandacht. En hoe! Eerst met voedingen, huilbuien en volgepoepte luiers, later met BSO, CITO toetsen en zwemles. Nog later met opnieuw schoolkeuzes, brommers en foute vriendjes. Voor je het weet, ben je zo bezig met je kroost, dat je je geliefde ook geen Lieverd, Schatje of Moppie meer noemt (de populairste koosnamen volgens Info.nu), maar Papa!

Lijken jullie ook zo op Bernhard en Juliana?
Jij roept: ‘Paps, kom je eten’, hij vraagt: ‘Mama, waar ligt Lotjes schooltas?’ Kan het erger? Jullie lijken Bernhard en Juliana wel! Tijd om in te grijpen. Wat jullie nodig hebben is tijd voor elkaar. Zoals mijn buren, die een lang weekend gaan skiën en de ouders en schoonouders zo ver hebben gekregen om op de drie kinderen te passen. ‘Heerlijk, eindelijk doorslapen’, kirden ze. Maar het kan ook eenvoudiger. En je hoeft er je papa/mama vocabulaire niet eens voor af te leren. Mijn nieuwe blogcollega Marc Faber hanteert thuis namelijk de volgende methode. ‘Wij hebben elke avond na het eten een half uurtje ‘eigen tijd’ ingesteld voor de kinderen. Van half zeven tot zeven uur hebben zij het voor het zeggen, we doen wat zij willen, hoe gek het ook is. Het resultaat is niet wat je zou denken: ze kiezen niet voor tv kijken of snoep eten, ze maken geen ruzie over wie het beste idee heeft, niets van dat alles. Ze kunnen ons vertrouwen aan en kiezen altijd voor iets samen met ons. Samen spelen met papa, samen ravotten met mama, het is geweldig. Na dat half uur zijn ze totaal kapot en heel tevreden. En wij hebben de hele avond voor onszelf! Onze relatie is nog nooit zo goed geweest.’
Ik zeg: doe je voordeel met deze gratis relatietip: enne… go papa go!

Het is de dag van de gemeenteraadsverkiezingen. Keuzes, keuzes, keuzes. manOman kent er nog wel een paar. Kiezen voor jezelf bijvoorbeeld. Vooral vrouwen hebben het daar moeilijk mee. De keuze voor jezelf delft in het leven van veel vrouwen meestal het onderspit. Het huishouden, je baan, de kinderen en al je vriendinnen, iedereen schreeuwt om aandacht. Oh ja, en dan is er ook die man nog. Kan die nou niet eens even zelf zijn potje koken? Dames, er is hoop. En het is geen feministische anti-man strategie, maar gewoon een manier om zo nu en dan ook eens even lekker tijd uit te trekken voor jezelf. Zin in een saunaatje, helemaal alleen? Kies er gewoon voor!

Nee leren zeggen
De methode die we gaan toepassen, heet ‘nee’ zeggen. Het vergt een nieuw gebruik van een woord waarvan je altijd dacht dat het je kansen verkleinde. Terwijl je zult ontdekken dat het juist een wereld vol vrijheid en nieuwe mogelijkheden opent. Het is eigenlijk niet alleen ‘nee’ zeggen, maar spaarzamer gebruikmaken van de optie om ‘ja’ te zeggen. Zeg ‘nee’ tegen dingen die op dit moment niet gelegen komen, of waar je gewoon geen zin in hebt. Doe dat met overgave en kijk er bij of het de gewoonste zaak van de wereld is. Zeg ‘ja’ tegen alles wat je doet groeien als mens. Je blijft er hetzelfde bij kijken. En hanteer eventueel de volgende acht stappen, die je persoonlijke effectiviteit doen toenemen:

1. neem het initiatief
2. kies, ook voor de consequenties van je keuze
3. ken jezelf, vertrouw jezelf
4. vertrouw je vrienden, ze luisteren graag naar jouw mening en je kunt ook je twijfels met hen delen
5. go with the flow
6. incasseer je verlies, accepteer een mislukking, zie het als een leermoment
7. maak een verschil tussen doel en middel
8. geniet van je succes!

Heren, move over. De nachtelijke kijkpartijen naar de Olympische Spelen zijn voorbij. Zondagnacht kijken we naar de Oscar uitreiking. Ach, die glitter and glamour doet een vrouwenhart goed. Jij kijkt toch zeker ook?

Hai Ralph,
Geheel in lijn zijn, vanwege de Olympische Spelen, de Oscar uitreikingen van 2010 een weekje naar achter verschoven. Want het draait natuurlijk wel om aandacht. Daar kun je geen concurrentie bij gebruiken. De Oscar uitreiking is een groot feest der herkenning. Voor de vrouw. Niet de prijzen zijn om jaloers op te worden, maar dat het gewoon een keer mag. Aandacht vragen op de meest schreeuwerige manier die je maar kunt bedenken en dat toch style noemen. Wat heerlijk moet het zijn om kirrend iedereen te bedanken en in je mooiste – gesponsorde – jurk te laten zien dat jij wel even mooi de beste was. Oh, en dan die schoentjes bij de jurken, en de tasjes bij de hakjes, en de mannen naast die vrouwen en vice versa… Ja, Ralph, ik voel je denken ‘het gaat die avond over films, Bo.’ Maar dat geloof je toch zeker zelf niet?

Wie wint een Oscar?

