Man vs Vrouw: De andere sekse

Zij kan niet luisteren. Hij kan niet praten én luisteren. Zij heeft geen humor en hij begrijpt haar standpunt niet. Zo blijft er altijd wat te zeuren. Of toch niet? Elke week zetten we hem tegenover haar met een stelling. Deze week: Wat ik nu echt niet begrijp aan de andere sekse.

VOLGENS HAAR
‘Het draait  bij jou ook altijd om seks’. Nee, geen woorden van mij tegen
mijn man, het was andersom. ‘Je snapt er ook niets van’, probeer ik, ‘ik denk ook écht wel aan iets anders.’ ‘Maar met jou is het anders.’ Dat is een goede zin wanneer je de aandacht van een man wilt over relatie zaken. Er hangt belofte op egostrelerij tussen de woorden.

Zaad
‘Hoe dan?’ ‘Bij mij draait het om seks met jou. Voor mannen draait het om seks met alles wat lekker is. Ze denken de hele dag aan zoveel mogelijk manieren met zoveel mogelijk kandidaten.’ Met deze generalisering
kon hij het doen. ‘Sorry schat, ik heb het ook maar uit de Quest.’ Ik vind seks ook een leuke hobby. Met
hem, binnen onze relatie. Bij de buurtborrel met Henk van de overkant
denk ik gewoon aan de borrel, of het niet te laat wordt want mijn kind komt zo thuis, de boodschappen of desnoods mijn deadline. Ik sta niet in gedachten met Henk achter de bqq ons binnenbrandje te blussen. Terwijl volgens menig onderzoek mannen altijd en
overal aan seks denken. Ze willen hun zaad planten en zijn derhalve voortdurend op zoek naar nieuwe landbouwgrond. Is goed voor het soort.

Kusjes
Ze kunnen er dus niets aan doen, het is de evolutie. Maar de werkmethode is soms wel om te janken. Neem de poging van een potentieel aanstaande van vriendin X. Het was in de kroeg. Stadium ‘hoe maak ik indruk’. Om uiting te geven aan zijn interesse kuste hij zijn hand, wreef er uitvoerig en langdurig mee over zijn kruis en blies mijn vriendin een kruisruikend handkusje toe. Nee, deze begreep mijn man ook niet. ‘Wat een lompe boer.’ Daar had hij een punt. Dit was duidelijk iemand op zoek naar landbouwgrond. Vriendin ving het kusje op in haar lege glas, liep naar de potentieel aanstaande en verloste hem uit zijn lijden. ‘Verzin iets anders’, zei ze terwijl ze hem het kusje terugwierp, ‘bij de volgende is het glas misschien niet leeg’. Daar ging zijn oogst. 

VOLGENS HEM
‘Pardon?’. Mijn vrouw zei iets wat voor mij volledig uit de lucht kwam vallen. Achteraf bleek dat ze voortborduurde op een gesprek van de vorige dag, alsof het nooit was opgehouden. Ik begrijp daar nu helemaal niets van. Als ik een gesprek voer met iemand, wordt dat gesprek binnen een redelijke tijdslimiet afgerond, waarbij het voor beide partijen duidelijk is dat het punt is gemaakt en de punt is gezet. Einde gesprek. Indien voor een vrouw een gesprek in haar ogen nog niet klaar is, blijkt het helemaal geen probleem de draad een dag later weer op te pakken alsof het slechts onderbroken was door een overvliegend vliegtuig.

Knap
Eigenlijk is het best knap dat ze dat kunnen. Het betekent namelijk dat een draaiend proces in het hoofd van de vrouw op pauze kan worden gezet en indien er ruimte in de tijd is, dat proces weer kan worden opgestart, precies op de plek waar het gestopt is. Net als een film die je op pauze hebt gezet. Alleen spoel je een film, die een dag onderbroken is geweest, meestal even terug om de draad weer op te pakken. Als man is dit voor mij iets wat ik nooit zal begrijpen. Ik kom dit fenomeen vaker tegen, maar wen nooit aan de onverwachte voortzetting. Ik reageer meestal met een ‘ehhh, watte?’ op een zin die begint met ‘en toen zei ik dus tegen die man…’. Een verontwaardigde blik is dan mijn deel, gevolgd door de opmerking dat de eerste tekenen van dementie zich al naar de oppervlakte beginnen te wurmen.

