Heerlijk op vakantie. Kajak op het dak, spullen ingeladen. Één tas van mij, plus een laptoptas. Zeven tassen van haar, variërend van groot tot heel groot. Door de kajak loopt het brandstofverbruik iets op maar dat mag de pret niet drukken. Overal langs de weg borden met de verwijzingen van de mooiste stad tot de nog mooiere mooiste stad. Caves du Vin, je ziet ze overal. Bretagne; het gebied van de cider, everzwijnen, châteaux, Bouillabaisse, oesters, Asterix en Obelix. Maar ook het land van sluwe Cyprioten.

B & B Bretagne

Onze eerste Bed & Breakfast is op een landgoed in Saint Pierre de Plesguen, omringd door een meer, met een prachtig onderhouden tuin. Het hoofdhuis staat midden op het door middeleeuwse muren omringde grondstuk. Daarnaast staan een paar schuren, een garage en drie Gîtes. Een mooi plekje om vier dagen te vertoeven. Circa 25 km van de Bretonse kust en tussen een aantal toeristische steden gesitueerd. De ontvangst is erg hartelijk, het huisje schoon, leuk ingericht, en het ontbijt is boven verwachting goed.

Eerste uitstapje

Op dag één besluiten wij naar Dinan, een klein toeristisch plaatsje 10 km van de kust te gaan. Na een paar espresso’s op een terrasje lopen wij het dorpje in. De prijs van de koffie verraste ons, slechts € 1,20 voor een heel goede espresso. Waarom is alles in Nederland zoveel duurder? En hoe kan het dat hier in ieder dorp drie tot vier ouderwetse bakkers gevestigd zijn, en hoe kunnen zij allemaal hun ‘brood’ verdienen? Maar goed, wij liepen het dorp in. Gezellige winkelstraatjes, mooie historische gebouwen, kerkjes, pleintjes, vestingsmuren en een haventje. Er viel voldoende te zien.

Les Halles de Dinan

Ergens in een boekje stond dat op zondag in Les Halles een markt was met mooie lokale producten. En hoewel het zonnig droog weer was, en hoewel er voldoende buiten te zien was, moesten en zouden wij naar de overdekte Les Halles gaan. Na een kroegbaas gevraagd te hebben naar de route, arriveerden wij in de met modern glas overdekte markt. Een soort van winkelpromenade bestaand uit één korte straat met circa tien kleine etenswarenwinkeltjes, variërend van groenteboer, slager, poelier, delicatessen, wijnproeverij tot een Cyprische hapjeszaak. De eigenaar van de laatste zaak was een, naar eigen zeggen, Fransman met een Cypriotisch hart.

Aan de babbel

De Fransman, zeer sociaal begaafd, lokte mij naar zijn kraam van amper vijf bij anderhalve meter oppervlakte. Het was niet druk, dus nam hij alle tijd mij het één en ander uit te leggen en te laten proeven. Heerlijke tzatziki, souflaki, spiesjes, druivenbladrolletjes met rijst, lam, aubergine, courgette, zalm en andere Cypriotische producten. Ik besloot vier kleine bakjes met diverse eenvoudige lekkernijen aan te schaffen en een flesje met een sherry/port-achtige wijn.

Tafeltje voor twee

Voor zijn kraam stond één klein enkel tafeltje en hij stelde ons voor, aangezien het lunchtijd was, bij hem een bordje te eten. Wij aten één gevulde aubergine, een brochette de poulet, een lamsgehakt met rijstmoussaka, bekleed met courgette en een paar olijven, pitabrood, tzatziki en een groentenprutje. Alles was prima. Niet speciaal of zo. Gewoon lekker en prima. Wij vroegen ons nog openlijk af hoe hij in zijn levensonderhoud kon voorzien. In Les Halles was het namelijk niet druk en iedere winkelier had veel verse producten uitgestald. Zijn antwoord luidde dat het erg zwaar was en dat de gemeente er eigenlijk niks van moest hebben. Enfin, het bleek erg moeilijk om mensen te lokken. De locals kochten bovendien hun producten elders.