Ik voorspel een regen aan ‘black winners’. Waarom? Omdat het bij ‘de Oscars’ een groot circus is. Dat hoort nu eenmaal zo bij glitters en geweldige kostuums. En voordat ik boze brieven krijg: aan mijn voorspelling kleeft geen rascistische intentie. Herkenning uitspreken en de wereld black winners tonen past in het tijdsbeeld. Zeg, in de lijn van Obama. In 2002 won Halle Berry als eerste zwarte actrice een Oscar. Daarna volgden weer jaren van traditie en conservatief stemmen. Kijk, om Meryl Streep komen we niet heen, maar ik voorspel dit jaar ook een prijs voor Gabourey Sidibe. Of dan toch minimaal voor ‘haar’ film Precious. Daarnaast krijgt Morgan Freeman er een voor zijn rol als Nelson Mandela en gaat de animatiefilm The Princess and the Frog het ook ver schoppen. Beste regisseur wordt natuurlijk James -Avatar – Cameron, reden te meer om regisseur Lee Daniëls verdiend te belonen via Gabourey Sidibe.

Oscar uitzending

Eigenlijk heb ik maar een ding tegen op die hele Oscar uitreiking. Niet het spel, niet de politiek, niet het circus, maar mevrouw – hoe word ik gelukkig – Maasland. Die hebben ze verkozen om vanuit Los Angeles de hele handel van commentaar te voorzien voor Film 1. Dagelijks. Alsof wij hier geen écht kundige mensen hebben om af te vaardigen voor een Oscar programma. Oh, vergeten… Het ging om in de belangstelling willen staan zonder verdere inhoud. Ja, dan klopt Maasland toch weer wel. Gelukkig is Film1 een abonneezender en wordt zondagnacht het commentaar geleverd door Thomas van Luyn. Ik denk dat ze bij de publieke omroep zelf ook wel door hadden dat dit beter was. Ik ga dus kijken. Maar één ding, Ralph, zodra ik Maasland langs zie komen, zet ik de tv uit en ga een boek lezen. Hoe mooi haar jurkje ook is.

Nachtelijke groet, Bo

Oeh, Bo, 
Ik ben al in mijn jeugd verpest. Ik ben opgegroeid in de tijd dat een avondje bioscoop nog garant stond voor een heerlijk avondje ongemak met slechte films en kniepijnstoelen. Het zou me niet verbazen als ik mijn huidige nekpijnen heb overgehouden aan de zitplaats in het zijbalkon tijdens een vertoning van “De Boezemvriend”, het onvolprezen meesterwerk van André van Duin. Een avondje film staat voor mij dus nog steeds gelijk aan plakkerige stoelleuningen, en Nederlandse films vol dialogen die het begrip ‘houterig’ naar nieuwe dimensies stuwden. Altijd Rijk de Gooyer. Altijd “Scheer je weg, vlegel!”

Slechte films

Zo is de bios ook bedoeld. Bruin en donker. Ongemak, ergernis en slechte films. Het echte genieten. Tegenwoordig kijk ik naar films in ruimbemeten, blikken bioscopen, met veel parkeerplekken op een tochtig industrieterreintje. Naast de Mac. En binnen vind ik van die bekerhouders bij van die veel te comfortabele stoelen. De beenruimte is oneindig, de ontvangsthal klinisch en de kaartjesknipsters strak en Prodent.

Blijven alleen slechte films over. Dus. Vraag me niet naar Oscarmateriaal. Ik weet welke film fraai is en waarom, welke acteur in welke film iets moois liet zien, en waarom die ene of die andere film van wansmaak getuigt. Maar dat is allemaal recensiekennis. En ik snuffel graag rond op de achterklap-pagina van nu.nl. Dus ik praat mee, zonder mee te kunnen praten. Mijn film van het jaar was Brothers, dat kan ik nog wel zeggen. En ik genoot van die eerste van Stieg Larsson.

Welke film verdient een Oscar?

Als ik toch iets over de Oscars moet zeggen, dan dit: elke film die een man laat janken verdient een Oscar. Verder ben ik door mijn jeugd veroordeeld tot pulp. Ik gedij daar goed bij. Laat Tom Cruise maar in slow motion een grot binnen lopen en een leger uitschakelen. Zorg dat er witte duiven opstijgen als hij langs loopt. Maak het over the top symbolisch en laat hem de wereld redden. Dan ben ik verkocht.

En vanwege mijn hang naar pulp doe ik ook niet mee met je Bridget-aversie. Je zegt het zelf. Ze is de vleesgeworden pulp. Grootgeworden tussen de puinhopen van die onbedaarlijke zooi Reality TV. Een van de eerste jaren Big Brother, Bo. Laten we vooral niet vergeten dat we toen, in 1999 dus, wel met zijn allen keken. Ja, jij niet. Maar je buren wel. En de buren van je buren. Neehee, niet jij, de andere buren van je buren.

En ik. Ik kijk pulp. Dus wat houdt me tegen? Oscar’s, here I come.

Ralph

Ralph Ploeger over Ralph
‘Ik ben van negen maanden na de finale. Als Cruyff een paar keer had gescoord, was ik er misschien niet eens geweest. Ik ben forens en stukjesschrijver. Ik ben vader en ex. Gepromoveerd en geblesseerd. Ik ben van de woorden en voor de liefde. Van het denken en van het doen. En soms, als buiten de zon schijnt en mijn krullen mooi doet glanzen, dan lijkt het net of ik een zorgeloze beachboy ben. En dat geeft niks…’
Je vindt Ralph ook op www.ralphp.nl