Begrip
Wat ik hierboven beschrijf moet bij elke man een feest der herkenning zijn en bij elke vrouw voor een schouderophalend ‘ja, nou, en? Dat is toch normaal?’ zorgen. Dames, geloof me, voor een man is dit een denkwijze die niet te volgen is. Als op mijn werk iets nog niet af is voordat het einde werktijd is, kan ik het toch maar beter even afmaken, omdat ik anders de volgende dag een half uur bezig ben de draad weer op te pakken. Ik zou stiekem een moord doen voor zo’n ‘pauzeknop’, maar het is blijkbaar evolutionair bepaald dat die knop alleen bij twee X-chromosomen wordt geleverd. Maar het zou soms al fijn zijn als de man de pauzeknop bij zijn vrouw zou kunnen bedienen.

Vrouw relatie: Vogeltjes kieken

Ik ga het eens anders doen. Niets geen gezeik over zijn
tekortkomingen. Zat ben ik het. Waarschijnlijk tijdelijk, maar toch,
het moet gezegd. Er zijn op deze aardkloot heel erg veel leuke, lieve
mannen. Punt. Zo, dat voelt lekker.

Sommige mensen hebben gewoon mijn kleur haar niet. Die vind ik
vervelend, nietszeggend, oninteressant of ronduit ‘losers’. Meestal
zijn het mensen waarmee ik weinig gelijkenis vertoon. Dat sluit gewoon
niet lekker aan. Zoals, vorige week, ‘de vogelbespieders’. Hoe ik
daarbij kom? Uit het bos. Soms wandel ik. En daar zag ik ze. Een
mannetje of 10 op een rij met indrukwekkende uitrusting. Mijn eerste
gedachte: ‘Nou, die enorme verrekijkers op statief zullen wel dienen
als verlengstuk, wat een sukkels van kerels zeg, beetje uren vogeltjes
kijken in je vrije tijd, ‘get a life’. Maar dat hadden ze. Heus wel.

Vogeltjes kijken
Dat heb ik namelijk gevraagd. Omdat ik
moest toegeven dat ik zelf eigenlijk weinig anders deed. Zij zaten
alleen stiller en deden er langer over. Maar dat wilde niet zeggen dat
ze ook minder vaart in hun bestaan hadden. ‘Mag ik vragen wat jullie
doen?’ Ik leek de boswachter wel. ‘Vogels kieken.’ Toen kwam het
verhaal. Over de vogeltrek die nu begonnen was, de zeldzame
overvliegers en de oude bekenden. Dit deden ze elk jaar. De mannen ook
ja. Het was een verrijking. Deze mannen hadden een verhaal. Misschien
zelfs niet eens zo’n heel klein pikkie.

Kleine pikkies
Na de uitleg heb ik de heren hartelijk
bedankt. Onderweg naar de parkeerplaats keek ik toch iets vaker omhoog.
Op zoek naar zeldzame overvliegers. ‘Je moet eens iets vaker praten met
mannen die je eigenlijk niets lijken’, dacht ik. ‘Best interessant’.
Thuis keek ik naar het journaal. Er was iets over hooligans en een
dansfeest. Over messen, schieten en bloed. Over mannen die zich
verzamelen om onrust en pijn te verspreiden. Expres. Bij volle
overtuiging. Oké, dat laatste geloof ik niet, ik geloof dat ze niet
helemaal goed bij hun hoofd zijn én dat ze kleine pikkies hebben. Maar
wat doe je eraan? Praten? Tssss. Een man met een verrekijker is wel
even iets makkelijker te benaderen, zeg. Iets makkelijker om in te
geloven ook trouwens. Toch blijf ik erbij. Dat over die leuke mannen.