Judgement day

Aan alle goede dingen komt een einde. Het eten was op, we wilden ook nog lekkere Cypriotische thee meenemen en daarna afrekenen. De twee kleine plastic zakjes met lekkers stonden klaar en met de meevallende prijs van de espresso in onze gedachten zagen wij de rekening met vertrouwen tegemoet. Her en der hadden wij ook borden bij heel goede restaurants gezien met prima tarieven. Maar hier, bij de Griek, wow, …… € 95,–! Dat was schrikken! De thee alleen al kostte € 17,–. Deze Fransman met Cypriotisch hart en hartelijke glimlach had ons flink om de tuin geleid, met succes moet ik toegeven. Nu begreep ik ook waarom het niet druk was in Les Halles. ’s Avonds hebben wij voor straf niet buiten de deur gegeten, de aangeschafte hapjes opgemaakt en deze smaakvol met twee flessen wijn weggespoeld. Ach, wij hebben in ieder geval stof om de hele vakantie lol van te hebben. Verder heb ik geleerd gewoon de gezellige straatjes te bezoeken, vooral niet naar haar te luisteren en haar te volgen, ‘delicatessezaakjes’ te mijden en vooraf te informeren naar de prijs.

Even voorstellen: Harry Vonk

Mijn naam is Harry Vonk en er zijn voor mij meerdere redenen te benoemen om een blog te schrijven. Allereerst vindt iedere schrijver het leuk om gelezen te worden en ik vorm geen uitzondering op deze regel. Verder ben ik van mening dat er iedere dag enorm veel leuke dingen om ons heen gebeuren en dat de meeste mensen, man of vrouw, die niet zien. Daarom ga ik proberen met de regelmaat van de klok de aardige dingen die mij opvallen in het dagelijkse leven te beschrijven. De kranten halen al meer dan voldoende negatieve zaken aan, nietwaar! Wie wil reageren, mailt naar harry.vonk@hotmail.com

Twee weken voorbereiding en gisteren zijn wij vertrokken. Francine mocht het eerste stuk rijden. Zodra we stoppen voor koffie en/of een plaspauze, wisselen wij telkens van plaats. Het grote voordeel van een camper is onder andere dat je in de bestuurderscabine veel beenruimte hebt. Het is eigenlijk groter dan een bestelbusje en kleiner dan een vrachtwagen. Met een gangetje van ongeveer 100 km/h rijden wij Zuidwaarts. Af en toe schenk ik een bakkie in uit de thermosfles en met de laptop of een boek op schoot sla ik Francine gade.

Zenuwen

Goed, ik heb dus besloten om Francine in Nederland en België – bekend gebied – te laten kennismaken met mijn camper. Het is toch even wennen, een vrouw achter het stuur van mijn camper, zo’n trage diesel en bovendien stuurt het zwaarder. Ook het zicht is anders en beperkt. Er zit bijvoorbeeld geen binnenspiegel in de camper. Het gaat een beetje haperend maar eerlijk is eerlijk, Francine houdt zich kranig. Ze houdt voldoende afstand van de auto’s voor ons en langzaamaan begin ik te ontspannen. Voor een vrouw rijdt ze niet heel slecht. Toch zit Francine iets minder ontspannen in mijn camper dan normaliter in haar eigen scheurblik. Zijn het de zenuwen? Ze ziet dat ik haar gadesla en er verschijnt een glimlach op haar lippen.

Binnenpretje

In eerste instantie dacht ik met een triomfantelijke glimlach te maken te hebben, maar nee hoor. Francine kreeg een goed idee en had een binnenpretje. Antwoord op mijn vraag waarover ze moest lachen bleef uit. Wel keek ze lachend terug. De reis begon goed. Geen ruzies zoals Youp in zijn onemanshow van jaren terug omschreef. Maar goed, we waren nog niet op de periferique bij Parijs. Er kon nog van alles gebeuren. Wij hadden overigens besloten langs Parijs, via Normandië, Bretagne, langs de kust naar de Spaanse Pyreneeën te gaan. Aangezien we geen haast hebben, willen wij er drie dagen voor uit trekken. Onderweg zoeken we langs de kust wel leuke plekjes om te staan, te eten en te overnachten.

Roadsex

In de camper zijn vier slaapplaatsen. Twee boven de bestuurderscabine en twee op de eettafel met bijbehorende banken. Een beetje het idee zoals in veel caravans en zeilbootjes dus. Aangezien wij met z’n tweetjes zijn laten we de tafel voor wat hij is en slapen wij bovenin de camper. Het is een plekje met drie kleine raampjes. Je kunt goed naar buiten kijken maar van buiten zie je niet wat er binnen gebeurt. Bij onze eerste stop, op een parkeerplaats genaamd Nazareth, in België konden we koffie halen bij ‘Van der Valk’. Dus ik liep even naar binnen. Francine strekte ondertussen haar benen. Terug bij de camper trof ik haar niet aan. Ze was ook niet binnen, althans. Terwijl ik zat te wachten hoorde ik een geluid boven mijn hoofd. Ja hoor, amper twee uur onderweg, en Francine lag al op onze slaapplek. Of ik ook even boven wilde komen. Tuurlijk had ik daar wel zin in. Francine had zich al weken verheugd op de camper want, zo vertelde ze me, dan konden we altijd wanneer we lust voelden opkomen……. Tsja, ik ben er heus niet vies van dus…..

Vrouwen en planning

Zoals ik twee weken terug al schreef, heeft Francine enorm veel bezienswaardigheden op haar lijstje en vakantieplanning staan om te bezoeken. Wel, de eerste dag zijn wij niet verder dan 450 km van huis gekomen. Gelukkig is het nu ook voor haar duidelijk, dat wanneer wij iedere dag een stop maken voor roadsex, wij nooit alle bestemmingen kunnen aandoen. Francine heeft zich na de eerste ‘rustpauze’ allang neergelegd bij dat gegeven. Ach, waarschijnlijk rijden wij de Pyreneeën in, misschien nog naar Italië, blijven daar een week of twee, vermaken ons en reizen dan relaxed terug. De vakantie is nu al niet meer wat ik er vooraf van vreesde. Het is een vakantie zoals die behoort te zijn; ontspanning, lekker eten en seks met een lekker ding.

Wie is Floris Deun?

Hoi, ik ben Floris (43) en ik ben gepassioneerd wanneer het schrijven en spelen met taal betreft. Mij werd gevraagd nu en dan een stukje te schrijven voor manoman in 2011. Ach, waarom niet? Vind je het (n)iets, laat het me dan gerust weten, via floris.deun@hotmail.com. Groeten Floris.

Het hele jaar door heb ik hard gewerkt. Van Tini kreeg ik zelfs gekscherend de opmerking dat met al mijn activiteiten in een week, er te weinig uren waren om die week te vullen. Nou mag je weten dat ik het de laatste tweeënhalve maand rustiger aan ben gaan doen met werk. Niet dat ik zo oud ben dat het rustiger aan moet. Nee, ik had afscheid genomen van een klant die voor een groot percentage mijn agenda vulde. Een financiële aderlating, maar je krijgt er een hoop rust voor terug. Uiteraard zat ik de laatste maanden niet zonder werk. Zo moest ik voor een nieuwe klant een boek schrijven en ik had ook een aantal andere klanten waar ik werk voor deed. Ook zijn er privé een aantal perikelen die mijn aandacht en tijd vragen. Al met al kan ik nu halverwege het jaar terugblikken op een druk eerste half jaar.

Verkoudheidje

Afgelopen vrijdag gaf ik mijn laatste cursus voor mijn vakantie, en op Facebook schreef ik al dat ik vijf weken vrij ben. De eerste reacties varieerden van: ‘Zullen we ruilen, mazzelaar’ tot ‘Waar vind je zo’n werkgever?’ Het was een beetje overmoedig om dit bericht te plaatsen. Vrijdagavond moest ik nog even mijn dochtertje op een verjaardag ophalen. Daar kreeg ik één wijntje aangeboden. Ik moest immers nog rijden en eigenlijk was ik een beetje te moe om te drinken. Eenmaal ’s avonds thuis moest ik op mijn dochtertje passen maar ik voelde me al niet geweldig. Gelijk met Annelotje ben ik naar bed gegaan. Midden in de nacht werd ik wakker, badend in het zweet, met klotsende oksels en een dikke strot.