 

 

Volgens haar: Vogeltjes kieken

Ik ga het eens anders doen. Niets geen gezeik over zijn tekortkomingen. Zat ben ik het. Waarschijnlijk tijdelijk, maar toch, het moet gezegd. Er zijn op deze aardkloot heel erg veel leuke, lieve mannen. Punt. Zo, dat voelt lekker.

Sommige mensen hebben gewoon mijn kleur haar niet. Die vind ik vervelend, nietszeggend, oninteressant of ronduit ‘losers’. Meestal zijn het mensen waarmee ik weinig gelijkenis vertoon. Dat sluit gewoon niet lekker aan. Zoals, vorige week, ‘de vogelbespieders’. Hoe ik daarbij kom? Uit het bos. Soms wandel ik. En daar zag ik ze. Een mannetje of 10 op een rij met indrukwekkende uitrusting. Mijn eerste gedachte: ‘Nou, die enorme verrekijkers op statief zullen wel dienen als verlengstuk, wat een sukkels van kerels zeg, beetje uren vogeltjes kijken in je vrije tijd, ‘get a life’. Maar dat hadden ze. Heus wel.

Vogeltjes kijken
Dat heb ik namelijk gevraagd. Omdat ik moest toegeven dat ik zelf eigenlijk weinig anders deed. Zij zaten alleen stiller en deden er langer over. Maar dat wilde niet zeggen dat ze ook minder vaart in hun bestaan hadden. ‘Mag ik vragen wat jullie doen?’ Ik leek de boswachter wel. ‘Vogels kieken.’ Toen kwam het verhaal. Over de vogeltrek die nu begonnen was, de zeldzame overvliegers en de oude bekenden. Dit deden ze elk jaar. De mannen ook ja. Het was een verrijking. Deze mannen hadden een verhaal. Misschien zelfs niet eens zo’n heel klein pikkie.

Kleine pikkies
Na de uitleg heb ik de heren hartelijk bedankt. Onderweg naar de parkeerplaats keek ik toch iets vaker omhoog. Op zoek naar zeldzame overvliegers. ‘Je moet eens iets vaker praten met mannen die je eigenlijk niets lijken’, dacht ik. ‘Best interessant’. Thuis keek ik naar het journaal. Er was iets over hooligans en een dansfeest. Over messen, schieten en bloed. Over mannen die zich verzamelen om onrust en pijn te verspreiden. Expres. Bij volle overtuiging. Oké, dat laatste geloof ik niet, ik geloof dat ze niet helemaal goed bij hun hoofd zijn én dat ze kleine pikkies hebben. Maar wat doe je eraan? Praten? Tssss. Een man met een verrekijker is wel even iets makkelijker te benaderen, zeg. Iets makkelijker om in te geloven ook trouwens. Toch blijf ik erbij. Dat over die leuke mannen.

Volgens hem: Samen – The Rules

In de trein zat ik tegenover een middelbaar stel. Type man met snor en vrouw met zenuwachtig lachje. Er stonden allemaal tasjes tussen hun benen. “We zijn lekker geslaagd”, zei de vrouw. Haar man keek uit het raam. De vrouw trok een tasje op haar schoot en haalde er een shirt uit. “Ik ben blij dat we deze nog voor je hebben gehaald. Staat goed bij die broek.” De man zuchtte. “Dat zei je al, ja”, bromde hij.

Als zij dat nou leuk vindt
Ik gluurde over mijn krant en deed mijn ‘oordeel in twee minuten’. Hier komt-ie:
De man was liever thuis gebleven. Lekker een dag niks. Maar dat vond de vrouw ongezellig. Als je samen bent moet je ook samen dingen doen. En nu deed de vrouw alsof ze het heel gezellig had gevonden. Alsof ze niet voelde hoe afwezig en ijl haar man de hele dag al was. En de man zal de volgende keer weer meegaan. Want niet meegaan is niet de afspraak. “Als zij dat nou leuk vindt…” Thuis sproeit hij vanavond de rododendron en praat hij over de schutting met de buurman. Het was weer afzien, hahaha. En morgen loopt hij er in zijn nieuwe kleren bij als Gordon op de Love Parade.