Tochtig hoekje

Waarschijnlijk heb ik ergens op de tocht gestaan, ik weet het niet. Wel weet ik dat ik snotverkouden was en nog steeds ben. Een half jaar gewerkt en geen enkele keer noemenswaardig ziek of verkouden geweest. Amper één dag vrij en ik voelde me knap beroerd. In de spiegel zag ik de rode waterige oogjes, het bekende verhaal. Van enkele vrouwen om mij heen hoorde ik: ‘Jullie mannen kunnen zo enorm zielig doen wanneer jullie ziek zijn.’ En ja, ik moet bekennen dat ik niet echt gezellig ben wanneer ik ziek ben. Het liefst lig ik de hele dag in bed. Maar ja, of dat alleen een mannending is, is een tweede.

Zondag, kajakdag

Zelfs het kajakken op zondag schoot erbij in. Dat gebeurt niet snel en er moet echt iets serieus aan de hand zijn als ik verstek laat gaan. Toch voelde ik me zo slecht dat ik niet ging. In plaats daarvan deed ik het rustig aan en schreef ook al geen blog. Nu vandaag, maandag, voel ik me iets beter maar ook niet geweldig.

Het sterke geslacht

Nu je me zo hoort klagen zul je wel denken: ‘Die vrouwen hadden gelijk, wat kunnen mannen klagen wanneer ze ziek zijn zeg!’ Toch hoorde ik ook iets anders. Het schijnt veel voor te komen bij mensen met een drukke baan of een druk leven, dat zij ziekte psychisch kunnen onderdrukken. Op een moment dat de druktemaker eindelijk tijd heeft en kan ontspannen, komt de ziekte eruit. Zelf denk ik dat dat met mij ook aan de hand is. Best wel sterk van mij dus. Niet bepaald een zwakte. Ik durf zelfs te zeggen dat wanneer ik dan ziek ben, het ook echt serieus ziek is, zoals nu. Maar maakt mij dat zwak? Integendeel zou ik zeggen, want ik houd ‘mijn plas’ heel lang op. Dat maakt ons mannen tot het sterkere geslacht, toch!

Even voorstellen: Harry Vonk

Mijn naam is Harry Vonk en er zijn voor mij meerdere redenen te benoemen om een blog te schrijven. Allereerst vindt iedere schrijver het leuk om gelezen te worden en ik vorm geen uitzondering op deze regel. Verder ben ik van mening dat er iedere dag enorm veel leuke dingen om ons heen gebeuren en dat de meeste mensen, man of vrouw, die niet zien. Daarom ga ik proberen met de regelmaat van de klok de aardige dingen die mij opvallen in het dagelijkse leven te beschrijven. De kranten halen al meer dan voldoende negatieve zaken aan, nietwaar! Wie wil reageren, mailt naar harry.vonk@hotmail.com

Lees ook de mening van een vrouw: Zieke man is als klein kind

en een andere man over zieke vrouwen.

Francine is boos! Ze had een aantal vriendinnen verteld dat ik blogs schrijf en dat ze sinds een maandje wat met mij heeft. In de zevenentwintigste hemel is (was) ze. Ze had drie weken eigenlijk niks van mij gelezen door drukte en ach, ze heeft me nu toch, nietwaar, dus waarom zou ze ze nog lezen? Één van haar vriendinnen, zo eentje die haar echte naam ook weet, kwam na het lezen van mijn blogs tot een soort van één plus één-conclusie. Francine, dat moet haast wel R…..l zijn! En uiteraard was dat niet zo heel erg moeilijk. Haar reactie: “Dat jij het pikt, dat hij zo over je schrijft!”

Dames in België, Lena en de MILF

Uiteraard wist Francine van de dames in België waarover mijn blog, ‘platte tieten‘ ging. Ze wist ook van sexy Lena en haar moeder, ’t loeder! Zelf is Francine ook heus geen brave Hendrika geweest in haar prille jeugd. Wij verwijten elkaar daarover helemaal niks. Waarover maakt ze zich dan zo boos? Ach, het bekende denk ik. Zolang ik over anderen schrijf, en dat is immers wat ik doe, is het best. Wee als ik over haar schrijf! Dat was tegen haar (naïeve) verwachting in, en dit blog zal het er niet beter op maken.

Zij niet hoor

Wat Francine altijd zo leuk aan mij vond, zoals het schrijven van blogs, wordt mij nu zo’n beetje verweten. Ik mag van alles schrijven, al verzin ik het ter plekke, zolang het maar niet over Francine gaat. Ik vond het te gek voor woorden, haar te moeten uitleggen, dat alles wat ik schrijf in hoofdlijnen klopt, en dat mijn relatie met haar weer voor voldoende stof zorgt om verder te gaan met schrijven. Toch denkt madame daar duidelijk anders over.

En verder

Alsof het nog niet genoeg was, hadden we eerder deze week al een discussie over vrouwen, rijden, en ongelukken. Ja, volgens de statistieken maken vrouwen minder ongelukken met de auto. Echter, twee recente onderzoeken wezen het volgende uit. Vrouwen rijden 23% van alle gereden kilometers. Ze rijden dus minder, dus komen ze ook minder snel in de gelegenheid een ongeluk te maken. Bovendien wees het andere onderzoek uit dat zowel mannen als vrouwen gevoelsmatig vinden dat vrouwen minder behendig zijn achter het stuur. Ik ga meestal op mijn gevoel af,……. en dat bedriegt mij zelden.

Haalt mijn relatie de vakantie?

Wat heeft dit allemaal met onze vakantie te maken zou je denken? Wel, deze discussie kwam eerder deze week op gang, een aangezien ik mijn camper graag heel houd, vertelde ik Francine dat ik het merendeel zou gaan rijden, en zeker op de bergweggetjes! Uitgerekend de bergweggetjes vindt Francine zo leuk om te rijden. En daar ging het fout, er was al wrijving. Hier overheen kwam dus dat Francine niet het onderwerp van mijn blogs wil zijn. Haar privéleven zou zo teveel op straat liggen en ze voelt zich nu één van die vele andere vrouwen, wat voorheen overigens nooit eerder een probleem was. Het is een beetje gaan escaleren zoals een storm en een glas water, en de mug en de olifant. Francine is boos en het is nog maar de vraag of wij samen op vakantie gaan. Zelf vindt ze dat ze goed rijdt. Daar denk ik anders over. Zelf wil ze niet beschreven worden in een blog. Daar denk ik anders over.

Vrouwen…..

Eigenlijk had ik haar reactie kunnen verwachten want: 1. Ze is een vrouw. 2. Zoals iedere andere vrouw denkt, denkt ook zij dat zij mij wel even kan temmen. 3. Logica en vrouwen, het gaat niet samen. 4. Ach, ik wil niet eens verder opsommen waarom ook Francine, zoals veel vrouwen voor haar, eigenlijk met een te verwachten, onredelijke………………! Ach, over anderhalve week rijd ik richting het Zuiden. Ik heb er zin in. Als ze nog mee wil, is ze welkom en lees je meer over ons. Zo niet, ach, dan lees je binnenkort over mijn bevindingen in andere landen, zonder Francine, …… met andere……….. ach!

Wie is Floris Deun?

Hoi,
ik ben Floris (43) en ik ben gepassioneerd wanneer het schrijven en
spelen met taal betreft. Mij werd gevraagd nu en dan een stukje te
schrijven voor manoman in 2011. Ach, waarom niet? Vind je het (n)iets,
laat het me dan gerust weten, via floris.deun@hotmail.com. Groeten Floris.