Houvast
Ik zeg: mannen en vrouwen zijn niet geschikt om dingen samen te doen. Geven en nemen, zeggen ze dan. Ze zal wel vaak mee moeten kijken naar Studio Sport, of naar duiven in het nieuws. Maar ze wil ook aandacht. Samenleven is een ritueel met regels. En dat is fijn, want regels geven houvast. Minder fijn is dat elke regel voortkomt uit onzekerheid. Of beter: uit het op afstand houden van die onzekerheid. Wij hebben behoefte aan erkenning, en zo lang we ons zelf niet erkennen, tappen we onze dosis zelfvertrouwen fijn van anderen af. De houdbaarheid van een spits bij Real Madrid is langer.

Afwijzing
Vooral omdat een man een vrouw sowieso niet begrijpt. En andersom. Een groep mannen is een kudde die zichzelf in stand houdt. Mannen begrijpen elkaar, doen samen dingen zonder er over na te hoeven denken. Als ik in de kroeg een uur lang heel diepzinnig heb zitten praten met een man, vervolgens midden in een zin ga pissen, om nooit meer terug te komen, zal die man me later in het voorbijgaan een knipoog geven. Dat hoef ik bij een vrouw niet te proberen. En een vrouw bij mij ook niet. De horror van de afwijzing!

In de mix
Dus: pas als we gaan mixen, begint de ellende. Een relatie is de ultieme mix. We grijpen elkaar vast, doen water bij de wijn, gaan dingen samen doen, worden gewoontedieren, doen dingen niet omdat we ze willen doen, maar omdat we ze altijd zo deden, steeds meer en steeds krampachtiger. Tot we imploderen in leegte en uitzichtloosheid.

Daarom is er voor mij maar één regel. Ik houd van jou van de zon tot de maan en de sterren en weer terug. Ook als ik kies voor een leven zonder een berg tasjes tussen mijn benen.

Vrouw relatie: Relatie misverstanden

Relaties lopen op veel dingen stuk. Of eigenlijk toch niet. Alles draait om de juiste communicatie. Mensen kiezen bij voorkeur de meest
ongunstige interpretatie. Vooral bij gelezen tekst is dit zo, wijst
onderzoek uit. Goed bedoelde informatie, leuke opstekers en grappig
bedoelde berichtjes moet je bij voorkeur in hoofdletters en
ondubbelzinnig uitschrijven willen ze goed overkomen. Voor je het weet
krijg je als reactie op je e-mail:’ Doe ’s niet zo sarcastisch, je weet
toch dat ik moet werken’, op jouw vrolijk bedoelde ‘fijn weekend!’ Zo
ook in relaties. Alles draait om communicatie. 

Slechte eigenschappen
Regelmatig flap ik er tegenover mijn
lief van alles uit. Ook over dingen waarvan ik denk dat hij ze denkt.
En zo heb ik nog wel meer slechte eigenschappen. Bijvoorbeeld dat ik
denk dat hij ook wel iets begrijpt zonder dat ik het zeg. Ik weet het,
ik ga in diepe schaamte heen. Want ik ga daarbij totaal voorbij aan een
heel scala managersboeken over goed communiceren. Maar ja, die zijn dan
ook geschreven. En ik praat. Of niet.

Onderuit
Wil je niet in de valkuil der relatievalkuilen
vallen dan zul je met elkaar moeten blijven praten. Communiceren moet,
al zit je al twintig jaar naast dezelfde man of vrouw op de bank. Je
gaat anders onherroepelijk onderuit door voor jezelf de minst gunstige
uitleg te kiezen. En hij – of zij- doet natuurlijk hetzelfde. Al kan
non-verbale communicatie ook geen kwaad om misverstanden te voorkomen.
Niets zo fijn als een lief die na twintig jaar naast jou op de bank nog
steeds naar je knipoogt. Niet mis te verstaan.

Woorden van liefde en troost

css.php